recept: macaroni met hesp en kaas

Die macaroni he!
Eerlijk, ik ben niet zo een recepten-vrouw, maar ga toch even mijn best doen:






Je kookt de pasta in ruim water en wij nemen de korte eleboogjes liever dan de lange dikke slierten echte macaroni.



Ondertussen maak je de saus:
Je maakt (heel veel) gewone bechamelsaus gekruid met peper-zout-kruidnoot, ook een beetje citroensap dat helpt voor de vertering, daarna roer je er met een vork de in klein gesneden stukjes hesp door, dan neem je de pan van het vuur (belangrijk!)
Ik roer er dan een handvol goeie italiaanse 5-kazen mengeling door en dit mag zeker niet koken anders gaat je saus onherroepelijk schiften.
Ondertussen ligt de gekookte macaroni in een -ingevette- platte ovenschotel te wachten om overgoten te worden door deze heerlijke saus. Daarbovenop strooi ik nog heel veel meer kaas, tot alles goed bedekt is. Ik leg dan kleine stukjes boter erbovenop en strooi er een beetje broodkruim over. Dit gaat dan onder de ovengrill voor enkele luttele minuutjes, je ziet de kaas opborrelen en lichtjes kleuren... en dan ...hmmm...opeten.
Oh ja, ik geef er graag wat stokbrood bij, anders eten ze zich er ziek van.
En in het preiseizoen durf ik er ook wel eens gekookte, in klein gesneden stukjes prei tussen doen, lekkere combinatie en dan hebben we ook onze nodige groenten binnen!

Belgian stuff.

Macaroni met hesp en kaas, op algemene aanvraag op het menu vandaag. Een massa heb ik gemaakt, 2 grote schotels, voor een heel legioen, in een wip klaargemaakt maar nog sneller was het weer verdwenen, alleen een hoopje vuile vaat bleef over.

Ook Evelines vriendinnetje liet het zich goed smaken "macaroni cheese the Belgian way", daarna nemen ze elk een reuzestuk van onze spaarzaam gestockeerde chocolade en ze wil heel graag een film in het nederlands zien.

We hebben al onze dvd's en video's netjes in dozen zitten, maar hebben geen europees afspeelsystheem, waar zit die videorecorder nu trouwens?

lezen in bed

Lou Demeyere en Annick Ruyts

10.30 p.m., ik hoor in mijn bed te liggen, goed ingeduffeld en met een boek, maar doordat ik vaak niet verder raak dan 2 tot 3 bladzijden, duurt het dan ook erg lang eer het uit is. Zoals het boekje "Grenzeloze liefde", helemaal niet dik, korte reisverhalen van het gelijknamige televisieprogramma, niet vanuit het standpunt van de reportage maar vanuit de reiservaring. Erg leuk om te lezen, luchtig en mooi geschreven in korte hoofdstukjes, nog 4 pagina's en het is uit. Let wel, ik ben er ergens in oktober aan begonnen, zonde want het leest erg prettig, het zijn mijn ogen die niet open willen blijven.

Property of the Week

Het tweede week-end dat het huis te koop aangeboden wordt in de weekend editie van de Ventura Star, ditmaal met een grotere annonce op kop van hun publicatieruimte.

Morgen nemen we opnieuw contact op.

De immobiliensector is geen maffia maar zijn aasgieren, ze gaan er met de harde middelen tegenaan, dat vertelde 1 van hen ons doodleuk bij het bezoeken van 1 van de tientallen huizen, te koop aangeboden, in de buurt. Ze zou ons kost wat kost binnen onze termijn een huis vinden binnen ons budget en naar onze noden, we sparen niets of niemand zij ze, wij zijn de beste, we gaan er hard tegenaan. Dat zegt genoeg, we geloven dus ook niets meer van haar verkoopspraatjes, want hard is hard voor beide partijen, als ze er zelf maar snel beter (lees 'rijker' ) van worden.

Ja, je leest goed "te koop", we kunnen alleen die huizen gaan bekijken aangezien er geen enkele "te huur" is.

Al bij al was het een fijne korte "househunting" trip, je laat je even gaan, eens thuisgekomen is de pret over.

Oh ja, we zijn dicht bij het A-tje te vinden op de Google map, de A staat voor de elementary school, op een kleine 10 min. stappen naar rechts ben je aan ons huis.

koude voeten

Mijn voeten zijn ijskoud, toch heb ik dikke sokken aan, een lange joggingbroek met vest.
's Avonds koelt het hier altijd serieus af, om 8pm donker en een koele zeebries, dus helemaal geen lange, zwoele avonden. Net dat wat zo leuk is aan echte zomer, lang buitenzitten en eindelijk genieten van 'draaglijke' temperaturen.
Voor Ventura County in Southern California niet het geval dus. Dat zal wel 1 van de redenen zijn waarom er hier zo veel televisie wordt gekeken, waarom het leven zo vroeg stilvalt, ook gaat iedereen ten laatste om 10pm slapen (behalve ik dan).

Vanavond hadden we na ons verjaardagsdineetje van Helena nog een videovoorstelling in de filmzaal van de Highschool, jongens, hadden ze daar de airco vollen bak gezet, wij in ons topje en slippers, koud, ijskoud, bevroren waren we. Mijn tenen zijn, nu 4 uur later nog ijsblokken, misschien kruip ik wel met sokken in bed.

Uitkijken en tellen

We wachten op antwoord, ze zijn aan't vissen of het huis momenteel goed in de markt ligt voor de gevraagde prijs, wij hebben gevraagd om nog een jaar te huren. Nu opnieuw verhuizen zie ik eerlijk gezegd niet zittten, het is nog te vroeg, ook om al grotere beslissingen te nemen.
Een ander huis huren, wat je hier meestal slechts per jaar kunt of korter, geeft het risico dat we er na die periode ook weer uitvliegen. De verkoopsprijzen zijn gigantisch gestegen, eigenaars die enkele jaren geleden kochten, verkopen nu aan het dubbele en dan spreek ik over meer dan een miljoen dollar. Wie denkt zijn huis niet meer nodig te hebben verkoopt het nu.

Maar onze nieuwe vrienden leven met ons mee en proberen ons te helpen, ze zoeken mee en er is in deze omgeving veel te koop, met 5 slaapkamers, zelfs met 7 slaapkamers en 7 badkamers en een guesthouse, heel veel is te koop, niets te huur. De prijzen stijgen boven je stoutste verbeelding, even laten we ons gaan in al onze fantasie maar al snel smelt die weg na een korte berekening. We zien wel. We hebben nog al onze dozen -plat welliswaar- en we hebben al eens flink geoefend begin dit jaar.

immobilienperikelen

Ja, zit ik daar op te scheppen dat ik lekker van de vakantie ga genieten, niets opjagen enz... Komt daar 's avonds de buurjongen op bezoek met de doodleuke vraag "Did You know that your house is for sale in the newspaper?" Wat! Hij ziet mijn ongeloof en rent om het respectievelijke stukje krant van afgelopen weekend, en ja hoor, onderaan links een zwart-wit foto van ons huis met oprit en tetherbal, met beschrijving en met het adres. Ja wat zeg, Bam, bijna val ik van mijn stoel waar ik niet eens opzat.
Dat wil zeggen dat we weer kunnen verhuizen, tenzij we de gepubliceerde vraagprijs betalen waar ik het liever niet over heb. Dat wil zeggen dat we deze vakantie snel een ander huis moeten vinden, weer alles inpakken en weer alles uitpakken, een kleine film van deze leuke bezigheden zie ik zo al voor me, zat ik me daar even op te scheppen over een rustige zomervakantie...

's Nachts ligt deze weer te piekeren, word ik overladen van boosheid, want eigenlijk heeft niemand ons dit gemeld, niet de eigenaar en niet de immobilien, gewoon door de toevallige opmerkzaamheid van Alexander's vriend. Dat kan toch niet, dat mag toch niet. Dat is toch niet fair! Nu begrijp ik ook waarom ik reeds traag voorbij rijdende wagens had opgemerkt waarvan er stiekem foto's namen met hun mini-cellphones, en ik die dacht dat het gluurders waren naar ons in bikini tetherballende meisjes, die ik snel naar binnen had gestuurd.
Dat kan toch niet, we weten van niets!

Gelukkig brengt een nieuwe dag wat klaarheid, ondertussen ligt hier naast me een hele lijst met op de markt gebrachte huizen in deze buurt, maar allemaal veel te duur.
Na een telefoontje met de makelaar moeten we ons naar het schijnt helemaal geen zorgen maken, het is een test, hoeveel er gaan reageren op deze vraagprijs, er is nog niets op het internet gepubliceerd en blablabla... zo weten we natuurlijk weer niets! Eind augustus loopt het huurcontract van het eerste jaar af -Bert huurt het huis sinds september vorig jaar-, we kunnen er zo uitliggen.
Na wat zenuwachtig over-en-weer gepraat met de kinderen hebben ik ze beloofd om hier in de buurt te blijven, weer veranderen van omgeving mag ik hen echt niet aandoen. Dit is zo wat de enige zekerheid die ik nu heb.

mama's vakantie

Maar eens een foto van mezelf, onder de parasol, benen wat hoger en de laptop op de billen. Terwijl de kids in het water spelen, eindelijk wat mails beantwoorden waar ik meestal langer zoet mee ben dan voorzien.

De vakantiedagen vullen zich goed, de aanpassingsdagen die we in Belgie altijd hadden op die eerste vrije dagen hebben we nu niet. Voor hen IS het ook al 5 maanden vakantie, wel ja, dat gevoel hebben zij toch. De activiteiten die we voor hen uitgezocht hebben, blijken ook goed te werken, geen volle dagen maar af en toe een uurtje sportief of creatief bezig zijn, niet te ver uit de buurt en tot hier toe wel altijd een bekende in het groepje. Nog tijd zat om te shoppen, de geliefkoosde bezigheid van de meisjes, maar Benjamin die staat op zijn kop als hij "weeral" meemoet, gelukkig nog gemakkelijk "om te kopen" met een quarter die hij mag gebruiken in een ouderwetse kauwgomballenautomaat, of met een frisse "pink lemonade" met veel ijs.

Ikzelf heb ook het vakantiegevoel, lekker niets opjagen, een beetje huishoudelijk werk, af en toe wat boodschappen doen, een middagdutje of wat lezen, een babbeltje met onze hoogzwangere buurvrouw, wat 'frans' proberen praten met haar pas aangekomen aupair-meisje die nog geen woord engels verstaat, het arme kind.
En als de fietsenmaker aan het andere eind van de stad ons al kent, ik in het warenhuis niet meer moet zoeken waar de dingen staan, ik aan de juiste kant van de gigantische Malls geparkeerd sta om dicht bij de bedoelde winkel te zijn, als ik de verkeerde Free-way afrit neem en niet meer panikeer en snel weer goed zit, dan mag ik toch wel zeggen dat we hier al een beetje "thuis" zijn?

veel (water) drinken

Iedereen en overal loopt men met een soda, Starbucks-blend, smoothie of ander koud drankje in de hand. In de wagen heeft iedere passagier zijn eigen 'cupholder', op de kinderwagens zijn er ook minstens 3 voorzien, in iedere winkel -met uitzondering van enkele- mag je lekker verder lurken aan je rietje, een heel normaal straatbeeld.

Als vlaming was het even wennen, heb het ook snel eens uitgeprobeerd met een echte Starbucks-coffee, maar koffie dat uit een gaatje in het dekseltje komt smaakt toch niet zo.
De ijskoude smoothies daarentegen vind ik heerlijk, vooral de echte goeie met verse vruchten.

Toch ben ik niet zo een drinker, zie je mij hier niet continu met het waterflesje in de hand rondwandelen. Tot deze voorbije week, toen ik ziek was met alle symptomen van 'uitdroging' of 'dehydratatie'. Door veel water en mineralenoplossingen te drinken ben ik er weer bovenop, maar ik heb mijn lesje geleerd.

Doordat ik geen zout-eter ben, houdt mijn lichaam geen extra vocht bij, reken daarbij de warme en droge wind en dat ik meer aan sport ben gaan doen en dat ik graag koffie drink wat vochtafdrijvend is en dat ik geen grote drinker ben. Mijn lichaam is langzaamaan onder zijn grenzen geraakt, heeft me ziek gemaakt, heeft me geleerd wat te doen in dit klimaat.
Veel, heel veel water drinken, ook al heb ik geen dorst, meer zouten en mineralen binnennemen, de koffie te minderen maar me ook af en toe een 'maxi soda' te bestellen, die je vrij mag hervullen, wie moet er nu sukkelen?

Vakantieplannen.

Voel me al een stuk beter, heb lekker geslapen en ben deze ochtend weer fris en monter opgestaan. Heb net het ontbijt achter de rug, de meisjes zijn hun kamer een vakantie-poetsbeurt aan't geven, Alexander is net vertrokken voor zijn laatste uurtjes "9th grader", Bert is ook richting L.A. vertrokken en Benjamin ga ik binnen een half uurtje ophalen bij "Chase" zijn vriendje, waar hij een sleepoverparty met bioscoopbezoek "Madagascar" had.

Morgen laten we de hele familie inschrijven in de biobliotheek zodat er veel gelezen kan worden, met Benjamin gaan we elke dag extra oefenen in lezen en schrijven en vanaf maandag begint ieder aan een reeks vakantieworkshops, kampen en sporten. Met daarbij nog heel wat "hang-outs" met vrienden hopen we de kinderen hun taal en integratie verder te kunnen zetten gedurende deze extra lange zomervakantie.

Laatste schooldagen.

Dinsdagochtend strompel ik uit bed voor een dringende boodschap, waggelend bijna vallend bereik ik het toilet, daar gezeten zweimel ik heen en weer, ondertussen misselijk geworden van al dat draaien ben ik genoodzaakt daar nog enige tijd te vertoeven. Uiteindelijk kan ik het ondertussen akelig geworden kamertje verlaten en strompel ik terug in bed om daar verder rond te tollen in duizeligheid. Ik ben die dag niet veel verder geraakt dan van bed naar sofa en omgekeerd. Gelukkig heb ik een stel zelfstandige kinderen, die in geval van nood goed voor zichzelf en elkaar kunnen zorgen.
Woensdag is het tollen over, maar kamp ik met stekende hoofdpijn, zere ogen en wankele benen, toch een stuk beter geraak ik tot in de supermarkt en terug, doe de noodzakelijke huishoudelijke klusjes en bereid hen een warme maaltijd van reeds voorgebraden kip met reeds voorgebakken aardappeltjes en sla, lekker makkelijk.
Na een oerslechte nacht met krampen in de benen en onderrug voel ik me vandaag stukken beter, toch kamp ik met een vreemd ziektebeeld dat ik niet echt thuisbrengen kan, elke dag heb ik andere symptomen, vandaag een onbehaaglijk gevoel in de onderrug. Het enige waar ik me goed bij voel is met heel veel water drinken, alles op het gemakje en af en toe eens wat rusten.

Vandaag zijn de kinderen aan hun laatste schooluurtjes begonnen, behalve Alexander die vrijdagvoormiddag nog heeft, voor ons een nieuwe mijlpaal, hun eerste, welliswaar maar halve, schooljaar in USA.

(Catherine die de camera meehad, om gekke afscheidsfoto's van elkaar te nemen op school. Benjamin had er ook eentje mee -wegwerp- we zijn benieuwd naar zijn foto's!)

Het is allemaal nog best meegevallen, het was niet makkelijk maar door het sterke karakter van de kinderen zelf zijn zij aardig door die moeilijke eerste weken doorgestrompeld, door hun werkijver hebben zij elke dag weer hun eigen grenzen verlegd, hebben zij keer op keer hun leerkrachten verwonderd over hun snelle evolutie in het aanleren van een nieuwe taal, maar vooral ook in het opnemen van nieuwe gewoontes.

Ik ben best fier op hen, zij zijn mijn goede voorbeeld.

Free to Neverland.

Dit week-end reden we in de richting van Santa Barbara, toen dacht ik aan de King of Pop die daar in de buurt op zijn "Neverland" zit opgesloten, toen dacht ik aan die man die slachtoffer is van zichzelf, aan de tol die hij betaald van het veel te jong succes hebben.
Vandaag staat het vast, het gerecht heeft hem vrijgesproken van alle beschuldigingen, de man is onschuldig en ik hoop zo vrij als deze witte duif, wat nooit zal zijn.

-Deze vrouw liet bij elke vrijspraak een witte duif vliegen.-

Ik wil hier zelf geen oordeel vellen, maar ik heb wel enig medelijden, soms gaat publieke belangstelling net iets te ver.

free-zuma

Veel te lang op het strand gebleven, 4 uur, meestal houden we het na een 2-tal uurtjes voor bekeken, maar het was keileuk -om een woord van de kids te gebruiken- .

Het was een experiment om eerlijk te zijn, een bende tieners meenemen naar Zuma-beach of zoals de locals het noemen, Free-Zuma, omdat we helemaal tot het einde rijden waar je gratis mag parkeren.

De meisjes hadden het naar hun zin, Alexander die wat later kwam ook, ik heb volleybal gespeeld met Benjamin en Catherine, Helena heeft handenstand geoefend en modderkastelen gebouwd en papa die was tevreden.
Nu voel ik mijn gezicht gloeien, mijn benen zijn moe en mijn bovenarmen 'voel' ik, misschien is dat volleyballen on the beach nog zo slecht niet?

Morgenvroeg komt mijn loopgenoot Catherine me wekken, dan doen we voor dag en dauw ons toerke. Volgende week gaan we onze 3de trainingsweek in, het gaat goed vooral met zo een dappere vennoot die moedig de minuten bijhoudt op de cronometer, waarmee je samen kunt puffen wanneer je de steile helling op moet en er bijna niet geraakt, morgen doen we een platter stuk, het is niet voor niets zondagochtend!

En ja, we hebben weer spaghetti op zaterdag gegeten!

Organic

Je zou hier meer groenten en fruit moeten eten dan elders en dan best ook nog vitaminesupplementen bijnemen om aan dezelfde noodzakelijke dagelijkse hoeveelheid te komen, dat probeerde mij vorige week iemand duidelijk te maken.

Een hele week loop ik daar over te mijmeren. De voedingsbodem is toch vruchtbaar, de zon die vollop schijnt, netjes uitgemeten irrigatie, zit er dan minder in een groente omdat hij misschien vlugger groeit?
Alleen het pesticidegebruik is hier naar mijn gevoel "te" royaal, tot hier toe ben ik nog geen verborgen rupsje in de broccoli tegengekomen, geen bladluizen in de sla, geen afgebeten blaadjes aan de spinazie, de appeltjes netjes opgeblonken gesorteerd even groot en zonder schoonheidsfoutje.
De biefstukken zijn verdacht mals, duidelijk hormonen.
Ik die in Belgie mijn 'biologisch' groenten en fruit abonnementje had, die bij de vertrouwde hoeveslager langs ging, ik met mijn 'natuurlijke' tuin, ik maak me daar serieus zorgen over.

Daarom probeer ik ook hier meer en meer mijn boodschappen te organiseren, 'organic' -of biologisch- op de Farmers Market en bij Whole Foods, alleen jammer dat je voor die dingen vaak meer dan het dubbele betaald, ik kan mijn 5 kinderen toch niet op 'regime' zetten?

MOBIL-iteit

Alexander die met zijn fiets naar school moet rijden, nog steeds maakt hij er kleine drama's van, bijna niemand doet het, de kinderen laten zich 'voeren' en vanaf hun 16 jr. rijden ze zelf met hun tweedehandswagentje. Met zijn 2200 Highschool-leerlingen staan er ongeveer 20 fietsen geparkeerd in de fietsenberging. Toch geven we er niet aan toe, het is amper een klein kwartiertje fietsen, ideaal fietsklimaat, op rustige wegen, welliswaar bergaf en bergop, maar daar krijg je sterke spieren van, natuurlijk met de verplichte fietshelm op.

Gisterenavond, zijn band kapotgereden op een stuk hout, we zijn hem gaan ophalen aan de Highschool na zijn basketbaltraining. Vanmorgen heeft de fietsenmaker hem onmiddelijk kunnen herstellen, nog voor zijn openingsuren, een erg lieve man trouwens.

Maar de remmen van de Chevy doen raar, ik voel me niet meer veilig met al die stijle hellingen, ben dan maar langs de dichtsbijzijnde garage gereden, daar zagen ze mijn ongerustheid en hebben ze me naar huis gebracht, zo kunnen ze zelf de wagen uittesten, ook erg lieve mensen. Ik wacht op een telefoontje, hopenlijk niets erg.

Update: een hele uitleg aan de telefoon, heb er maar de helft van verstaan maar hij heeft het ook gevoeld "really scary on the hill!" , iets met bouten en een voorwiel die aan't loskomen waren! Ze zijn hem aan't 'fixen'.

BB-diner at Laguna Beach

of: Brussels Bistro Diner at Laguna Beach with Belgian Woman.

Een etentje met de Belgische vrouwen en hun echtgenotes of vriend.

Iedereen kiest voor een typisch Belgisch gerecht: mosselen a volonte, steak bearnaise, garnaal crevetten, vol au vent met frietjes en als dessertje chocomousse.
Alleen ik was vergeten om ook iets typisch te bestellen ('boe'-geroep) maar koos voor mijn lievelingsingredienten in 1 gerechtje nl. lasagna met zalm en geitenkaasje, misschien ben ik hier nog niet lang genoeg?
Na veel te lang te blijven hangen zijn op onze stoel gingen we voor een wandeling op het strand. Niet lang doorgestapt want de kids hadden snel het "warme" oceaanwater voelen kriebelen aan hun tenen, in vergelijking met onze stranden in Malibu die nog een ijskoude stroming genieten is het hier met de warme golfstroom heerlijk warm water.

We hadden gepland om ook nog "ramptoeristje" te spelen, vorige week woensdag zijn er Laguna Beach 9 milliondollar huizen totaal vernield en een twintigtal grote schade opgelopen door een "landslide", hoe je 's morgens aan het ontbijt je huis van de heuvel voelt glijden.
We zijn toch niet gaan kijken.

zonder routine

Zaterdag, er komt maar geen routine in.
Een tiental jaren eten we steevast op zaterdag spaghetti bolognese, sinds de overtocht naar Mc.Donaldsland zijn we die traditie kwijtgespeeld.

Reeds van in de kleutertijd van de kids wordt er op zaterdag heen en weer getoerd tussen balletlessen - tekenacademie - basketbal - scouts - muziekacademie en verjaardagsfeestjes, sinds we dit alles achtergelaten hebben, is ook deze draad nog niet opnieuw opgenomen.

Wat eet je dan en hoe vul je de zaterdag dan? Met het klaarmaken van 'fried rice' met gevulde paprika's met kalkoengehakt -wat betreft het laatste: dat viel tegen- , met het inschrijven voor diverse vakantiekampen voor de kids en met een familieuitstapje naar de "Malls" omdat ook papa af en toe eens nieuwe broeken en hemden nodig heeft en omdat die graag de ongezouten mening heeft van zijn kroost.

Floating Fruit

Jell-o poeder en verse aardbeitjes, dat heb je er voor nodig.
Mijn eerste typisch Amerikaans en supereenvoudig en goed voor de lijnreceptje.
Had niet veel enthousiasme verwacht, aangezien we de potjesversie van 'jell-o pudding' niet lekker vinden. Maar de foto's uit het tijdschriftje "Good Housekeeping" deden me de probeerkriebels krijgen, vooral ook omdat het supermakkelijk en supersonisch snel klaar te maken is.

Jee, wat een succes, vooral de vruchtjes erin vielen in de smaak, de 8 porties waren zo verdwenen en Alexander vond het zelfs de moeite om het vast te leggen met de camera, alleen zonde van zijn broek, ze was bijna helemaal afgezakt, snel met de kleine camera in de aanslag tot ze helemaal wou afzakken, spijtig, is niet gebeurd.

"It's so Fun"

"It's so Fun", deze woorden heb ik wel duizend keer gehoord vandaag, niet door de kids op hun fieldtrip, wel door ouders.

Ben meegereden met 2 rasechte Californiers, voor wie de wereld niet veel verder reikt dan Los Angeles en Ventura, een hele weg hebben die zitten tateren, "te" om het te verwoorden, als je weet dat een enkele rit 1.5 uur duurde, het was meer dan genoeg... Die vinden toch echt alles "Fun" en "Nice" en "Soo" en wat al nog meer. Maar goed, heb ondertussen mijn oren goed opengehouden en af en toe zelf wat voorzichtig getaterd, mijn amerikaans engels zal er alleen maar wel bij gevaren zijn, morgen weer naar ESL, naar het echte goede voorbeeld.

Na school bracht Catherine 3 vriendinnetjes en een zusje mee naar huis, om samen huiswerk te maken, Eveline belt me op vanop school of haar vriendin mag meekomen om samen huiswerk te maken, Helena zeurt zich rot of ook haar vriendinnetje mag komen huiswerk maken, Benjamin maakt samen huiswerk met het zusje van... , Alexander vraagt of zijn vriend mag komen 'computeren' en ikzelf was nodig toe aan een stevige kop koffie 'met' koekje.

Zoveel kinderlawaai zonder geruzie en met veel gegiechel... It So Fun!