start to run les 9

Als er al iemand een gewoontemens is, dan ben ik het wel. Daarom blijf ik voor mijn loopsessies tijdens de week in het ondertussen vertrouwde Satwiwa National Park, het is bij de deur en handig op de terugweg van school. Desalniettemin blijft het telkens een groot avontuur om dit eindeloos park steeds stukje bij beetje dieper in te dringen en te ontdekken.

Zo wou ik wel eens de andere ingang uitproberen, tot op vandaag dacht ik dat het verboden toegang was voor auto's, ook al is er een prachtig aangelegd baantje, het ziet er zo schoon en verlaten uit, dat je denkt dat dit de ingang is van een uitgestrekt paradijs.
Als snel blijkt dat dit ook zo is, het straatje gaat een kwart mijl dieper het park in, bijna dacht ik dat ik op safari was en toen lag daar een prachtig parkeerterreintje voor me open, met toiletten, telefoon, oplaadpaal voor electrische wagens, drinkfonteintje en een picnictafel, helemaal verlaten. Kwart na acht in de ochtend, niemand te zien, een brandende zon en ik had er helemaal zin in.

IPod rond de arm, oortjes ingestoken en MET plannetje in de hand begon ik eraan, een les die een beetje zwaarder zou worden, opbouwend van 1 min. lopen naar 5 min. Als opwarming werd het 1 min. lopen en 1 min. wandelen, daarna liep ik 2 min. en 2 min. wandelen, "het gaat echt al bijzonder goed he!" bevestigt Evy mijn eigen gevoel, toen kwamen er 4 min. lopen en 3 min. wandelen en toen 3 min. lopen, "goed bezig, ik ben echt fier op jou!" moedigt Evy me aan, 3 min. wandelen en als laatste 5 min. lopen. Leuke muziekjes, soms weer dezelfde herkenbare opzwepende melodietjes en op tijd wat aanmoediging, perfect!

Zo wou ik wel eens een klein eindje op weg lopen op het pad dat tot helemaal aan de oceaan leidt, 8 mijl. Zo liep ik de grens over van het het Satwiwa National Park naar het Pt. Mugu National Park, een groot bord waarschuwde me voor Mountain Lions en wat te doen als je er eentje tegenkomt. Maar al snel zag ik hoe het pad in haarspeldbochten langs de hellingen in een canyon zijn weg zoekt naar beneden, windstil en heet, ik had genoeg gezien voor vandaag, rechtsomkeer, terug, de hele weg klimmend en puffend. De loopsessie zat ongeveer net over halfweg, te vroeg om al terug naar de wagen te lopen, een blik op mijn plannetje en dan een ander stoffig paadje op, "komaan, volhouden, je kan het!" helpt Evy me nog.

En dan komt daar rustig, op enkele luttele meters, een grote gezonde dikke Coyote uit het struikgewas MIJN pad opgewandeld, hij ziet me maar vindt me de moeite niet ver uit de weg te gaan, als ik dit tempo blijf lopen moet ik hem voorbijsteken, nee dat zie ik toch niet zitten, daarom treuzel ik wat, maar het dier wijkt niet, een ander paadje kruist net het onze en dat neem ik dan maar, helemaal uit de weg van waar ik moet zijn, maar liever dit dan een Coyote als looppartner. Zo loop ik helemaal uit de weg, maar door alle spanning zijn mijn vijf minuten lopen als vanzelf voorbij gegaan, zonder het te beseffen. Wat een beetje extra adrenaline toch kan doen he!

Door helemaal uit de weg gelopen te hebben, ben ik weer veel te ver van mijn wagen verwijderd als de hele les al voorbij is, daarom loop ik nog een extra stukje van 6 min. en heb dan nog ruim de tijd om uit te wandelen en te bekomen. Aangekomen op de parking voel ik mijn wangen gloeien, niet verwonderlijk, de thermometer duidt 41 gr. celsius aan!

Amai, mijn conditie is er al een heel pak op vooruit gegaan, ik had het warm maar ik was nog helemaal niet moe, ongelooflijk!