uitlating

Al dagen probeer ik het neer te typen, maar het lukt me niet, want blogs horen niet depressief te klinken en moeten leuk lezen blijven. Toch voel ik me niet elke dag alsof het leven een feest is, maar zou ik sommige dagen liever slapend aan me voorbij laten gaan, tot het weer beter gaat zodat niemand anders er last van moet hebben. Maar zo gaat het niet, er wordt van je verwacht dat je opstaat en er tegenaan vliegt, dat je geniet van elke dag die je gegeven is, dat je kunt lachen en goed bent voor elkaar en de ander graag ziet.

Maar zo voel ik me nu net niet, zijn het de hormonen, is het de omgeving of is het de eenzaamheid en de sleur. Mijn huisgenoten moeten boeten omdat ik mij ongelukkig voel, ik kan er niets aan doen en werk de frustraties uit op hen. Dat helpt natuurlijk niets vooruit want zo krijg ik de hele ploeg tegen mij waardoor ik nog bozer word. Zo krijg ik hoofdpijn en onderbroken nachten en maakt het alles nog erger dan het al is.

Ik zou wel een hele lange lijst kunnen neertypen van zaken die me dwars zitten, waarvan ik hoop, dat gaat wel over. Ik zou een boel dingen kunnen opsommen die ik graag zou willen, maar tussen dromen en realiteit ligt een hemelsbreed verschil. Ik zou nog zoveel dingen willen doen, maar andere prioriteiten verdringen ze. Ik had mijn eigen ik helemaal anders willen zien.

Mijn ma zei vroeger tegen ons meisjes "zorg dat je een diploma hebt en zelf werkt en geld verdient". Ik snapte er toen niets van, maar nu wel. De onafhankelijkheid, de vrijheid en het gevoel wat te betekenen.

(Weet als ge het er eens uitgooit het al voor de helft genezen is, dit is de reden waarom ik het dan toch maar heb opgeschreven, niemand hoeft zich zorgen te maken, ik red me wel.)