Tuesday, October 30, 2007

de frisse ochtendlucht

Wat heb ik die frisse lucht gemist! Sinds zaterdag heeft een zachte regenbui de lucht weer zuiver gemaakt en sindsdien kwamen er ook geen rookwolken meer overdrijven.
Dinsdag, loopdag en weer in het park, mijn park, zo voelde dat toch.
Ik ging maar voor een uurtje, op het gemakje, maar het werden uiteindelijk zeventig minuten waarin ik na rustig ingelopen te hebben de tocht naar en terug naar de waterval helemaal lopende heb afgelegd, zonder stappen of puffen en zonder buiten adem te raken, wat ben ik nu fier op mezelf. Eerlijk, wat een weekje met het wat rustiger aandoen, voor een leuk resultaat heeft. Maar vooral de bijzonder frisse lucht, de geur van de salie en andere kruiden, deden me zoveel goeds dat ik helemaal niet aan wilde dieren heb gedacht. Wel moe, erg moe, ik wil dus snel in bed, nog wat lezen en in slaap vallen als een roosje.

Thursday, October 25, 2007

een mist van rook



Al dagen worden we verbannen van alle buitensport, als loopster mis ik mijn park (zie foto links deze ochtend genomen), ik zag dat de poorten weer open staan voor het publiek (worden afgesloten bij Santa Ana winden) en ging blij op weg. Veel verder dan een paar meter ben ik niet gegaan, de lucht voelde zo ongezond, na amper een paar minuten lag er een ragfijn laagje as op mijn truck. Terug weggereden en naar de gym, voor de zoveelste keer deze week, een gym die extra druk is.
Californie, een droom voor joggers, mountainbikers en wandelaars en die zijn nu allemaal verbannen om naar binnen te trekken in een geairconditionde ruimte om hun dagelijkse Work Out te krijgen, net als ik. Op school zijn ook alle sportactiviteiten en wedstrijden afgelast voor de hele week en ook die gasten zien we nu na de lessen naar de gym trekken.
Ook de kinderen werden op school vandaag weer binnen gehouden, direct bij aankomst moesten ze naar hun klas gaan, het was weer griezeling stil op de speelplaats.
Daarnet hoorde ik op de radio dat het inademen van deze lucht overeenkomt met het roken van een pakje sigaretten op een dag. Laat ik dan maar beter binnen blijven hey!
Vijftig minuten treadmill (loopband) heb ik er opzitten vandaag, ik heb rustig goed doorgelopen en af en toe eens goed bergop. Toen ik eraf stapte voelde ik net alsof ik een uur op een trampoline had staan springen, ik was mijn balans kwijt en kreeg mijn voeten niet meer omhoog, dat gevoel duurde nog een hele tijd, het korte stukje naar de auto wou ik lopen maar dat lukte niet, gek toch.
Daarnet bracht een mailtje het bericht dat de Trail Race van zaterdag wordt uitgesteld naar ergens in januari, jammer en ook niet, want nu kan ik nog wat langer oefenen op de lange stukken bergop, of misschien moet ik nu maar ineens gaan voor de halve marathon?
(Runners,
Due to poor air quality due to the fires, we will be postponing the event to a later date. While we know it's an inconvenience to everyone, it's the safest and most responsible choice to make.Please check your emails and the website for the new race date. We will be working with California State Parks and National Park Service on the new date. Most likely this will be in January. But we will inform everyone of the new race date, once it is confirmed.So stay indoors and keep the firefighters in your thoughts.)

Wednesday, October 24, 2007

brandweermannen

"Thank you for fighting our fires." Photo sent by Frank P. of Irvine.

Nee, nee, nee, dit zijn niet mijn kindjes en die brandweerman ken ik ook al niet. En ja echt op zijn Amerikaans met een brede 'smile' en lekker geposeerd, maar het illustreert wel prachtig hoe de mensen hier naar brandweermannen opkijken.
Het zijn echte helden en ze worden ook zo behandeld. Mannen die je aanbid en waarmee je graag eens op de foto wil. Ook al zijn er duizenden van en heeft iedereen er hier wel eentje in zijn familie, iedereen kijkt ernaar op.
Dat komt natuurlijk omdat ze straf zijn in bosbranden blussen maar ook omdat het de brandweerman is die het eerste aankomt bij een noodoproep van de 911. De spoedarts is een brandweerman en komt dan met zijn grote truck naar de scene. Ja, ik schrok ook de eerste keer.

de koele gym

Vorige nacht weer met open raam geslapen, joepie maar vandaag gingen die weer dicht, bloedheet werd het, 39 graden Celsius registreerde mijn autothermometer overdag en we hebben gezweet, wat betekent dat de lucht wat vochtiger was, een beetje toch.
Maar ik heb ook gezweet in de (gekoelde) gym, buiten gaan lopen kon niet door de vuile lucht en vandaag door de hitte en omdat het park nog verboden is voor het publiek. Daarom ging ik gisteren een uur naar de Pilates-fusion klas en daarna het ik nog vijfendertig minuten heel hard mijn best gedaan op de elliptical trainer.
Deze ochtend zou ik dan de Body Works klas doen, maar toen kreeg ik de ene telefoon na de andere binnen en raakte ik niet meer het huis uit. Gelukkig hebben mijn kinderen nog zwemclub in de gym en heb ik dan eens de loopband uitgeprobeerd, de allereerste keer in mijn leven. Even dacht ik dat ik het na enkele minuten ging opgeven, ik kreeg dat ding zo niet direct goed aan de gang, door mijn onervarenheid natuurlijk, en toen voelde ik mijn evenwicht verstoord, heb me dus eens moeten herpakken en ben gelijk gaan rennen en dat ging stukken beter. Tien minuten aan goed tempo en dan nog twintig op de elliptical, zo heb ik dan toch mijn cardio van de dag gehad!
Ik hou het wel rustig want zaterdag zou de wedstrijd zijn, maar eigenlijk verwacht ik wel dat die afgelast wordt, bij deze temperaturen zullen ze het park nog niet openen denk ik.

Monday, October 22, 2007

gesloten door brandgevaar



Nog vijf dagen en dan loop ik mijn eerste Trail Race, een tocht(je) van (amper) 6km door de Santa Monica Mountains, maar wel op smalle boswegjes op hellingen die je snel buiten adem brengen. Zondagochtend zou er door de organisatie een trainingsloop gelopen worden, maar werd de avond ervoor al afgelast door de extreem droge en gevaarlijke weersomstandigheden, de spookochtend getekend door het onstaan van een dozijn bosbranden, ik ben zelfs niet op eigen houtje eropuit getrokken.
Maar ook de wedstrijd van zaterdag ligt in gevaar, wij lopers zijn al per email verwittigd, het park is afgesloten (dat zagen we deze namiddag zelf al en namen een foto) en de snelheid waarmee de branden zich nog verder uitbreiden zal de luchtkwaliteit tegen zaterdag niet verbeteren. Zolang de Santa Ana winden aanhouden zullen die hun poorten niet openen, zelfs al blijft het gespaard van vuur.
Morgenochtend zal ik dan ook voor de allereerste keer in mijn leven niet lopen in het park maar op de Tredmill (of loopband) in de YMCA, deze keer zie ik het nut wel in van een koele geairconditionde gym waar ik op matig tempo wat los ga lopen, als ze niet sluiten tenminste, want door de barslechte luchtkwaliteit zijn wel alle zwemlessen en de zwemschool gesloten, ik probeer dus ook zeker niet diep te gaan inademen. Wel veel en veel drinken want door de droge lucht voel ik geen dorst, gek maar waar, heb wel last van droge neus, droge lippen en prikkende keel. "Hey wie heeft mijn flesje water weer ingepikt?"
Voor het eerst slaap ik ook met het raam dicht en ik vind dat helemaal niet plezant, want altijd, zelfs als het vroor (in Belgie toch) slaap ik met een zuchtje wind in mijn gezicht. Maar nu waait er enkel maar as in mijn neus.
Fire updates op de vanbrandekesgazette

Friday, October 19, 2007

verhaaltje met een goed einde

Weet je nog, het artikeltje in het tijdschrift van Vlamingen in de Wereld?



Mijn Emigratieproces, vanaf vandaag dus ook hier te lezen. Drie paginas elk afzonderlijk in een keurige pdf-pagina. 'Enjoy it' en laat het zeker niet aan u hart komen, want na regen komt altijd zonneschijn, zelfs nog uitbundiger dan voorheen. (klik op de drie afzonderlijke prints)
Waarom Ann "Van Brande?" terwijl ik officieel mijn eigen naam hield bij het huwelijk? Omdat het hier Amerika is en niemand me bij mijn eigen familienaam kent omdat zo goed als alle vrouwen hier de naam van hun man aannemen als ze huwen, en zie, ik integreer me zodanig dat ik dat eigenlijk wel plezant vind zo, lekker makkelijk, niets geen spraakverwarringen, vooral op school want daar is er maar 1 Mrs Van Brande van 1 enkel groepje Van Brande kids.
(P.S. het tijdschrift "Vlamingen in de Wereld" is echt een aanrader voor -je raad het al- de Vlaming in het buitenland, maar ook voor diegenen die ervan dromen en eens je lid bent kun je ook genieten van af en toe een kortinkje hier en daar, zoals bij het huren van een auto in Belgie of zoals er nu tijdelijk een actie loopt bij de Standaard voor een goedkoper proefabonnement op de online krant. En dit is nog maar het begin, want zelf ben ik kersvers lid en het bevalt me allemaal zeer goed, had ik het eerder geweten!)

Thursday, October 18, 2007

nieuwe schoenen nodig?


Sinds de eerste les van 5k naar 10k in januari dit jaar loop ik met de Nike+ schoenen en vandaag overschreed ik daarmee 800 gelopen kilometers, dat weet ik doordat de iPod sportkit dat allemaal registreert en mooi bijhoudt en toen ik inlogde op de Nike website ik dat zo kon aflezen.
Tijd om uit te kijken naar een nieuw paar dus want overal lees ik dat je die moet vervangen tussen de 750 km en zeker niet de 1000 mag overschrijden. Soms is er nog geen zichtbare slijtage maar de vering is er dan grotendeels uit, de mijne zijn zelfs op het zicht aan vervanging toe, vuil en onderaan is er duidelijk sleet op de tracks.

Wednesday, October 17, 2007

kleinigheidjes

Hoe simpele dingen me zo plots intens gelukkig doen voelen?
Ik ontdekte gisteren dat ze bij Smart & Final GROTE potten Nutella choco verkopen, plastieken bokalen dat wel en precies wat dunner maar wel van het formaat dat we nu makkelijker terugvinden op de volle keukentafel.
Dat ik de voorbije week een alternatieve binnendoorweg heb uitgeprobeerd en welbevonden om naar Catherines volleybalwedstrijdjes te gaan kijken en ik nu niet meer langs de stressvolle en gevaarlijke af- en op- en afrit moet van de bochtige autostrades waarmee ik een haatverhouding heb, ik kan nu de hele weg rustig blijven doorzingen met 't CD-tje.
Maar hoe ik me ook op slag erg stom kan voelen?
Toen ik deze ochtend "gelukkige verjaardag" riep door de telefoon aan mijn mama en ze koelweg antwoord dat ik een maand te vroeg ben.

Tuesday, October 16, 2007

strenght training

Terwijl ik het voorbije jaar vooral op uithouding en duurtraining heb gefocust, oefen ik de laatste weken op snelheid. De tripjes naar de gym waar ik de weight machines doe, af en toe op de elliptical trainer sta te hoppen, een Body Works klas bijwoon maar ook een Pilates klas doe, hebben duidelijk resultaat, mijn lichaam is al zoveel sterker geworden, net dat extraatje dat ik nodig had om goed door te rennen.
Terwijl ik altijd afremde bij de afdalingen door de schrik om te vallen, mijn gewrichten teveel te belasten, om me te forceren, blijf ik nu goed doorgaan en gebruik ik optimaal de voordelen van de zwaartekracht, iets waar ik voorheen echt niet sterk genoeg voor was, maar nu dus wel.
Op zondagochtend heb ik zo mijn eigen looptoerke in de bergen achter ons huis, drie opeenvolgende keren heb ik mezelf getimed op hetzelfde traject met hetzelfde start en aankomstpunt en iedere keer liep ik iets meer dan een minuut sneller op de oorspronkelijke tijd van 40 minuten, nu 38, een afstand van 4,3 mile. Mijn zondag kon niet meer stuk.
Nu kom ik net terug van een 53 min. tocht in het park aan de Canyon, op en af de waterval en dan nog een ommetoerke om uit te lopen 9,3 km. niet zo slecht en dat voelde ik want ik had moeite om de ademhaling onder controle te houden. Achteraf goed uitgeblazen dus, dan snel de douche in want in mijn kletsnatte shirtje krijg ik het altijd erg snel zeer koud.
En zo zit "my time" er weer op voor vandaag, het huishouden roept, de kinderen zijn de hele week vroeg uit school (halve dagen want in de namiddag zijn er persoonlijke oudercontacten en zo hebben de leerkrachten lekker veel tijd voor de ouders zonder extra overuren te moeten kloppen) dus spring ik al snel weer mijn Chevy Taxi in en doen we daarna samen met de kleintjes boodschappen, zonder ons zorgen te proberen maken over de uitvliegende tieners.

Thursday, October 11, 2007

testloopje


Het begint hier net een lopersblogje te worden, wat oorspronkelijk een heimwee- en aanpassingsblogje bleek te zijn heb ik daar niets meer over te vertellen en deel ik nu liever mijn geneugden des levens. (In zoverre ze "appropriate" zijn natuurlijk.) Want genieten doe ik, wat een luxe dat ik zomaar iedere ochtend aan sport kan doen, de ene dag lopen en de andere een plezante workout klas in de gym, en daarna wat huishoudelijke klusjes om na school samen met de kinderen huiswerk te maken en met hen te gaan zwemmen, en dat in een ideaal klimaat en met optimistische mensen om je heen.
Wie zou dat nu nog willen omruilen?
Ben net weer fris uit de douche na de 6K race voor 27 oktober helemaal uitgelopen te hebben, omdat ik niet zeker ben van de plaats van de start en aankomst, liep ik het traject vanop de parking tot weer aan mijn wagen, mijn Nike-iPodspeeltje registreerde 8K, dus ofwel werkt die niet helemaal juist wat goed mogelijk is trouwens aangezien ik het systheem nooit heb gecalibreerd (omdat het voor mijn toch niet zoveel uitmaakt of die precies is), ofwel liggen de aankomst en startplaats een eindje in het park, wat ook zeer goed mogelijk is. Mijn tijd was 46 min. wat beter moet aangezien ik twee keer heb moeten stappen om op adem te komen na een lange klim, die "breaks" moeten eruit. Heb tijdens het rennen wel even tijd gemaakt om een foto te maken van het stuk waar ik me het minst veilig voel, weten dat dit midden in de wildernis is ver weg van alle civilisatie, het paadje is daar vrij plat dus kan ik er gelukkig goed doorrennen!
Het ging verder bijzonder goed, ook al was ik goed bepakt met een truitje, fuel belt met daarin mijn gsm, identificatie en water, wat me al een beter gevoel gaf, zo zouden ze ten minste weten wie ik ben als ze mijn resten zouden terugvinden en het water klutste heerlijk op en neer zodat ik lekker veel lawaai maakte. Ha ja, nu denken jullie dat ik overdrijf he, maar het gebeurt wel eens heel af en toe hoor dat er iemand wordt aangevallen en overal staan er borden met wat je wel en zeker niet moet doen bij een ontmoeting met een van die roofdieren, nu ik dieper de wildernis intrek ben ik beter voorbereid. In begin van mijn tochtje net voorbij de parking liep er een coyote letterlijk voor mijn voeten, maar voor die beesten ben ik al lang niet meer bang, ze zijn zelfs zo schuw dat ik er bijna de slappe lach van krijg. Of ik moet maar mijn voet omslaan bij het doorkruisen van de rotsige creek, of gebeten worden door een ratelslang, dan kan ik toch iemand opbellen, tenminste als er gsmontvangst is want tussen dit rotsmassief is dat ook niet altijd het geval.
Ik heb er zin in, nu zondag is er al een trainingsloop in groep, juist nog de verantwoordelijke emailen dat ik er ook wil bijzijn en klaar is kees. Deze zondag is het voor de half-marathon maar je mag ook onderweg weer omdraaien als je niet zo ver wil of kan lopen, de zondag daarna doen ze de 6K en dan kan ik wel bij de frontgroep blijven. Zo ontmoet ik weer nieuwe gezichten en heb ik meer kans op een toekomstig loopmaatje hey!

Wednesday, October 10, 2007

loopmaatje gezocht


Om het lopen wat meer pit te geven ga ik voor kleine uitdagingen gaan. Eind oktober vorig jaar liep ik met volle moed de eerste start-to-run les via de podcast van Vlaanderen Sportland, niemand die wist of ik het zou volhouden, zelfs ikzelf had mijn twijfels, maar het langzaam opbouwend van les naar les beviel me wel en zo eindigde ik niet enkel de eerste serie van 0K naar 5K maar ook nog de reeks van 5K naar 10K en toen was het gedaan, we waren toen exact 6 maanden verder. In mijn eentje ben ik het hele verdere jaar keurig drie keer per week op pad blijven gaan, meestal op de paden in beschermd natuurgebied, soms eens stukjes langs de baan en deze zomer in het mulle zand langs de waterlijn aan de Stille Oceaan.
Als groentje liep ik mijn allereerste race ooit tijdens de Firecracker Run door de straten van Chinatown Los Angeles, een 5K die ik als beginneling behoorlijk eindigde, maar de harde straten bevielen me niet.
En daarnet registreerde ik mijn tweede officiele race, dat wordt de Boney Mountain Trail Run op zaterdag 27 oktober, bij ons achter de hoek in het park waar ik me thuisvoel. Ik ga niet voor de half-marathon, daar voel ik me niet klaar voor want met zijn hoogteverschil van 1600 feet is dat behoorlijk zwaar, maar voor de 4mile (of 6K) met een hoogteverschil van 600 feet ben ik wel klaar.
Trouwens gisteren heb ik het eens doorgelopen, eerst een steil stuk de Canyon in, na het brugje naar links, dan een lang en erg smal pad langs de bergflank onder de hoge bomen (waar ik mezelf behoorlijk heb bang gemaakt en blij was op het einde een wandelaar tegen te komen) en door de droge met rotsen bedekte creek en dan langs de wandelweg van de waterval weer naar boven en nog een heel eind door het park. Ik heb het niet onafgebroken al lopende kunnen halen en heb een paar stevige stappauzes moeten inlassen, mijn hartslag was teveel op hol geslagen, door de schrik voor een mountain lion, maar morgen doe ik het opnieuw en concentreer ik me op het lopen, maar neem dan toch maar mijn cellphone mee en misschien wel een goeie stok, want het idee dat die beesten zich daar overdag verschuilen maakt me toch wel bang.
Maar trailrunning is niet voor mietjes en tot hier toe ging het goed zo in mijn eentje, maar ik wil langere stukken gaan doen, verder de wildernis in, want ik voel dat dit echt is wat ik graag doe, de straat kan me niet boeien, de rust en de kracht van deze natuur wel. Maar zo alleen kan ik dat niet, het is te gevaarlijk, ik zoek dus een loopmaatje voor langere tochten door de stilte van het ontwakende Santa Monica bergenmassief op een vroege ochtend.

Sunday, October 07, 2007

weekendoverzichtje

Dan is het zondagavond, ligt iedereen in bed en hou ik net nog een sprankeltje energie over om het weekend te overlopen en dan weet ik het niet meer, vandaag zit nog fris maar gisteren zit al ver weg, ik zal dus moeten nadenken en dat is nu net iets wat ik niet graag doe als ik moe ben.
Vanavond hadden we een afscheidsdineetje bij ons thuis voor onze dichtste buren, bij hen staat alles ingepakt in dozen, een deel zit al op het vliegtuig, de rest gaat morgen in de container op zee voor zeven weken en woensdag zitten ze met hun drie kindjes op het vliegtuig richting Schiphol, een paar jaar Holland. Ik beleef dezer dagen een ware flash back, alle drukte van het inpakken en het regelen op automatische piloot om langzaam je eigen huis om te vormen naar een kale, lege en ongezellige woning en uit te kijken naar het nieuwe en spannende. Het is erg leuk dat ik hen nu kan helpen, net zoals toen mijn buurvrouw ook voor me klaarstond, het geeft me een erg goed gevoel, ook al zullen mijn kinderen hun kinderen wel missen, ze delen nu samen eenzelfde ervaring. Maar Breda ligt niet zo ver van Vlaanderen en wie de afstanden in de VS gewoon is, vindt dit maar een peulschil, we zien hen dus vast snel weer terug.
Maar eerst gingen we nog surfen en voor we vertrokken liep ik nog een toerke van 7K in een hoge snelheid, want ik wil sneller gaan lopen, zodat ik in dezelfde tijd langere afstanden kan afleggen, mijn ambities zijn niet te stuiten.
Zaterdag was erg ontspannend en zonder stress want alle kinderen waren het huis uit. Alex deed zijn SAT test voor College, Eveline ging babysitten en daarna met papa surfen en de drie jongsten naar de Disney Hall Los Angeles naar een kinderconcert van het Philharmonic Orchestra. Zo volgde ik in de ochtend een Pilates klas en rommelde de verdere dag wat in mijn tuintje, potjes en plantjes, hoe plezant.

Friday, October 05, 2007

Fitlinxx rapport



De eerste vrijdag van een nieuwe maand krijgen de kinderen een 'progress repord card' of hun rapport van de voorbije maand, dankzij Fitlinxx ik nu ook, blij verrast was ik dat vandaag in mijn mailbox te vinden. Weer een van de duizenden trukjes die Amerikanen kennen om te motiveren, ze slaan er gewoon mee om onze oren, maar 't is wel plezant en het werkt nog ook. Want omdat ik daar bij Fitlinxx maar geregistreerd sta vanaf de elfde, moet oktober dus beter worden, dan moeten het minstens 30 ijscoupes zijn en vooral die 'abdominals' (=buikspieren) kunnen veel en veel beter.
Vandaag stapte ik de gym NIET binnen, ook geen looptochtje, want had een afspraak voor een laatste controle voor Benjamins gebroken sleutelbeen, dat trouwens zeer goed en vlot is hersteld, wel met een goeie bult op het been dat er nog gedeeltelijk zal uitgroeien volgens de orthopedist, maar wat hem verder geen last zal bezorgen.
Anders was ik wel naar de Body Works klas geweest, een erg leuk maar intensief uur dat op het hele lichaam werkt, met gewichten en heel veel abdominal werk, dus net wat ik nodig heb, maar morgenochtend loop ik wel weer de Pilates klas binnen. Want dat is namelijk nu zo leuk aan ons membership, eens we onze maandelijkse bijdrage hebben betaald is alles verder gratis en ook voor de klassen lopen we zo maar binnen en buiten zonder registratie of what ever. Maar nog meer, de begroeting is telkens zodanig hartelijk dat je je er echt welkom voelt en het een plezier is om er binnen te stappen.

Thursday, October 04, 2007

runners high

Als ik daar zo aan het hardlopen ben zonder enige andere menselijke ziel te bespeuren, dan zou ik dat zo graag willen delen, dan heb ik zin mijn armen in de lucht te gaan steken en het uit te roepen, "Komt allen kijken en geniet met me mee!". Maar misschien had ik wel gewoon wat last van een Runners High want ik had het wel erg zitten deze ochtend, dat vreugdegevoel en die onwaarschijnlijke vrijheid die door me heen stroomt, zelfs na een half uur afzien.
Ik heb mezelf een nieuwe uitdaging opgelegd, zo oefen ik de tocht naar de waterval, als wandelaar is dat al behoorlijk om je ademhaling op hol te krijgen, maar ik wil het helemaal lopende afleggen, zonder stappauzes. Drie keer al heb ik het ondertussen gedaan en op het aller steilste stuk probeer ik iedere keer wat verder te raken, daarna is er een lang stuk naar beneden en bijna aan de waterval op de splitsing met de reuzachtige eiken met dikke horizontaal liggende takken (waar ik zo een Puma op zie liggen) keer ik om en dan ga ik voor het lange stuk weer naar boven, dat doe ik zonder problemen zolang ik me maar blijf concentreren op grenzen verleggen enzo, en dan dat steile stuk naar beneden tussen de rotsen, zigzaggend huppelend zonder te vallen, op adem komende van de voorbije klim, dan kom ik weer in het wijdse en open park dat me ondertussen zo vertrouwd is en ga nog door voor een ander half uur; en toen kreeg ik dat erg fijne gevoel.

Start to Run podcast verdwenen


Yep, wie hem niet opgeslagen heeft op zijn computer is gezien, vlaanderen sportland heeft ze van zijn website gehaald, spijtig maar waar. Jammer, want ook al heb ik die nu al lang niet meer nodig, je weet maar nooit dat ik ooit opnieuw moet beginnen. Maar ook voor diegenen die nog moeten beginnen, of net dat goed voornemen hadden, waar moeten die nu heen?

Gelukkig heb ik van een vriendin in Belgie twee links gekregen, een voor de podcast van 0K naar 5K en een andere voor de podcast van 5K naar 10K, een tweede kans dus voor diegene die nog willen maar niets hebben. OPSLAAN dus en snel voor ze ook verdwenen zijn. Op mijn computer blijven ze alvast staan, ik weet maar nooit waar het nog goed voor is, ik ben ook niet perfect hey!

Tuesday, October 02, 2007

Een gedichtje voor vrouwen

Dit heb ik via Sally die onlangs is neergestreken in Dubai en zij heeft het van Carola die onlangs een studio voor figuurcorrectie opende ergens in het Zuiden van Nederland. Ik heb zo hard zitten lachen, vrouwen en hun figuur, amai, al een geluk dat ik heel veel schrik heb voor ingrepen. Ik hou het dus keurig bij oefening en sport. Alhoewel ik me deze ochtend wel net de bedenking zat te maken tijdens het rennen dat er dus wel altijd plaatsen zullen zijn die buiten proporties zullen blijven en dan kom ik thuis en lees dit:
Toen de eerste rimpels kwamen was ik in paniek, ik liet mijn face toen liften in een prijzige kliniek. Nou, mijn man vond het fantastisch, mijn gezicht was weer elastisch. Niks geen rimpels, niks geen vouwen, net zo glad als bij ons trouwen.
Tot mijn man zei "het is misschien gek...maar jouw kop past niet meer bij je nek". Ach, een kleine ingreep, ze trekken dit dus strak en geven hier een sneetje, anders krijg je dáár een zak. Nou mijn man was heel tevreden over wat ze met me deden.
De chirurg zat met mijn borsten in z'n maag want nu zaten die volgens hem veel te laag. Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein, maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn. Nou ik zag mijn man ontvlammen,want ik had dus zùlke prammen.
Toen op een avond na het vrijen,keek hij peinzend naar mijn dijen. En al had ie geen duidelijke kritiek ik ging toch weer terug naar de kliniek. Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg. Om tegelijkertijd mijn billen minstens zóóó'n stuk op te tillen. Ik was op ieder feestje weer in tel maar zat wel héél strak in mijn vel. Mijn man was niet meer zo op zijn gemak, want op straat riepen jongens "ga je lekker ouwe zak".
Nou toen kocht ie een toupetje en een veel te strak korsetje. Hij ging wandelen en trimmen en in het fitnesscentrum gymmen. En maandenlang volgde hij een rigoureus dieet, tot hij zonder reden in de sauna overleed!
Daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf, maar nu hij erin lag was de aardigheid eraf. Nu laat ik de kwabben zwellen en ik zal u wat vertellen... Dames laat je niet verlakken, laat de boel toch rustig zakken. Met gladgestreken nekken valt het leven niet te rekken! Koester buik en onderkinnen, echte schoonheid zit vanbinnen!