toekomst

Ze had aan mij gedacht het afgelopen weekend, de juf van de engelse les, ze wist hoe ik ermee inzat om te koken op Thanksgiving, ze wist dat ik het goed wou doen volgens de Amerikaanse traditie maar dat ik helemaal zonder ervaring was. Ik had haar gevraagd naar receptjes maar ze vond dat we het gewoon de Belgian way moesten doen, ze wist dat ik heel erg bezorgd was. De vreugde was dan ook groot dat ik haar deze ochtend met trots kon melden dat het feest geslaagd was geweest, dat niemand om culinaire hoogstandjes vroeg, dat het gewoon zeer gezellig was.

Het verbaasd me hoe die lessen me steeds opkikkeren, hoe ik 'dat' verkies boven het rustig alleen thuisblijven en huishoudelijke klusjes doen, hoe het contact met de medestudenten meer en meer vriendschappelijk worden, dat we elkaars accentjes weten te apprecieren en door die spraakverwarringen heen elkaar toch weten te verstaan.

Toch droom ik stilletjes ook van wat meer, de nieuwste boekskes van de College en de UCLA liggen klaar in de schuif, af en toe neus ik eens tussen het aanbod, nieuwe grenzen verleggen en uitdagingen in kunnen en kennen, ooit.

raining pearls

There is a land where a chocolate river flows
(Exactly where nobody knows)
High above a sweet cloud swirls
Raining tiny sugar pearls
Which sometimes fall (as rain will do)
Through rainbow hues (it's odd but true)
To make the purest sweets by far
If you don't believe it - here they are

Dit staat er te lezen op de achterkant van deze doosjes "Pearls" van Belgian Milk Chocolade, bij ons in de supermarkt te koop en ik vind ze lekker.

onze 1ste thanksgiving

Hij ziet er niet uit, op de foto's althans, maar in't echt was het zoals het moet, helemaal niet verbrand en niet uitgedroogd maar sappig en lekker en goed gaar en "veel te veel" met zijn goeie 10 kg (ongevuld), zodat we vandaag, zoals de echte thanksgivingvierders, nog een keer konden eten van de 'leftovers'.

't Was ook zeer aangenaam vertoeven in onze keuken met de vrienden, ze kwamen allen wat vroeger om te helpen, ieder nam wat voor zich, Tom schilde de patatten en 'zijn' Ann maakte de puree, Roger haalde al wat hij lekker vond uit blik en bakte het in de oven en verdeelde alles netjes op schotels en speelde ondertussen ook nog geduldig gezelschapsspelletjes met de meisjes en leerde Bert ook nog de echte "stuffing" maken, Dennis met 'zijn' Anne kwamen te laat -hoeveel te laat zijn we niet overeen kunnen komen- maar had thuis russische aardappelsla gemaakt en bracht die mee in zijn mengkom, en wij trotseerden fier het gevecht met de kalkoen en Bert ging wel 3 keer over en weer terug naar de supermarkt en 'zijn' Ann -ik dus- maakte ondertussen brusselse spruitjes met spekjes klaar en gestoofde gala-appeltjes in de oven en blackberry-puree en hielp ondertussen de anderen met het goedkeuren van diverse smaken.

Zo werd het een gemoedelijk samen koken en samen opscheppen en samen eten op een ieder zoekt een plaatsje met glas wijn of pint bier of frisdrank. Babbelen in amerikaans-engels of belgisch-vlaams of met een sappig Iers of Russisch accent.

Afwassen met "Charlie and the chocolate factory" en een toetje met "pumpkin pie" met whipped cream en koffie of nog wat wijn of nog een pint.

Als afsluiter gezellig "laptoppen" aan de bruine tafel en daarna voor sommigen een lange rit naar L.A. en voor anderen een gratis overnachting in de sofa om die nog langere rit naar Arrowhead uit te stellen tot in de vroege ochtend.

Thanksgiving, the facts

De vierde donderdag van november, de officiele nationale Thanksgiving Day in de Verenigde staten, in 1863 door Abraham Lincoln toegekend.
"The First Thanksgiving Day" was in de herfst van 1621 in Plymouth, Massachusetts, gehouden door de Pelgrims. Zij waren de voorgaande winter vanuit England met een overvolle boot "The Mayflower" naar Amerika gevaren op zoek naar godsdienstvrijheid en een betere wereld. De overtocht en de eerste winter waren rampzalig, de helft kwam om van honger en ziekte. De Indianen -of de 'native americans'- leerden hen te overleven in dit wilde gebied. De volgende herfst kenden de Pelgrims een rijke oogst en dit wilden ze vieren met een groot 'eet'feest waarop ook de Indianen werden uitgenodigd om hen te danken.

Governor William Bradford verkondigde een dag om te danken "the First Thanksgiving day".

Het is samen met Kerstmis 'de' grootste feestdag van het jaar.

Amerikanen houden familiebijeenkomsten, wie niemand heeft wordt wel door iemand uitgenodigd en vooral er wordt dan uitbundig gegeten, traditioneel staan gevulde kalkoen (stuffed turkey) met aardappelpuree en pompoentaart (pumpkin pie) op het menu, en wat nog belangrijker is, er wordt 'dankbaar' gewezen voor al wat maar positief was in het afgelopen jaar.

"He, wat is er nu met Ann's blog aan de hand" denk je nu, want zoveel geschiedenis en feiten ben je niet van me gewoon he!

Dat komt er dus van als ik gebrainwashed ben, gisteren op school hebben we het een hele voormiddag erover gehad, ook de kinderen hebben de afgelopen dagen niet veel anders gedaan dan gelezen en geleerd en geknutseld rond Thankgiving.

Morgen geeft Eveline een klein stukje uitleg in Karrewiet op Ketnet.

Het moest er dus even allemaal uit.

Onze eerste Thanksgiving wordt druk, koken en een hele boel visite, ik weet nog niet of ik daar nu dankbaar voor moet zijn?

the cleaning

't Was weer zover, mijn half-jaarlijks bezoekje aan de tandheelkundige 'hygienist'.

"How are you today" en "today is an other beautiful day" zijn zowat de openingswoorden.

Ondertussen ben je binnengeloodst in 1 van de kamertjes, lig je oncomfortabel te ver met je hoofd naar beneden. X-rays van de vorige keer worden bekeken, mijn rapport gelezen en dan mond open.

Ze pakt mijn tong vast en bekijkt aandachtig het mondslijmvlies,
hmm ziet er gezond uit,

tandvlees idem en dan begint het werk.

Met schrapertjes allerhande wordt alles wat tandsteen zou moeten zijn afgeschraapt en vantussengehaald, ondertussen een babbeltje hoe goed ik het wel doe en natuurlijk ook over het weer hier en in de rest van de wereld.

Flossen hoort er ook bij, geduldig wordt nogmaals de volgorde en hoe het moet en niet moet, uitgelegd en ook grondig uitgevoerd.

Dan wordt alles stevig opgeboend met een mini-schuurmachientje met een heerlijk fris smaakje.

Dan dacht ik dat ik weg mocht en wou mijn stoel verlaten, maar niets was minder waar, een controle door de dentist-himself krijg ik nog als afsluitertje erbij.

"nice to see you again" en "it's seems that you do a great job with your daily brushing en flossing" en "your gums look great" zijn de complimentjes zijnertwege, terwijl de hygienist enthousiast meeknikt.

En dan mag ik naar huis, met een nieuwe afspraak binnen 6 maanden, met een nieuwe tandenborstel en flossingtools en met een erg frisse mond.

Een bezoek van ruim een half uur en dit helemaal gratis, oftewel...
...de verzekering betaald alles.

voorbereiden

Nog twee dagjes en dan is het "Thanksgiving", Help! Want er wordt van ons verwacht dat we koken, Turkey natuurlijk en op zijn amerikaans, Help!
Ben dus druk bezig met het 'afkijken' in winkels, het 'afluisteren' van locals, het 'lezen' van amerikaanse recepten.
En was het nu alleen voor ons, dan was het nog zo erg niet, maar dat is het niet.

De kalkoen ligt al in de koelkast, iedereen praat over zijn beest, vers of diepgevroren, welke 'stuffing' gebruik je, hoeveel bezoek heb je, is dit je eerste keer, laat ieder wat meebrengen, doe het zo, nee doe het gewoon zo.

You'll see, it's great, it's fun, you'll enjoy it!

sunset

Deze ochtend druk bezig met typische verhuisklusjes, de namiddag was goed voor even relaxen.
Een kort bezoekje aan het strand om te genieten van een vroege zonsondergang, de foto's zijn tussen 3:30pm en 4:15pm gemaakt.
Een heerlijke vroege avond om ook alle internetgedoe wat bij te werken, waarbij ik mezelf toesta om even te zeuren met de postjes van zaterdag die ik daarnet heb gepost, dat mag toch niet?

squirrels

Ha die Squirrels -of eekhoorntjes- dat zijn nu een leuke beestjes!

We hebben van de HomeDepot winkel -of de doehetzelverzaak- ook een squirrelvoederhuisje meegebracht. Nu maar wachten tot ze het gevonden hebben en we ze wat van dichterbij kunnen bestuderen.

rood

So busy busy busy busy
met dozen op hoge stapels te leggen,
met het raam te kuisen,
waardoor we nu naar het uitzicht kunnen kijken,
met bloemen halen voor mezelf,
rood, omdat dat beter past bij de rest.

mp3-file

Om te illustreren hoe "romantisch" dat gehuil is, een op het net geplukte mp3-file dat net zo klinkt. Katten zijn er niets tegen, koeien en schapen al helemaal niet.

wat eerst gedaan

Een beetje verward, omdat we al veel gedaan hebben maar nog zoveel moeten doen, omdat ik ESL niet teveel wil missen, omdat al de office-spullen nog gesorteerd in het rek moeten raken, omdat dat nu wat dringender wordt omdat zo al die betalingen te lang blijven liggen en dreigen verloren te raken, omdat al het eten veel te snel de ijskast uitvliegt en ik om de haverklap naar de supermarkt moet en ik daar dan weer half bevries omdat de airco veel te hard staat (voor mijn gevoel, niet voor de voedingswaren) en ik altijd mijn pulleke thuis vergeet omdat het buiten een stralende zon is met een 30 graden en ik daarbovenop ook nog wel eens hoogdringende nood heb aan wat genieten van de natuur maar daar nu geen tijd voor heb.

Een beetje gefrusteerd dus, zo ben ik dan maar naar de les gereden. Daar ging het goed tot ik nog twee tests moest afleggen omdat ik die gemist had door mijn 2,5 weken afwezigheid wegens verhuisperikelen. Gelukkig bleken die een "piece of cake" en reed ik 's middags toch weer blijgezind naar huis.

Coyote-talk

Bij vroege valavond beginnen ze eraan, de Coyotes, met hun geklaag en geroep en gejammer, rondom ons in de heuvels, weerkaatst door de huizen.
's Nachts worden we er meermaals wakker van omdat het uitzonderlijke 'howling' door merg en been gaat, het is dezer dagen anders dan anders, zou volle maan dan toch een bijzondere kracht op de dieren hebben?

update: een mp3-file, geen persoonlijke opname maar het klinkt identiek.

Deze geluidsopname is van een groep huilende coyotes, achtergrondlawaai van krekels.

eigenwijs

Deze morgen was ik nog zo fier op mezelf toen ik net weer een andere weg had uitgeprobeerd die korter en rustiger is. Vol lof zat ik over mezelf te denken dat ik toch wel al goed mijne plan kan trekken, maar dan in de namiddag...

... rij ik met de kinderen naar LA. Met al mijn zelfzekerheid was ik ervan overtuigd dat de GPS mij altijd de verkeerde afrit laat nemen, dus negeer ik afrit na afrit het commando met als gevolg dat we helemaal veel te ver waren en we nog meer door een drukke binnenstad moesten.

Eigen schuld, dikke bult!

telephone call

"Hi Ann, how are you? I want to take you out for breakfast, can we do it tomorrow?"

"Oh yes, thank you. Where are we going?"

"Do you know the Corner Bakery? They have real American breakfast but also delicious croissants and it's close to Trader's Joe."

"I've never been there but I would like to know the place, I've never been at Trader Joe's either and everybody tells me its a great grocery store, a lot of organic goods and not as expensive as Whole Foods."

"Oh yes, you've never been there before? Would you like to go there after breakfast?"

"Yes, if you don't mind!"

"Oh no, not al all. It will be fun."

"Yes, I'm already excited to go!"

Ge ziet hoe interessant het leven is van een doorwinterde huisvrouw in Amerika, samen met je (ex) buurvrouw gaan ontbijten om daarna gezellig je boodschappen in te slaan. En eerlijk, ik doe heel erg mijn best om me te integreren, dus dit hoort er ook bij.

We zijn vanochtend gegaan, de croissant was een beetje droog, de koffie was lekker heet, de baby was heerlijk om vast te houden, en Trader Joe's beviel me uitermate goed.

Natuurlijk niet veel meer uitgepakt, onze 'master bedroom'/office wordt stillaan een klein slagveld van geopende en in gerommelde dozen, we komen best 's nachts ons bed niet uit als we geen benen willen breken en al het deftige computergerief zit nog in bubbelplastiek, dus die foto's moeten waar weer even wachten.

regen

Toen besloot ik dat het even genoeg was geweest. Sleuren met dozen en inpakpapier, wassen en drogen en opvouwen en strijken en wegleggen in de geimproviseerde klerenkasten, passen en meten en bedenken van kamerinrichtingen, schrobben en poetsen van vloeren en muren en vooral, even niet meer door die vol met kleutervingers bepotelde ramen kijken, waarachter zich dan nog een donker trieste herfstige regendag verschuild. Ramen lappen staat op de allerlaatste plaats van het meest-dringende-zaken lijstje en daar ben ik nog bijlange niet aan toe.

Een "break" dus, daar heb ik wel eens recht op dacht ik zo.

Dus trok ik vanochtend na mijn scholenpendeldienst wat netters aan, poetste mijn tanden en zocht mijn ESL cursusboeken, direct raak.

Maar met flip-flops door de gutsende regen lopen is niet zo een goed idee, dus moest ik mijn bijpassende schoenen aan, maar plots bedenk ik zo dat ik die nog niet was tegengekomen, dus toch nog een hele zoektocht door de nog niet geopende dozen, waardoor ik mezelf ongewild weer motiveerde om toch maar eens verder te doen met uitpakken en plaatsjes vinden voor al die overbodige dingen. Bijna was al mijn zin voor een dagje vrij verdwenen toen ik met vette zwarte markerletters las "schoenen beige A"

Nog net op tijd om slechts een half uurtje te laat aan te komen.

wasdag

"Mama is precies wel blij he!" hoor ik deze ochtend als ik langs de open trapgang naar beneden kom. En of ik blij ben! Meer nog, ik heb nog nooit zoveel goesting gehad om eens heel veel vuile was te wassen, te drogen en netjes in de kasten -voorlopig van dozen- te leggen. Dat gevoel is me sinds 18 jaar niet meer overkomen, toen had ik net mijn eerste eigen huishoudentje met mijn lief en mezelf en toen vond ik het ook zalig om zijn vuile onderbroeken te wassen. Maar nu zijn de stapels zeer hoog opgelopen en heb ik sinds gisterenavond eindelijk een was-en droogautomaat naar mijn wens, geen doldraaiende 'toploader' waar de viese sokken een beetje in hun eigen vuile sop ronddraaien en geen oververhitte 'dryer' waar Alexanders gloednieuwe t-shirts in krimpen. Maar een goeie spiksplinternieuwe middenklasse 'frontloader' wasautomaat met een 'high efficiency' label en een stille, goed instelbare droger. En dan is mama content!

Benjamin vind wel dat hij een beetje achteruitgestoken wordt: "gij krijgt altijd dure speelgoedjes van papa en wij niet!"

De dag is hier nog maar net begonnen en raad eens wat ik vandaag ga doen?

bezoek

"Geef je me je nieuwe adres eens en zijn jullie thuis? Is het goed dat we dan deze namiddag eens langskomen? We rijden vandaag wat rond en ik wil A. de omgeving tonen."

"Oh ja hoor, we zullen niet ver weg lopen, heel de dag thuis!"

"We hebben wel nog geen chocolade bij want die zit nog in de shipping en die komt pas morgen toe."

Ja maar! Tom weet het wel, dat je hier niet zomaar uit Belgie komt aanvliegen zonder ook maar een gram chocolade op zak. Beloof dat we het nog tegoed hebben? En... hij zal er niet aan ontkomen, want elke dag zal Bert hem eraan doen herinneren, vanaf morgen zijn ze weer collega's op het werk, alvast voor anderhalf jaar.

Ik zou wel willen, maar het foto's uploaden moet nu nog langs een hele omweg, de goeie computer zit nog in bubbelplastiek, mijn stoel zijn 2 valiezen en mijn 'tool' is een ouder laptopje dat op mijn schoot ligt en dat mijn usb-aansluiting van mijn cameraatje niet ondersteunt, daarom moet ik het lief aan mijn ventje vragen dat die het doet met zijn laptopje en dan naar me doorzendt maar hij ligt al uitbundig te ronken in bed op anderhalve meter van me vandaan, dus je begrijpt wel ...

verhaaltjes

Ga ik hier nu wat vertellen over lege dozen of over volle dozen?

Of misschien kan ik het wel eens hebben over dingen verplaatsen, of misschien over puzzelen met huisgerief of over de 3-car garage die momenteel vol staat met allerlei of misschien kan ik ook wel vertellen over haken en ogen en vijzen en schroeven en ander werkgerief.

Oh ja, ik kan het ook wel hebben over de was- en droogautomaat die vandaag besteld is en maandag geleverd wordt, een klein detail dat ondertussen een hele berg vuile was achtergelaten heeft, een huis zonder met 7 bevuilende personen, tel maar eens op hoeveel kousen dat zijn en hoeveel onderbroekjes en hoeveel al de rest, een hele stapel wit en een nog grotere stapel gekleurd.

Maar misschien kan ik beter wat schrijven over de stralende zon die vanaf zes uur in de ochtend onze slaapkamer binnenkomt, over een meisje met lange rode vlechtjes in pyama's die over haar balkon naar beneden is geklauterd en daar beneden bij de paardjes staat te kletsen bij nog twee andere meisjes ook in pyama's, allen op blote voetjes, die samen paardenpoep opscheppen en het is nog geen eens zeven uur!

Of over onze zonne-energie lampjes die de steile oprit afbakenen tijdens de vroege donkere avonden omdat het telkens een rollercoasteravontuur is om blindelings de donkere oprit op te rijden. Of over de straffe verhalen van de buurvrouw over de pizzaman die reeds de helling is afgedonderd, wagens die vastgeraken in diepe ravijntjes en trucks die onmogelijke toeren uithalen zodat alle bewoners doodleuk buiten kunnen kijken naar het spektakel, vorige week was dus geen uitzondering!

Maar het internetten zonder internetconnectie is ook wel een leuk verhaaltje, buren die allen draadloos het web op surfen, maar onbeveiligd zodat ik overal binnengeraak zolang hun modem maar blijft aanstaan, het kan wel alleen vanuit onze slaapkamer, daar heb ik blijkbaar de beste stralingen.

hotelletje "Mountainview"

Ha ha, we geraken stiekem binnen op de internetlijn van de buren. Bij ons is de aansluiting nog niet gelukt, bij Verizon (de provider) hebben ze blijkbaar heel veel tijd nodig, het zou pas vanaf 10 november kunnen. Ook televisie lukt nog niet echt, maar Alexander heeft net de dvd-speler aangekoppeld en nu zit de kroost te genieten van een filmpje na een volle week zonder enig beeldscherm. Maar...

... wel te midden van heel wat natuurschoon en met een eindeloos uitzicht.

Op ontdekkingstocht zijn ze geweest, door de tuinen van alle buren, allen zonder hagen of enige afboording, de huizen staan kris kras door elkaar op de steile hellingen en overal mag en kan gespeeld en gewandeld worden.

Vuilkar en brievenbus zijn een hele wandeling naar beneden, maar genoten dat ik er al van heb, de steile straat naar beneden en dan weer bergop met onderweg de eekhoorntjes die je snel de pas afsnijden. Iedere ochtend zie ik door het badkamerraampje een coyote door de heuvels trekken, op zoek naar voedsel. En overdag geniet ik van ons nieuwe huis, "het past ons als een handschoen" heeft Bert al vaak gezegd, en inderdaad, ieder heeft ondertussen zijn plekje gevonden, elke dag probeer ik wat meer orde in de wanorde te scheppen, 'wardrobe boxes' zijn de kleerkasten, andere dozen dienen nog als ladenkasten, want dat is wat ons nog ontbreekt, nog heel wat nieuwe meubeltjes om alles netjes weg te leggen.

Geen stress, geen heimwee, geen spanning meer, ik geniet, "ik woon net in een hotelletje" is wat ik telkens denk, de geur van nieuw en proper, heel veel ruimte en licht en natuurlijk de heuvels.

En iedere ochtend na het douchen een gedekte ontbijttafel met verse koffie, wat wil je nog meer?