start to run les 2

Yep, 'k ben al terug van mijn tweede les, in een ander decor nu, het Satwiwa National Park, waar de Chumash indianen woonden, nu beschermd gebied en erg populair bij natuurliefhebbers, joggers, mountainbikers en wandelaars met of zonder hond. We rijden er iedere dag langs voor de school, dus hoe kan het beter als je kan rennen zonder kilometers om te moeten rijden.

Het ging goed, het programma was al een beetje zwaarder, nu was het twee keer een sessie van 1 min. en drie keer een sessie van 3 min. Pff, en dat op soms wel erg stijle hellingen, om eerlijk te zijn heb ik een keer forfait moeten geven omdat het wel even erg bergop ging.

Wie zonder plannetje gaat lopen op onbekend terrain, heeft kans om zich te mislopen, de een zijn orientatie is al wat beter dan de ander, de mijne scoort beneden niveau, maar eind goed al goed want zo kon ik nog eens goed 'uitwandelen' of 'cool down'-en van ruim een kwartier in de koele bewolkte ochtendlucht.
'k Heb er deugd van en zit nu vroeg in de ochtend al vol energie om er deze dag eens flink in te vliegen, ik ga zelfs nog langs bij de kapper vanmiddag!
Happy Halloween!

start to run les 1

Het iPodje begint al bijna helemaal in mijn oren vast te groeien, ik begrijp het helemaal niet waarom ik dat dingetje zolang opzij heb laten liggen, het is gewoonweg super, tijdens het stofzuigen, het strijken, het opruimen, binnen en buiten, overal volgt het mij zonder storen.

iTunes bleek ook al niet zo moeilijk, het overzetten ging vanzelf en we geraken zelfs niet in de knoei met elkaars pod op elkaars account op 1 computer.

Zondag liep ik de eerste start-to-run les, terwijl de hele familie op het water lag met een surfboard, begaf ik me moedig op weg langs een rotsige kust, via geparkeerde super RV's, tot aan de county kamping en weer terug.

Het leuke was wel het verrassingseffect, net zoals in het echt, dan weet je ook nooit goed wat je in de les te wachten staat. Het ging als volgt: 1 min. lopen, 1 min. wandelen, 1 min. lopen, 1 min. wandelen, 2 min. lopen, 2 min. wandelen, 2 min. lopen, 2 min. wandelen en dan als afsluitertje, 3 min. lopen en nog eens 3 min. wandelen. Pff, toen had ik het toch wel heel erg warm gekregen, zelfs het zeebriesje had moeite om me af te koelen. Maar het was plezant, iemand die zegt wat je moet doen en dan ook nog met aangepaste muziek is toch wel veel leuker dan in alle stilte op je eentje met een cronometer.

Vandaag was het een dagje rust, al goed, want ik voel het al in de benen, het is hier ook niet het platte Vlaanderen, hellingen moet ik er maar als extra inspanning bijnemen.

Het enige waarmee ik knoei is het stretchen voor en na, naar het schijnt zou dat heel belangrijk zijn, maar Evy zegt daar niets over, we moeten het dus maar zelf weten?

loop met Evy

Een 'personal trainer' kan ik me niet permitteren, afspreken met anderen lijkt ook niet altijd te lukken, jezelf motiveren is soms moeilijk en met de stopwatch geraak ik meestal in de knoei. Maar de ideale locatie heb ik, het mooie weer ook, een sportbroekje en prima loopschoenen liggen klaar en de iPod ben ik eindelijk eens aan't updaten.

Eveline kocht er eentje voor zichzelf, Catherine kreeg er eentje rond haar 12de verjaardag en voor Alex haalde ik er nog snel een voor zijn reis naar Japan. Maar liever had hij een video-iPod, wat ik goed kon begrijpen maar daarvoor moest hij nog sparen, toch wou ik hem die lange reis laten maken met zijn lievelingsmuziek op zak, daarom was de afspraak zo: ik koop er eentje voor mezelf en hij mocht die in de zomer gebruiken, een goed plan, enkel de oortjes hebben de reis niet overleefd, de iPod werkt nog prima.

Hij had het toestelletje na de zomervakantie mooi teruggeven, maar ik had het nog maar weinig aandacht gegund, tot ik gisteren een mailtje van mijn zusje in mijn mailbox vond met "dit is hier een echte hype, echt iets voor jou, ik hoop dat het lukt!" Waar had ze het over? Ik klikte op de link en dacht onmiddellijk "ja, dit is net wat ik nodig heb!"

Ik had dat start-to-run programma al eens gevolgd in onze beginmaanden hier, op mijn eentje met het minutenschema dat ik had doorgekregen van haar, het lukte vrij goed, de hellingen in overweging genomen. Maar door onze verhuiszorgen van net een jaar geleden viel mijn hele conditie letterlijk in het water. Maar nu ben ik er weer klaar voor. Het programma bouwt het joggen langzaam op, zodat het plezierig blijft en niet ontmoedigd raakt door stramme spieren. En hoe kan dat nu plezanter dan met je persoonlijke coach die in je iPod zit, alhoewel ik liever een stoere mannenstem had gehad dan dit zeemzoete vlaamse stemmetje, maar dit terzijde, Evy is zeker goed genoeg om ermee te starten. Maar ik weet al wie het wordt als ik hele stukken kan lopen, DJ Steveboy met zijn "PodRunner Nonstop", "high-energydance-music mixes to help you groove while you move Like to run or workout to fast, energetic music?. A new mix every week to help you groove while you move, whenever, wherever, and however you work out. Produced - WeeklyAvg. file size - 60 megs.Avg. length of podcasts - 60 mins." Het toffe is hier dat je kan kiezen welke mix je neemt naargelang de beats per minuut, voor ieder zijn tempo dus. Maar zo ver ben ik nog niet, voorlopig hou ik me dus bij de vlaamse Evy.

Al een hele voormiddag probeer ik die iPod te updaten, de nieuwe iTunes versie downloaden, de library ontkoppelen van Alexs computer en synchroniseren met de mijne, of zoiets want eigenlijk begrijp ik het nog niet helemaal, abonneren op de start-to-run podcast en dan de lessen ophalen, met mijn oud computertoestel duurt dat allemaal nogal lang! (I wish I had a really fancy Macbook! dit tussen haakjes!)

En deze middag dat draaiwieltje eens ontcijferen en om nieuwe oortjes rijden.

een filmset

Het had me zoveel goeds gedaan, gisteren, dat ik weer ben gegaan, terug naar hetzelfde plekje, zo rustig, stralende zon en maar een klein half uurtje rijden en het kan me helemaal niets schelen om het alleen te doen, zo kan ik ook wel honderd procent genieten.

De dag begon mistig, dus vertrok ik toch maar wat later, terwijl het thuis al een open hemel was, bleef de nevel hardnekkig over het water en het strand hangen, een kleine tegenvaller, maar wel frisser om eens goed door te klimmen op het pad, dus reed ik toch maar de parking op.

Bijna aan het einde merkte ik een enorme drukte, een filmploeg was aan het werk, terwijl er gisteren nog mannen bezig waren een vorige set te dumpen, stond er dus vandaag al een nieuwe ploeg klaar. We zien het wel vaker, vooral langs de kust en op de stranden die meer noordelijker liggen van LA, soms zie je de tientallen gigantische zwarte trailers langs de Pacific Coast Highway al van ver staan, een keer zagen we ze een 'rijdende' porsche filmen die geparkeerd stond op een rijdende trailer met daaraan een kraan met camera, een keer zagen we een halve boerderij op het strand, een koe, een varken, een schaap, een geit, enz..., we hebben het concept nooit goed begrepen, een keer zagen we een hele voormiddag jonge koppeltjes passeren die toneeltje speelden hoe ze elkaar leerden kennen, of dat denken we toch tenminste, was erg grappig om naar te kijken. Vandaag waren er een heleboel kinderen, een volleybalnet, surfboards en strandzeteltjes met parassolletjes opgesteld en een aantal palmbomen in pot.

Om op het wandelpad te kunnen stapte ik tussen de Hollywood trailers door, waar security een oogje in het zeil hield en waar het ondertussen al heerlijk rook naar de maaltijden van de cateringzaak in opdracht.

Al snel kreeg ik het warm van het heftig klimmen in het mulle zand, de oceaan schitterde zilverkleurig door de zon die door de mist priemde en dan zag ik weer een groep dolfijnen die op en neer duikend rustig verder zwemmen, erg mooi. Lang ben ik niet gebleven, maar ik heb de tijd wel erg actief doorgebracht. Ik voel het nu zelfs een beetje in de spieren.

Point Dume

Vorig jaar spraken we al enkele keren af en telkens belde ze in de ochtend af omdat een van haar drie dochtertjes ziek was of ze het te druk had met de vele vrijwillige uurtjes op school. Maar vandaag zou het lukken, we hadden er allebei zin in en, maar vooral, nood aan een uitstap zonder zeurende kinderen in touw.

Toch kon het vandaag weer niet doorgaan, opnieuw eentje ziek, volgende week proberen we het opnieuw.

Maar ik, die nu net zoveel zin had, mijn kort broekje al aan en sportschoenen, fles water en handdoek in de koffer, pech voor haar, maar ik ga toch, dan maar alleen. We kochten onlangs een "statepass", zo kunnen we nu een heel jaar gratis parkeren aan alle statebeaches, voor ons toch wel een interessante investering. Ik moet me nu dus ook niet inhouden om er de mooiste plekjes, meestal natuurreservaten, uit te zoeken.

Helemaal tot het einde van de cul de sac van het staatspark "Point Dume" heb ik me geparkeerd, met de stijle, granieten rotsclif naast me. Eerst wou ik blootsvoets langs de kust joggen, maar toen zag ik dat het hoog, hoogwater was, lopen in het mulle zand hou ik echt niet lang vol, dus keerde ik al snel terug en trok mijn loopschoenen aan. Zo kon ik recht het stijle pad op dat bovenop de rots het water volgt, een prachtig uitzicht van een eindeloos uitgestrekte oceaan met enkel een dobberende pelikaan, een pod dolfijnen en in de baai een handvol surfers, terwijl er zeker meer dan honderd kleine hagedisjes telkens voor me, uit het zand op het pad,vliegensvlug wegschoten.

Vanaf dit punt, alsook vanop "Point Mugu" kan je tussen januari en april de migrerende "gray whale" spotten. Het zou me niets verbazen dat het hier in het weekend behoorlijk druk kan zijn op het verplichte smalle paadje in de historische duinen bovenop een granieten rots.

Na de duinentocht met uitzicht, was het hoogtij gekeerd, dus schoenen uit en op blote voeten nog een half uurtje uitwaaien langs het water. Ongelooflijk, in het midden van de week, geen toeristen, enkel mezelf, een eenzame visser en enkele heel erg vriendelijke lokale wandelaars, dit moet ik meer doen, alle mooiste plekjes gaan ontdekken en er ondertussen een pak fitter van worden!

kort van stof

Ik heb me helemaal te pletter gewerkt vandaag,
na mijn ochtendlijke taxitour onmiddellijk erin gevlogen,
tot net vijf minuutjes geleden, bijna half tien in de avond.
Want morgen ga ik met Heidi aan het strand in Malibu joggen,
als alles goed gaat tenminste, want met kleine kindjes weet je nooit.

Dan gaan we ondertussen eens helemaal bijpraten,
over ons drukke huismoedersbestaan
dan leggen we onze agenda's eens netjes naast elkaar
voor een wekelijks terugkerend event.

Mexican food

Het weekend betekent voor ons vaak uit eten, omdat de dagen wat minder gestructureerd verlopen, we vaak uithuizig zijn ofwel gewoon geen zin hebben om weer eens te koken. En omdat het hier altijd super snel gaat en het zelfs met ons zevenen of achten nog best meevalt van prijs. Maar vooral ook omdat we ons op dit vlak steeds beter gaan integreren zijn.

Terwijl we in het begin Mexicaans eten wat uit de weg gingen omdat we de smaken niet altijd ten volle konden apprecieren, vooral de bruine bonen dan, wordt er meer en meer voor gekozen.

En dat we nu net die bruine bonen met rijst erg lekker beginnen vinden, ik althans ben er sinds kort helemaal weg van, met de fisch Taco's, gegrild. Ik at er vandaag, vorige zondag, de zondag daarvoor en zeker ook de zondag daarvoor.

Gek toch he, hoe je smaak zich na verloop van tijd toch gaat aanpassen?

naar de markt

Gaan 'markten' heeft iets ouderwets en gezellig, terwijl het vroeger uit noodzaak was, doen we het nu nog enkel uit nostalgie, denk ik. Want waarom anders sleuren met zware zakken als we in de supermarkt gewoon ons karretje kunnen volladen en ermee tot aan de auto rijden?

En niet alleen is het altijd leuk vertoeven tussen de kraampjes, eens thuisgekomen geeft het sfeer in de keuken, want mama is naar de markt geweest.

Vroeger was donderdag altijd marktdag, dan werden er verse groenten gehaald en vis, tot ik trouwde en in Schaarbeek woonde en het op vrijdag was, dan wandelde ik met de 'caddy' tot achter de kerk en kocht allemaal andere dingen dan mijn moeder deed, om uit te proberen, verse sardienen en ansjovis, paprika's, venkel, enzomeer . Na drie jaar verhuisden we terug naar onze geboortestad en was het weer op donderdag. Niet iedere week, maar toch heel regelmatig nam ik de fiets of stapte ik met de baby tot op de grote markt en met volle zakken kwam ik weer thuis, een kip van't spit was toen een favoriet en meer en meer terug de groenten van moeder. Na drie jaar verhuisden we zestien kilometer verder, dan was het markt op woensdag, tenzij ik die zestien kilometer aflegde om op donderdag te gaan. Maar ook al had ik nu een ruime keuze in plaats en dag, met babies en boodschappen kilometers ver tot aan de wagen draven, remde mijn bezoeken aanzienlijk af. Als we gingen was het voor de kleine dingen die ik nergens anders vinden kon, zoals een verse wafel met bloemsuiker eten in het midden van de markt.

En nu ben ik in Californie, heeft het de schone naam "Farmers Market" en is het weer op donderdag, de markt waar de boeren of de kwekers hun producten rechtstreeks aan de consument verkopen. Geen grote marktkramerswagens met logo's en adressen, maar sobere trucks of SUV's met aanhangwagen en een opklaptafel met hun koopwaar. Van 3u in de namiddag tot zonsondergang staan ze opgesteld in twee rijen op de parking van de Mall. Fruit, groenten, brood, eieren, bloemen en popcorn, daarmee is het meeste opgenoemd, de ene organic (biologisch) de andere traditioneel.
Niet de drukke sfeer van de ochtendlijke belgische markten, maar een rustige en serene namiddagsfeer, met de auto in de buurt.

We brachten mee: kleine zoete druifjes, roma tomaatjes voor bij de boterhammetjes en zeven super grote tomaten om te vullen, een dozijn bruine eieren van buitenkippen, zachte broodjes van de warme bakker en een Franse baguette, en een bos bloemen voor het aanrecht niet te vergeten.

crockpotten

Bah, nu zou ik het bijna weer over koken hebben, maar nee, ik doe het toch niet, ik wil enkel en alleen verklappen dat ik mijn crockpot weer eens heb gebruikt.

De goesting in een stoofpotje kwam door de relatief lage temperaturen van de laatste dagen, herfst dacht ik, koude tenen en een pull, botten rond de benen van mijn meisjes, dan moeten we weer eens een stomend potje op het vuur, dampend voedsel op ons bord, zo heet dat we het puntje van ons tong verbranden.

Wat een aroma's toen we van school terugkwamen, ze kwamen ons buiten al tegemoet, de kinderen vielen om van de honger en de goesting, we hebben dan maar heel erg vroeg gegeten en dat terwijl de temperaturen weer recht de hoogte zijn ingegaan door een nieuwe golf van hete Santa Ana winden.

recepten

Ok, daar gaan we dan, toch maar echte receptjes en maar eventjes twee tegelijkertijd, van ons pas verworven nieuwe huisspecialiteiten.

Het Banana Bread is echt een aanrader, de kinderen zijn er zot van en ik ook. De eerste keer deed ik het van een mondeling overgedragen recept. Daarna kocht ik "rijpe" bananen in een "Tote bag", dat is een papieren draagtasje dat wordt volgestopt met rijpe bananen die snel verkocht moeten worden aan een gereduceerde prijs. Op die zak staan tips en recepten met rijpe bananen en daarop vond ik dit, ondertussen al een paar keer geprobeerd en goedbevonden. De Walnuts vervang ik door Blueberries, vinden wij super lekker. Alles goed roeren en bakken zoals bij cake in een broodbakblik.

125 gr boter
125 gr suiker
2 eieren
125 gr gewone bloem
125 gr volle bloem
zakje vanillesuiker of 1 theelepeltje vanilla extract
1 theelepeltje bakzout
1 theelepeltje bakpoeder
1/2 theelepeltje zout
3 grote of 4 kleine goed rijpe bananen die je prakt.
stukjes okkernoot of bosbessen of chocoladestukjes

Het Pumpkin Bread, gaat van smaak wat naar pumpkin pie maar dan in cakevorm. Ook dit blijkt een favoriet te worden in het gezin. Echt ook het proberen waard, als je tenminste de ingeblikte pompoenpuree zult kunnen vinden, anders zal je die zelf moeten maken, koken en pureren.
Het receptje dat we op school gebruikten heb ik niet, maar ik heb wat rondgesurft en er zijn heel veel varianten te vinden, er kan dus weinig mis gaan denk ik. Het volgende leunt er het dichtste bij (wij gebruikten geen kruidnagel en deden er nog gele rozijnen en chocoladestukjes onder):

1 cup butter or margarine, softened (of 1 stick boter)
3 cups sugar
3 eggs
3 cups all-purpose flour
1 tablespoon baking powder
1 1/2 teaspoons baking soda
1 1/2 teaspoons ground cinnamon (= gemalen kaneel)
1 1/2 teaspoons ground cloves (= gemalen kruidnagel)
1 1/2 teaspoons ground nutmeg (= gemalen nootmuskaat)
1 (16 ounce) can solid pack pumpkin (een blik pompoenpuree)

Het bereiden en bakken ook als cake in broodbakblik.

Ik denk dat ik volgende week dat pumkin bread ga maken in kleine cups of papieren cakevormpjes die ik in een muffinpan zet, ze houden met de waterpolo een carwash aan de school en moeten tegelijkertijd ook individueel verpakt gebak meebrengen om te verkopen, lijkt me ideaal net voor Halloween!

pumpkinbread

In Helenas klas zitten een aantal kindjes die super snel en snugger zijn, die worden af en toe eens apart genomen om eens wat extras te doen, wat extra moeilijke oefeningen of ook wel eens iets plezant, zoals gisteren vrijdag.
Zo gingen ze al die maten en gewichten eens toepassen en hoe kan je dat beter doen dan door te koken. Daarbij wou ik wel helpen, had ik de juf beloofd. Zo gezegd, zo gedaan en of ik soms ook een broodbakblik had om te gebruiken? Ja hoor, ik heb er pas 4 nieuwe gekocht, heb ook nog mijn 4 oude Belgische blikken en dan heb ik ook nog 2 grotere, af en toe bak ik wel eens en dan kom ik met eentje niet toe. Ze kon het bijna niet geloven, zij had er net geteld 1 dat ze nog maar 1 keer had gebruikt, ze biechte ook ineens maar op dat ze eigenlijk nooit bakte. Maar zij was de juf en ik de helper, dus hield ik me in de positie waar ik hoorde te staan, zo moeilijk is pumpkinbread nu ook weer niet.
Alle ingredienten goed uitmeten, bijeen gooien en roeren. Maar er was enkel een eetlepel om te roeren en er was te weinig bloem. Maar als echte koks wisten we daar wel een mouw aan te passen, de kinderen vonden het in ieder geval super leuk (kijk maar) en iedereen vond het erg lekker.
En ik? Ik ken er weer wat heel traditioneels bij, "pumkin bread" tijdens de herfst in de Halloweentijd. Ook thuis vinden ze het erg lekker, er was nog een brood over en dat nam ik mee naar huis. Gelukkig, want toeval wil dat ik net geteld een half uur op voorhand wist dat de Japanse gastzus van Alex onderweg weg naar ons thuis voor een kort blitsbezoekje, zo kon ik ze alvast wat amerikaans laten proeven.

no scissors but a mouse?

Iedereen heeft wel eens een overreactie over een grandioos idee, je bent zo enthousiast dat je helemaal over je toeren draait en het over de daken schreeuwt. Ook ik.

Net als bij mijn idee om te gaan scrapbooken. Niet dat ik het nu plots niet meer zie zitten of er geen zin meer heb, maar ik maak me een paar bedenkingen. Ten eerste vind ik nog steeds heel veel voorgeschotelde voorbeeldjes te onnozel. Wordt er vaak gewerkt van concrete voorbeelden en met weinig eigen creativiteit. En ten laatste wil ik niet beginnen met een winkel plat te lopen om voorgeprepareerde dingetjes te gaan kopen en het te zien uitgroeien tot een dure hobby waar ik te veel tijd ga in spenderen. Terwijl onze lange bruine tafel constant zal bedekt liggen met scraps, waar vooral mijn meisjes, mijn jongens en hun lief, snel hun knutselgerief gaan tussen vinden.

Zo groeide er langzaam maar zeker een betere oplossing voor mijn ik en mijn kunnen en mezelf.

Toen Bert al hier in Los Angeles woonde, ik met de kinderen nog in Belgie, volgde ik cursus Photoshop, van voor naar achter en van achter naar voor heb ik toen alles doorlopen in die twee jaar, het programma zou dus niet te veel geheimen meer voor me mogen hebben. Tenslotte was ik ook begonnen met InDesign, een beetje Webdesign en een beetje Flash, wat ik ontzettend graag deed, toch niet kon afwerken door onze overzeese verhuis.

Ik moet toegeven dat ik dat alles een beetje verwaarloosd heb, het zal dus eerst weer wat opfrissen worden, maar ik wil het digitaal gaan doen.

Digital Scrapbooking of Computer Scrappen of Scrapbook Graphics, zoals je het zelf wil noemen. Ik begin dus met een onderzoek, naar de mogelijkheden om het zo kunstzinnig mogelijk te houden en ik er ook wat mee kan doen, het moet een duidelijk doel hebben, ik ken mezelf.

Mijn enthousiasme is er dus zeker niet minder om, het idee krijgt enkel en alleen meer vorm.

Eureka!

Toen ik nog in Belgie woonde zag ik er wel eens een paar tijdschriftjes over, toen merkte ik dat er in de betere knutselwinkeltjes ook wel wat materiaal te vinden was. De naam intrigeerde me, het principe ook, maar ergens vond ik het hele concept wat overdreven en seutachtig. Misschien kreeg ik gewoon de verkeerde voorbeelden voorgeschoteld, want hoe langer hoe meer ik het fenomeen op mijn weg tegenkwam, hoe meer geinteresseerd ik ernaar gluurde.

Toen kwamen we in Californie wonen en raakte ik ergens in mijn achterhoofd meer en meer in de ban van. Overal kwam ik het tegen, op school, in winkels en op websites. Het idee van ouderwets, preuts en seutig was al lang verdwenen.

Toen zag ik weer die overvolle doos met foto's in het donkerste kamer in ons huis, een doos die me al jaren achtervolgt, ik zou er eens aan moeten beginnen, maar ze wordt gewoon maar voller, tot het digitale tijdperk in ons huishouden er definitief voor zorgde dat enkel de obligatoire schoolfoto's de reden waren om ze nog zwaarder te maken. Goeie voornemens, maar daar bleef het bij.

Toen viel gisteren mijn frank dat ik wist wat ik zou gaan doen. Amerika is er de perfecte plaats voor, het uitgebreide aanbod en de vele prikkels en ons archief verplichten me ertoe.

Ik ga Scrappen! Scrapbooking! a Scrapbooker!
Het is gewoon perfect! Foto's hebben we, heel veel en de digitale versies zullen nu ook wat meer uitgeprint gaan worden. Photoshoppen kan ik al, als ik die twee nu ook nog zou kunnen combineren?

Als een echte beginneling begin ik met een cursus. Waar kan ik dat beter doen dan in de meest gespecialiseerde winkel ooit, niet ver van mijn deur! Ik kan er zelfs te voet naartoe, of met de fiets.

Vandaag ging ik er langs, heb een stapel toffe boekskes meegebracht en weet alvast de datum van de beginnersles. Een hele zaterdag van 10 tot 6, $100, alles inbegrepen. Daarin worden alle technieken besproken, sommige uitgeprobeerd en we krijgen een dikke map mee naar huis waar alles nog eens tot in de puntjes staat uitgelegd. Nu nog een dagje verlof vragen van mijn mamafunctie.

Wie kent het niet?

Je moet snel snel nog wat doen, de was insteken bijvoorbeeld, omdat je binnen 5min. al ergens moet zijn, maar ondertussen kan die machine dan lekker draaien, dus doe je het nog rap in enkele luttele seconden want zoiets duurt toch niet lang?

Maar dan glipt de bus vloeibaar wasmiddel uit je handen...

f...c...

dan komen er plots allerlei rare woorden in je hoofd,

begint je adrenaline te borrelen,

...

wie zei er nu weer dat zoiets niet lang duurt?

trails

Van mei tot september vind ik het er te warm voor, maar nu wordt het weer ideaal. Eens een goeie wandeling maken, ik was het bijna vergeten dat ik dat zomaar vanuit mijn deur, straat een stukje naar beneden, een ander straatje in en nog eens het hoekje om, en allemaal langs erg leuke idyllische kunstenaarshuisjes, zo recht de bergen in.

Een echt sportbroekje vond ik voor mijn eerste keer na ettelijke maanden wat overdreven, maar mijn korte jeansshortje met een topje paste beter, wel met goeie loopschoenen aan, dat is ook wel nodig op die zandpaadjes die soms erg stijl naar boven of beneden lopen.

Na eerst eens het hele parcours afgespeurd te hebben op eventuele medewandelaars of mountainbikers, heb ik zelfs in het geniept wat armoefeningen gedaan. Daarbij moest ik aldoor aan Petra denken, die doet dat ook zelfs langs gewone straten en die trekt zich daar helemaal niets van aan, die laat de mensen maar lekker denken van "daar hebben we die gekke Petra weer". In Amerika mag dat, hoe gekker hoe leuker en interessanter de mensen je gaan vinden.

Trouwens nu ging ik op het middaguur en was het niets verwonderlijk dat ik zo goed als niemand tegen kwam, maar als je 's ochtends gaat of in de late namiddag, kom je heleboel andere sportievelingen tegen.

Enkel een mountainbiker die de stoffige hellingen trotseerde zoefde me voorbij. Toen bedacht ik me dat ik ook wel eens mijn banden zal gaan oppompen van mijn 24 versnellingen Trek mountainbike voor 'small' woman. (zo staat dat op het frame). Dan probeer ik het toch ook een keer. Onze straat zal ik wellicht te voet naar beneden afleggen, die is echt wel heel erg stijl, maar eens in de bergen zou het me toch wel moeten lukken denk ik.

Wat moet ik nu in een gym gaan zoeken als ik hier het hele jaar door onder een staalblauwe hemel bij een koel briesje van een ongerepte natuur kan genieten? Enkel oppassen voor de wilde dieren, zegt een stemmetje binnen in mezelf als ik eenzaam over het paadje loop.

manisch

Voor diegenen die het nog niet helemaal door hebben:

"IK VOEL ME WEER OP EN TOP!"

Ik begin tot het besef te komen, dat ik niet zo streng hoef te zijn voor mezelf.

Dat het niet altijd moet en er zoveel andere dingen mogen.

Niemand zal raar opkijken als ik nog om 10 in de ochtend ongewassen achter mijn computer zit te tokkelen in een huis waar de kruimels klaar liggen voor de muizen, in onze slaapkamer waar het bed nog 1 groot slagveld is, maar met honderd-en-een ideeen in mijn hoofd die ik vandaag eens zou kunnen gaan doen.

Omdat ik niet achter een chef moet aanlopen, omdat ik enkel en alleen aan het geluk van mijn gezin hoef te denken, waarna ik me de rijkste mama ter wereld voel.

Ga ik nu niet een beetje manisch gaan klinken?

Tbc-screening als vrijwillige

Nergens heb ik zoveel vrijwillige, helpende ouders gezien op school, als hier. Van bij het begin van het schooljaar worden lijsten meegegeven met de kinderen waarop we kunnen aanduiden waarmee we af en toe, of regelmatig voor wie kan, eens kunnen bijspringen. Het geheel is erg officieel en goed georganiseerd, helpers worden op handen gedragen en kan het toch eens niet, geen probleem, er is wel iemand anders die even kan inspringen.

Ook ik heb me opgegeven voor enkele taakjes die ik leuk vind om te doen, zo ben ik nuttig bezig en mijn kinderen vinden het super om me af en toe in 'hun' klas te hebben.

Maar, je wordt enkel toegelaten tussen die bende kinderen als je een recent bewijs kunt voorleggen dat je Tbc-vrij bent. Mijn eerste reactie vorig jaar, was een van verbazing, tuberculose, bestaat dat nog, dat is toch van vroeger? Toen werd ik er al snel door anderen op gewezen dat de ziekte terug is en sterker dan ze ooit was, ze willen hier geen risicos nemen.

Zo ging ik naar de dichtsbijzijnde Urgent Care, liet een prikje aanbrengen en kwam binnen de juiste tijdsspanne weer terug voor controle. Alles bleek ok, het kost me slechts $20 en iedereen is gerust.
Doordat wij als ouders, leerkrachten en jeugdwerkers ons massaal laten testen, zijn wij alvast geen overdragers in een dicht bevolkt klasje, ik had er dus niets op tegen.

Gisteren las ik in de krant dat het echt opnieuw een probleem wordt, de ziekte zou terug zijn en gevaarlijker dan ooit.

over Limo's en Tuxedo's

In "onzen tijd" gingen we al eens naar een Td, als we dan al mochten gaan, met een nieuwe, afgewassen jeans, een propere t-shirt, een regenvest, handschoenen en een muts, met de fiets naar de tent. Een goed slot erop anders was er veel kans dat die fiets er niet meer zou staan tegen dat we om klokslag 1 uur weer thuis zouden moeten zijn.

Een Homecoming Dance kan ik misschien wel vergelijken met een schoolfuif, of hoe noem je dat tegenwoordig? De manier waarop ligt wel een beetje anders.

Kaartjes worden niet losweg verkocht, alleen met een geldig schoolID kan je een inkomkaart kopen van je eigen school. Niemand wordt toegelaten boven de 20 en zonder geldig schoolID. De kaarten zijn enkel in de studentstore te verkrijgen tegen een hoge prijs, er is wel al drank inbegrepen en alcohol en drugs zijn taboe.

De hele week vooraf is er 'spirit week', er worden dagelijks activiteiten georganiseerd op school omtrent de homecoming, elke dag heeft zijn thema. Gisteren moest ieder jaar in een eigen kleur naar school gekleed komen, vandaag komt iedereen in pyjama. Over de middag zijn er danswedstrijdjes, verkiezingen en andere toffe dingen te doen. Want er worden deze week ook een prins & prinses en een king & queen verkozen.

Enzoverder en zomeer.

Je gaat deftig gekleed naar de homecoming, meisjes in een baljurk en jongens in een pak met das. Een tuxedo is niet uitzonderlijk. Het moet niet, maar het is wel eens heel erg plezant als je met een limosine gebracht en gehaald wordt. Ook worden er officieel foto's genomen, dat doe je bij je thuis of je neemt de fotograaf die op school aanwezig is. De dansavond wordt voorafgegaan door een etentje met je vrienden in een restaurantje in de buurt, de stretched limo brengt je van de ene plaats naar de andere.

Wij moeten dus eens heel erg diep ademhalen.Wij die het altijd heel losjes en casual hielden, zelfs bij ons huwelijk wilden we het allemaal maar heel gewoontjes en zeker niet chique. Maar we proberen te begrijpen dat je als kind maar vooral als tiener niet wil opvallen, ook al vinden alle andere Californiers je als Europeaan 'very cool', je wil zijn zoals hen, niet meer en niet minder.

Alex beleeft dit jaar wel erg intens zijn Homecoming Dance.

Maar Eveline krijgt er ook al zin in, alhoewel ze als "freshman" samen met haar andere eerstejaars vriendinnen nog wat onwennig is bij dit hele gebeuren, maken ze wilde plannen, toch is ze nog niet echt heel zeker of ze wel zal gaan, het zal wat van de companie afhangen.

LA vlaamse vrouwenmeeting

Vlaamse vrouwen in Los Angeles komen samen!

"Amai, ik kan bijna niet geloven hoeveel Vlaamse vrouwen hier ondertusen in LA wonen!" riep Inge over het internet en vondt dat het hierbij hoogtijd was om allemaal eens samen te proberen komen. Proberen, wel te verstaan, want die vrouwen wiens man hier kwam werken hebben meestal een erg druk programma omdat ze voltijds thuis zijn en zich bezig houden met de gym, buikdansen, salsa lessen, spaanse lessen en daarbij niet te vergeten de vele boodschappen, stofzuigen, familiebezoek entertainen, kinderen met huiswerk helpen, een dagelijks bezoek aan het zwembad en regelmatig een lange strandwandeling bij zonsondergang. De lange koffiepauses bij Starbucks niet te onderschatten en de zoektocht naar eerlijke autodealers en flatscreen tv's en meubelen. En dan hebben we natuurlijk ook nog de anciens die hier ondertussen een drukke buitenhuizige baan hebben.

Onverwacht, maar toch is het op tijd van enkele luttele dagen gelukt een consensus te bereiken in dag en uur via email. Op wapenstilstand, 11-11, zou het toeval wezen?

De plaats wordt een ander paar mouwen, "ergens in het midden" wist die lieve Inge te beslissen, want LA is natuurlijk niet Gent of Hasselt, de een woont in het zuiden, de ander in het oosten, in het westen of ergens in downtown en ik woon net over de grens met Ventura County in het noorden, de uitersten liggen al gauw 2 uur rijden uit elkaar, zonder files. Gelukkig mag ik toch nog meedoen en houden ze er ook nog rekening mee.

de "Gazette van Detroit"

Het moet een zestal maand geleden zijn toen ik van een stille lezer een artikel kreeg doorgestuurd over de teloorgang van de Gazette van Detroit en met de vraag of ik geen interesse had.
"Een krantje dat sinds 1914 wekelijks een vriend aan huis was voor de vele Vlamingen die zich probeerden te integreren in de Canadese of Amerikaanse samenleving. De Gazette is 92 jaar maar haalt wellicht het einde van het jaar niet meer, er is nood aan geld en jonge krachten."

Ik heb er toen niets concreet mee gedaan, in de eerste plaats omdat ik meer geloof in de digitale communicatie voor de buitenlander. Het internet maakt de contacten zoveel eenvoudiger dan een nostalgisch gedrukt stukje papier. Maar anderzijds was ik het artikel uit het oog verloren en de hele zaak vergeten, tot ik vandaag een nieuw en optimistischer stuk in DeStandaard te lezen kreeg.
Ze zouden voorlopig gered zijn, er is nieuw bloed en vers geld, maar nog niet genoeg. Wel om misschien hun eeuwfeest te halen. Toch blijf ik nog een beetje skeptisch achter het hele idee. Toen de initiatiefnemers er destijds mee begonnen was dit een prachtige manier om als Vlamingen verbonden te blijven, maar toen was dit ook nagenoeg het enige middel. Ik vrees dat het krampachtig in stand proberen houden enkel nog met nostalgie te maken heeft, er is nu de meer efficientere en goedkopere manier van het internet.

Maar ik wil zeker niet tegenwerken, integendeel, maar enkel en alleen als ik er in kan geloven. Ik heb het krantje nog nooit gezien en had er voor deze artikels ook nog nooit over gehoord.

Daarom, heeft iemand van jullie dit ooit ook effectief in handen gekregen?
En voor wie graag wil meewerken zou zich mogen melden op het volgende mailadres: gazettevandetroit@yahoo.com

verkiezingen

Nee, wij hadden vandaag geen verkiezingen, ook kunnen we als Belgen in het buitenland niet meekiezen voor gemeenteraadsverkiezingen, nogal logisch eigenlijk aangezien we momenteel in geen enkele Belgische gemeente staan ingeschreven.

Deze "uitschrijving" heeft wel het gelukkige gevolg dat we voor het eerst sinds meer dan tien jaar niet moeten gaan 'bijzitten' of gaan 'tellen'.

Iedere keer waren we erbij, Bert zowel als ik, vanaf onze dertigste verjaardag, de een in de ochtend en de andere in de namiddag tot avond. Zelf heb ik door redenen van 'pas bevallen' of 'alleenstaand met echtgenoot in het buitenland' of 'door te laat arriveren' het nooit effectief gedaan, hij wel, tenzij hij in het buitenland was en dat waren zeker de laatste drie keren.

Telkens had ik dan de vervelende opdracht om te gaan verklaren dat hij er niet zou zijn dus ook niet kon komen tellen, en om een volmacht aan te vragen om in zijn plaats te mogen stemmen, en om te gaan uitleggen dat ik met 5 kinderen er alleen voor stond en dus geen hele zondagochtend van 7 tot 1 in het stemkantoor kon doorbrengen.
De allerlaatste keer begonnen ze ambetant te worden. Toen zij ik dat ik wel zou komen en mijn kinderen wou meebrengen, of er soms een speeltuintje was waar ze dan konden spelen? Toen werd het stil aan de telefoon en kreeg ik nogmaals forfait.

4 dingen

... die een thuisblijf mama moet doen voor haarzelf.
De theorie evalueer ik voor mezelf.

1. Ben fier op wat je doet.
   Het was mijn vrije keuze. Na elf jaar deeltijds les geven zowel overdag als 's avonds, na jaren patronen tekenen en kledij in elkaar naaien en zwanger van een vierde kindje met een echtgenoot heel veel van huis, was het genoeg geweest.
   Ik heb me er nooit voor geschaamd, heb me daar altijd heel gelukkig en fier bij gevoeld. Een heleboel stress die verdween en me volledig geven aan mijn kinderen heeft me steeds erg veel voldoening gegeven. Nooit heb ik er spijt van gehad.
   
   Ook nu nog ben ik fier dat ik de luxe krijg om thuis te mogen blijven, al is er nu geen andere optie. Maar nu ze ouder worden valt het zwaarder. Misschien ook niet verwonderlijk, tieners brengen vanzelf weer de nodige stress in huis, ook al mag ik niet klagen, toch is de omgang met jongvolwassenen niet altijd even makkelijk. Bijna dagelijks moet ik nieuwe grenzen aftasten.
   Daarnaast bestaat er zoiets als een midlife crisis, ik weet nog steeds niet goed wat te verwachten, maar misschien zitten we er allebei wel middenin.
   
2. Blijf in contact met vrienden.
   Goeie vriendinnen hebben, het liefst in dezelfde situatie is ideaal, zo begrijp je elkaar makkelijker en ben je samen vrij om dingen te ondernemen als de kinderen op school zijn.
   
   Hier wringt wellicht het schoentje. Nieuwe vrienden zijn schaars en nog erg onstabiel. Maar ik ben zeker niet de enige, in en rond de school wordt er naarstig 'gerelocate' of verhuist, velen komen en gaan, maar vriendschappen blijven erg oppervlakkig.
   Dan heb ik nog wel enkele 'oude' vrienden uit Belgie waarmee regelmatig een email wordt gewisseld, af en toe eens echte post en heel erg zelden een life chat via internet.
   
   Vrienden maken kan je niet forceren, contacten maken wel.
   
   
3. Organiseer je.
   Dat heb ik altijd wel goed gedaan, vooral toen ze nog klein waren en er moest getoverd worden met tijd tussen en tijdens de dutjes en boodschappen en maaltijden en opruimen en kuisen en de tuin en spelen enz... Ik liep mezelf soms letterlijk voorbij.
   
   Enkel het vertrek naar school en hun thuiskomst, uren van sport en andere activiteiten liggen nu nog vast, al de rest is flexibel geworden.
   Er ligt een hele week voor me open om de dingen te doen die ik moet doen maar niet graag doe. Ik stel uit en gebruik mijn tijd niet goed. Ik heb een doel nodig om naartoe te werken, de beloning voor mezelf na de taak. De energiestoot om ertegenaan te vliegen.
   
   Een duidelijk week- en dagschema voor mezelf.
   
4. Bekijk je creatieve kant en benut die.
   Tijd voor jezelf is heel belangrijk, je 'moet' andere activiteiten hebben naast het huishouden en de opvoeding van de kinderen. Dat besef ik maar al te goed.
   
   Maar de verhuizing heeft meer van me gevraagd dan ik ooit had durven dromen, ik dacht veel sneller weer op mijn plooien te zijn met de situatie en met mezelf. Dat is niet zo, nog steeds leef ik in een roes alsof we pas gisteren de stap hebben gezet en dan plots schiet ik wakker als sommige dingen me zo vertrouwd zijn.
   
   Nog een maand en we wonen een jaar in ons nieuwe huis, nog drie maanden en we wonen twee jaar in Californie, het is tijd om er tegenaan te gaan.
   
   Als vrijwilliger op school rondhangen bevalt me wel. Ik leer niet alleen andere mamas kennen, ik leer het, toch wel iets andere, schoolsytheem beter te begrijpen en mijn kinderen zijn dan oh zo fier om me in hun klas te hebben.
   Maar het liefste volgde ik weer een cursus, iets creatiefs met computers, dat deed ik toen in Belgie ook, maar daar waren de uren en de kostprijs perfect verenigbaar met een gezin, hier blijkt ook dat helemaal anders in elkaar te zitten.
   

Ge ziet, er is nog werk.

The New Age Mother

Als mama in het buitenland ben ik blij om internet te hebben, het blog met zijn commentaartjes en de emails brengen me voldoende steun om onder lotgenoten begrepen te voelen. En omdat humor geen kwaad kan, stuurde een naamgenoot me de volgende tekst:

"A woman named Emily renewing her driver's license at the Transport office was asked by the clerk to state her occupation. She hesitated, uncertain how to classify herself.
"What I mean is," explained the clerk, "do you have a job, or are you just a ....?"
"Of course I have a job," snapped Emily. "I'm a Mum."
"We don't list 'Mum' as an occupation...... 'housewife' covers it," said the clerk emphatically.

I forgot all about her story until one day I found myself in the same situation. The clerk was obviously a career woman, poised, efficient, and possessed of a high sounding title like, "Official Interrogator" or "Town Registrar."
"What is your occupation?" she probed.
What made me say it, I do not know... The words simply popped out.
"I'm a Research Associate in the field of Child Development and Human Relations."
The clerk paused, pen frozen in midair, and looked up as though she had not heard right.
I repeated the title slowly, emphasizing the most significant words. Then I stared with wonder as my pronouncement was written in bold, black ink on the official questionnaire!
"Might I ask," said the clerk with new interest, "just what you do in your field?"
Coolly, without any trace of fluster in my voice, I heard myself reply, "I have a continuing programme of research and development, (which mother doesn't), in the laboratory and in the field, (normally I would have said indoors and out). I'm working towards my Masters, (the whole bloody family), and already have four credits, (all daughters). Of course, the job is one of the most demanding in the humanities, (any mother cares to disagree.?) and I often work 14 hours a day, (24 is more like it). But the job is more challenging than most run-of-the-mill careers and the rewards are more of a satisfaction rather than just money." There was an increasing note of respect in the girl's voice as she completed the form, stood up, and personally ushered me to the door.

When I got home, buoyed up by my glamorous new career, I was greeted by my lab assistants -- ages 10, 7, and 3. Upstairs, I could hear our new experimental model, (a 6 month old baby), in the child- development programme, testing out a new vocal pattern. I felt I had triumphed over
bureaucracy! And I had gone on the official records as someone more distinguished and indispensable to mankind than "just another Mum." Motherhood..... What a glorious career! Especially when there's a title on the door.

Does this make grandmothers "Senior Research Associates in the field of Child Development and Human Relations" , and great grandmothers "Executive Senior Research Associates"??? I think so!!! I also think it makes Aunts "Associate Research Assistants"."

de dag

Het duurde maar 55 min., een klein uurtje 30 kinderen van 10 leiden in de productie van hun kunstwerkje. Met zijn tweetjes deden we de klus, als twee mama's voor de klas. Leuk, ontspannend en verrijkend. Dat doen we zo twee keer per maand en alles is keurig voorbereid via onze vormingsdag een keer per maand. Alvast initiatief 1 dat een goede keuze is.

En dan ging ik op stap, vol goede moed zou ik snel wat informatie inwinnen in een plaatselijke Gym, mijn lichaam kan het wel gebruiken, ik heb er de tijd voor en het zou goed zijn voor de geest.
Zelfbewust stap ik het gebouw binnen waar ik onmiddellijk wordt begroet door een goed gespierde jongeman, dat kon al niet meer stuk. Zou ik wat uitleg kunnen krijgen en hoeveel het kost en zo? Natuurlijk, een hele vragenlijst kreeg ik voor me, maar zo zelfzeker was ik nu ook weer niet om me zomaar bloot te geven, mijn voornaam en daarbij stopte ik al. Geen probleem, wat uitleg die me eerder beperkt leek en het prijskaartje, maar meer hoefde ik niet meer te weten, het gaat me dus heel wat kosten en daarvoor is mijn motivatie nog net niet hoog genoeg.

De volgende stop werd Linens en Things. Al jaren is onze matras dringend aan vervanging toe, in rekening genomen dat je die om de 10 jaar moet vervangen zijn we met ons 18 jaren al lang overtijd. Om het oude ding wat nieuw leven in te blazen zal een set nieuwe kreukvrije lakens wat moeten helpen, een nieuwe matras weegt me wat teveel om alleen te doen, maar staat wel op het lijstje.

Op naar Victoria Secret, ondanks hun oerslechte verlichting in het paskamertje waardoor alles er nog erger gaat uitzien dan het al is, hou ik ondertussen wel van de stijl en de goede pasvorm aan een redelijke prijs. Mijn model en maat kende ik al, dus die paskamer duurde maar heel erg kort, een nieuw kleurtje kiezen en betalen.

En toen was het tijd voor de kinderen, tijd om samen een vieruurtje te eten en voor al die andere dingen waar avonden goed voor zijn.

I'm Out

Inderdaad, er kruipt veel te veel tijd in het huishouden, maar wat wil je, iedereen de hele dag de deur uit en na thuiskomst heeft niemand tijd of zin om wat mee te helpen. Als veel te brave mama neem ik ook altijd alles op mijn eigen schouders en wil de dingen veel te perfect.

Een huis dat drie keer groter is dan ons doorslaarhuisje waar ik wel een hulp kon permitteren, een huis waar zeven maar ook wel eens acht mensen in leven, een huis dat nog helemaal niet de warmte en geborgenheid heeft wat je van een nest zou verwachten en een zware last in het californisch leefbudget.

Straks ga ik een uurtje 'art' geven in het vijfde bij Helena, daarna trek ik de wijde wereld in, op zoek naar wat ontspanning en avontuur, op zoek naar mogelijkheden voor een blijer bestaan, op zoek naar mamapower. Om drie uur sta ik weer paraat aan de schoolpoort.

uitlating

Al dagen probeer ik het neer te typen, maar het lukt me niet, want blogs horen niet depressief te klinken en moeten leuk lezen blijven. Toch voel ik me niet elke dag alsof het leven een feest is, maar zou ik sommige dagen liever slapend aan me voorbij laten gaan, tot het weer beter gaat zodat niemand anders er last van moet hebben. Maar zo gaat het niet, er wordt van je verwacht dat je opstaat en er tegenaan vliegt, dat je geniet van elke dag die je gegeven is, dat je kunt lachen en goed bent voor elkaar en de ander graag ziet.

Maar zo voel ik me nu net niet, zijn het de hormonen, is het de omgeving of is het de eenzaamheid en de sleur. Mijn huisgenoten moeten boeten omdat ik mij ongelukkig voel, ik kan er niets aan doen en werk de frustraties uit op hen. Dat helpt natuurlijk niets vooruit want zo krijg ik de hele ploeg tegen mij waardoor ik nog bozer word. Zo krijg ik hoofdpijn en onderbroken nachten en maakt het alles nog erger dan het al is.

Ik zou wel een hele lange lijst kunnen neertypen van zaken die me dwars zitten, waarvan ik hoop, dat gaat wel over. Ik zou een boel dingen kunnen opsommen die ik graag zou willen, maar tussen dromen en realiteit ligt een hemelsbreed verschil. Ik zou nog zoveel dingen willen doen, maar andere prioriteiten verdringen ze. Ik had mijn eigen ik helemaal anders willen zien.

Mijn ma zei vroeger tegen ons meisjes "zorg dat je een diploma hebt en zelf werkt en geld verdient". Ik snapte er toen niets van, maar nu wel. De onafhankelijkheid, de vrijheid en het gevoel wat te betekenen.

(Weet als ge het er eens uitgooit het al voor de helft genezen is, dit is de reden waarom ik het dan toch maar heb opgeschreven, niemand hoeft zich zorgen te maken, ik red me wel.)