start to run les 14

Als ik goed kan rekenen dan ben ik vandaag net over de helft van de eerste reeks met 27 lessen, whaaw dat gaat snel! Net zoals afgelopen zondag waren het nu langere loopsessies, maar wonder boven wonder ging het pakken vlotter. De podcast les duurde 33 min.

Het begon met een opwarming van 2 min. lopen en 1 min. wandelen, toen ging het recht naar 3 min. lopen en 2 min. stappen en toen, ja toen was het drie keer een stuk lopen van 6 min. met daartussen maar 2 min. wandelen. Geloof het of niet, maar het is me telkens gelukt, zelfs met dit heuvelachtig landschap. Ik herinner me nog de eerste keer drie minuten aan 1 stuk lopen, het leek me een eeuwigheid en kon het amper volhouden, nu doe ik het dubbele, wie had dat gedacht? Het valt me ook op dat ik veel sneller weer op adem kom tijdens de stukjes wandelen!

"Je bent echt weer goed bezig!" prijst Evy me, "volhouden, kom aan, je kunt het!", "doseer je krachten", "hou hetzelfde tempo aan!", "nog eventjes en je kan weer uitrusten". Ze zegt ook dat het heel belangrijk is om je ademhaling onder controle te houden want dat daardoor veel lopers in de problemen komen. Ik geloof het wel hoor, ik kom altijd op een punt waar ik precies een tweede adem moet vinden, eens ik die heb, ga ik weer een hele tijd door zonder problemen, gek he!

De muziekjes worden ook steeds leuker, voor de lange stukken zijn het echt opzwepende tunes, zo zweefde ik vandaag weer zigzaggend over het pad als een kind dat overgelukkig door het akkerland rent, helemaal op ritme van Bob Sinclar (Love Generation).

Twee Coyotes kwamen langs mijn weg, of beter, ik passeerde langs hun weg. Ze zouden schuw en bang moeten wegrennen voor mensen, maar blijkbaar hebben ze zich al aardig aangepast aan de overal volbouwende mens want echt ver uit de weg rennen doen ze niet. Maar ik pas me ook aan, ik loop ze niet omver maar een grote boog maak ik toch ook niet meer, ik weet dat ze me niets zullen doen, zolang ik maar braaf op het pad blijf natuurlijk.

De grote "red shoulderd hawk" zat ook weer vanop zijn stok te kijken en er hingen opnieuw "biddende" havikken boven mijn hoofd, wat is de natuur toch schoon, ik word er helemaal verliefd op en als ik daar zo alleen en onvermoeibaar rondren, dan voel ik me de gelukkigste mens ter wereld.