het roze bolletje

Het had een hele tijd geduurd eer ik een gsm -of cellphone- had, ik was dus een echte vreemde eend want iedere Amerikaan is verknocht aan zijn toestelletje. Een jaar na onze aankomst had ik er dus ook eentje, via een familiepakket dat je bij de provider besteld, ook eentje voor Bert en Alexander en Eveline, naderhand snel uit te breiden voor de andere kinderen.
We betalen maandelijks een vast bedrag en daarmee kregen we onze telefoons er gratis bij geleverd en kunnen we verder kosteloos met elkaar bellen en ook met andere abonnees van dezelfde provider.

Ik was er nog niet zo aan gehecht als de meeste anderen in mijn omgeving, maar hij had me wel al een paar keer uit de nood geholpen, hij is dus wel bijna onmisbaar.

Tot hij zondag na het telefoontje met mijn broer uit mijn zak viel recht een emmer water in. Snel uitgevist, opengemaakt en laten drogen. Geen nood dacht ik nog, ik heb het anderen al erger zien doen, zo had een vriend de gsm twee uur in zijn zwemshort in het zwembad en na drie dagen drogen werkte hij terug.
Geduldig heb ik het toestelletje dus laten drogen en af en toe eens geprobeerd, maar nu vier dagen verder lijkt het erop dat hij het niet meer wil doen.

Ik zal dus moeten proberen een nieuwe te krijgen. Over dat water zou ik willen zwijgen, maar in het toestel plakt een wit bolletje dat roos kleurt als het in contact is geweest met water, mijn bolletje is dus knalroos.

full force forward

Hij is geen schrijver, helemaal niet, toch krijg ik elke dag een e-mailtje, kort of lang, dat is plezant. Ik heb daarnet eentje naar zijn host-vader gestuurd, nog eens bedankt, bedankt en bedankt voor hun gastvrijheid. Ze hebben twee dochters die al het huis uit zijn, ik hoop dat ze genieten van eens een zoon in huis te hebben.

Nu ik weet dat hij het daar goed heeft, brengt dat weer ruimte voor andere dingen. Want zo gaat dat in een groot gezin, er is geen tijd om feiten te gaan opblazen omdat er nog anderen zijn die ook hun zieltje hebben en aandacht en liefde nodig hebben; en om eerlijk te zijn heeft dat eerste al een beetje moeten inboeten.

Daarom met volle kracht verder.

Vandaag viert Helena haar verjaardag van zondag, met een paar vriendinnetjes, een ervan is al sinds gisteren hier op logement. Ze zijn nu druk bezig met spelletjes bedenken, wat ze gaan eten en dan gaan we straks samen inkopen doen. Catherine die gaat over de middag ook nog langs een vriendinnetje en zal weer thuis zijn voor het feestje. We doen het op zijn Belgisch, gewoon thuis, pakjes openmaken, spelletjes spelen en wafels bakken met bloemsuiker en slagroom. (Eens geen pizza, duur arrangement en pakjes ongeopend laten.)

oef, alles gaat goed

Wat ben ik blij een mailtje te vinden in mijn inbox, daar zat ik nu op te wachten. Deze morgen was ik al een beetje teleurgesteld omdat we niet waren wakker gebeld. Maar nu ik lees dat hij internet mag en kan gebruiken, zijn mailtjes ook goed en kosten in ieder geval een pak minder dan telefoon en die hebben ook geen last van tijdsverschillen.

Hij lijkt het er toch naar zijn zin te hebben, dat hij naar school moet zal hij niet erg vinden, beter samen met andere lotgenoten dan binnen te zitten bij een mama die enkel Japans spreekt.

Het schooljaar in Japan is net weer gestart, vandaar de Highschool. Geen nood want in augustus is hij weer terug en heeft dan nog een hele maand vakantie.

Zijn liefje kwam gisteren even langs, om te horen of wij wat meer wisten. Ook zal zij vanaf morgen zeker twee keer per week een uurtje met Benjamin wat komen lezen en oefenen, als 'tutor'. Ze wou dat heel graag doen, dan voelt ze zich wat dichter bij Alex zegt ze en ze vindt Ben "so cute".

maandagochtenden

Puf, even op een stoel zitten, maandagmiddag en ik heb er ondertussen al een heel traject opzitten. Niet op de baan maar binnenshuis. Maandagochtend is opnieuw mijn officiele kuisdag, na het weekend moet er toch altijd opgeruimd en extra gestoft worden en dan is het fijn als ik wat hulp kan krijgen. Sinds een drietal weken heb ik Lidia, een Z.-Amerikaans madammeke, niet te jong en niet te oud, een harde werker, vriendelijk en betaalbaar. Samen klaren we de klus op een viertal uurtjes. Nog wat wennen aan elkaar en dan zit het wel goed.

De eerste echte vakantiedag, kinderen thuis en dat vraagt wat nieuwe organisatie. Iedere keer is het hetzelfde, ze moeten weer hun draai vinden in de vrije dagen, weer zelf creatief gaan bedenken hoe ze die vullen en soms geeft dat eens wat extra stress, gelukkig maar voor enkele dagen, hoop ik toch!

mijn moederhart

Vandaag was dan zijn echte vertrek, welja, sinds donderdag was hij voor ons al weg, maar toch had ik nog altijd het gevoel dat hij ergens in de buurt zat. Een uurtje vliegen of vier uurtjes rijden is nog niet zo erg, dat is nog snel te overbruggen, als het zou moeten.

Terwijl ik dit schrijf, zondagavond half elf, zullen ze zich gaan voorbereiden op de landing, hoe surreeel, in Tokyo al maandagnamiddag half vier en in Belgie maandagochtend half acht.

Nu weet ik waar de rekenlessen goed voor waren, om de tijdszones bij te kunnen houden. LA -8, Brussel +1, Tokyo +9

Hij stapt zodadelijk een nieuwe wereld in, een land waar ikzelf misschien nooit zal geraken, en dit vind ik best wel spijtig. Nu hij daar een tijdje zal leven is het net een beetje mijn eigen land geworden, het voelt minder vreemd en ik wil er alles over te weten komen.

We missen hem, elke keer zijn naam valt, doet het een beetje zeer, af en toe ga ik eens langs in zijn kamer en dat doet deugd.
Ik hoop echt dat hij het goed maakt. Na het nachtje hotel moet hij zijn weg vinden naar zijn familie, "geen nieuws is goed nieuws" zegt de organisatie ons, maar toch hoop ik van snel wat te horen.

(het) Filling Station

Afscheid laat altijd een leegte achter. In tegenstelling tot de drukte van het inpakken, is er een zee van tijd, rust en kalmte. Leeg, voel ik me dan en als niemand mijn aandacht vraagt, kan ik een hele dag rouwen en rollen de tranen onbedwingbaar stilletjes weg.

"Willen we eerst rap nog ietske eten?" vraagt hij me net voor we Sony oprijden.

Vlak naast het gebouw rijst het ene restaurantje na het andere uit de grond. Zo ook het "Ford's Filling Station", waarover ik in december wat had gelezen, wat mijn aandacht had getrokken omdat het nieuw geopend werd door Harisson Ford zijn zoon, omdat het motto kwaliteit en versheid is, gebruik van seizoen ingredienten en zoveel mogelijk biologisch en zomaar naast zijn deur in Culver City. Hij wist dus dat hij me daar een plezier mee kon doen, op het terrasje onder de bomen.

Een lunch, op de middag, mijn favoriete uitje. Een visgerechtje met veel groen, zo heb ik het het liefste. Als drank een Arnold Palmer Ice Tea, een groot gekoeld glas, of wel drie heb ik er gedronken, denk ik, want ze vullen het zomaar bij.

Zo was ik niet alleen content,
maar kon ik er ook weer tegen om alleen naar huis te rijden.

thinking at you

Het is natuurlijk niet hetzelfde als ze op de bus zetten voor het scoutskamp. Nee, ik heb hem afgezet aan de veiligheidscontrole in de luchthaven LAX, hartje Los Angeles. Als vijftienjarige is hij al een hele man, maar toch, zes weken van huis en dan nog op tien uur vliegen van hier, zeventien uur tijdsverschil, in Tokyo een dag op hotel en dan ofwel een vliegtuig ofwel de Shinkansen bullet train moeten nemen naar de westkust van Japan, Toyama, op zijn eentje, waar zijn gastgezin hem zal ophalen, de papa en de twee zussen spreken en schrijven een beetje Engels, de mama niet. Een andere taal en cultuur, hoe zal hij dat beleven? Daarbij heeft de arme jongen nog de bijkomende moeilijkheid dat hij via de Amerikaanse ambassade moet passeren voor zijn nieuwe verlengde visum, alle paperassen heeft hij in een dikke envelop mee, maar de afspraak, betaling en het interview moet hij zelf doen. Ik kan alleen maar hopen dat de organisatie en zijn gastgezin daarin voldoende gaan helpen.

Natuurlijk ben ik bezorgd en zal de spanning pas verdwenen zijn als zijn visum weer in orde is en als ik weet dat hij het goed maakt. Het wordt zeker een van 'de' ervaringen in zijn leven, ik hoop dat het een positieve wordt.

"Het leven is afscheid nemen", zei opa toen ik hem het laatste zag, hij heeft gelijk. Niet in negatieve zin, maar op de manier van iemand kansen geven, 'het' leven leven en op ontdekking kunnen gaan doordat je afscheid kan nemen en plaats maken voor.

Toch heb ik moeten wenen, heeft de jongen zijn mama even moeten troosten, is hij de hele dag niet uit mijn hoofd geweest en wil ik steeds zijn liedjes horen. Door dagelijkse sleur zouden we het haast vergeten, maar op deze momenten voel je echt dat het je kind is.

de groei

Nu weten we het zeker, ons gezin zal er niet kleiner en rustiger op worden, maar het zal enkel nog meer groeien. Kinderen maken vrienden en knopen relaties aan en dan is het fijn voor hen als ze kunnen voelen dat die andere welkom is zonder opdringerigheid en bemoeizucht. Dat ze samen de vrijheid krijgen die ze toekomt om elkaar te ontdekken en te genieten van een heel emotioneel intense periode.

Dat proberen we althans en ik denk dat het ons tot hier toe goed lukt, maar we zijn nog beginners, net als zij, en we moeten nog leren en oefenen hoe we ons hier als ouders moeten gedragen. De normen bepalen, hoe doe je dat, wat mag en wat kan, een andere visie op ons kind. Steeds was het onze baby en toen werd hij man, maar nog steeds een kind. Nu is hij nog altijd onze kleine jongen maar ook de geliefde van een meisje, zijn vleugels heeft hij van ons gekregen en nu ook zijn stukje vrijheid, het uitvliegen kan beginnen en wij zullen er zijn om hem op te vangen als hij naar beneden valt.

Het is wel leuk om ze zo bezig te zien, samen een stoel delen en van hetzelfde stukje taart eten, het was even schrikken en we waren heel even wat onwennig maar dat is nu beter, het is net alsof we zelf gegroeid zijn en in een nieuwe levensfase zijn aanbelandt.

Tijd

"De tijd is nog nooit zo snel gegaan als het afgelopen jaar!" zei Helena gisteren.

En ze heeft gelijk, het vliegt gewoon vooruit, ongelooflijk, we zijn alweer woensdag, bijna vrijdag, dan weekend en volgende week is het al de laatste schoolweek voor ons.

Onlangs vertelde me iemand dat ze de indruk heeft dat de dagen nu sneller gaan dan vroeger en dat iedereen haar dat kon bevestigen, ook ik en toen Helena er gisteren er ook al over begon was ik best een beetje verwonderd.

Ik herinner me dat als kind de weken soms tergend traag vooruit gingen, vooral als je naar iets verlangend uitkeek als de zomervakantie, toen kropen de dagen. Als ik dan in de namiddag thuis was om de examens te studeren dan had ik altijd het gevoel dat een dag er voor twee duurde.

Is het niet zo dat als we ons vervelen het trager gaat dan als we het goed hebben? Misschien is het nu gewoon veel aangenamer leven dan vroeger, ook voor de kinderen, doordat alle dagen genieten is gaat het gewoon sneller, denk ik.

Eigenlijk zou hier nog veel meer moeten staan, omdat ik best nog wel heel veel te vertellen heb. De afgelopen week was er elke dag wel iets, ook iedere avond had zijn activiteit en iedere keer werd het weer veel te laat eer ik er in lag. Typerend voor het einde van een schooljaar?

We lopen reeds enkele dagen te puffen van de warmte en de airco staat vollop te draaien, wat een pech dat we nu geen zwembad hebben. We behelpen ons met de waterslang waarmee we regen maken boven de trampoline en dat is ook wel wilde pret.

protecting our children

Woensdagavond was er een informatieavond georganiseerd door het PTA of "Parent Teacher Association" of zoiets als oudercomitee in een van de Highschools in onze buurt. Ik wou graag gaan omdat zo'n avond altijd heel interessant is en toen ook Alex. gevraagd werd om het geheel op videotape te zetten, zijn we dus samen gegaan.

Een zeer goed idee bleek later, omdat het onderwerp hem zeer nauw ligt, hij en zijn leeftijdsgenoten brengen uren door op het internet en dan vooral als sociaal instrument met vrienden. De kwetsbare groep dus.

Er is de laatste tijd nogal veel te doen rond misbruik van jongeren via het internet, er zouden recentelijk al een paar serieuze incidenten gebeurt zijn in de buurt. Jonge meisjes die dachten af te spreken met een jonge gast en dan een oudere man treffen die hen misbruikt. Vooral de sociale webspaces zoals myspace.com of xanga.com enz. zijn slachtoffer van misbruikers. Erg populair bij tieners, je maakt in een wip je eigen webpagina, je kan op zoek naar anderen met dezelfde interesses, je maakt een lijstje aan van vrienden, gebruik van foto's is eenvoudig, en noem maar alle dingen op die tof een aantrekkelijk zijn om een goede reden te zijn om ook je plaatsje op het net te maken, de nieuwe manier om erbij te horen.

De avond was om de ouders tips en wijsheid mee te geven om de kinderen te beschermen tegen al dat online geweld, maar het ging vooral ook over het feit dat er door henzelf zoveel gegevens worden gepubliceerd waardoor ze zwakke slachtoffers zijn of anderen in gevaar brengen.

Ik ben me zelf ook goed bewust van de gevaren om te veel informatie vrij te geven op het net en ik weet dat ook ik vaak te ver ga. Die avond heeft me dan ook weer doen nadenken, misschien moet het geheel anoniem met pseudoniemen, moet alle informatie gewist die wijst op onze woonplaats, moeten alle herkenbare foto's uit het archief,...