Sunday, June 29, 2008

blogvakantie

Ik hou een korte blogvakantie. De schoolvakanties zijn periodes waarin mijn eigen ik toch op de achtergrond verdwijnt en ik niet anders kan dan me te laten meeglijden met de familiebezigheden, de kinderen en hun ritme. Een dag is dan niet een dag van regelmaat maar van aanpassen en organiseren en herorganiseren.

Gelukkig gaat de zon al vroeg op en is er nog net wat tijd voor een rondje in de bergen voor het huis ontwaakt. Vijf mijl op de hellingen is dan niets vergeleken bij vijf mijl op een monotome loopband, de stilte en de doordringend vochtige saliegeur is niets vergeleken bij de luide muziek en de kunstmatige geur van de gym. Lang leve de natuur, zelfs het luide geritsel in het struikgewas kan de pret niet bederven van een looptocht bij het ochtendgloren, hoog genoeg om de warmte van de vroege zon op mijn vel te voelen terwijl er een deken van mist onder me ligt.

Ik loop dus weer vrij en vrolijk buiten en verder hou ik even vakantie.

Geniet van de zomer!

Wednesday, June 18, 2008

orde

Deze eerste week van de vakantie is een beetje een overgangsperiode, het is aanpassen van drukbezette en strakke schema's naar vrije en onregelmatige dagen. Hoe ouder de kinderen, hoe meer ze zelf hun dagen gaan invullen met afspraakjes met vrienden, blijft voor mama dan 'ja' of 'nee' knikken over en hen brengen en weer ophalen.
Hoe extreem druk het de voorbije weken was met eindeloze telefonische boodschappen van de scholen, met de dagelijkse tientallen emails van de scholen, met alle diverse activeiten in de scholen, zo ontzettend stil is het nu op het telefonisch antwoordapparaat en opvallend rustig op het emailfront. Eindelijk.
Buiten is het te heet en daarom pleeg ik tussendoor wat binnenwerkjes af te werken. Hoort daarbij het uitsorteren van de veel te vele digitale fotos, het kost geen geld en opslag genoeg, maar ik hou van keurige overzichten en dat vraagt wat werk en tijd.
Stap voor stap, de volgende reeks die aan de beurt is zijn de graduation pics van Catherine en van Alex van vorige week.

Tuesday, June 17, 2008

Wat na die eerste marathon?

Natuurlijk heb ik de smaak te pakken. Mijn doel bij die eerste keer was om te kunnen eindigen in glorie. Als mama van een groot gezin moet ik mijn prioriteiten stellen en een marathon winnen in mijn leeftijdscategorie zit er toch niet in, waarom zou ik me dan kapot rennen?
Mijn algemene gezondheid is het allerbelangrijkste en dit in onmiddellijke weerspiegeling naar mijn kinderen toe. Want wat is er fijner dan je mama al lachend en wuivend de eindstreep te zien passeren, wat is er beter als je mama daarna nog energie heeft om met je rond te wandelen, wat is er gezelliger om met die mama daarna nog rap even naar de Mc-Donalds te trekken, zelfs al heeft ze haar met zoutranden besmeurde rennersoutfit nog aan, na vijf uur supporteren heb je reuzehonger in een snelle hap.
Wat ik maar wil zeggen, ik loop voor mijn ontspanning en welzijn, ik race voor een goed doel, maar op die eerste plaats staat mijn gezin waarvoor ik altijd klaar wil staan, zelfs na het rennen van een marathon.
Vorige vrijdag (de 13de!) begon bij ons de lange zomervakantie, het hele regelmatige schooluren schema is dus niet meer. Daarenboven voel ik dat zelfs na twee weken die marathon nog niet helemaal uit mijn kleren is. Ik voel me prima, maar na een eerste loop afgelopen zaterdag, (trouwens voor een allerlaatste keer met het Team in Training team) voelde ik 's avonds toch dat mijn voeten intern behoorlijk hebben afgezien, een pijntje hier en een zwellinkje daar. Het rode licht signaal dat ik het best nog wat langer rustig ga aandoen. Geen nood, want nu het net vakantie is ligt mijn hele oefenschema toch in de knoop.
Ik neem dus officieel een korte zomerrust. Tussendoor probeer ik wel de Pilates klassen niet te missen, duik ik wel eens kopje onder in het zwembad, pik ik eens een cycle klas mee of ga ik gewoon een uurtje op de elliptical wat staan huppelen, kwestie van de hele opgebouwde conditie ook niet volledig te verliezen.
Nog een tweetal weekjes geduld en dan kruip ik wel een keer extra vroeg uit bed en trek bij zonsopgang de bergen in voor een rustig en kort tripje al joggend, kwestie om weer langzaam op te bouwen om in augustus weer volop te kunnen rennen en eens het schooljaar terug op gang is opnieuw in een vast schema te vervallen.
Deze eerste marathon was zeker niet de laatste, waar hoe en wanneer, daarvoor heb ik tal van mogelijkheden. Misschien doe ik het wel weer met Team in Training maar nu als een mentor of hulp coach, misschien trek ik dan wel met hen naar Honolulu in December, of stel ik het nog even uit. Misschien loop ik nog enkel een marathon op trails? De harde baan bevalt me niet zo goed als trainingsondergrond, de marathon zelf was dan wel weer goed te verteren, vooral de fantastische sfeer van die massa supporters en marathoners. Maar op de trails doen ze enkel ultras, dat is dan geen 42km maar ga je voor 50km. (of 50 mile, 100 km , 100 mijl , enz...)
Of misschien hou ik het voorlopig gewoon bij halve marathons op de trails, de perfecte lange afstand.

een laatste bedanking


Deze week leg ik de laatste hand aan de hele geldinzameling voor de Leukemie en Lymphomen organisatie rond de San Diego marathon. Bedankingen versturen aan de gulle gevers, en daarvoor maakte ik vandaag kaartjes met een foto en tekst. Foto's konden jullie hier al zien, daarom hier enkel nog de tekst. Van velen die met visa gegeven hebben was geen adres ingevuld, ik hoop met dit bericht alsnog een aantal nogmaals te kunnen bedanken.
(Daarenboven was ik deze ochtend net iets te gul in opruimwoede zodat mijn hele geldinzamelactie administratie al in de recycle bak ligt die beneden in de straat staat te wachten op de ophaaldienst. Nu is het pikkedonker, maar ik probeer morgenochtend de vuilkar voor te zijn om het er weer uit te gaan halen. Herkenbaar bij velen hoop ik?)

Sunday, June 15, 2008

Een Start to Run succesverhaal?



Ken je "Atletiekleven"? Het maandelijks tijdschrift van de vlaamse atletiekliga. Niet dat ik me een atleet voel, laat staan die naam op me wil plakken, maar blijkbaar is mijn verhaal van Start to Run 0k naar 42k (de marathon) met de podcasts van vlaanderen sportland in het verre Californie het waard voor een artikeltje in hun juni uitgave.
(een vergroting met een klik op de foto)

Tuesday, June 10, 2008

eindeschooljaarse onregelmatigheden

Zo glorieus de hele marathonperiode was, zo hectisch en emotioneel is nu de schoolse eindejaarsperiode. De kinderen zijn aan hun laatste dagen bezig, donderdag zit het schooljaar erop en vrijdag vieren we onze twee graduerende studenten in huis. Zoals dat op zijn Amerikaans traditie is, zo wordt daar heel veel poespas rond gemaakt, is het een zeer bijzondere gelegenheid en wordt dat uitbundig gevierd met familie en vrienden.
In de ochtend heeft de ceremonie plaats voor Catherine die vanaf nu naar de High School overstapt en in de namiddag heeft de ceremonie plaats voor Alexander die in de traditionele "cap" en "gown" afscheid zal nemen van de High School. Er was wat gepland om het 's avonds te vieren met zijn vriendinnetje en familie en enkele vrienden, maar de liefde heeft ondertussen anders beslist want het koppel is uiteen. Het hartverscheurend liefdesverdriet is ondertussen wat geweken, de knuffels en woorden van troost zijn uitgedeeld en de zomer zal het leed verder moeten slijten.
Tussen alle onregelmatigheid, drama en opwinding in vind ik gelukkig nog wat tijd voor mezelf. Een tegenwoordige noodzaak in de vorm van de gym in de ochtenduurtjes, een uurtje core-training en een eerste ervaring met een Cycle klas oftewel Spinning. (amai, was dat even zweten!) Nog tot het weekend onthou ik me braaf van lopen, maar ondertussen begint het te bijten, begin ik plannen te maken voor een volgende uitdaging en doel om naartoe te werken. Want ohja, hoezeer ik ook gemotiveerd ben, wat in het vooruitzicht hebben is nog leuker.

Friday, June 06, 2008

Post-race recovery


Ik mag me nu een "marathon mom" noemen en dit "rocks!"
Al de hele week loop ik na te genieten van mijn prestatie, niet dat het lopen van marathon in iets meer dan vijf uur zo bijzonder is (want snel is het zeker niet) maar vooral omdat ik er zo van genoten heb, dat het blijkbaar de beste genezing was voor mijn IT-band blessure want die is helemaal verdwenen, dat ik er gezond en zonder letsels ben uitgekomen (want eens in de tweede helft van de race hoorde ik de ambulances aan en af rijden, zag ik renners plat aan de kant liggen, stonden tientallen lopers te braken langs de weg, zag ik de meest bizarre blaren ooit in omvang en kleur, enz...) en omdat het lopen tussen 22 000 andere renners zo een bijzonder gevoel geeft.
Deze hele actie van trainen, geld inzamelen en in een lange afstandsrace deelnemen heeft me veel bijgeleerd. Niet alleen ben ik mezelf letterlijk tegengekomen en heb ik mezelf beter leren kennen, ook in het leven zelf heeft het me weer veel wijsheid bijgebracht. Ik besef meer dan ooit dat er moet genoten worden van iedere dag die ons gegeven is, dat we voor onszelf en ons gezondheid moeten zorgen en dat daar tijd voor vrijmaken geen verloren tijd is en enkel maar ten goede komt van het hele gezin. Dat wie niets nieuws uitprobeerd of onderneemt, wie niet durft en risico's neemt, ook niets beleefd. Het leven is te kort om op blaren te blijven zitten en we zijn nooit te oud voor uitdagingen.
Zoals beloofd aan de kinderen, kregen ze maandag vrij als spijbeldag en trokken we naar de San Diego zoo. Een bijzonder mooie en grote zoo, het was het rondslenteren met stramme spieren waard. Ik was niet de enige, je kon er zo de marathoners van de vorige dag van tussen halen, achterstevoren de trappen af, een 'rare' wandelgang, het moeizaam gaan neerzitten en weer rechtstaan, best allemaal lachwekkend.
Ondertussen heb ik mijn laatste bezoek bij de fysiotherapeut achter de rug, de blessure blijkt genezen en ikheb de marathon goed doorstaan. Hop naar een volgend event waarbij we zeker nog zullen samenwerken, het liefste zonder blessures .
Maar eerst krijgt mijn lichaam de nodige rust. Twee weken zal ik niet rennen, wel begon ik alweer aan niet belastende crosstraining, Pilates, de fiets in de gym, en ja ook weer de elliptical. Ik dacht nochtans dat ik het ding niet meer zou opkruipen voor een hele lange tijd, maar het toestel is te goed voor rennersbenen, ik blijf er dus gebruik van maken.

Tuesday, June 03, 2008

mile by mile

Bij het trainen naar een marathon is er niets zeker of voorspelbaar, tijdens het lopen van een marathon ook niet, de aanloop naar en de weg tijdens is te lang, te intensief en te belastend. Tijdens de training is er slechts een fijne lijn tussen gezond bezig zijn en overdrijven, tijdens het lopen van de race is het voorzichtig afwegen van snelheid en tijd.

Het gebeurt nog zelden dat we met het hele gezin in de wagen zitten, met de dure olieprijzen zal het dan ook niet lang meer duren of we ruilen onze oude suburban truck voor een kleiner en zuiniger model. Maar het afgelopen weekend kwam hij nog een keer goed van pas want met zijn zevenen vertrokken we zaterdagochtend naar San Diego. Zaterdag was de dag van het ophalen van de timingchip, racenummer en goodybag, de expo en de pasta party. Net voor het slapengaan trokken Bert en de kinderen nog even naar het zwembad terwijl ik alles rustig kon klaarleggen, en wat een verrassing. Ligt daar een knutselwerkje, tekeningen en briefje aan mijn deur van kleine Britt om me geluk te wensen en me moed te geven. Ik werd er helemaal emotioneel van.

Rillend van opwinding ga ik slapen, of dat dacht ik althans want het lukt me maar moeilijk, in mijn hoofd gonst het van de spanning en al lang voor de wekker rinkelt lig ik wakker om op te staan. Half vier in de nacht sluip ik uit bed en tegen vier uur sta ik in de afgeladen volle hotellobby met TNT-ers. Met bussen worden we naar de start gebracht, nog pikkedonker is het als we eraan komen, het is nog niet eens vijf uur, nog anderhalf uur wachten dus. Tijd om nog een banaan en een broodje op te eten met wat koffie.

Om half zeven hoor ik het startschot, maar ik sta nog in de rij voor een allerlaatste plas, geen paniek want met zijn bijna vijfentwintig duizend duurt het even eer er beweging komt in die massa. Ik doe dus nog snel wat ik moet doen en loop dan langs de hekken naar voor en spring tussen de open hekken in de massa om me dan verder mee te laten glijden tot de startmeet en begin ik langzaam te lopen mee met de stroom.

De schrik zat er diep in, op dit moment geloofde ik er nog niet in dat ik zou eindigen want de hele week zeurde mijn knie en 42 kilometer is best erg lang als het pijn doet. Ik schraap dus nog snel even alle krachten bijeen en sla mijn handen smekend naar boven om hulp, laat me deze race toch pijnloos doorbrengen, dat was mijn enige wens. Mijn nieuwe gps-uurwerk was mijn maatje, geen moeilijke voorprogrammeringen maar enkel een gecontroleerde snelheid behouden, netjes in kadans blijvend en concentratie op loopvorm. Extra aandacht tijdens het bergaf lopen, want ja, ook San Diego is niet helemaal plat. Helicopters cirkelen boven onze hoofden, iedereen is uitgelaten blij, cameras hangen in masten en langs de kant krioelt het nonstop van uitbundige supporters. Al liep ik onzichtbaar in die massa, ik voelde me een echte kampioen.

Natuurlijk heb ik in de voorbereiding goed gedronken en de koffie in de vroege ochtend daarbij geteld, maken dat ik rond mijl zeven toch wel echt nog een keer een plaspauze moet houden, ondertussen ben ik al meer dan een uur aan het lopen en heb ik ook alweer honger gekregen. Daarom besluit ik toch maar, na al een heleboel porta potties met lange rijen wachtenden te zijn voorbij gelopen, in de rij te gaan staan net voor we de autostrade gaan oplopen. En zo sta ik op mijn gemak van mijn favoriete energiebar te snoepen terwijl ik aanschuif voor een plas. Verloren tijd? Nee, want voor een snelle tijd ging ik toch niet, ik zou aan alle wateruitdeelplaatsen wandelen en genieten zoveel ik kon.


Weer helemaal fris en luchtig loop ik verder, de uitbundige supporters blijven maar tevoorschijn komen en de hele weg blijft het een groot gek feest. Ondertussen blijft het goed gaan en dank ik voor al die positieve energie die rond me hangt, ik voel me sterk, zelfzeker en geniet. Er is zelfs energie over voor een rondedansje met de kinderen.


En zo bereik ik nog steeds erg fris en zonder enig pijntje of vermoeidheidsteken de halve marathon, oef, hier ben ik al en nog steeds laat de IT-band niet van zich horen. Hop naar het tweede deel, een stuk dat voor mij een heel mysterie is want langer dan 14 mijl lopend ben ik in de training niet geraakt door de blessure. Maar het blijft goed gaan, ik hou alles onder controle door mijn rustige snelheid te behouden en langs alle waterstops even te gaan stappen. Eens aan mijl 16 kan ik duidelijk gaan voelen dat dit nieuw is voor mijn lichaam, maar nog steeds geen pijn, enkel vermoeidheid. De powerbar siroop die uitgedeeld wordt aan mijl 17 geeft me weer de nodige energieboost en rustig trot ik verder. Ondertussen begin ik erin te gaan geloven en maak ik plannen. Als aan mijl 20 het nog steeds goed gaat dan probeer ik mijn stappauzes te gaan overslaan en de snelheid op te drijven, maar dan kom ik in een diep en interessant gesprek met een Elvis-vrouw en ben ik aan mijl 22 zonder het goed te beseffen. "De marathon begint pas na mijl 20" hoor je steeds zeggen, ik was dus best benieuwd hoe dat zou voelen, maar erg anders dan de vorige mijlen was het niet, natuurlijk begon de vermoeidheid wat meer door te wegen, maar nog steeds had ik de volle controle en voelde me opperbest.


En zo besefte ik plots dat ik al aan de laatste 5K was aanbeland en dat het bijna gedaan was met de pret, een vleugje spijt kwam over me heen, dan train je zo lang voor dit en dan is het zo weer over. Okay Elvis, nu ga ik toch nog even wat versnellen, good luck and see you at the finish line! Moe maar nog vol energie zet ik mezelf in een hogere versnelling en steek daar zowaar alle anderen lekker voorbij. In de vlucht zie ik een van ons TNTmeisjes het moeilijk hebben, ik geef een schouderklopje en ben weer verder, maar schuldgevoel overvalt me. Dit meisje trainde al die maanden samen met een ander, altijd waren ze samen en ook deze race waren ze samen gestart, waar was haar maatje nu? Mijn hart breekt, ik draai me om en ga haar ophalen, blij als ze is als ze me ziet breekt ze uit in tranen van vermoeidheid, ze kan niet meer en alles doet zeer. Herinneringen aan de gruwelijk pijnlijke Agoura race van begin april komen weer te boven, hoe verschrikkelijk alleen ik me voelde in mijn ellende. Ik stel haar dus voor om bij haar te blijven en samen deze race uit te lopen, ik geef haar een hand en op haar trage en moeizame tempo trotten we naar de eindmeet. Hand en hand lopen we over de finish, we hebben het gehaald, "We Did It!"

De hele weg voelde ik me een kampioen, ik heb genoten van iedere stap, Bert en de kinderen hebben me zo goed en zo kwaad als kon gevolgd en hebben me ettelijke keren blij verrast aan de kant tussen de onophoudelijke massa schreeuwend publiek. Na de finish was ik de gelukkigste vrouw op aarde, ik heb de finish gehaald zonder pijn en afzien, ik heb door de geldinzameling ontzettend veel mensen kunnen helpen en ik kon nog gewoon mama zijn na een looptocht van 42 kilometer.

Natuurlijk zijn nu alle loopspieren erg stram, mijn knieen wobbelig en mijn voeten wat pijnlijk, maar geen enkele blaar of schaafwonde en geen zwarte teennagels. Ben niet misselijk geweest en geen diarree, kreeg geen "brain meltdown" of hoe noem je dat nu in het nederlands? De pint bier heb ik overgeslaan voor een slok frisse cola.

Helemaal gezond en niet ziekjes, zolang je me maar niet de trap ziet afsukkelen want dat is dezer dagen best wel lachwekkend.