corps

Deze week staat als een donkere, ingetogen familieperiode in mijn geheugen gegrift. Een week herfstvakantie, de zomerkleding werd opgeborgen en de winterstukken hingen vooraan in de kast, ieder overleden dierbare werd aan het graf bezocht en kreeg een potje chrysanten, geslenter door het herfstgebladerte, koude voeten en een dampende adem in een vroege kille avondlucht. Als beloning voor het flink zijn, smoutebollen van het kraam aan het kerkhof om thuis te verdelen. Zo ging het ieder jaar toen ik een kind was.

Deze week is zonnig met opvallend frisse avonden. Een schoolweek, flip flops en korte broek overdag en 's avonds warme sokjes en flanellen pyamabroek, dag en nacht verschillen met meer dan 10 graden celsius en om 5:30 is het pikkedonker.
Halloween is voorbij, zo druk, versierd en overdreven het gisteren nog was, zo stil en sober was het vandaag. Alle decoraties worden weggehaald , alle kostuums gaan in de verkleedmand, hier en daar zie ik kapot gegooide pompoenen op de straat, kinderen tellen hun bijeengesprokkelde "treats", het enige tastbare overblijfsel van een drukke, iedereen-inallegekte-opstraat-"Halloween"avond.

Wat me aan de overledenen deed denken waren de talrijke R.I.P. borden, skeletten hangend of half uit de grond kruipend, uit de doden opgestane spoken en de griezelmuziek uit een bandje aan de voordeur van de talrijke suburbia-huizen. Humoristisch, scary en heel veel spookkastelen gegriezel.
En voor we aan onze trick or treat tocht begonnen, verdeelden we een pizza, snel en lekker. Zo gaat het nu voor mijn kinderen.