trails

Van mei tot september vind ik het er te warm voor, maar nu wordt het weer ideaal. Eens een goeie wandeling maken, ik was het bijna vergeten dat ik dat zomaar vanuit mijn deur, straat een stukje naar beneden, een ander straatje in en nog eens het hoekje om, en allemaal langs erg leuke idyllische kunstenaarshuisjes, zo recht de bergen in.

Een echt sportbroekje vond ik voor mijn eerste keer na ettelijke maanden wat overdreven, maar mijn korte jeansshortje met een topje paste beter, wel met goeie loopschoenen aan, dat is ook wel nodig op die zandpaadjes die soms erg stijl naar boven of beneden lopen.

Na eerst eens het hele parcours afgespeurd te hebben op eventuele medewandelaars of mountainbikers, heb ik zelfs in het geniept wat armoefeningen gedaan. Daarbij moest ik aldoor aan Petra denken, die doet dat ook zelfs langs gewone straten en die trekt zich daar helemaal niets van aan, die laat de mensen maar lekker denken van "daar hebben we die gekke Petra weer". In Amerika mag dat, hoe gekker hoe leuker en interessanter de mensen je gaan vinden.

Trouwens nu ging ik op het middaguur en was het niets verwonderlijk dat ik zo goed als niemand tegen kwam, maar als je 's ochtends gaat of in de late namiddag, kom je heleboel andere sportievelingen tegen.

Enkel een mountainbiker die de stoffige hellingen trotseerde zoefde me voorbij. Toen bedacht ik me dat ik ook wel eens mijn banden zal gaan oppompen van mijn 24 versnellingen Trek mountainbike voor 'small' woman. (zo staat dat op het frame). Dan probeer ik het toch ook een keer. Onze straat zal ik wellicht te voet naar beneden afleggen, die is echt wel heel erg stijl, maar eens in de bergen zou het me toch wel moeten lukken denk ik.

Wat moet ik nu in een gym gaan zoeken als ik hier het hele jaar door onder een staalblauwe hemel bij een koel briesje van een ongerepte natuur kan genieten? Enkel oppassen voor de wilde dieren, zegt een stemmetje binnen in mezelf als ik eenzaam over het paadje loop.