Ragnar aanpassingen

Op de laatste dag voor de start van de estafette race, bij de organisatie moet het toen een vreselijke troep zijn geweest want tijdens de laatste uren komen er nog berichten door van wijzigingen in de route. Op het allerlaatste moment werd bekend gemaakt dat er voor bepaalde stukken van het af te leggen parcours geen toestemming is verkregen omwille veiligheidsredenen, zo valt het hele stuk op de highway 101 eruit ter hoogte van Rincon en de hele lange stretch die over grondgebied Malibu gaat. En laat dat dit nu net de stukken zijn die mijn minivan moest lopen. Al bij al schoot er voor mij slechts 3,5 mijl te lopen over ergens in de ochtend, een beetje gek om daarvoor een hele dag en nacht in een volle minivan met vreemde lopers te zitten. Daarom is er in overleg met onze team kapitein beslist dat ik niet meer zou deelnemen en dat een andere loper uit het team dat stuk zou overnemen. Volgens het boekje of zoals zij het de 'race bijbel' noemen zou het team hiervoor gediskwalificeerd worden maar omdat dit een eerste Los Angeles deelname is en er dus blijkbaar nog heel wat kinderziekten zijn, kon het met deze routewijziging nu wel.

Of ik het nu jammer vind? Een beetje wel, het had een speciale ervaring geweest maar daarbij blijft het. Anderzijds zal ik morgen nu niet moe, wagenziek en kreupel rondlopen. Hoef ik mijn hele kroost niet achter te laten en kan ik nu wel naar de verkennings trainingsloop gaan op zaterdagochtend van een race die ik binnen twee weken wel zal lopen 'en' nog energie over hebben om ook op zondagochtend met de trailrunners over de Backbone van de Santa Monica gebergte te kunnen lopen.

24 uren Relay race

Run, drive, sleep, repeat ...

Het begon allemaal zeer onschuldig. Een loopvriendin kijkt al maanden uit naar deze aflossingsrace maar de laatste weken sukkelt ze met een blessure die ze welliswaar onder controle heeft maar niet helemaal wil genezen, ongerust had ze me hier al enige keren over gemaild en toen stelde ik haar enkele dagen geleden voor, indien ze niet zou kunnen lopen in deze race ik wel bereid was om haar plaats in te nemen. Maar Kathy mailde me terug dat een ander team anders wel hopeloos op zoek was naar een vervanger en of ze me mijn naam mocht doorgeven. Onschuldig zegde ik toe dat ik zou proberen hen uit de nood te helpen, maar niet echt gedacht dat dit team me zou willen.

Zo vandaag regelde ik snel opvang voor Ben en Helena voor vrijdag na school want sinds vanochtend weet ik dat ik een van de twaalf lopers zal zijn van team 'Runner X' die die vrijdag nonstop tot zaterdag zullen lopen langs de westkust van Zuid Californie, 187 mijl (= 301 km) vanaf Santa Barbara naar het zuiden tot in Orange County.

Hoe het werkt?

Twaalf lopers verdeeld over 2 minivans. Eerst loopt iedereen uit de eerste minivan om beurt een sectie, daarna iedereen uit de tweede minivan, dan weer iedereen uit de eerste wagen, enzovoort. Iedereen loopt drie keer. Ik wacht nog op het definitieve schema, maar zoals het er nu uitziet zal ik lopen ergens tussen vijf en zes uur vrijdagnamiddag, rond middernacht en ergens in de vroege ochtend op zaterdag. Aankomst in Dana Point is gepland op de middag van zaterdag.

En zo een hele dag en nacht bezweet in een auto zitten, niet slapen, geen deftig eten en af en toe een sprintje lopen van vijf tot tien kilometer, is dat nu de definitie van 'Fun' ? vragen ze zich hier thuis nu af!

The Ragnar Relay

vakantie is over

Mijn zusje en haar twee dochtertjes zijn alweer thuis. Door ons drukke programma en ook wel door een dikke verkoudheid die me de laatste dagen velde, kwamen de berichtjes wat verlaat door, maar nu het leeg en stil is in ons huis had ik opnieuw tijd over om te schrijven, toch telkens op datum dus scroll maar door naar beneden.

Er staat ook nog een leuke samenvatting op de vanbrandekes webpagina!

Vlaamse zusjes gespot in Malibu!

Van dinsdag af wist ik het zeker, ik had een stevige verkoudheid te pakken en hoe hard ik er ook tegen vocht, het wou niet echt beteren. Gymklassen waren zowiezo al voor de hele week niet gepland door vakantie van de gymjuf. Maar het lopen zouden we zo goed mogelijk in ere houden, dinsdagochtend trokken we er dus met zijn tweetjes op uit op de paden achter ons huis, "pittige hellingen" wist mijn zusje erover kwijt, zij in zomers topje, ik met dikke muts en truitje die ik geeneens heb uitgetrokken. Na een uurtje stonden we weer thuis. Ik had gehoopt dat dit me er wat zou doorhalen, maar mijn zware kop, zere keel, oren en klieren bleven me plagen. En zo bleef het voor de verdere week, met de nodige pillen en siroopjes hield ik me rechtop en konden we de dagen verder vullen met leuke bezigheden. De dagen vlogen snel, we wilden het niet geweten hebben want we hadden nog zoveel te doen tesamen met de kinderen die nu ook thuis waren, we gingen nog eindeloos winkelen in shopping centers, we trokken door het winderige Santa Monica, we zaten in 'de' Starbucks van Malibu, en op donderdag trakteerde Alex hen op een wandeling over de boardwalk in Venice Beach en reed hij hen rond in zijn infamous boxcar door Beverly Hills en het oude Hollywood. Doodmoe maar wellicht voldaan gingen ze de laatste avond naar bed, met de nodige dubbele gevoelens namen we afscheid maar wel met deze leuke twee weken als een onbetaalbare mooie herinnering die niemand ons kan afnemen.

Malibu

Het beloofde een mooie dag te worden. April typeert zich hier toch wel als 'de' maand met de (aprilse) grillen, welliswaar met het uitzonderlijk buitje dat maar niet wou vallen en met frissere dagen, af en toe een goed verkoelende windstoot en wolkjes hier en daar. We wensten het liever wat warmer en stabieler voor onze bezoekers maar spijtig genoeg hebben we daar geen controle over. Maar als Belg nam Bert op paasmaandag verlof (hier dus geen verlofdag in tegenstelling met Goede Vrijdag wel) en trokken we met luie bedoelingen naar een strand in Malibu. Maar dan kennen ze mij en tante Klaartje nog niet goed, wij beginnen onze vrije dag niet vooraleer eerst wat beweging te doen, "laat ons eerst een kort wandelingetje doen over Point Dume en walvissen spotten!" kon ik de rest overtuigen. Zo klommen we met zijn allen door het mulle zand over de rotsige punt aan de kust in Malibu, amper een tochtje van een halve mijl.

Niet ver genoeg dus. "Laat ons gauw ook tot aan de surfers wandelen van Little Dume", een verdoken surfparadijs voor de locale Malibu bewoners. En aangezien we dan toch al daar beneden op het strand stonden, konden we evengoed helemaal tot de volgende surfspot wandelen, lekker verdoken langs de private stranden zonder toeristen. Al bij al hadden we met de hele familie na een paar uren een stevige wandeling achter de rug voor we met zijn allen neervielen op het strand van Malibu tot een koude wind ons wegjoeg weer naar huis.

Paaszondag

De kinderen hadden blijkbaar toch paaseitjes geraapt! Papa paashaas was de kindertjes voor geweest, want onze twee jongsten waren van plan om dit jaar eens zelf paashaas te spelen en mama paashaas (die met zus al heel vroeg was gaan berglopen) had de gekleurde Amerikaanse plastieken paaseitjes kant en klaar in het midden van de keuken klaargelegd. (die ontzettend lekkere meegebrachte Belgische chocolade eieren zaten ergens onvindbaar veilig weg hoog in de keukenkast!) Maar Oh Oh, de vreugde was des te groter als die papa paashaas hen dit jaar toch nog een keer te vlug was afgeweest, zelfs zonder mama paashazen in de buurt lukt het paaseieren rapen ook wel hoor, ge moet enkel super snel zijn, zelfs fotograaf paashazen!

De namiddag werd het rustig kuieren in Santa Barbara, ons Knokke in zuid Californie, een rit van een klein uurtje en altijd in een zomerse vakantiesfeer. Ik besef het nog niet, maar hier de eerste tekenen van een opkomende hardnekkige verkoudheid, desondanks twee truitjes en een lange broek kan ik mezelf niet opgewarmd krijgen. We genieten van de sfeer en van elkaars gezelschap, helemaal op zijn paaszondags.

berglopen

Hier bij Eagle Rock tijdens een zeer langzame maar langdurige klim.

Mijn zusje is helemaal verkocht aan het 'trails' lopen, hoe anders is dat toch dan zomaar plat op straat! Als we op Paasochtend ergens boven Los Angeles bij mijl zes aankomen kan ze amper zelf geloven dat we al bijna tien kilometer hebben afgelegd. Wist zij veel dat onze geplande tien mijl loop van vandaag zou uitlopen naar een dikke dertien mijler dankzij mijn onkunde in orientatie en pijltjes volgen? Gelukkig kan dit vlaams meiske op bezoek in Californie daar meer van dan haar zus en gelooft ze de stelling niet dat ge via die weg daar er ook wel komt! Natuurlijk, maar na hoeveel extra kilometers? Ze staat erop om terug te gaan naar het laatste aanwijzingspijltje en vandaar op zoek te gaan naar de juiste richting, dit doen we zo een drietal keren tot we helemaal weer op de goede weg zitten.

Hieronder vliegt ze naar beneden op het Mush Trail.

Maar tegen dan is de pit bij mij eruit, zij daarentegen komt pas goed op dreef en rent ver voorop terug naar onze wagen. Wie dacht dat ze die steile hellingen niet te baas zou kunnen had het dus goed mis hoor!

Veel wilde dieren hebben we niet gezien, deze kudde "Mule Deer" of herten zijn zowat het enige naast konijnen en eekhoorntjes dat er ons voorbij huppelde.

Met de fiets naar de zee.

Na de lange looptocht van zondag bleken Klaartjes spieren nogal snel te herstellen want zichtbaar kreupel was ze niet, enkel wat strammetjes. Maandag is mijn officiele sportrustdag en dinsdag de Core Fusion klas met aansluitend een looptochtje door het park. Mijn zusje zegt op alle sportieve aanbiedingen een gulle "ja" en zo gebeurde het dat ze op dinsdagochtend naast me op een yogamatje gewillig meewerkte aan het versterken van alle rompspieren op muziek in Dianes klas in onze gym. Ondertussen verkenden haar meisjes het zwembad daar en na de klas gingen we met ons viertjes wandelen in het park. Woensdag liepen we samen mijn vier mijlen rondje op de baan om daarna ook samen de Body Works klas te nemen, een totale spierconditioning met gewichten, gezellig op muziek. Oorspronkelijk plande ik voor woensdag onze fietstocht maar de weersverwachtingen gaven regen op, en sinds het in Californie zo zelden regent vond ik het voor mijn Belgische bezoekers jammer om net op deze dag een lange tocht te maken door de wildernis met de kans op nattigheid. De fietstocht werd dus verschoven naar donderdag.



Ik zou de fietsen op het autorek geladen hebben maar volgens mijn zusje zijn haar dochters flink genoeg om vanaf ons huis te vertrekken, en zo deden we een tocht van 24 mijl (= 38km) heen en terug, vertrokken we om negen uur en waren we terug om twee uur 's namiddags.



Bedenk dat het hier nergens plat is en zo de sensaties varieerden van brandende beenspieren tijdens het bergop naar koude rillingen tijdens de lange afdalingen. De terugtocht typeert zich met hoofdzakelijk bergop, sommige stukken behoorlijk lang en steil, maar ons meisjes hebben dat prima doorstaan, welliswaar met momenten van zwaar afzien maar achteraf met des te grotere voldoening, de papa zou nogal fier zijn had hij erbij geweest!



"Kijk papa, van ginder ver daar beneden komen wij! (en mama of tantan die duwen mij niet hoor)"


"Kijk papa, naar ginder wordt het platter, 't is nu half twee en bijna weer thuis."


"Kijk Jan, ginder boven dat is Mt.Boney!"


"En ik zeg alsmaar dat het gaat regenen en er gebeurt niets!"


Vrijdagochtend stond mijn zusje weer klaar in sportbroek, ze heeft er al helemaal een routine in om me te vergezellen naar de gym. Onze kinderen zijn hun eerste dag thuis voor een weekje vakantie en dus gingen we met de hele bende op weg naar onze YMCA, trokken de kinderen in het zwembad en deden wij weer een uurtje gewichtenwerk op muziek in de Body Works klas met daarna een half uurtje "elliptical".

Djeezes, nog een week zo en ze zal nogal vlammen op de "Ten Miles" in Antwerpen!

Klaartje in het Santa Monica gebergte.

Ik nam haar mee om met mijn trailrunnersgroep te lopen op zondagochtend, de geplande route is net een van mijn favorieten en niet zo erg ver van ons huis. Klaartje is al veel langer een loopster dan ikzelf maar Vlaanderen is zo plat als een pannenkoek en langer dan tien mijl loopt ze niet, maar hoe kun je beter de natuur hier ontdekken dan lopende door dit wondermooie gebergte aan de Stille Oceaan met een Mediteraan klimaat? Ik die zo blij ben eindelijk dit voorrecht eens te kunnen delen met familie trok haar mee op de steile paden. Of dat dacht ik maar, want al snel had ze het goede ritme te pakken en begon ik moeite te krijgen om haar bergop te kunnen blijven volgen. Ik had in ieder geval voldoende ideeen op zak om de route aan te passen want geen van ons beiden wist hoe haar de hellingen zouden bevallen.

We liepen van zeeniveau langs de bergflanken naar boven, we bleven de kustlijn een tijdje volgen met de oceaan ver in de diepte onder ons, toen trokken we een ongerepte vallei binnen, waar de natuur al eeuwen vrij spel heeft zonder enige menselijke tussenkomst, puur zoals het was ten tijde van de Chumash indianen, nu langs een pad zo smal dat het lendenhoge gras langs je benen aait.

Deze trails ken ik zodanig goed dat ik wel op iedere hoek weet welke richting te volgen om de route in te korten of langer te maken, maar het bleef goed gaan en mijn zusje wilde niet weten van stoppen en wou zoveel mogelijk gezien en gelopen hebben. Zo trokken we van de La Jolla vallei naar het Guadalasca trail, een technisch moeilijk pad maar erg geliefd door behendige moutainbikers en zo komt het dat ze al snel stond te kletsen met die atleten tijdens het manouveren van het elkaar passeren op de smalle rotsige paadjes langs de steile bergflanken. Volgens haarzelf in gebrekkig amerikaans maar iedereen verstond haar toch voldoende om al snel bekend te zijn als de belgische zusjes die 'maar' zestien mijl liepen vandaag.

Wisten die mannen veel dat het uiteindelijk een volle achttien werden?

Ook al begon de vermoeidheid ons langzaam te bekruipen, we hadden nog een hele weg af te leggen naar de eindstretch en er was nu geen kortere weg meer. Voorruit dus met die twee belgische berggeiten, hop naar het Ray Miller trail, de laatste en finale weg in haarspelbochten recht naar beneden. Kijk, zie je daar in de diepte de parking liggen? De motivatie was hoog om de auto te bereiken maar de pijn in de beenspieren werd er niet minder om en dan duren drie mijlen best nog wel heel erg lang, zelfs als het bergaf is.

De trailrunnersgroep die een kortere afstand had gelopen zaten nog op ons te wachten met bananenbrood en chocolademelk. Maar veel tijd om te babbelen en stretchen hadden we niet want thuis zaten de anderen op ons te wachten om naar de Ventura haven te vertrekken waar we de boot namen om de hele zondagnamiddag te gaan walvissenkijken. Ja hoor, gezien hebben we ze zeker, de Bultrug walvis, een groep van drie en zelfs van heel erg dichtbij! Spijtig, geen pod dolfijnen vandaag.

Mijn zusje bezoek.

Ik heb mijn jongere zusje op bezoek, samen met twee van haar dochtertjes zijn ze op vrijdag naar hier gereisd en zullen ze twee weken bij ons in huis wonen. Ook al was het sinds ons vertrek hierheen geleden (ondertussen meer dan vier jaar alweer) dat we elkaar in levende lijve zagen, al snel ziet, voelt en klinkt alles aan elkaar opnieuw heel erg vertrouwd en lijkt het alsof het pas gisteren was dat we bij elkaar de deur binnenvielen.

Kijk maar, ze waren nog geen half uur binnen of we zaten allemaal samen aan tafel en Klaartje deelde net als bij haar thuis een ovenschotel witloofrolletjes met hesp rond aan de hele familie, net zoals ze dat altijd thuis doet, niemand die haar de lepel doet afpakken, immer energiek, zelfs na vierentwintig uren onderweg te zijn geweest van haar deur in Vlaanderen over de oceaan naar een ander en vreemd continent tot aan onze deur in Californie. 't Is eens wat anders dan de minuut stappen naar de overkant van de dorpsstraat!

fotos van Santa Cruz

Er staan nog meer fotos van de Santa Cruz trip op de club website, wie mij wil zoeken: zwart rokje, zwart petje, blauw/wit loopshirtje en rugzakje.