start to run les 15

Het was opnieuw een zware les van grenzen verleggen en aan de conditie bouwen, maar ik heb het weeral gehaald. Een totaal van bijna 36 min.

Het begon allemaal met een stuk van 2 min. lopen en dan 2 min. wandelen om op te warmen. Toen ging het ineens naar 4 min. lopen en weer 2 min. wandelen om te recuperen, daarna werd het 5 min. lopen, 6 min. lopen en 7 min. lopen met telkens 2 min. ertussenin om op adem te komen, tijd om te chillen of om af te koelen, zoals Evy dat noemt.

Pff... gelukkig beloofde ze dat het volgende keer wat rustiger wordt.

Onderweg kwam ik opnieuw die twee coyotes tegen, terug op dezelfde plaats en ook liepen ze dezelfde richting uit. Ik krijg een donkerblauw vermoeden dat ik hen daar verstoor, het is tenslotte op een zeer smal en minder gebruikt weggetje met aan weerszijden bosjes struiken, waarschijnlijk liggen ze daar ergens te rusten en kom ik te dichtbij zonder het zelf te beseffen. Misschien moet ik deze kant wat gaan vermijden.

Een ijskoude wind gierde langs mijn oren, met moeite kon ik de podcast horen, mijn handen voelden koud en mijn haren waaiden meedogenloos voor mijn ogen. Blijkbaar is de herfst of de winter ingetreden, nog steeds zonnig bij een staalblauwe hemel, amper een druppel nat, maar echt een gure wind. Het was sinds Belgie dat ik die zo hard heb voelen blazen en nu begreep ik ineens weer waarom ik me daar zoveel moeilijker kon motiveren om in blote billen te gaan rondrennen. Volgende keer draag ik een muts en handschoenen.

Ik hoorde van de juffen dat de kinderen gisteren op de speelplaats allemaal in 'clusters' of groepjes bijeen stonden om elkaar warm te houden. Ook bij hen blies die gure wind door alles heen. We zijn hier tenslotte niet zo warm aangekleed, geen onderlijfjes, geen dikke jassen en soms nog met blote voeten in flip flops.

Ben dan vandaag maar op mutsen en handschoenen jacht geweest, toffe dingetjes heb ik gevonden, zo van die kleine beanie mutskes en van die handschoentjes waarvan je de vingertjes kan ontbloten door het wantje in mutsvorm om te draaien en alles voor amper $1.95 stuk! Ideaal voor de koude uurtjes als de zon onder is.

housekeeping *1

We wonen in het best ontwikkelde land -zeggen ze toch- , het meest vooruitstrevende -zou je verwachten- en toch zijn er van die alledaagse praktische dingen die anders en beter waren. Daarbovenop zijn we gewoontebeesten en kunnen al die excotische gerechten niet op tegen onze vlaamse voedingsgewoontes. Ik ben niet de enige, ook andere Belgische vrouwen, getrouwd of vrijgezel, met kinderen of zonder denken er hetzelfde over. We trekken ons plan, zoeken en onderzoeken, proberen en proeven en leren er lessen uit.

Maar wat als we onze gevonden oplossingen eens zouden gaan verkondigen over het wereldwijde web? Dan zouden al die nieuwelingen zoals Hilde en Kristine en Jan en alleman nog wat kunnen leren van de anciens als Inge en Ilse en Ann en anderman!

Super huisvrouw Tante Kaat met haar gouden raad, zal er niets tegen zijn.

Daarom verkondig ik, vanaf heden, om af en toe een rubriekje te wijden aan huishoudelijke dilemma's zoals onderhoud van de woning en voedingsmiddelen. Vandaag krijgen jullie zomaar ineens 3 probleemstellingen 'met' de oplossing voorgeschoteld.

We beginnen met het probleem PLATTE KAAS (=kwark voor de nederlanders), niet te vinden, dat dachten we tenminste, tot ancien Inge mailde dat ze er wel in Whole Foods gevonden had, van het merk "Vermont butter and cheese company" en ze noemen het "quark". Ze eet er licht bruine suiker bij en dan droomt ze weg naar lang vervlogen tijden toen ze nog een klein meiske was en aan de keukentafel haar boterhammekes zat op te eten terwijl haar mama de strijk deed, zo verteld ze. Ja hoor, Hilde kan het beamen, zij denkt dat ze zo'n pot heeft gekocht in diezelfde winkelketen, het meisje van de kaasafdeling trok gewoon een verpakking open voor haar en zij mocht proeven. Was echt lekker! Ze heeft die pot gekocht, al kreeg ze een nieuwe met een gesloten deksel mee. Was super vriendelijk, wist zij daarover te vertellen.

Amerikanen en muffins, dat gaat goed samen, ook wij Vlaamse vrouwen vinden ze lekker en als goede huisvrouwen bakken we die zelf. We kopen ons een muffinpan -of twee- en kunnen aan de slag. Maar wat als die na een tijdje vies en vettig is geworden en het oude vertrouwde witte vloeibare schuurmiddel is onvindbaar? Op zoek dus naar een SCHUURMIDDEL voor bij de AFWAS. Dan is er "Bar Keepers Friend", een product dat me aangeraden is door de fabrikant van mijn kookpotten, vergelijkbaar met Vim in poedervorm.

Maar als huismoeder van een groot gezin heb ik ondertussen geleerd problemen liever te voorkomen dan ze te verhelpen. Daarom gebruik ik liever niet de spuitbussen met antikleef voor het bakken, die stuiven overal rond en in de samenstelling heb ik niet het volste vertrouwen, maar gebruik ik mijn vertrouwde keukenborsteltje om een dun laagje boter in de bakvorm te smeren en er dan nog wat bloem in te strooien zodat je baksel er makkelijk uitvalt. En in de muffinpan zet ik een papieren cupcake vormpje om het deeg in te gieten, is nog makkelijker!

Als laatste hebben we nog het probleem de vloer "dweilen" zoals we dat gewoon zijn met een AFTREKKER en een echte DWEIL. In de supermarkt zijn enkel allerlei variaties van 'moppen' te vinden, of ook sponskes op een stokske -zoals Inge dat zo mooi weet te zeggen- liggen er. Haar opneemdoeken of dweilen brengt ze mee uit Belgie, Ilse ook en ik had nog een pak Vileda uit de Colruyt in de overzeese container meegebracht, maar heb ze hier nog nergens kunnen vinden. De aftrekkers daarentegen kan je kopen bij Home Depot, ook de echte houten stokken zijn daar te vinden.

Nu we het toch over kuisen hebben: ZEEMVELLEN, ook zoiets, alleen van die enge kuisdoekjes in alle maten en kwaliteiten en kleuren, maar een goed kwaliteitsvol zeemvel blijkt onvindbaar. Maar dat dachten we maar, tot we de auto-onderhouds-afdeling bij Target ontdekt hadden, ja hoor, echte zeemvellen en sponsen!

Tot hier een allegaartje van huishoudelijkheden. Het volgende zou wel eens kunnen gaan over de witte was, voor zover ik weet is dit geen sinecure. Tips en informatie smijt je maar in mijn mailbox of werp je bij de comments.

start to run les 14

Als ik goed kan rekenen dan ben ik vandaag net over de helft van de eerste reeks met 27 lessen, whaaw dat gaat snel! Net zoals afgelopen zondag waren het nu langere loopsessies, maar wonder boven wonder ging het pakken vlotter. De podcast les duurde 33 min.

Het begon met een opwarming van 2 min. lopen en 1 min. wandelen, toen ging het recht naar 3 min. lopen en 2 min. stappen en toen, ja toen was het drie keer een stuk lopen van 6 min. met daartussen maar 2 min. wandelen. Geloof het of niet, maar het is me telkens gelukt, zelfs met dit heuvelachtig landschap. Ik herinner me nog de eerste keer drie minuten aan 1 stuk lopen, het leek me een eeuwigheid en kon het amper volhouden, nu doe ik het dubbele, wie had dat gedacht? Het valt me ook op dat ik veel sneller weer op adem kom tijdens de stukjes wandelen!

"Je bent echt weer goed bezig!" prijst Evy me, "volhouden, kom aan, je kunt het!", "doseer je krachten", "hou hetzelfde tempo aan!", "nog eventjes en je kan weer uitrusten". Ze zegt ook dat het heel belangrijk is om je ademhaling onder controle te houden want dat daardoor veel lopers in de problemen komen. Ik geloof het wel hoor, ik kom altijd op een punt waar ik precies een tweede adem moet vinden, eens ik die heb, ga ik weer een hele tijd door zonder problemen, gek he!

De muziekjes worden ook steeds leuker, voor de lange stukken zijn het echt opzwepende tunes, zo zweefde ik vandaag weer zigzaggend over het pad als een kind dat overgelukkig door het akkerland rent, helemaal op ritme van Bob Sinclar (Love Generation).

Twee Coyotes kwamen langs mijn weg, of beter, ik passeerde langs hun weg. Ze zouden schuw en bang moeten wegrennen voor mensen, maar blijkbaar hebben ze zich al aardig aangepast aan de overal volbouwende mens want echt ver uit de weg rennen doen ze niet. Maar ik pas me ook aan, ik loop ze niet omver maar een grote boog maak ik toch ook niet meer, ik weet dat ze me niets zullen doen, zolang ik maar braaf op het pad blijf natuurlijk.

De grote "red shoulderd hawk" zat ook weer vanop zijn stok te kijken en er hingen opnieuw "biddende" havikken boven mijn hoofd, wat is de natuur toch schoon, ik word er helemaal verliefd op en als ik daar zo alleen en onvermoeibaar rondren, dan voel ik me de gelukkigste mens ter wereld.

foodblog for 1 week

Dan eindelijk het resultaat van 1 week alles wat ik consumeerde te fotograferen.

Ik dacht dat ik nog vrij bewust at, maar tijdens het bewerken van de foto's ben ik geschrokken hoeveel 'slechte' dingen ik ben tegengekomen, mijn brein doet dus duidelijk aan selectief memorizeren. Soms sloeg de twijfel toe of ik die zoete, caloriehoudende foto's er niet stiekem vantussen zou kunnen houden, niemand die het zou weten, behalve dan mijn kinderen. Maar eerlijk is eerlijk, dus staat hier de ongecensureerde versie van mijn brandstof inname van vorige week. Geen wonder dat mijn gewicht excact hetzelfde is gebleven!

De dino chicken nuggets van maandag zijn Ben zijn favoriet, de Italian sausage van dinsdag vinden ze allemaal lekker, de quiche van woensdag was improvisatie met de restjes van broccoli en worst, eentje was geentje want hij was in een wip verdwenen. Woensdagavond gingen we uit eten als verrassing voor Alex' verjaardag bij Buca di Beppo. Donderdag was het Thanksgiving, maar voor ons dit jaar geen kalkoen, vrijdag vertrokken we al vroeg naar Legoland en ben ik het fotograferen helemaal vergeten. Zaterdag werd de tagliatelli het tweede gelukte experiment van de week en zondag typeerde zich door de hamburgers, "the American way", voor ons onverwacht Japans blitsbezoek.

Bewust eten begint bij de bewustwording van wat je allemaal eet. Ik ben blij dat ik dit gedaan heb. Het fotograferen alleen al heeft me flink afgeremd voor de snelle, onzichtbare tussendoortjes.

Het project...

... "all I ate this week" fotograferen, zit erop.

Bijna tien uur 's avonds en bedtijd, niets van voedsel zal vandaag mijn mond nog ingaan, ik zie het project dus als beeindigd. Om eerlijk te zijn ben ik best wel heel erg blij, het was niet moeilijk, soms best grappig, maar vaak was ik het bijna vergeten, het werd langzaamaan een hele opdracht. Zo zullen er foto's te zien zijn van voedsel met reuzebeten uit, zit er zelfs een leeg bekruimeld bord tussen en valt vrijdag er helemaal van tussenuit.

Een verzameling van 58 geslaagde foto's ligt klaar om verwerkt te worden, maar dat is niet meer voor vanavond. Het gekke is, dat ik van sommige dingen me nog amper herinner dat ik ze opgegeten heb!

(De reep hierboven kwam gisteren toe per post en is reeds niet meer, mmm...)

start to run les 13

Pfff, ik die vorige week nog beweerde dat het op zondag 'altijd' wat makkelijker was, heb het grondig mis, deze keer, het begin van de vijfde week, voelde een pak zwaarder aan. Misschien kwam het door het late ontbijt en daardoor ook het latere vertrek dan ik ondertussen gewoon ben of komt het door de afstand die steeds langer wordt.

In stevige pas ben ik vanaf ons huis naar beneden gewandeld tot ik me op het eerste plattere stuk van het Los Robles Trail bevond, iPod aan en 'go!'.

Als opwarming 2 min. lopen gevolgd door 2 min. wandelen, daarna een stukje van 3 min. lopen en toen mocht ik terug 2 min. wandelen. Daarna begon gelijk het zwaardere stuk, namelijk drie keer 5 min. lopen met telkens 3 min. wandelen ertussenin. De eerste vijf ging goed, de tweede eindigde ik al puffende, maar de derde vijf minuten was ik zo geconcentreerd om het te proberen volhouden dat ik grandioos verloren ben gelopen, toen raakte ik eventjes in paniek omdat ik al mijn orientatiepunten kwijt was en zelfs de zon me geen uitkomst kon bieden, toen liep/wandelde ik het hele stuk terug en gokte ik op een andere richting die uiteindelijk de juiste bleek te zijn. Dat laatste stuk van vijf minuten was een aaneenknoping van rennen/stappen/zoeken/rennen/puffen/stappen en rennen. Zo heb ik dat laatste stuk niet helemaal correct uitgelopen maar heeft dat hele eind terug naar huis stappen in stevige pas bergop het wel goed gemaakt.

Eens thuis stonden ze al op mij te wachten, "drie kwartiertjes ben ik weg", had ik beloofd, maar een uur was al lang voorbij en er kwam nog onverwacht bezoek uit Japan en niets was voorbereid! Eventjes paniek, snel een douche, Bert snel wat boodschappen en net op tijd konden we Alex' gastouders van tijdens zijn zomerverblijf in Japan met open armen ontvangen.

Daarna... was ik moe als een hond, het rennen en onverwachtheden zitten me vandaag duidelijk in de benen!

We zijn er bijna!

Nog tot morgenavond en de hele week, van snapshots nemen van alles wat ik gegeten heb, is rond . Ik ben er zeker van dat ik weinig of niets vergeten ben, behalve gisteren dan want toen ging het mis. De hele ontbijttafel was opgeruimd vooraleer ik er erg in had, de boterhammetjes met confituur staan er niet bij want tijdens de rit naar Legoland dacht ik er pas aan, maar ook de lunch ben ik uiteindelijk vergeten. Het lekker geroosterde ciabattabroodje met mozzarella en basilicum was anders wel fotogeniek geweest vanop het zonnige terras daar ter plaatse. En dan 's avonds bij thuiskomst moest alles weer zo snel gaan, kindjes hongerig en moe, dat ik het kommetje cornflakes ook maar ineens heb overgeslagen.

Vandaag heb ik die zwarte vrijdag grotendeels goedgemaakt, geen enkele hap heb ik overgeslaan!

Als voorproefje, de allereerste prickly pear ever! De vrucht van een cactus, in onze straat hingen ze talrijk, tot de uitbundig vertakte cactusplant op een dag helemaal gesnoeid was. Al snel wist ik waarom, ik zag die bruinig rode knobbels, waarvan ik dacht dat er bloemen zouden uitkomen, enkele dagen later op de fruitafdeling van de supermarkt liggen. Ik heb er heel voorzichtig eentje gekocht, $o.34 om te proeven. Donkerrode, sappige vrucht met keiharde zaadjes, geen uitgesproken smaak maar wel lekker fris, een beetje vergelijkbaar met pomegranate.

Wat zou u missen in het buitenland?

Deze week in het De Standaard Online Forum:

"Als het op eten aankomt, missen Nederlanders die in het buitenland wonen, vooral kroketten en frikadellen. Ook blijkt dat ze die uit Nederland meenemen na een verlof en dat ze ook bezoekers vragen om die lekkernijen mee te brengen. Dat staat in een onderzoek van Radio Nederland Wereldomroep. Welke etenswaren zou u missen in het buitenland? "

Wat ik nu het meeste mis? :

• Onlangs kon ik aan de prachtig uitziende reuzetomaten op de Farmers Market niet weerstaan, ik kocht er voor elk eentje, ik zou ze vullen met garnalen, maar nergens de grijze garnaaltjes te vinden, het werd gehakt, grijze Noordzee garnaaltjes dus.
• Al jaren maakte ik onze favoriete pasta salade met groene zure appels, zure haring, erwtjes & worteltjes, ajuintjes, augurkjes, kappertjes en mayonaise, maar de haring is hier zoet ingelegd op azijn, echte pekelharing dus ook.
• Mijn kinderen zijn verzot op platte kaas, ik ook, maar het is ondertussen al zeker twee jaar geleden. Al een hele tijd probeer ik uit te dokteren hoe ik nu kaastaart kan maken met echte kaas en gelatine en niet vanuit een kant en klare kaastaartmix van de supermarkt, maar nergens platte kaas te vinden, een grote pot ongesuikerde volle platte kaas.
• De winter staat voor wildgerechten, een gestoofd Vlaams konijn met bruin bier voor op een lange koude winteravond, met appelmoes en gekookte patatjes, mmm... . We moeten het stellen met kip of kalkoen, een vetgemest konijn dus ook.

Wat zit er bij jullie in die valies aan lekkers bij overtochten?

start to run les 12

Whaaw, weeral de laatste les van de week, de vierde al!

Al vroeg werd ik wakker en nog wel als eerste van de hele bende, snel mijn loopbroek aan, topje, loopschoenen en ook een dun vestje want het voelde nog frisjes aan.

Een vrije dag door Thanksgiving dus blijf ik weer in de buurt. Helena vergezelt me opnieuw samen met een buurvrouw die ook wel zin had om voor de grote feestmaaltijd alvast wat calorieen te gaan verbranden. Gezellig zijn we dus met zijn drietjes vertrokken richting wandelpad.

Na tien minuten wandelen en kwebbelen zijn we eraan begonnen, de afspraak was dat ze zouden meelopen zolang ze het konden bijhouden, word het te zwaar dan gingen ze gewoon verder wandelen, zij hebben ten slotte de voorgaande trainingen niet meegedaan en zelf wil ik toch ook netjes de les kunnen uitlopen. Okay, daar gaan we dan:

Het begon weer rustig met 1 min. lopen als opwarming en dan een minuutje flink doorwandelen, daarna 2 min. lopen gevolgd door 2 min. wandelen, toen werd het twee keer 4 min. rennen met daartussen 3 min. uitwandelen om weer op adem te komen en als laatste stukje 5 min. lopen en afsluitend met enkele minuutjes uitwandelen. Geen coyotes onderweg, wel een hele boel zeer verse coyote drolletjes en af en toe een konijn dat vanop het pad de struiken inspringt. Mijn twee vergezellende lopers zijn na de eerste vier minuten gestopt en hebben het hele stuk teruggewandeld, zelf liep ik nog een heel eind verder en heb ze in de terugweg netjes weer ingehaald. Het deed ferm deugd te ondervinden dat mijn conditie al zo goed geworden is dat ik de hele les probleemloos kan uitlopen en mijn toch wel erg sportieve buurvrouw niet!

What am I thankful for?

Omdat we vandaag "Thanksgiving" vierden,
10 dingen waarvoor ik dankbaar ben:

1. natuurlijk mijn vijf prachtige kinderen
2. mijn wederhelft met zijn eindeloos geduld
3. ons nieuwe leven in opbouw
4. de groeiende vriendschappen
5. onze leuke buurt waarin we onmiddellijk werden opgenomen
6. de eeuwige zomer die we nog niet beu zijn
7. deze mooie natuur waar ik elke dag van kan genieten
8. de frisse en gezonde oceaanlucht die mijn kinderen mogen inademen
9. alle goede dingen die ons overkomen
10. voor alle lieve mensen rondom ons, ver en dichtbij

En nee, dit jaar deden we niet mee aan een grote Thanksgiving bijeenkomst, we hielden het klein en rustig met onze eigen kroost, een tafel vol iedere dag.

We begonnen de dag met een gezonde 'run' door de natuur. De namiddag brachten we met de kinderen door bovenop een vulkanische rots langs de oceaan en toen gingen we naar huis en verorberden we de overschotjes van Alex party gisterenavond. En toen kwamen we met de buren samen voor koffie en taart en reden we met zijn allen naar de bioscoop, een groepje voor de nieuwe James Bond film en een ander groepje voor de animatiefilm Happy Feet.

En zo lagen we allemaal dankbaar en happy weer eens erg laat in bed.

start to run les 11

Ja hoor, nog steeds met plezier begin ik eraan, ik raak meer en meer verslingerd aan Evy's lesjes, in de ochtend denk ik "joepie, straks weer plezierig rennen door de steppe, Evy staat zeker al op me te wachten!". Net echt.

Ben is nog steeds ziek, wat minder hoge koorts maar blijft nog steeds in de sofa hangen en houdt nog geen eten binnen, als grote jongen van acht voelt hij die dingen gelukkig op tijd aankomen en rent naar het dichtsbijzijnde toilet. Ook vond hij het okay om deze ochtend een uurtje alleen thuis te blijven, terwijl hij naar een film keek bracht ik snel de anderen naar school en deed nog sneller mijn start to run les. Geen nieuwe paadjes ontdekken vandaag, geen geslenter en extra lange omwegen, maar zo efficient mogelijk de hele podcast uitgelopen.

Een les waarbij de nadruk lag op het snel recupereren. Acht korte stukjes waren het van telkens 2 min. lopen. Na de eerste keer mocht ik ook 2 min. wandelen -wat naar mijn gevoel te lang was- daarna kreeg ik telkens maar 1 min. om uit te wandelen. Het ging goed, het laatste stuk bleef ik nog een minuutje langer doorlopen zodat ik toch weer sneller aan de wagen was om rap naar mijn zieke benjamin terug te gaan.
Die lag nog gezellig met zijn beer de film uit te kijken, "alles ok mom!"

Oh ja, daarnet bedacht ik me dat ik al veel langer loop dan deze drie weken:

• Mom is running late.
• Mom is running the household.
• En hoe vaak zeg ik niet "No running in the house!"

Wie weet er nog?

durf ik dit?

Het past perfect in mijn nieuw onsproten levensstijl, bij sporten hoort ook meer aandacht aan wat je zoal allemaal binnenspeelt, m.a.w. de voeding. Hoe kan dat beter dan alles wat je opeet neer te schrijven zodat je nadien een keurig lijstje hebt en eens flink met je neus op de feiten -lees slechte eetgewoonten- gedrukt wordt.

Maar lijstjes zijn saai.

Dankzij deze blog kwam ik hier terecht en het idee lijkt me geweldig. Mezelf een overeenkomst opleggen om gedurende een hele week, beginnende van deze ochtend, 20 november 2006 bij het opstaan, tot het moment dat ik weer ga slapen op zondag 26 november, ALLES maar dan ook EVERYTHING wat ik consumeer te fotograferen en dit zonder vals te spelen! Op maandag zal ik alle foto's te publiceren. Dit vind ik nu echt eens een zeer tof projectje om te doen.

Vooral omdat er nog een heleboel andere bloggers dit gaan doen, zo voel ik me meer gemotiveerd om het vol te gaan houden en achteraf kunnen we eens goed gaan vergelijken. Dat dit de Thanksgiving week is, maakt het super interessant, alhoewel wijzelf geen echte feestmaaltijd gaan hebben, kan ik zo toch ook eens meekijken in andermans potten, zowel Amerikaanse als Vlaamse.

Op dit eigenste moment, maandagmiddag, heb ik al drie schitterende beeldjes op mijn geheugenkaartje staan. Als extra uitdaging heb ik me zelfs deze ochtend nuchter gewogen en dat ga ik volgende maandag opnieuw doen, eens zien of dit concept enige invloed heeft.

Winter in Ventura

Aan huis gekluisterd zitten met een ziek ventje die al zijn Scooby Doo films -een vijftiental- een voor een zit te bekijken zonder het gezeur van zijn zussen die dat al lang beu zijn en tussendoor af en toe een dutje doet, gaf me vandaag de tijd om eindeloos te surfen...
... op het wereldwijde net.

En toen vond ik dit filmpje waarop duidelijk die goeie surfcondities of de West Swell gedemonstreerd wordt in Ventura.
Wij kiezen een meer beginnersplaatsje uit daar in de buurt met iets kleinere golven, dit is te "advanced" voor ons!

Winter brings a large well shaped swell to Ventura Point. Local chargers
dust off their big wave guns and lacerate. Filmmaker Mark J Gordon captures the beauty of this rare swell. Produced by Wildcat

start to run les 10

Het begin van de nieuwe week -of lessenreeks van 3- begint op een zondag nadat ik twee dagen vrij van lopen heb gehad. Zo langzamerhand begin ik door te hebben dat die altijd wat minder zwaar is, maar ik vind dat best wel goed zo.

Het duurde welgeteld 24 min. Het begon met 1 min. lopen en 1 min. wandelen, daarna 2 min. lopen en 2 min. stappen en toen drie keer 3 min. lopen en 3 min. uitwandelen. A Piece Of Cake!

Ik zou vandaag langs het strand gaan lopen, logisch want het is weer een prachtige warme dag met weeral zeer goede surfcondities. De Vanbrandekes willen dus weer gaan surfen.

Zeer vroeg was 'the gang' al uit de veren zodat om 8u. deze ochtend een volgeladen wagen de oprit verliet, richting Ventura. Eerst nog even langs het zwembad van Ventura College waar Catherine een waterpolo toernooi heeft en rap een wedstrijdje moest spelen, daarna is het nog maar een scheet verder tot aan onze welbeminde surfspot.

Maar ik ben niet mee, een beetje zielig achtergelaten want ik had echt wel zin om weer eens die golven te gaan trotseren, maar met vijf kinderen in de keet is er altijd wel kans dat er wat tussen de stokken vliegt, Benjamin is een beetje ziek. Gisteren was hij al niet in zijn normale doen en deze ochtend begon hij zijn dag met koorts. Zoals gewoonlijk -en dit is iedere dag- kruipt hij rond 6u bij ons in bed, als papa uit de douche komt huppelt hij daar meestal onmiddellijk achterna om samen de tafel te gaan dekken, deze ochtend bleef hij lusteloos en vermoeid liggen, ik moest er dus niet meer naar raden, mijn hand op zijn voorhoofd voelde het, onze kleine man zal vandaag niet veel verder geraken dan de sofa en mama ook al niet.

Toch ben ik vlug mijn tiende les gaan uitlopen op het trail achter de deur. Eens de Vanbrandekes bende de deur uit was, keek Ben naar zijn lievelings Scooby Doo film en vooraleer die eindigde, was mama alweer terug en hij vond dat best zo, lekker onder zijn dekentje in de zetel.

surfing mom goes out

Niemand zal me straks moeten wiegen om in slaap te vallen, vandaag ben ik gaan surfen, kinderen op school en Bert op het werk.
De buurman met zijn zoon hadden me meegevraagd, zij zouden zowiezo gaan, de jongeman wou extra oefenen met het nieuwe board en de buurman zou me helpen. Eventjes maar moest ik erover nadenken, het weer is prachtig, een uitgaand tij, tijdens de week is er veel minder volk en geen zorg over de kinderen, ideaal om het zelf nog eens te proberen.

Het beginnersboard, de 'Surface' van Catherine op het dak van Dave samen met hun boards en als de echten, terwijl de anderen werken, in de vroege ochtend naar de vrijheid van een eindeloze oceaan.

Al veel minder gespannen moest ik nu zelf de golven inpaddelen en ze zien over te geraken, eens over de branding heen is het veel rustiger, ik kon er als het ware nu meer van genieten.

Het eerste uur hielp Dave me nog bij het timen en inschatten van de aankomende golven, het draaien en het induwen, maar na een korte rust was alle werk voor mezelf. En jawel hoor, met wat aanmoedigend geroep van een aantal nabijgelegen dobberende supporters paddelde ik mijn armen uit mijn lijf en lukte het me om mijn eerste golf helemaal alleen te pakken. "Yes! Mom is catching a wave!!!"

Want zo gaat dat, deze surfersspot is een zeer vriendelijke plaats, na een tijdje ken je de steeds terugkomende gezichten boven die zwarte wetsuits, mijn kinderen zijn daar ondertussen al goed gekend, vanwege hun onuitputtelijke gepaddel en hun stunts met Dave op zijn longboard, en ik, ik ben "the Mom from those kids", niemand die mijn naam vraagt, gewoon "Mom".

start to run les 9

Als er al iemand een gewoontemens is, dan ben ik het wel. Daarom blijf ik voor mijn loopsessies tijdens de week in het ondertussen vertrouwde Satwiwa National Park, het is bij de deur en handig op de terugweg van school. Desalniettemin blijft het telkens een groot avontuur om dit eindeloos park steeds stukje bij beetje dieper in te dringen en te ontdekken.

Zo wou ik wel eens de andere ingang uitproberen, tot op vandaag dacht ik dat het verboden toegang was voor auto's, ook al is er een prachtig aangelegd baantje, het ziet er zo schoon en verlaten uit, dat je denkt dat dit de ingang is van een uitgestrekt paradijs.
Als snel blijkt dat dit ook zo is, het straatje gaat een kwart mijl dieper het park in, bijna dacht ik dat ik op safari was en toen lag daar een prachtig parkeerterreintje voor me open, met toiletten, telefoon, oplaadpaal voor electrische wagens, drinkfonteintje en een picnictafel, helemaal verlaten. Kwart na acht in de ochtend, niemand te zien, een brandende zon en ik had er helemaal zin in.

IPod rond de arm, oortjes ingestoken en MET plannetje in de hand begon ik eraan, een les die een beetje zwaarder zou worden, opbouwend van 1 min. lopen naar 5 min. Als opwarming werd het 1 min. lopen en 1 min. wandelen, daarna liep ik 2 min. en 2 min. wandelen, "het gaat echt al bijzonder goed he!" bevestigt Evy mijn eigen gevoel, toen kwamen er 4 min. lopen en 3 min. wandelen en toen 3 min. lopen, "goed bezig, ik ben echt fier op jou!" moedigt Evy me aan, 3 min. wandelen en als laatste 5 min. lopen. Leuke muziekjes, soms weer dezelfde herkenbare opzwepende melodietjes en op tijd wat aanmoediging, perfect!

Zo wou ik wel eens een klein eindje op weg lopen op het pad dat tot helemaal aan de oceaan leidt, 8 mijl. Zo liep ik de grens over van het het Satwiwa National Park naar het Pt. Mugu National Park, een groot bord waarschuwde me voor Mountain Lions en wat te doen als je er eentje tegenkomt. Maar al snel zag ik hoe het pad in haarspeldbochten langs de hellingen in een canyon zijn weg zoekt naar beneden, windstil en heet, ik had genoeg gezien voor vandaag, rechtsomkeer, terug, de hele weg klimmend en puffend. De loopsessie zat ongeveer net over halfweg, te vroeg om al terug naar de wagen te lopen, een blik op mijn plannetje en dan een ander stoffig paadje op, "komaan, volhouden, je kan het!" helpt Evy me nog.

En dan komt daar rustig, op enkele luttele meters, een grote gezonde dikke Coyote uit het struikgewas MIJN pad opgewandeld, hij ziet me maar vindt me de moeite niet ver uit de weg te gaan, als ik dit tempo blijf lopen moet ik hem voorbijsteken, nee dat zie ik toch niet zitten, daarom treuzel ik wat, maar het dier wijkt niet, een ander paadje kruist net het onze en dat neem ik dan maar, helemaal uit de weg van waar ik moet zijn, maar liever dit dan een Coyote als looppartner. Zo loop ik helemaal uit de weg, maar door alle spanning zijn mijn vijf minuten lopen als vanzelf voorbij gegaan, zonder het te beseffen. Wat een beetje extra adrenaline toch kan doen he!

Door helemaal uit de weg gelopen te hebben, ben ik weer veel te ver van mijn wagen verwijderd als de hele les al voorbij is, daarom loop ik nog een extra stukje van 6 min. en heb dan nog ruim de tijd om uit te wandelen en te bekomen. Aangekomen op de parking voel ik mijn wangen gloeien, niet verwonderlijk, de thermometer duidt 41 gr. celsius aan!

Amai, mijn conditie is er al een heel pak op vooruit gegaan, ik had het warm maar ik was nog helemaal niet moe, ongelooflijk!

Endless Summer

De maanden october en november zijn voor vele locals de favoriete maanden van het jaar. De topfeestdagen zoals Halloween en Thanksgiving zitten daar natuurlijk voor iets tussen, maar vooral het weer is hier de grote goedzak, het lijkt alsof er aan die zomer nooit een eind zal komen, er zijn uitstekende golven om te surfen, het water is minder koud en de lucht is droog en warm. Ook al was het dit afgelopen weekend heel even wat frisser, vandaag bleven alle pullekes weer thuis en de korte broek met topje mochten weer aan.

Na twee-en een halve dag wassende, plassende en poetsende mama gespeeld te hebben, trok ik vandaag naar een verlaten strand, twee uur languit luieren en genieten van een winterse zon.

De week van Inge

Op een zondag zijn we met ons zevenen hier aangekomen met zestien valiezen en zeven rugzakken, in een leeg huis. De luchtmatrassen en slaapzakken hadden we meegebracht maar de gevulde veertig foot container zou pas zeven weken later toekomen.

Op maandag trokken we dus naar de dichtstbijzijnde Ikea, om het meest noodzakelijke huisgerief zoals servies, bestek en elk een stoel. Als we naar Ikea gaan dan eten we daar ook, de kinderen zijn immers verzot op hun gehaktballetjes met frietjes.

Een dame begint tegen ons in het nederlands te praten, "Hey, ik hoor hier Vlaams praten, komen jullie uit Belgie?" En zo stelden wij ons voor, deelden we contactgegevens uit en tot op vandaag horen en zien we elkaar nog wel eens regelmatig terug.

Inge, de eerste Vlaamse die ik hier leerde kennen is 'famous for 2 minutes' , zoals ze dat zelf zegt.

De week van Inge in Comeva.be, de projectgroep van de magazines Libelle, Feeling, evita, Flair en GLAM*IT.

start to run les 8

Ik weet het, een veertiger als ik die slechts twee jaar van haar leven echt aan sport heeft gedaan en dan nog het eeuwenoude floret schermen. Dat het al sinds mijn tienerjaren geleden is en dat ik zelden of nooit over sport en gezond leven schreef op mijn blog. Maar als je me hierboven in volle actie ziet aanvallen, kan niemand toch nog ontkennen dat er geen pit in me zit, niet?

Net zoals ik het toen niet kon laten om er een spreekbeurt over te geven, met blozende wangen vooraan in de klas, kan ik het nu niet laten na elke les er een klein stukje over te schrijven, hoe saai het voor jullie misschien wel wordt, voor mij blijft het nog steeds iedere keer een belangrijk moment, het is mijn manier om ermee om te gaan, mijn manier om erover te kletsen met anderen. De hele wereld mag het weten: "de de podcast van Evy heeft mijn leven even grondig door elkaar geschud!", een prachtig initiatief van Vlaanderen Sportland waar ook eens die uitgeweken Vlamingen wat aan hebben.

De achtste les al en deze was een intensievere training vol afwisseling, niet langer maar meer stukjes met kortere rustpauzes.Een totaal van 25 min waarvan 16 min. effectief lopen is.
Het begon onmiddellijk met 2 min. lopen met daarna een rustpauze van 2 min. als opwarming, daarna begon het zwaardere werk. Zeven keer een stukje van 2 min. rennen met daartussen slechts 1 min. wandelen.

Weer koos ik voor het Satwiwa park onderweg van de school, waarom zou ik de harde baan kiezen tussen de uitlaatgassen als het ook kan tussen de geuren van droge salie en andere kruiden en struikgewas.

Er is ook een wandelpad dat tot aan de oceaan gaat, 8 mijl of 14 km, dat wil ik binnen enkele maanden kunnen lopen, zolang het nog niet te heet wordt, moet een zalig gevoel zijn.

Het ging vlot, leuker ook om maar even de tijd te krijgen om weer op adem te komen, ik voel dat ik mijn grenzen heb mogen verleggen, hoe kan het ook anders op die hellingen, ik geef het niet op, ook al is het de hele tijd stijl bergop, "doorzetten" zeg ik tegen mezelf, "je kunt het" en ja, dat helpt. Ook Evy herhaalt regelmatig om niet te snel van stapel te gaan, "doseren", niet te snel maar ook niet slenteren, gewoon doorgaan en hetzelfde tempo aanhouden en de ademhaling controleren. "Hou vol, je doet het echt goed!" gooit ze er af en toe tussen en dat werkt nog echt ook.

start to run les 7

Al heel vroeg in de ochtend worden we gewekt door een van de meisjes, of we willen opstaan zodat we kunnen vertrekken om te surfen. Maar de getijdenkalender toont hoog tij en er staat een stevige wind, niet echt ideaal, "of we eens een zondag kunnen overslaan?"

Vroeg uit de veren, ontbijt en dan de loopschoenen aan. Deze keer hou ik het in de buurt, niet minder mooi want ook hier zijn wandelpaden door natuurparken. Helena beslist om mee te lopen, ze zou graag "track" doen zegt ze, op school lopen ze regelmatig "the mile", ze heeft nieuwe loopschoenen en ze is sportief, zo waarom niet?

Eerst wandelen we tien minuutjes onze straatjes door tot we op het "Los Robles Trail" aankomen, daar klimmen we eerst nog het stijlste stuk naar boven en als het eningszins wat platter wordt, beginnen we er aan.

Het begint weer met 1 min. lopen en dan eentje wandelen om op te warmen, dan was het 2 min. lopen en dan wandelen en daarna weer drie keer 3 min. lopen en tussendoor 3 min. wandelen, zo kwamen we aan een totaal van 24 min.

Leuk zo met zijn tweetjes, ze kreeg het even moeilijk maar heeft toch stevig doorgebeten, als tienjarige wil ze zich natuurlijk niet laten doen door haar mama en al zeker niet door een Evy uit de podcast.

ps. : En kijk, we hebben weer lavendel in bloei, ik plukte snel nog drie takjes. Het vaasje kwam vorig jaar voor mijn verjaardag met de post, plat als een blad papier, je laat er warm water in lopen en er ontpopt zich een handig vaasje.

Vlaams tafelen

Leven in een ander land met een taal die je moedertaal niet is, het heeft zijn voordelen. Een ervan is dat je valt in een taalbad en bijgevolg die taal al snel een tweede natuur wordt. Hoe goed je die ook kunt beheersen, cultuurverschillen blijven altijd wel ergens in de weg staan.

Daarom is het wel eens plezant om met een tafel vol andere Vlaamse vrouwen, die al dan niet tijdelijk kort of lang rond Los Angeles wonen, een avond samen door te brengen in een restaurantje op zijn europees, trage maar keurige bediening, kleine porties, klasse franse wijnen, echt tafellinnen, geen haastig afruimen en een gepeperde rekening. Samen eten, drinken en heel veel praten, we voelden ons weer even thuis.

zelfbeeld

Ik voel me een heel pak slanker, ook al weet ik dat het niet het geval is en ook de weegschaal bewijst het tegendeel, die blijft steevast op zijn zelfde getal staan.
Kan ook niet anders want ik snoepte de laatste weken te veel, die Halloween treats zien er ook zo klein en onschuldig uit, eentje is geentje, dom he!
Toch voel ik alles veel minder blubberen, lopen die vele trappen in huis zo soepel en zie ik er in de spiegel net iets minder slonzig uit. Ik denk dat het lopen helpt, al is het enkel maar in mijn fantasie.

"Leven" of "Overleven"

"Leven in plaats van Overleven" inderdaad, zo voel ik het ook.

Iedereen weet het wel, je leven, een relatie, een huwelijk kent zijn ups and downs. Bij ons niet anders dan bij anderen, we zijn geen uitzondering. Een groot gezin is plezant, geen kans voor verveling maar het vraagt wel om extra stress. Werksituaties en carrieres verlopen niet altijd zoals we ze gewild hadden, ook hier horen we niet bij de gelukkigen. Je kan wat, je wil wat, er is een weg, maar die zit vol opstakels, die van ons had grote rotsblokken om overheen te klauteren.

Dan kregen we het mooiste panoramisch uitzicht op onze schoot geworpen, maar niets is gratis, ook dit niet. We moesten opgeven, ons opgebouwde leefsituatie in ons vlaams dorpje, onze thuis. We moesten achterlaten, een grote hechte familie rondom ons, een tros vrienden en vertrouwelingen en heel veel vriendschap en verbondenheid.

Wat kregen we ervoor in de plaats, de kans om opnieuw te beginnen, starten vanaf nul in het Zuiden van Californie, dit als twee veertigers met vijf kinderen tussen zeven en vijftien. Een uitdaging, tof, plezant, fantastisch, een avontuur, een ervaring en alles wat maar positief is, dat probeerden we onszelf wijs te maken.

We hebben het overleefd, we zijn nu bijna twee jaar verder, er komt rust in de hele situatie, tijd om weer op te bouwen, te genieten en te te gaan leven en dat ga ik niet doen door me op te gaan sluiten in huis. Het buiten sporten doet me goed en dat kan en wil ik niet verstoppen, iedereen mag het weten, mijn lichaam vraagt om meer en dat straal ik uit. California, here I come!

Ik stel me even nog geen vragen over onze toekomst, die zorgen zijn voor later.

start to run les 6

Oef, vandaag een pak frisser, de temperaturen zijn terug met een vijftien graden gezakt, in plaats van meer dan dertig graden was het in deze vroege ochtend amper vijftien graden celsius, mij hoorde je alvast niet klagen. Een prachtige sliert nevel tussen het gebergte deed me op de terugweg van mijn schooltoer al verlangen naar een frisse 'run' door het droge grasland van het ondertussen vertrouwde natuurpark.

Ik was nog maar amper vertrokken of daar stond een groep van vijf herten pal op het pad verbaasd naar me te kijken, even dacht ik dat ze niet zouden wijken, maar toch, op slechts nog enkele looppassen sprongen ze dan toch in actie en huppelden vrolijk naar beneden het dal in. Nog wat verder hoorde ik door mijn podcast door nog meer gehuppel door het struikgewas en zag er toen nog twee wegspringen, de anderen volgend.

Meer motivatie had deze ochtend niet meer nodig, vrolijk als een jonge bambi heb ik de hele podcast les uitgelopen, 1 min. opwarmen, na 1 min wandelen werd het twee minuutjes en dan drie keer drie minuutjes rennen. Allemaal zonder veel problemen, zelfs op de stukjes bergop begint het steeds beter te lukken, de laatste drie minuten gingen zelfs heel de weg stijl naar boven, even dacht ik dat het me niet zou lukken de top te halen, toen beelde ik me in dat ik trappen aan het oprennen was en toen ging het veel beter. Toch helemaal buiten adem haalde ik de top en toen was de sessie over. "Proficiat, je hebt het weer gehaald vandaag, we hebben weer onze grenzen verlegd." wist Evy te vertellen. Gek, net alsof ze wist hoe hard ik nu mijn best had moeten doen. Blij en voldaan wandelde ik nog het hele eind naar mijn auto terug, een heleboel wandelaars kwam ik tegen, het frissere weer haalt blijkbaar ook de natuurvrienden weer naar buiten. Nu twee dagen rust, zondag begin ik aan de derde week, "hey, wat gaat dat snel!"

bike path

South Bay Bicycle path Santa Monica

Blijkbaar kan ik niet genoeg krijgen van al dat bewegen, sport is gezond, sport doet je goed, sport is voor iedereen, ook voor moeders met opgroeiende kinderen zoals ik.

Als mama ligt dit niet altijd voor de hand, vooral als de kinderen nog klein zijn en nog meer als ze een voor een snel op elkaar volgen. Het huis buitenkomen vraagt altijd een goeie organisatie, een oppas regelen of ze meenemen, er kruipt veel tijd en energie in, vaak vallen je plannen sneller in het water dan ze gemaakt waren door onvoorziene omstandigheden, niets is voorspelbaar, vooral het tijd overhouden voor jezelf.

Maar kleine kindjes worden groot en grote kinderen vragen andere aandacht, niet minder, in tegendeel misschien wel meer, maar anders genuanceerd, niet meer constant zorgen voor maar rekening houden met.

Hun opvoeding vraagt om vrijlating, hun eigen vleugels uitslaan op zelfstandige kracht.

Nu kan ik wel eens met een gerust hart wat verder uit de buurt vertoeven, vooral tijdens de schooluren gun ik me dit voorrecht met geen enkel schuldgevoel. Zo wou ik nog wel eens mijn fiets van stal halen en met hem rondcruisen langs het strand, dat kan op het aangelegde South Bay bike path van in Malibu tot 22 miles zuidwaarts. Met twee is altijd leuker dan alleen en Hilde dacht daar net zo over, zo afgesproken, zo gedaan, van het Will Rogers State Beach tot voorbij Venice Beach in de Marina zijn we gefietst, een frappucino bij Starbucks, een verrassingsblitsbezoek bij Kristine en dan terug.

Fiets weer in de auto en drie kwartier later stond ik aan de schoolpoort.

mijn 1ste surfervaring

Afgelopen zondag hebben ze me eindelijk in wetsuit op een surfplank gekregen. Na mijn looptoerke moet ik er zodanig 'klaar' uitgezien hebben dat al onze surfersburen me letterlijk het pak ingepraat hebben, zonder bikini, gewoon in mijn ondergoed. De buurvrouw, een vijftiger, was me voorgegaan, sinds een lange stop gaat ze er weer mee beginnen, het zijn echte Californische locals, zonder pretentie, gewone mensen zoals jij en ik, maar geboren surfers in hart en ziel. De buurman heeft er plezier in ons allemaal de knepen te leren en enkel 'mom', ik dus, was nog de enige die tegenstribbelde en altijd een excuus klaar had om het het nog even uit te stellen. Maar nu bleek het de perfecte timing, nog enigszins euforisch van het rennen, het warme weer, de ideale golven, het terugtrekkende tij, een wetsuit in leen, een klaarliggend longboard en de buurman die er ook zin in had.

"Come on, don't be afraid, I take you, I'll push you slowy into a wave, you just have to stand up and feel the excitement of riding a wave!"

Eerst op het droge even oefenen hoe je op te drukken en waar en hoe de voeten te plaatsen, dan de golven in. Tot mijn verbazing voelde het water helemaal niet zo koud, een wetsuit doet dus wel degelijk goed zijn werk, wat wel tegenviel was om over die hoge golven te raken, surfers met shortboards duiken met board eronderdoor, met een longboard moet je erover tegen de richting, niet evident! (En mijn kinderen doen dit net of het niets is!), gelukkig had ik de buurman, die trok me ver de oceaan in, waar we goeie golven konden opwachten om me dan in een goeie mee te duwen. Whaauw, ik raakte nog recht ook, eventjes, om na een seconde het water in te duikelen, even het vieze zoute water uitproesten en dan terug de branding over. Dit deden we zo een keer of vijf, tot ik echt helemaal uitgeput was, mijn armen en benen trilden van de spanning. Het was genoeg voor vandaag, ik zou het morgen al voelen.

En ja hoor, we zijn nu twee dagen later en nog steeds doet mijn bovenlichaam pijn, spieren waarvan ik het bestaan niet afwist, die voel ik nu duidelijk zitten.

"From now on, you do POP UPS every day!" zegt buurman coach, hij zal wel push ups bedoelen. Ik heb het maar beloofd, hij doet zo zijn best voor onze familie en vrijdag doen we het opnieuw, de kinderen hebben dan een dagje vrij. Ook dan zal het even proeven worden met hulp om daarna langzaam zelf te leren hoe die golven door te peddelen en zelfstandig een golf te pakken, of zoals het veel mooier klinkt, "to catch a wave!"

start to run les 5

Je zou bijna denken dat mijn dagelijks leven nog enkel en alleen rond dat lopen plaatsvindt, dat is natuurlijk niet zo, maar ik vind het nu wel leuk om het een beetje bij te houden, de podcast werkt perfect maar heeft geen geschreven loopschema en ook geen feedback, mijn blog mag deze functie vervullen, wie weet waar het nog goed voor kan zijn.

De vijfde les en eerlijk gezegd verwachte ik dat het nu een pak zwaarder zou worden, integendeel, het blijft vlot gaan, plezant om de moed niet te verliezen. Waarschijnlijk was dit ook de opzet van de makers, vaak haken de mensen af omdat het te belastend wordt, ze kunnen het niet aan en denken dat het niet voor hen is. Op mijn 42-ste wil ik bewijzen dat het nooit te laat is om aan sport te beginnen doen, ik voel me er tot hier toe zeer goed bij, zowel lichamelijk als geestelijk. Het was vast dit dat ik nodig had, de endorfines die mijn lichaam tijdens het lopen aanmaken maken me gelukkiger.

Vandaag had ik me weer grondig verloren gelopen in het Satwiwa Park, na de les van 22 min. met 1 keer 2min. lopen + 2min. wandelen en drie keer 3min. lopen en 3min. wandelen, stond ik op een onbekende, afgelegen parking met (godzijdank) een toilet en drinkfonteintje waar ik gretig gebruik van gemaakt heb en gelukkig ook een kaart, zo te zien zat ik aardig ver weg van mijn eigen wagen, ik had nog een lange weg te gaan. Niet zo erg want ik was nog helemaal niet moe, wel uitzonderlijk heet, de temperatuur lag op deze vroege ochtend al ver boven de dertig graden en de kurkdroge lucht voelde ik zo alle vocht uit mijn lichaam trekken. Toch heb ik de terugweg grotendeels lopend afgelegd, op leuke muziek uit mijn iPod Nano, gekozen door mijn tienermeisjes, bereikte ik vlot mijn beginpunt en tijdens het rennen door de droge heuvels voelde ik me bijzonder euforisch, bijna kon ik vliegen. Is het dit wat men "runnershigh" noemt?

Btw: ProRun, een loperssite vol informatie (credits Hilde)

start to run les 4

Het oorspronkelijke plan was om vroeg op te staan om op deze heerlijke zondagochtend als eerste mijn 'run' te doen, maar om 8u zaten ze bijna allen aan't ontbijt en ik was nog niet uit mijn bed, te laat dus. Ander plan. We zouden eens niet gaan surfen, maar het weer en de surfreports op de computer beslisten er anders over, perfecte condities, de buren hadden het geweten want die stonden al vertrekkensklaar en de kinderen stonden te popelen, dus inpakken die auto, hop naar de beach in Ventura.

De wagen kon daar niet snel genoeg uitgepakt zijn want de golven waren massaal en regelmatig, het duurde dus niet lang of ik zat daar rustig op mijn eentje mijn loopschoenen aan te knopen, iPodje rond de arm, het draadje onder mijn shirtje moffelen en oortjes klaarhangend om in te steken. Even nog teken doen naar de anderen dat ik 'die' richting uit loop, tot binnen een halfuurtje!

Goddank is het daar wat 'platter', zo ging het vlot en rustig voor de eerste les van de tweede week. Het begon weer met een stukje van 1min., dan twee keer 2min. en dan drie keer 3min., een totaal van 22min. "Het gaat goed he!" zegt Evy terwijl ik me puffend afvraag hoe lang het nog is, "weet je dat er je duizenden zijn voorgegaan?" probeert ze me op te peppen, of "geef het nog niet op, nog een minuutje". Zalig toch he zo een persoonlijke coach die je aan en af kan zetten?

buitenmens

Ik kan mezelf bijna niet geloven, dat ik helemaal fan word van al dat lopen, vooral het ondertussen buiten kunnen zijn maakt het voor mij helemaal plezant. In feite ben ik altijd al een buitenmens geweest, vanaf het moment dat de zon zich een heel klein beetje door de wolken priemde, liet ik alle werk binnenshuis vallen om dingen in de tuin te gaan doen. Onbegrijpelijk vond ik het, hoe iemand ook maar binnen kon blijven als het mooi weer was, laat staan een hele middag in een gesloten shoppingmall rond te slenteren of je op te sluiten in een bioscoop. Raar vond ik dat, toen we hier in het begin waren, waarom bleven al die Californiers binnen als het buiten zo mooi weer is?

Ondertussen werd die zon voor mezelf ook zo vanzelfsprekend dat ze niet meer diezelfde aantrekkingskracht heeft. Natuurlijk vind ik warme zonnestralen en een blauwe hemel nog steeds zalig en zou het zelfs niet meer willen missen, maar van een zeldzaam weerfenomeen werd het voor mij een alledaags beeld. Zo vergeet ik soms wel eens buiten te komen, zonde.

Ik ben blij een reden gevonden te hebben om heel regelmatig een stukje wondermooie natuur te gaan opzoeken. In de vroege ochtend omdat alles dan zo fris ruikt, omdat het al zo heerlijk vroeg licht wordt, omdat de zon dan nog niet te hard gaat branden, omdat je daarna nog een hele dag voor je liggen hebt, omdat die vroege uurtjes iets magisch hebben, maar ook gewoon, omdat het 's avonds te vroeg donker wordt. Wat zou ik in een overkoelde dure gym op een tredmill (loopband) gaan zoeken als de parken voor iedereen gratis zijn?

Wie regelmatig sport moet ook aangepaste kleding hebben, zo wipte ik vandaag in zeven haasten binnen in de Nike Outlet store in Camarillo, daar vond ik al snel mijn gerief, een lange zweetdoorlatende broek, een aansluitend runners topje, een loszittend zweetdoorlatend runnersshirtje en ook nog een echt runnersbroekje, dit laatste vind ikzelf geen schoon zicht, maar het zit wel zeer comfortabel, het heeft een geheim zakje voor je autosleutel en iedereen draagt het hier, opvallen zal ik dus niet doen.

En wat zag ik daar nog bij het buitengaan? Jazeker, de runnerschoen Nike+ om je iPod sensor in te steken, alvast goed om weten dat die in de outlet te vinden is.

Nike + iPod

Gisteren raakte ik eindelijk tot aan de apple-store in de mall voor nieuwe oortjes, tot dan toe had ik die van de meisjes mogen gebruiken. Het is altijd een echt plezier om daar binnen te lopen, je mag er prutsen en experimenteren zo veel je maar wilt, ook de kinderen hebben een hoekje om spelletjes te spelen en aan de lange tafel kan iedereen die zich inschrijft een uurtje les per week volgen, het zat er vol ouderen.

Maar dit terzijde, want daar had ik niet de tijd voor, recht naar de accessoires voor de iPods. En wat zag ik daar? Vernuftigde dingen om met je iPod te rennen, Nike werkt samen met apple en bracht uit, een goeie stretchy armband (nu heb ik deze) en een sensor kit om je loopactiviteit (afstand minuten tempo) bij te houden. Daarna kan je de gegevens doorladen naar je computer, die alles bijhoudt en waarmee je nog meer leuke dingen kan doen.

Ik ben weeral een motivatie rijker om de start-to-run podcast vol te houden, want daarna geef ik mezelf dit kado.

start to run les 3

Ik drink me gek aan water, ik zweette me daarnet ook wat af. Toen ik deze ochtend om 7:30 vertrok met de kinderen was het nog te fris om het in kort broekje aan te durven, mijn lange zwarte comfy joggingbroek leek me meer "appropriate" met zwart shirtje en ditto vestje.
Na de lange taxitoer stopte ik weer bij het Satwiwa park onderweg voor de derde les van Evy uit mijn iPod-je. Zo sloom en gedemotiveerd ik bij het opstaan was, zo optimistisch was ik, nu meer dan een uur later, om erin te vliegen. Handtas onder de zetel, iPod rond mijn arm en autosleutels in mijn broek.

Het ging goed, maar de zon liet zich al van haar beste kant zien, op het droge heuvelachtige steppeland brandde die zich door mijn zwarte broek, het vestje vloog al snel in een knoop rond mijn heupen, maar zonder broek, ook al was ik tot zover de enige sportieveling, dat dierf ik toch niet. Doorzetten en eens goed zweten, dat kan ook niet slecht zijn, een ander paadje langs een uitgedroogde pond en dan op naar de windmolen die op het hoogste punt ligt, dat was heel erg doorpuffen, al klimmend bereikte ik de top. Nu zou het even makkelijker gaan, dacht ik, mis poes, nu ging het stijl naar beneden langs een erg oneffen met rotsblokken bedekte paadje. Huppelend en zigzaggend langs de platte stukjes raakte ik weer beneden, allemaal op Evy's podcastje en zonder een voet om te slaan.
Zo liep ik een sessie (= *min. lopen + *min.wandelen) van 1 min. , een sessie van 2 min. en drie sessies van 3 min., een totaal van 24 min.

Een "red shouldered hawk", een zeer grote havik, was mijn getuige vanop een hoge kale tak naast het parcours, zijn observatiepost voor een prooi en wat verder vloog een valk op, die midden op het pad zijn vangst van de ochtend aan het opeten was en tussen het struikgewas hoorde ik regelmatig wat wegwriemelen.

Zo werd deze derde training weer helemaal anders dan de vorige twee, op naar de tweede week. Geen spierpijnen en zin in meer, langzaam opbouwen van conditie nul naar steeds maar beter. De rustdagen tussen de lessen zijn om te recupereren en je lichaam maakt je ondertussen weer een ietsjes sterker zodat het elke keer wat vlotter gaat. Tof concept, ik ben helemaal weg van Evy's start to run podcast, ik voel me niet alleen, het is net alsof ik mijn personal trainer bij me heb, perfect! Dank je zusje voor de tip!

corps

Deze week staat als een donkere, ingetogen familieperiode in mijn geheugen gegrift. Een week herfstvakantie, de zomerkleding werd opgeborgen en de winterstukken hingen vooraan in de kast, ieder overleden dierbare werd aan het graf bezocht en kreeg een potje chrysanten, geslenter door het herfstgebladerte, koude voeten en een dampende adem in een vroege kille avondlucht. Als beloning voor het flink zijn, smoutebollen van het kraam aan het kerkhof om thuis te verdelen. Zo ging het ieder jaar toen ik een kind was.

Deze week is zonnig met opvallend frisse avonden. Een schoolweek, flip flops en korte broek overdag en 's avonds warme sokjes en flanellen pyamabroek, dag en nacht verschillen met meer dan 10 graden celsius en om 5:30 is het pikkedonker.
Halloween is voorbij, zo druk, versierd en overdreven het gisteren nog was, zo stil en sober was het vandaag. Alle decoraties worden weggehaald , alle kostuums gaan in de verkleedmand, hier en daar zie ik kapot gegooide pompoenen op de straat, kinderen tellen hun bijeengesprokkelde "treats", het enige tastbare overblijfsel van een drukke, iedereen-inallegekte-opstraat-"Halloween"avond.

Wat me aan de overledenen deed denken waren de talrijke R.I.P. borden, skeletten hangend of half uit de grond kruipend, uit de doden opgestane spoken en de griezelmuziek uit een bandje aan de voordeur van de talrijke suburbia-huizen. Humoristisch, scary en heel veel spookkastelen gegriezel.
En voor we aan onze trick or treat tocht begonnen, verdeelden we een pizza, snel en lekker. Zo gaat het nu voor mijn kinderen.