Soep, de verbeterde versie.

Het voelde een beetje herfsterig vandaag, wat grijzig maar zonder wind of regen, gewoon kurkdroog aangenaam nazomerweer in California.

Tijd voor soep dus. De pompoenen en de "butternut squash" had ik tijdens de week al ingeslagen dus kon ik er zo aan beginnen. Hetzelfde recept maar met aangepaste verhoudingen. Wat meer squash en wat minder Jalapeno peper, een halfje maar en een beetje meer gingerwortel en een extra teentje look.

Ja hoor, ik vind hem goed gelukt, gewoon met een hard broodje met boter erop, was het de perfecte herfsterige zaterdagse lunch. 'k Ben blij dat ik een grote pot heb gemaakt, zo kunnen we er ook nog morgen 'en' overmorgen van proeven.

vrouw van je man

Het staat al in de vanbrandekesgazette, maar voor wie niet altijd de link legt met deze site wil ik het eerste stukje reklamefilm niet onthouden van de reden waarom we hier gaan wonen zijn.

Na de Polar Express en daarna Monster House, is dit de derde grote film waar Bert sinds 'zijn relocation' aan werkt. Ja, zijn relocation, want hij werkte hier al twee jaar vooraleer wij ook overgekomen zijn.

Het moment dat wij de stap gezet hebben was ook het tijdstip waar hij zijn overeenkomst voor deze film heeft getekend. Vanaf het prille begin is hij er dus bij betrokken. "Surf's Up" is voor ons het kaartje van onze tijd in California.

Wat hierna komt, weet niemand nog, ook voor ons nog een groot vraagteken. In de filmindustrie werk je van contract naar contract, of van film naar film. Zo blijft de job een uitdaging en heb je de energie om je volledig te geven, als je dan ook nog een toffe werkploeg hebt en wekelijks de pay-check binnenkomt, mogen we dus niet klagen.

(Ik ben heel erg fier op mijn man maar ook best wel jaloers op zijn job. Ik wou dat ik ook eens wat meer positieve reacties kreeg op mijn dagtaak.

In plaats van complimentjes voor een fris en proper huis, de propere was, de boodschappen en de gekookte maaltijd, ploft iedereen op zijn plaatsje en vinden ze het allemaal maar vanzelfsprekend. Zelf vind ik dat niet, ik heb het graag proper maar zou liever mijn dagen slijten met andere dingen.)

Tot hier mijn geklaag, op naar de trailer van Surf's Up, het is de moeite! Met ondertussen vijf fervente surfkinderen in huis en een man die het in het water net zo goed probeerd te doen als zijn pinguins, word ik stilletjes aan een kenner, dus ik kan het weten!

even checken

"Heb jij hier een vriendin?"
"Heb je hier al leuke mensen ontmoet?"
"Woon je hier graag?"
"Ben je het hier al gewoon?"
"Zou je nog terug willen?"
"Mis je je familie?"
"Hoe vinden je kinderen het op school?"
"Heb je soms nog heimwee?"

Zijn enkele voorbeelden van vragen die ik regelmatig te horen te krijg.

Sommigen doen pijn en soms weet ik niet goed wat te antwoorden.

Nee, ik heb nog geen echte vriendin, ja ik heb al veel leuke mensen ontmoet maar iedereen heeft zijn eigen leven, ja ik woon hier graag en ja ik ben het al goed gewoon.

Maar natuurlijk mis ik mijn familie, sommigen meer anderen minder, sommige dagen gaat het beter en leef ik helemaal hier, andere dagen ben ik ginder.

Oh ja, de kinderen vinden het leuk op school, ze fleuren helemaal op door de positieve benadering, ze hebben leuke vriendinnen/vrienden maar anders dan in Belgie.

Ja, soms heb ik heimwee maar ik ben er niet meer ziek van.

Of ik nog terug wil? Misschien wel, misschien niet, ik weet het niet.

Knack Blogt

4000 mijl door Bush-land
Bij wijze van afscheid aan hun gedeelde studententijd trekken drie vrienden op vier weken tijd doorheen de meest zuidelijke staten van Amerika. Gefascineerd door dit enorme land en zijn indrukwekkende natuur, en nieuwsgierig naar de manier van leven en de mentaliteit van de doorsnee Amerikaan brengen zij hier verslag uit van hun belevenissen. De roadtrip vertrekt in San Francisco en heeft als einddoel Houston.

Misschien wordt het wel spannend, misschien nog wel erg grappig, ofwel een beetje saai en vol vooroordelen, wie zal het zeggen? Toch wel de moeite waard om het in het oog te houden!

credits: Elke

Smooth and warming soup.

Stipt op de middag begon onze art-opleiding die een hele namiddag zou duren. Ik wou dus eerst wat eten, soep mmmm... klinkt lekker, had ik twee dagen geleden al klaargemaakt en minderde maar zeer langzaam.

Het komt allemaal door dat lange wachten bij de onderhoudsbeurt van mijn wagen afgelopen woensdag, toen had ik zo veel tijd over dat ik alle receptjes in mijn Sunset heb bestudeerd en er helemaal goesting in had gekregen om ze klaar te maken, zonder er verder echt bij na te denken. Dat ik alle ingredienten kende en ze in gedachten al snel kon localiseren in mijn denkbeeldige supermarkt vond ik 'het' startteken om het te doen, nog wel diezelfde dag.
Na de carwash werd de Whole Foods Market mijn volgende halte, het duurde niet lang want ik had het geestelijk goed voorbereid en legde in mijn karretje een 'butternut squash' van ongeveer 4lbs, een gingerwortel en cayennepeper. De look en de kippebouillon had ik thuis en de Jalapeno pepertjes groeien op onze stoep.

Met heel veel ijver ben ik tewerk gegaan, het was dan ook geleden van vorige winter dat we nog soep gegeten hadden. Het stoven van de fijngehakte look en de geraspte gember en "1" klein rood Jalapeno pepertje zonder de zaadjes uit ons bloempotje en een beetje cayennepeper. Dan het snijden van de squash, dat was het lastigste stuk, maar dat is altijd zo met die pompoensoorten, keihard om te doorklieven en dan die schil er zo dun mogelijk vanaf krijgen. Maar daarna werd het weer makkelijk, de kippebouillon en het water erbij en rustig laten koken tot het klaar is om te mixen.

Een mooie romige oranje gekleurde soep die het hele huis heerlijk deed geuren.
"Wie wil er soep???"
"IK!" "IK!" "IK!" "IK!" "IK OOK!"

en toen ging het zo:
"Fww... die is straf!"
"Ai... mijn lippen branden!"
"Mama, zo pikant dat gij die gemaakt hebt!"
"Huhuhu dat brand!"

Iedereen vond ze zeer lekker, maar veel te pikant, too hot, too spicy.

-ish art lessons

Vanaf vandaag ga ik me nuttig maken, op vrijwillige basis weliswaar.

Dit jaar mag ik twee keer per maand een les "art" geven in Helena's klas, heel serieus allemaal want elke maand krijgen ik samen met de andere vrijwillige lesgevers uit de andere klassen een echte opleiding, zo weten we hoe we te werk moeten gaan en de opdrachten gelijklopend zijn.

Het grote idee achter het art-project op school is de kinderen in zichzelf laten geloven want iedereen heeft potentieel in zich, creatief zijn is leuk en mag niemand beperken in zijn uitvoering. Kleine kinderen vinden de tekenles plezant maar hoe ouder hoe minder kinderen er nog echt plezier in hebben en hoe meer schroom er is en dat komt omdat ze wel eens uitgelachen zijn omdat ze het "zogezegd" niet goed doen. Maar bij kunst is alles toegelaten, je tekening van je mama mag best gewoon mama-achtig zijn of het schilderij van je hondje mag ook gewoon jehondje-achtig zijn.

De boekjes "ish" en "the dot" zijn echt een aanrader voor al wie met kinderen en kunst te maken heeft, van "Peter Reynolds." Ze zitten in mijn achterhoofd. Deze namiddag hoor ik er meer over.

frans versus nederlands

"Hallo, en wie ben jij?"

"Ik ben Ann"

"Anne? of gewoon An?"

"Gewoon Ann met 2 n-nen."

"Jij klinkt niet echt Nederlands, vanwaar kom je?"

"Uit Belgie"

"Oh, spreek je dan Frans?"

"Nee, Vlaams."

Dat gebeurt er met je als je als Nederlander meer dan vijftig jaar in de Verenigde Staten woont, in Belgie spreken ze Frans, in Holland Nederlands.

Toch 'lekker' inkopen gedaan, nadat alle dames een kopje koffie hadden gedronken en een stukje Droste chocolade in de mond hadden laten smelten. Op naar de camionette. Helemaal ingericht met houten schuiven, in de ene zaten de koekjes, in de andere kant en klare maaltijden, een andere vol met Hak bokalen, nog een andere met verse kazen en wel een volledige schuif met zakjes drop en zoute snoepdingen, nog een waar de hagelslag in verscholen zat en de peperkoek en speculaas. Wedden dat ik meer had dan die oude dametjes?

Dutch shopping

Het voelt goed nu ik niet meer gebonden ben aan mijn dagelijkse engelse lessen zoals vorig jaar, nu schijn ik alle tijd van de wereld te hebben. Zoals ik me de eerste weken als een achtergelaten vogeltje voelde in de ochtend, zo maakte dit langzaam plaats voor een vrij en alles kan gevoel. Ook al zijn maandag en dinsdag helemaal opgevuld met de steeds wederkerende, vervelende, wekelijkse kuis- en verschoonklus, woensdag, donderdag en vrijdag is er plaats voor andere dingen.

Straks ga ik Hollandse boodschappen doen, een verkoper komt met zijn kleine vrachtwagen bij iemand aan huis en brengt enkel typisch nederlandse koopwaar mee. Ik probeer het uit, als Belg hoor ik wel niet helemaal in het beeldje van vrolijke Hollandse dames, drop en pepernoten interesseren me niet, maar wel kijk ik uit naar de hagelslag en gouda kaas. En blijkt zijn stopplaats vandaag hier maar net achter de hoek te zijn!

De tip kwam van een mama van een klasgenoot van Alex, Hollanders die hier hun achtste jaar wonen. De twee jongens praten nooit nederlands met elkaar, ze denken van elkaar dat ze dat niet meer kunnen, en te weten dat ons gezin en hun gezin thuis nederlands praten! Tieners!

special carday

Een lange zomer heeft hij goed zijn werk gedaan, het batterij-probleempje niet meegerekend en als de ingereden achterkant ook niet meeteld. Tijd voor een verwenbeurt of complete service dus.

8:20 Inchecken in de garage, uitleggen en papier tekenen.
Omdat een gewone service zoals olie vervangen en vloeistoffen bijvullen en remmen en andere testen doen niet zo lang duurt, blijf ik wachten. Met een boek en een tijdschrift installeer ik me buiten op het bankje onder de boom. Het voelt nog fris aan, maar de zon warmt al snel mijn benen en het boekje is interessant genoeg om het naar mijn zin te hebben.

11:00 Mijn boek is uit, het wordt 'te' warm, ik heb dorst en krijg honger. Het kan nu niet meer lang duren, ze zullen me zo wel komen halen. Het tijdschrift vangt mijn interesse, vooral de receptjes vallen bij me in de smaak, maar daar krijg je dan weer meer honger van en nog steeds niemand in aantocht met de factuur. Mensen komen af en aan, auto afleveren of weer ophalen, ze zeggen "hi" en glimlachen.

11:45 Mijn poep raakt doorgezeten, daarom ga ik wat rondwandelen. Dit trekt de aandacht van de verkopers, "Oh, I forgot all about you! Sorry!"
Ik kan er om lachen, mijn boek is uit, mijn tijdschrift ken ik van voor naar achter en van achter naar voor en het zat daar best gezellig onder die boom. Ik betaal en rij weg.

12:00 Richting carwash, een full service, ik moet helemaal niets zelf, gewoon uitstappen, gaan betalen en op het bankje onder de bomen wachten. Hij wordt volgetankt en gestofzuigt. Vandaar op de lopende band door de volautomatische contactvrije carwash en eens erdoor krijgt hij een zorgvuldige met handdoeken droogbeurt.
Dan staat de man met de handdoek te zwaaen, "hij is klaar! - van wie is deze?"
Ik geef hem een tip en stap in.

12:15 Ge-fullserviced, ge-carwashed en volgetankt, hij kan er weer tegen.

beter en beter

Toen ik gisterenavond het postje aan't intypen was had ik alle moeite om mijn arm in ontspannen positie te houden. De bureaustoel stond op zijn hoogste stand en mijn muismatje werd verbannen, zo verkreeg ik de houding waarin het enigszins te doen was om wat te typen zonder te vergaan van de pijn. Hoe langer ik bezig was, hoe beter het begon te gaan, zo goed zelfs dat ik maar steeds verder en verder deed, zodat ik nog wat en nog wat meer bijeen heb geschreven, ook de vermoeidheid was weggetrokken en het middagdutje van de afgelopen middag zorgde op de late uurtjes voor nog wat frisse inspriratie.

Hetzelfde deze ochtend, ik voelde bij het ontwaken dat de wereld er vandaag weer helemaal anders zou gaan uitzien, het echte 'ontstekings'gevoel was weg, de pijn was er nog wel en de stijfheid ook, maar zelfs deze zijn in de loop van de dag er merkelijk op vooruit gegaan.

Gelukkig, want morgen zijn we weer maandag en er is strijk en was en plas en er zijn weer honderd-en-een klussen te klaren en voor een eenarmige door pijn getekende mama lijken die onoverkomenlijk.

"Zorg voor wat hulp in het huishouden" gaf de dokter me nog als tip, "met vijf kinderen in het gezin is dat zeker geen overbodige luxe". Ja, denk ik bij mezelf, dat vind ik ook.

Oh ja, ik had de naam van een orthopedisch schouderspecialist meegekregen, voor als er niet veel beterschap zou optreden kan ik daar de komende week een afspraak maken, maar dat zal nu misschien niet nodig zijn want ik kon mijn avondsokjes weer met twee handen aantrekken, ik kon Helena's haren met twee handen wassen, de vis kreeg zijn eten vanuit mijn rechterhand, wel ja, mijn rechterarm doet steeds beter en beter zijn werk.

de schouder

Wat ben ik blij dat ik een auto heb met een prima stuurbekrachtiging en een automatische versnelling, ik rij dezer dagen enkel met mijn linker arm, eigenlijk doe ik nu alles met die arm en nu al voel ik de biceps groeien.

Maar een ding is zeker, ik zit hier nog maar tien minuten achter de computer wat emails na te lezen en nu al gaat mijn hele rechterarm bijna in een kramp en val ik zo goed als om van de slaap.

Sinds woensdagavond heeft mijn rechtersch0uder besloten niet meer mee te werken, hij doet pijn, wil niet meer bewegen en sleurt die arme arm mee in alle miserie. Drie nachten lang houdt hij me uit mijn slaap met stekende en kloppende pijn waardoor ik hele nachten moet luisteren naar Bert zijn snurkconcerten omdat die net nu met een verkoudheid zit en geluiden maakt die hij anders nooit produceert.

Ten einde raad probeerde ik gisteren een afspraak te pakken te krijgen bij de "family doctor", net voor sluitingstijd (5:00 pm) kon de assistent me er nog bijnemen. Het blijkt iets met een ontstoken schoudergewricht te zijn wat we voorlopig met een serieuze pijnstiller en ontstekingsremmer te baas proberen krijgen. Het nadeel van die dingen is dat je er wat duizelig en slaperig van wordt, ik heb dus vollop prijs. Plus dat ik er ook nog een gewone pijnstiller moet bijnemen omdat die grote pillen niet genoeg blijken te zijn en ik haat pillen nemen.

Oh ja, ik moet opletten dat het geen "frozen shoulder" wordt, want dan is het pas miserie volgens de dokter, toch maar wat oefenen met bewegen dus.

Banana Bread

Het is niet dat ik er een receptenblogje van wil maken, maar die typische dingen kan ik toch niet verzwijgen en daarom wou ik tonen dat we vandaag voor de allereerste keer "Banana Bread" gemaakt hebben, nee geen brood maar cake met overrijpe bananen, volle bloem en donkere ruwe suiker. We, dat is Alex en Kara, die ik na de evacuatie was gaan ophalen, ze meegesleurd had door de supermarkt en ze eens thuisgekomen aan de slag zette om zich nuttig te maken en eens wat te bakken. Eigenzinnig als we zijn, gebruiken we geen kant en klaar receptje, nochtans dat die er talloos te vinden zijn, maar hebben we het van de mondelinge overdracht van enkele weken geleden bij vrienden op bezoek na de vraag "Hey, dit is lekker, smaakt niet de dikmakend, hoe doe je dat?"

Als volgt:

Hoeveelheden per cake en dus te vermenigvuldigen als je er meer wil maken.

1 cup zelfrijzende bloem
1 cup volle bruine bloem
1 cup donkere suiker (of gewone)
1 staafje boter
3 eieren
3 overrijpe fijngestampte bananen
1 tsp baking soda
1 tsp baking powder

1 zakje vanillesuiker

Ok, ik geef het toe, die maateenheden zijn niet echt op zijn Belgisch, maar 1 cup mag je omzetten naar 250 gr (of 125?) en een staafje boter ook zo iets en als je volledig zelfrijzende bloem gebruikt dan moet die baking soda en baking powder niet eens.

Trouwens over die baking soda hebben we eerst serieus getwijfeld, want ik ken dat enkel van Bert zijn oldtimerke te ontroesten en Kara was er ook niet helemaal gerust in, toch staat er op het pakje "also for cooking", het zou het geheel beter doen verteren en naar het schijnt wordt het ook gebruikt om in de koelkast of vrieskast te zetten om vieze geurtjes weg te houden.

Het bakken is als bij een andere cake, niet te hoge temperatuur en niet te kort of te lang en als je denkt dat hij klaar is dan prik je er eens in.

't Is wel een aanrader, echt waar, het smaakt lekker smeuig door de zoete rijpe gebakken bananen en is in vergelijking met andere cakes nog gezond ook en volgende keer doen we er ook nog blueberries, zo was het althans op het bezoek, maar die waren we vandaag vergeten meebrengen.

seduction by figs

"The skin is nearly human in its tenderness. And the pulp within is as luscious as some exotic cross between fruit jam and honey."

Ze zien er zo mooi en teder uit dat je denkt dat ze enkel te vinden zijn in de meest exclusieve winkels aan de hoogste prijs, maar verse vijgen duiken op in Californische warenhuizen en kosten niet echt meer dan een buitenseizoen appel. Ooit kende ik ze enkel in gedroogde versie maar de jonge vijgenboom aan de voet van ons huis bracht daar verandering in, ook al is de vijg een van de oudste vruchten die herhaaldelijk in de bijbel wordt vernoemd, het was mijn eerste ervaring en meteen ben ik eraan verknocht.

Een dozijn volle donkere maar tere vruchten liggen gekoeld te wachten en af en toe sneukel ik er eentje binnen als gezonde snack. Mijn smaakpapillen zijn er dankbaar voor want sinds enkele dagen ban ik alle dikmakers, hou ik het bij een enkele portie en speel ik niet meer het vuilbakje van de overschotjes. Yes.

whaaw, from Belgium?

Telkens ik ergens ben en ze weten vanwaar ik kom, hebben velen wel iets te vertellen over Belgie en omstreken. Soms drukken ze enthousiast hun liefde uit voor Europa, en hoe "cool" dat daar wel is of moet zijn en daarmee bedoelen ze natuurlijk niet de temperatuur, zou anders ook wel kunnen kloppen!
Vooral Brussels en Bruge en Amsterdam zouden "very cool" zijn. Velen kennen ons kleine Belgie landje wel en weten het ongeveer liggen op de wereldkaart, vooral door de chocolade verdiend het zijn bekendheid en sommigen spreken ook wel over het bier.

Enkelingen zijn er al geweest en anderen zouden er wel eens willen komen, ze kennen wel iemand die er ooit op vakantie is geweest en nog anderen hebben er al eens foto's van gezien.
En dan heb je natuurlijk ook diegenen die hier ergens wel iemand kennen die ook Belg is of Nederlander en dan bedenken ze ongevraagd een plan om ons te verenigen.

Deze week was ik op een info avond in de Highschool, kort want het duurde maar een tiental minuten waarvan ik er al vijf te laat was.
Toen ik aanstalten maakte om naar huis te gaan, kwam er heel opgewekt een heer naar me toe en begon een hele conversatie in het frans, ook al antwoorde ik niet onmiddellijk omdat hij daar geen plaatst voor liet, daverde hij een hele tijd door. Uiteindelijk was het mijn beurt, maar veel meer dan 'oui' en 'non' kreeg ik er niet uit, ik deed het verder in het engels. Mijn frans is nooit erg sterk geweest, zelfs na drie jaren in Schaarbeek te wonen, maar hier blijkt het helemaal verdwenen uit mijn talenbrein, verstaan wel maar het zelf praten is helemaal raar.
Die man was te weten gekomen dat we uit Belgie komen en stond die er helemaal niet bij stil dat daar ook nog Vlaams gesproken wordt. Zijn zoon zit bij Alex in de klas en ze zijn afkomstig uit de Walen.

Na de schock dat we Vlamingen zijn, haalde hij er nog een andere familie bij, Nederlanders die hier al 8 jaar wonen, de zoon zit ook bij Alex in dezelfde groep. We hebben nog wat staan praten, in het nederlands, maar ook in het engels, zoals dat meestal gaat, omdat sommige dingen nu eenmaal gemakkelijker en vlugger uit te leggen zijn in de taal die je samen spreekt, want soms lijkt het alsof vlaams en nederlands toch helemaal anders zijn en dan voel ik me zo kunstmatig praten.

Ondertussen had de waalse man zijn vrouw erbij gehaald en blijkt die helemaal in de ban te zijn van Portugal en had die het er een hele tijd over en ook over Spanje. En toen begon ze over ons 'oude' handschrift, dat we daar nog in 'cursief' schrijven, onleesbaar, vooral de hoofdletters kan ze niet herkennen, als voorbeeld haalde ze de S aan.
"Zal ik eens een woordje met een S schrijven?" stelde ik toen voor.
Het werd de S van Sinterklaas, zo hadden we wat gemeenschappelijks om over te praten.

Bambi op bezoek

Ik maar denken "amai, dat zijn hier sterke konijnen!" toen ik onlangs zag dat de draad helemaal opzij geduwd was.

Ik had op dit plaatsje peterselie en worteltjes en radijsjes gezaaid, maar om de een of andere reden zijn er tomatenplanten uitgekomen, gelukkig met van die smaakvolle kerstomaatjes in een trosje, waarschijnlijk groeiden die er ook al voor onze tijd en zijn de toen gevallen zaden gaan kiemen en hebben die mijn gekochte gewoon voorbijgestoken. Maar erg vonden we dat nu niet, want zongerijpte tomaatjes zijn lekker en gezond en het plukken is plezant en gemakkelijk.

Die gaasdraad die rond de groentenbak staat dient om de konijnen buiten te houden, de eekhoorntjes kon ik niet tegenhouden want die wippen er gewoon over om hun buit te halen, maar dat de herten hier ook kwamen peuzelen was me tot hier toe helemaal ontgaan. Dat ze bij de buren af en toe eens langskomen had ik wel eens gezien, de jonge rozenstruiken moeten er telkens aan geloven, maar wie dacht nu dat het bij ons ook lekker zou zijn?

Zo ging ik deze middag op het toilet en zag ik door het raam een groot bruin dier temidden van die ene groentenbak.
Rap mijn digitaaltje gepakt en vastgelegd in pixels als harde bewijzen voor dit ondeugd, als je goed kijkt dan zie je dat zelfs de nog heel erg groene tomaten de moeite zijn om al op te eten. Gedaan met zongerijpte tomaten, vanaf nu ga ik ze weer kopen in de supermarkt zoals jan en alleman.

Wilde dieren zo dichtbij, wie kan er nu nog zeggen "de herten zitten in mijne hof alles op te eten!" toch niet zo veel, dus reken ik me tot de uitzonderlijke gelukkigen van de met "wildlife in your backyard" begunstigde landlords.

Leve het internet!

Ongelooflijk wat er tegenwoordig allemaal kan. We moeten in feite niet meer de deur uit, gewoon de computer aan en het internet op, snuffelen, kiezen, bestellen, betalen en dan wachten op Fedex of de post. Geweldig toch!

De grote boekenshops zijn anderzijds mijn geliefd plekje om uren rond te dolen, ook de kinderen doen dat graag, rondneuzen, het boek vastpakken en je ergens neerzetten om het te lezen, zo gaat dat hier in de leren sofa's die aan elk hoekje neergepoot staan, meestal is er ook een koffieshop, echt de max. Er gaat niets op tegen de geur en de sfeer van een boekenwinkel, zeker als ze zo groot en gezellig zijn als hier.

Sfeer doet kopen natuurlijk en altijd heb ik veel te veel mee naar huis.

Toch kopen we de meeste boeken en dan vooral de duurdere via amazon.com, gewoon omdat ze veel goedkoper zijn en voor het verzenden heb ik nog nooit moeten betalen, ik moet enkel een vijftal dagen geduld hebben. Maar het plezier van een pakje in de post te vinden en het prijsverschil maken alle geduld de moeite.

Daarnet heb ik een handje vol fotoprints besteld, om te beginnen omdat ik foto's nodig heb voor hun disaster prepardness pakketje en toen heb ik er maar ineens nog een paar bij gekozen, gewoon voor de fun en om rond te delen aan de kinderen. Het kost bijna niets, per foto betaal ik maar 0.17 dollarcent, hoe kunnen ze het ervoor doen.
Nadat ik wat aan het verdersnuffelen was, kwam ik bij de digitale fotoboeken uit, in een eenvoudig programmaatje stel je zelf je fotoboek samen, als je tevreden bent dan stuur je het hele bestand door en allemaal voor een appel en een ei.

Zo heb ik weeral een idee wat ik kan maken als opstuurkadootjes voor verjaardagen en andere pakjesgelegenheden! Wat een beetje meer vrijetijd je niet kan opleveren!

slak...slak...slak

"Hallo, het gaat hier goed en bij jou? Ik vind hier niet zoveel slakken meer. Vinden jou slakken het leuk dat het zoveel regent. Mijn papa is een beetje ziek. Een paar lieve woordjes. Een klein verhaaltje: Er was eens een meisje dat wou gaan wandelen. Ze ging naar het bos en daar was een wolf. Die stak haar dood met een mes. Nu moet ik mijn brief afsluiten. Hier gaat het goed. Het heeft veel geregend, heel veel. Groetjes Helena."

Mijn meisjes schrijven graag brieven, vooral naar de vriendinnetjes in Belgie, het uitkiezen van hun briefpapier waarop ze schrijven met kleurige en geurige stiftjes en pennen, het illustreren met kleine tekeningetjes en het beplakken met de zotste en liefste stikkertjes. Het toeplakken van de envelop, het schrijven van het adres en het kleven van de postzegel. Als laatste een kein wandelingetje op het stijle zonnige wegje om dan de brief door het smalle gleufje te laten glijden van de postbus. Geven is plezant, krijgen ook, zo ook het versturen van een brief, je weet dat de andere aangenaam verrast zal zijn, vooral als er geen reden is zoals een verjaardag waarop je post verwacht.

Zo schreef Helena na haar eerste weken Amerika een brief naar een Belgische vriendin, een meisje uit onze straat waar ze graag eens naar zwaaide als ze met haar lange rokken en zonder jas op haar fiets voorbijreed, die zo nu en dan eens met de kinderen spelletjes kwam spelen als mama en papa een uitje hadden, die altijd een eigen voorleesboekje meebracht om voor te lezen bij het slapengaan, de kinderen waren gek van haar.

Af toe kletsen we via msn-messenger, af en toe sturen we mailtjes.

En zo kreeg ik onlangs haar kersverse website doorgestuurd met de woorden: "mijn site is eigenlijk een portfolio online, niets indrukwekkends of baanbrekends ... zeker kijken bij "project" dat was een schooltaak waarbij ik helena's brief over "slakken" als inspiratiebron heb gebruikt - jullie blogillustratie zal je ook terugvinden( met enige wijzigingen) ..."

En wat later kreeg ik weer een berichtje: "Hey ann, kwou gewoon even vertellen dat ik naar enkele uitgeverijen mijn site had verstuurd en ... clavis, de eenhoorn en de standaarduitgeverij waren enorm enthousiast.
De eenhoorn wilde meteen een afspraak en na een waterval van complimenten ... ben ik naar huis gegaan met de woorden mss hoor je nog sneller van ons dan je durfde te hopen, we hebben misschien wel een verhaal voor jou.
Clavis spendeerde 1 uur aan mijn afspraak en wilde iets doen met mijn Don Quichot prenten en overweegt een samenwerking met de munt.
En de standaarduitgeverij vroeg of ik het zag zitten om boekcovers te maken na de lovende woorden je maakt prachtige dingen.
Er is natuurlijk wel nog niets conreets maar kom ... het is een hele eer dat ik zoveel aandacht krijg, leuk he!"

OH JA! en die aandacht krijgt ze ook van mij, ik ben heel erg trots op haar, ze mag haar talenten niet wegstoppen in haar kleine kamertje in Doorslaar, ze moet ermee naar buiten, ze moet zichzelf promoten, ze moet er wat mee doen!
Go Girl, Go!

Haar site, nu nog op wat gratis webruimte, maar als ze beroemd is en genoeg geld verdiend komt daar zeker verandering in, dat heeft ze me beloofd.

Neem zeker de tijd om alles door te bladeren, zeker ook eens bij "varia", op het einde komen mijn favoriete kindertekeningen van Piep Kadul en van Kora.
Kora is het meisje hiernaast, uit Ruth haar eerste eigen boekje, uitgegeven in prive-sfeer op ik dacht maar 30 oplagen, maar heel erg mooi!