De Nacht van Vlaanderen

We zijn nu net een week in Belgie, we wonen in ons oude huisje en hebben een druk programma met het bezoeken van familie en vrienden. Wat wil je, na vier jaar wil iedereen wel een keer zien en horen hoe erg we veranderd of niet veranderd zijn. Ook wij vinden het spannend om weer even Belg in eigen land te zijn.

Middenin in ons bezoek zijn we nu en vandaag bekom ik van de marathon in Torhout gisterenavond, bij wijze van spreken "tussen de soep en patatten" wou ik een loopwedstrijd op Vlaamse grond meepikken, het enige alternatief als lange afstandloopster was deze Nacht Van Vlaanderen marathon. Getraind voor lange afstanden en lange uren onderweg maar ongetraind voor een marathonrace op een constant vlak en hard parcours stond ik op tijd aan de start en mijn zusje wild supporterend aan de kant.

En zo liep ik vrijdagavond door de straten en het platteland van Torhout en Lichtervelde, begonnen in zonlicht en eindigend in het middernachtdonker. Mijn zusje liep de tweede helft met me mee, welkom gezelschap in tijden van afzien. Na mijl 16 begon ik helemaal op te krampen en zakte mijn constante snelheid gevoelig, een sub vier zou ik niet meer halen, daarvoor werd het te lastig lopen. Maar de aankomst halen zou ik wel maar enkel dankzij een paar welkome stappauzes.

Het werd een eindtijd van 4 uur en 17 min., niet echt denderend, maar zonder echte voorbereiding misschien ook niet helemaal slecht.

Nu weet ik dat ik me behoorlijk dien voor te bereiden voor Santa Barbara, een marathon op 6 December dit jaar waaraan ik graag wil deelnemen en onder de vier uur wil eindigen.

Het viel me op dat in Vlaanderen de marathon veel meer competitief wordt gelopen dan bij ons in de US waar er vele recreatieve deelnemers zijn in de loopgroep, net genoeg getraind om te finishen en ondertussen gewoon een leuke dag te beleven.

Er hing een goeie sfeer maar de kermis met de stinkende eetkraampjes vond ik irritant, met een overhoop liggende maag van de inspanning lopen door de damp en rook van frietkramen en barbeques is volgens mij om problemen vragen.

Het positieve is dan weer de wedstrijdfotograaf die zijn fotos al uitgeprind had klaarliggen in de sportzaal na afloop voor verkoop aan een redelijke prijs.

Een groot negatief punt is het verschil dat er wordt gemaakt in geldprijzen bij mannen en vrouwen, discriminatie die echt niet meer van deze tijd is.

Al bij al een leerzame loopervaring.