Home

"Home is where your heart is."



Een hele dag ben ik aan't luieren, straks vroeg in bed,
waar is mijn energie naartoe?
Nergens heb ik zin in, het liefst wil ik slapen,
dan voel ik het verlangen niet.
Morgen 1 april, maar doe niet mee aan een grap.
Ik zal wachten tot het week-end is,
dan zijn we samen en vergeet ik weer even dat we hier zijn.

Overwin je gps.

Ik heb het gevonden, ik zet dat ding gewoon af als ze me te ambetant begint te worden en ik het zelf wel beter weet, mijn orientatie is nog zo slecht niet, met de zee aan de ene kant en de bergen aan de andere kant is het toch zo moeilijk niet om in de goeie richting te rijden?

Het koken heb ik vanavond overgeslagen, iedereen had verschrikkelijk veel zin in pizza en het was AL 3 dagen gelegen (!), lekkere diepvriespizza met lekkere sappige appelsienen (die zijn hier echt heel lekker) en druifjes als dessert.

Verdorie, er is wel een stukje van mijn tand afgebroken, morgenvroeg een tandarts opbellen voor een afspraak, zo kan ik niet lang blijven lopen.

Haat- Liefdeverhouding met mijn GPS

't Is al zover, ik zou 'dat ding' al kunnen buitengooien, een route die ik uit mijn hoofd ken en zij (het is een vrouwenstem) wijst me de andere kant op, ik negeer en zij verzoekt me keer op keer me om te draaien "indien mogelijk" (ze is nog vriendelijk ook!) , om dan uiteindelijk een andere route te berekenen, maar me dan 'miles' uit de weg stuurt.

Ondertussen een puber naast je, die zijn rockmuziek door de luidsprekers laat bulderen en achteraan een paar snotneuzen die joelend aan't rollebollen zijn.

Gevolg: mijn zenuwen hebben het onderweg begeven en ik heb alle schuld naar hen toegeschreewd omdat ik me grandioos misreden heb. We zijn thuisgeraakt, met een omweg, zonder brokken en met een toestel waar ik nooit meer in vertrouw!

En ik, die zo nood heeft aan een stevig steunpunt, ik, die me hier soms een heel klein beetje thuis begin te voelen maar een ik, die nog geen energie gevonden heeft om er eens stevig in te vliegen.

Het is net alsof ik hier al veel te lang op vakantie ben geweest en het tijd wordt om een vlucht naar huis te boeken.

Gelukkig hebben zij daar geen last van en zijn ze al verknocht aan hun nieuwe spelletjes, zoals steppen en skate-boarden op het voetpad, op hun blote voeten.

Verwende kinderen?

Als al je kinderen je aan de kassa van de supermarkt de oren van je hoofd zeuren dat het weer eens tijd is om een nieuwe DVD te kopen en dat je dat beloofd hebt en dat ik dan vanavond geen "last" van ze zal hebben en dat papa het wel goed zal vinden en ...

Als je weet dat ze dat normaal niet doen, dan vraag ik me af of we hen de laatste maanden niet te veel hebben verwend met materiele zaken, dat we wat toegeeflijker geworden zijn, maar dat het nu wel welletjes is geweest.

Whale Watching - Happy Easter!

"Watching Whales and Dolphins in the wild is an experience of a lifetime. As well as being fun, it encourages our active interest in their well-being, and proves that the animals are worth more alive than dead."

Het was inderdaad de dag van ons leven, niet 1 walvis hebben we gezien, maar 3 verschillende soorten, waarvan 2 "Humpback Whales", 3 Gray Whales en heel veel "Common Dolphins" en allemaal van heel dichtbij, ongelooflijk!

Elk jaar, de "Pacific Gray Whale", migreert naar de beschutte lagoons in Mexico om te paren en te jongen, vanaf april keren ze terug langs de kust naar de wateren van Alaska waar zich voeden. Dat ze hier komen paren, daar zijn we vandaag getuige van geweest, hoe de 3 walvissen (2 males en 1 female) zich om en rond draaiend aan het wateroppervlak niets aantrokken van de tientallen spelende "Common Dolphins" en de vele toeschouwers op het schip van de "Island Packers", deze reusachtige dieren hadden blijkbaar wat beters te doen. (we hebben zelfs het rozige 'ding' van het mannetje gezien)

De "Humpback Whale" zie je normaal alleen van juni tot september, maar ook die hebben we zeer uitzonderlijk kunnen aanschouwen, ze lagen net onder het wateroppervlak te rusten en komen af en toe eens boven om te ademen, de kapitein kon de boot rustig en in stilte tot heel dichtbij brengen, het geluid van de kracht dat uit het spuitgat komt is onbeschrijfelijk...

Ik zou hierover wel kunnen blijven schrijven, ook over de verwondering van elk van de kinderen, dit zullen ze nooit vergeten, ze vragen al naar een volgende keer en die zal er zeker komen, deze zomer maken we vast en zeker de lange toer van de "Island Packers", dan kun je van juni tot september de "Humpback Whale" zien maar ook de "Blue Whale", het grootste levende dier op aarde!

Pictures

"Sycamore Cove"

Elke dag is de zee en het strand anders, de invloed van de getijden, de jaargetijden, de wind, het passeren van zeehonden, dolfijnen en walvissen, de kleur die kan varieren van fel blauw naar groen naar grijs, de golven die een hele poos rustig en slapend lijken en dan weer een aantal maanden energiek en gevaarlijk zijn, een paradijs voor de vele surfers.

Vandaag zijn we met zijn allen naar "Sycamore Cove" geweest, een van de vele State Park Beaches die Zuid-California kent, allemaal zijn ze anders, maar deze komt tussen onze favorieten.

Het strand ligt wat beschut achter een prachtig stukje natuur, tussen de vele rotsformaties, waar bij extreem laagtij een heleboel te zien is: mossels en grote zeesterren die broederlijk bij elkaar liggen te wachten, in grote groepen zich vastklampend aan de rotswand tot het tij weer keert, zandkleurige anemonen die onder water hun tentakels openen tot glorieuze bloemen.

Ook de dolfijnen waren er vandaag, een hele middag zwommen ze op en af, de Bottlenose-dolphins, steeds in grote getalen de kust passerend, altijd een attraktie, maar we hebben ook walvissen gezien in de verte, je ziet eerst een grote pluim opspuitend water en dan de rug die langzaam over het wateroppervlak glijdt.

Morgen vieren we paasdag op een vissersboot in de hoop een heleboel walvissen en dolfijnen te zien van nabij.
Of de paashaas wat brengt in California, dat moeten we nog afwachten, ik kon in ieder geval niet naast de vele Easter-Bunny's kijken met een mandje vol met veelkleurige plastieken eitjes waar een kleine surprise inzit. Chocolade eitjes? Daar vrees ik voor, goeie chocolade is schandalig duur, vooral als het Belgische moet zijn, hier een echte delicatesse.

Yes, de laatste dozen het huis uit!

De laatste volle doos is herleidt tot een plat stuk karton, op de hoge stapel gelegd, samen met alle andere, 4 lege kleerkastdozen, 4 grote serviesdozen en heel veel gewone verhuisdozen, allen samen, nu op 3 hoge stapels in de garage.

We weten nog niet wat ermee gedaan, vroeg of laat moeten we weer verhuizen en kunnen ze dan vast opnieuw gebruiken. Onze 'two-car' garage ligt dan wel halfvol met heerlijk bouwmateriaal voor zelfbouw kartonnen kampen voor de kids.
Zoals deze namiddag, een viertal opengesneden dozen waren de muren van hun onstabiele maar o-zo gezellige huisje in een hoekje naast het zwembad, lekker uit de wind voor de frisse zeebries. Hun luidruchtige gegiechel overstemde de hele buurt...blijkbaar zijn het steeds mijn kinderen die zo veel lawaai kunnen maken!

Witte donderdag

Poko en Rana

Deze ochtend werd het onbijt met traantjes bezegeld, rond deze tijd zou het leven eindigen van een goeie vriend, de hond en beste maatje van mijn broer in Belgie.

Het dier had eind vorig jaar een verlamming opgelopen door bruuske beweging, ze werd geopereerd, gerevalideerd, heeft alle kansen en de beste zorgen gekregen, maar het mocht niet baten. Er kwam geen verbetering meer, moest de ene antibiotica-kuur na de andere nemen, geen positieve vooruitzichten meer. Dan deze moeilijke en pijnlijke beslissing, symbolisch op witte donderdag voor Pasen. WE LOVE YOU RANA and WE WILL NEVER FORGET YOU!

Met rode oogjes en nog steeds snikkend heb ik Helena aan haar klasje afgezet, onderweg de woordjes "my Godfather" , "His Beloved Dog", "my Friend", "is going to sleep for ever", enz... geoefend want ze wil het vertellen aan haar juf en klasgenootjes.
Alexander, wit weggetrokken, wat blauw onder zijn ogen, stil en diep onder indruk, zo heeft hij het huis verlaten.

Zij twee voelen zich het meest betrokken bij dit gebeuren, zij hebben uren met 'Rana' gespeeld, tennisballen en stokken in de tuin weggooien of verstoppen in de struiken, het geliefde spelletje in onze tuin in Doorslaar, 'Poko' die als tweede erachteraan liep en altijd net iets te laat was, de Golden Retriever die nu ook vast en zeker haar nieuwe plaats in de roedel zal moeten zoeken.

On the road.

Heb mezelf vandaag overtroffen, na Eveline aan't school te hebben afgezet ben ik de Chevy gaan voltanken en doorgereden naar Los Angeles, ja weeral naar de Ikea, maar nu helemaal alleen. Whaauw, 't voelde wel goed, geen file, niet te druk, mijn Novastar CD-tje op en luidkeels meebrullend op de Ventura-Highway richting East met natuurlijk het Tom-Tom(meke) op het dashboard. Onmisbaar gadget voor een vrouw als ik, zelfs met de GPS aan, speel ik het telkens nog klaar om ergens verkeerd af te slaan, maar nu panikeer ik niet meer, het systheem berekent onmiddelijk een nieuwe route en brengt me feilloos op mijn bestemming.

Mijn karretje was overladen met dozen, om de dingen die nu nog in de garage in de verhuisdozen zitten te sorteren en in op te bergen, dingen die we niet te vaak gebruiken en waar geen kast voor is. Als ik het slim aanpak kunnen ze de volgende keer zo de verhuiswagen in.

Natuurlijk heb ik ook wat leuke dingentjes, zoals kaarsjes, mandjes, servietjes, leeslampje en andere plezante prullen meegebracht. Met een volle koffer, een volle 'soda' en een warme hot-dog met ketchup ben ik terug gereden.

Was goed op tijd terug thuis, zelfs nog tijd over om al het een en ander uit te pakken en in elkaar steken. Onderweg nog versgeplukte aardbeien gekocht, de lekkerste die ik hier al gegeten heb, de kinderen hebben ze in een wip verorberd, ga zeker nog langs bij die mannen in het kraampje.

blog-blog-blog

Dinsdagmiddag, zit hier als "a real American" mijn lunch op te smukkelen terwijl ik mail en blog, geen junk-food, wel een 'grote' kom vol heerlijke sla en vinaigrette met een broodje seafood.
Deze ochtend eerst de nodige boodschappen achter de rug geholpen en straks de lakens van de kinderen uit de wasmachine halen en in de droogkast stoppen, snel want de kinderen zijn op dinsdag vroeg thuis, meestal staan ze voor de deur eer ik er erg in heb, dinsdag is zo een rare dag. Woensdag vind ik beter, net in het midden van de schoolweek. Het zal maar een kwestie van gewoonte zijn denk ik.

Vanaf donderdag blog ik ook voor de standaard-online, een expat-blog, ga er vanavond aan werken want het vraagt nog enige voorbereiding, het systheem wat bestuderen en een aantal blogteksten vanaf het begin van onze reis overplaatsen zodat de lezers het avontuur kunnen meebeleven, het zal snel een paar uurtjes werk vragen.

Maar ik ben wel heel vereerd en trots, mijn ambitie ging helemaal zo ver niet, mijn doelgroep was familie en vrienden, wie ons niet helemaal uit het oog wou verliezen kon altijd terugvallen op het blog om te lezen hoe het nu met me is. Maar ik wil graag mijn emoties delen met andere expats-vrouwen. Er zijn heel veel immigraties van Belgen naar het buitenland, over de praktische kant vind je hopen informatie, maar weinig over de psychologische kant van het gezin, de vrouw die overdag achterblijft in het vreemde land en daar haar draai en nieuwe verantwoordelijkheden moet vinden.

Dit is alvast mijn eerste nieuwe doel in mijn nieuwe thuisland: een tijdje bloggen voor de vlamingen.
"Ann's blogspot" en "the Vanbrandekesgazette" blijven ook nog bestaan, hoop dat de kids deze laatste nu zelf helemaal schrijven, dat was toch de bedoeling.

Mountains to Ocean

Je ziet het, ik ben in mijn nopjes, wat verscholen voor de zon en het frisse windje, geniet ik van de heerlijke stilte in het verlaten western-dorpje "Paramount Ranch". Daar zijn we deze namiddag even naartoe gereden, via Hidden Valley in de Santa Monica Mountains. Het is er buitengewoon prachtig, vooral nu alles mooi groen staat en de bloemen in bloei, je rijdt de ene ranch na de andere voorbij, huizen die ver van elkaar verdoken liggen, heerlijk. Hier zou ik best mijn nestje kunnen bouwen, middenin de natuur, de kinderen kunnen dan wel niet te voet naar school zoals nu, de winkels zijn best nog verder uit de buurt, maar het is daar zo rustig ... ze zouden eindeloos kampen kunnen bouwen in de eeuwenoude eiken op de heuvels. Langs de kustweg zijn we teruggereden.

We zullen snel eens terugkomen, voor een hele lange wandeling, als Eveline's voet genezen is, met fototoestel, verrekijker en natuurgids in de aanslag en een boordevolle pic-nic mand.

We zijn ook weer een flink stuk vooruit met het uitpakken, de grafische computer heeft nu zijn plaatsje, de bijhorende software en boeken zijn terecht en het draadloze netwerk functioneerd, een must als je met zevenen bereikbaar wil blijven met het thuisland. Zo kan ieder ongestoord chatten met zijn vrienden zonder in de rij te hoeven staan met de eindeloze discussies: "nu is het mijn beurt", "hij is al lang genoeg geweest, nu mag ik", "mijn vriendin gaat nu online zijn, nu wil ik!", enz...

Maar telkens ik alles wat geordend heb, komt er weer wat andere 'rommel' boven die een plaatsje moet krijgen, ik blijf vast nog een hele poos bezig voor alles achter de rug is. Met weinig voldoening want ik weet dat dit niet definitief is, zelfs al zouden we ooit beslissen in California te blijven, dan nog zullen we weer moeten verhuizen, we huren dit huis en ik voel dat dit hier nooit mijn stekje zal worden. Geef mij maar een oude ranch in het midden van verdoken vallei.

Lente, een nieuw seizoen.

't Voelt zo raar, de lente begint, we zijn in het putje van de winter hier toegekomen en het lijkt pas gisteren.
Het ingaan van een tweede seizoen in ons nieuwe 'thuis'land voelt gek, alles wordt zo echt, buiten zie ik de bomen blaadjes krijgen, de natuur veranderd, je voelt en ruikt de lente en de zomer die in aantocht is. In al mijn enthousiasme heb ik enkele tomatenplantjes, peterselie en basilicum gekocht om morgen in de tuin op een zonnig plaatsje te planten.

In mijn gedachten zie ik de bloesem aan de fruitbomen en de vele paasbloemen in het gras en hoor ik het uitbundige fluiten van de vogels om 5u 's morgens in het nog donkere Doorslaar. De kippen die ons verrassen met kuikentjes die ergens in het hoge gras zijn uitgebroed. De buurman die in zijn tuin, vol ijver zijn wildse plannen tot uitvoering brengt. Ons huisje dat met gesloten hek nog leeg staat, te wachten op lieve mensen die er een poosje hun thuis willen maken, wachtend op kinderen die er kampen willen bouwen, schommelen en in de zandbak spelen.
Dingen die ze hier niet kunnen, de tuin is door het zwembad te klein. We maken plannen voor een lentefeestje, maar de kinderen kwamen tot de conclusie dat we hier niet veel kunnen, wij die de luxe van een grote natuurtuin hadden waar nog heel veel plaats was om te spelen ook al stond er een springkasteel en een grote trampoline, dan nog hadden ze een zee van ruimte.
Nu zal het een zwemparty worden met bbq of pizza, ook wel leuk maar minder avontuurlijk. Misschien trekken we wel naar de kust, zoeken een plezante plek waar je ook mag bbq-en, of... ik weet het nog niet, misschien bedenk ik nog wel iets.

De kids brachten hun eerste echt rapportje mee, heb er eens naar gekeken maar begrijp het nog niet helemaal. Een formulier in envelop, ingevuld met afkortingen, het ziet er zo boekhoudkundig uit, moet me er nog eens goed op concentreren om het helemaal te analyseren, maar het zag er tot hier toe wel positief uit, oef.

En zij, zij willen alleen maar spelen, genieten van hun eigen kamertje, of lezend in de nieuwe, ruime sofa in de vele strips die uit de dozen tevoorschijn zijn gekomen, terwijl ik sakkerend door het huis loop dat de kamer niet is opgeruimd, dat ze hun propere was niet in de kast kunnen leggen, dat ze zo weinig helpen... Nu liggen ze te slapen, is het muisstil en vind ik van mezelf dat ik weeral overdreven heb, dat het eigenlijk zo erg niet is, dat ze best wel goed meehelpen, dat ik bof met die kids van mij.

vrijdag=poetsdag?

Zoals het een goede Belg betaamd, vul ik vandaag, vrijdag, met poetsen van het huis, na het binnenhalen van al de rommel die uit de verhuiscontainer kwam, geen overbodige luxe. Weet nog niet of ik er een vrijdagse gewoonte van ga maken, het is alleen omdat ik zowat door de belangrijkste dozen heen zit en er buiten geen zon te bespeuren valt en de vloeren en de badkamers wel eens een frisse mop of spons kunnen gebruiken.
Ja, ik 'mopper' nu de vloeren, geen 'dweil' en 'aftrekker' want die vind ik niet in de supermarkt, word er zelfs een beetje vrolijk van, ook al is het even wennen, ik voel me dan het meisje uit de Mc-Donald's!

Weet je wat me ook gelukkig maakt vandaag en ik zin heb om te kuisen? Omdat Bert beloofd heeft om vroeg naar huis te komen, dat geeft me zo een echt 'week-end-op-komst' gevoel, iets wat ik niet meer kende, van jaren alleen met de kinderen thuis in Belgie te zitten, altijd een 'over'druk programma en het week-end heel hard nodig te hebben om de dingen, die in de week niet konden, bij te benen, dan heb ik nu het gevoel dat het goed zit.

Paar bedenkingen

herinneringen

Hoe komt het toch dat ik hier 's avonds zo moe ben? Toen ik vroeger op reis was, had ik dat ook, dan was ik er zeker van dat het door de reis was en dat ik me wat moest aanpassen aan de nieuwe omgeving. Maar nu ben ik hier toch al 9 weken, die fase zou ik toch al ontgroeid moeten zijn?
De dagindeling ligt hier wel wat anders dan we gewoon waren, je staat hier vroeger op, geen uitzondering dat je tientallen joggers in de heuvels ziet om 6.30 am, er wordt vroeger ge-eten en 's avonds valt hier ook alles vroeger stil, ook de zon is het meeste van zijn krachten kwijt eens je 4.00 pm voorbij bent. Dus misschien toch niet zo raar dat ik ook vroeg wil gaan slapen?

Heb nog niet gesport, ben tot de conclusie gekomen dat ik helemaal geen sportschoenen heb! Een sportbroekje ook niet, maar daarvoor kan ik nog wel een shortje of ander stretchy broekje vinden, ocharme mezelf, kan dus weeral eens gaan shoppen met mijn dochters, want ook Eveline wil sportschoenen, haar oude (waar ze notabene mee gevallen is en haar been had gebroken) zijn te klein en te versleten. De jongens die zullen wel weer niet mee willen, die doen dat echt niet graag, ook bloggen zit er bij hen niet in, schrijven is niet voor hen weggelegd, maar weet je wat? Ik ga ze toch nog eens proberen motiveren, je weet maar nooit!

En raad eens wat ik nu ga doen? Ja, nog een paar dozen leegmaken... Ik wil dat zo snel mogelijk uit de voeten, heb wel 1 groot probleem: alles wat er nu nog staat heeft geen kast. Ik zal dus nog een aantal rekken of iets dergelijks moeten zoeken, ga voorlopig alles op de fictieve plaats zetten van het toekomstig rek, zo staat dat allemaal lekker in de weg en zal het vlug in orde zijn. (mijn persoonlijk truckje om iets snel gedaan te krijgen...hihihi...)

Zonnestralen

ooit een geschenkje

Het goede weer komt hier goed op dreef, naar het schijnt ook bij jullie, jullie voelen vast de lente kriebelen.
Wat doet die zon toch met ons? Je krijgt daar een heel andere stemming van, het geeft je een meer open en blij gevoel, de mensen glimlachen weer, je hebt die energie terug, je geniet van de lucht die je inademt, je huid tintelt van de warme stralen, kinderen spelen buiten, niets kan dat vervangen.
Plots krijg ik zin om me toch eens aan een kleine joggingtocht te wagen, ook al ben ik daar eigenlijk te lui voor, maar mijn bovenarmen, buik, billen en weet ik wat nog allemaal, schreeuwen om een beetje sport en oefening, die willen graag wat strakker zitten! Die Jazzercise lijkt me ook wel wat, alleen de naam al vind ik leuk, het moet daar toch plezant zijn niet?
Welk excuus kan ik nog verzinnen om het niet te doen?

I Feel Free

ELke dag breng en haal ik Eveline naar school, voor het eerst had ik het fijne gevoel in de auto "I Feel Free', in de Chevy die ik nu al goed gewoon ben, stralende zon en leuk deuntje op de radio, eigenlijk was ik het liefst richting kust gereden, maar ik had mijn 'werk'kleren aan, moest nog eten halen, nog wat werk binnen en de deur van het huis die openstaat en te veel wind (Santa Anna Wind), dus excuses genoeg om het niet te doen. Ben wel van plan me binnenkort te laten verleiden om in mijn eentje naar het strand te rijden, in een kleine 20 min. ben ik er, om dan 2 uurtjes te gaan zonnen met een boek, mijn hoed, zonnebril, zonnecreme en fles water, zoals het een echte betaamd.

(p.s.: was daarnet in de supermarkt een babbeltje aan't doen met 'Nonie' uit de straat, betrapte mezelf dat ik al praatte zoals de mama's hier: "It's A nice neighborhood, especially for the kids, It's very safe here, en blablabla...)

Ge ziet, het komt nog wel goed met mij hoor, met zijn ups en downs, maar eens ik goed op dreef zal zijn, ben ik vast niet meer te houden!!!

Power Shopping

Ik ben er weer helemaal door, het doet toch wel deugd een heel week-end samen door te brengen, zonder verplichtingen, geen heen- en weer gerij van brengen en halen, gewoon zonder extra stress de dagen vullen met alledaagse dingen en natuurlijk ook af en toe enkele dozen uitpakken (ai, het begint al afgezaagd te klinken).

Eveline, Catherine en ik, zijn ons drietjes naar de shoppingmall gereden, ze wou perse een leuke joggingbroek met streep opzij zoals al de meisjes er hier een hebben, met haar gips geen overbodige luxe, gelukkig hebben we niet al te ver moeten stappen en had ze snel de perfecte broek gevonden, nog een gilet erbij en een paar leuke t-shirts en ons meiske kan weer verder. Catherine heeft voor haar beer nog een leuk roze petje gevonden, in haar lievelingswinkeltje de 'build a bear' shop, die lieverd had daar graag nog uren rond gehangen maar grote zus zag dat niet meer zitten, jammer. Af en toe moest ons meisje met krukken even rusten op een bankje. Zelf heb ik me een leuke rok gekocht (de eerste sinds jaren!) op sterk aandringen van mijn twee dochters, eentje met ongelijke tippen en in verschillende stukken en in mijn favoriete kleuren, maar veel te duur. Een bijhorend topje zoek ik me later, die waren me te frullig.

De rest, die zijn naar een computerzaak gereden om de nodige toebehoren voor het installeren van de computers te voltooien. Zo raakt alles stilletjesaan weer op zijn plooi en Bert had nog energie over om lekkere wafels te bakken, die natuurlijk zoals steeds, weer in een wip verdwenen zijn.

En nu ligt iedereen alweer te ronken, nieuwe energie opladen voor morgen. Dat is wat ik ook ga doen, hier alles afsluiten en tussen de lakens kruipen, met inslapen heb ik geen moeite, maar elke nacht schrik ik even wakker en denk ik aan 'thuis', hoe jullie daar dan de dag doorbrengen, om daarna weer in te slapen.

Hoe overleef ik zo een dag?

Wanneer je baalt van al hetgene je dwars zit, wanneer je ziek bent van weemoed, wanneer je het even niet meer ziet zitten, dan doet het deugd om dat neer te schrijven in dit blog, daarna de laptop dicht te gooien, iets te nemen tegen de hoofdpijn en je languit in de zon te leggen met je (nieuwe) cowboy- hoed over je gezicht, dan liggen zweten tot je het niet meer uithoudt en terug naar binnen gaat om een dikke boterham met veel beleg op te eten, daarna drink je ettelijke glazen ijskoude cola, om dan niet meer aan de verleiding te kunnen weerstaan van 1 der dozen om die traag maar zeker toch nog leeg te maken. Met een voldaan gevoel wandel ik de kids tegemoet, eten samen een lekker cookie en drinken cola-limoen en eten 's avonds heerlijke pizza uit de diepvriesrekken van de Albersons, om daarna zeer vroeg te gaan slapen.

De dag daarna (vandaag) kom ik langzaam op gang, even eropuit om daarna toch nog een paar (8) dozen leeg te maken, de kids waren op zoek naar sandalen, slippers en rekkertjes, speldjes en haarlintjes, ondertussen kwamen we nog zoveel spannende dingen tegen dat we ze allemaal leeggemaakt hebben. Deze avond heb ik gehaktballen klaargemaakt en ze waren nog lekker ook, nu is het avond en lees ik de vele comments. Thanks for sharing this with me.

Ik heb er jaren over gepiekerd om het te doen, maar ik heb de keuze gemaakt, ik heb voor mijn gezin gekozen, na hier 2 keer op vakantie te zijn geweest wilden alle kinderen graag naar hier komen, het proberen, ze weten dat we binnen 2,5 jaar terug gaan, ofwel voor even ofwel voor goed. Als mama is het voor mij het belangrijkste dat zij gelukkig zijn en dat zijn ze, je zou ze hier moeten zien, allen zijn ze gebleven wie ze zijn.
Alexander is de coole boy die het wat vanop afstand bekijkt, hij heeft een goeie vriend in de straat, heeft op al zijn vakken A's en B's. Eveline doet het ook schitterend op school, heeft een hele harem leuke vriendinnen waar ze vloeiend engels mee spreekt. Catherine is de meest stille, maar is dat altijd geweest, loopt steeds liedjes te zingen en rijdt de straat de hele dag op en af met haar step. Helena heb ik vandaag amper gezien want die heeft al een heleboel vriendinnetjes in de straat waar ze gewoon gaat aanbellen of ze mag komen spelen, vanavond kon ik ze met het lezen niet meer bijhouden, een grappig amerikaans accentje. En Benjamin, die is content, speelt nu met zijn autootjes en duplo en kraan en had gisteren ook zijn vriendje uit de straat op bezoek, grappig hoe hij engels en vlaams met een hollands accentje door elkaar haspelt.

En ja, het is ik alleen die zich vaak te veel zorgen maakt, gelukkig is er nog Bert die het allemaal veel rustiger bekijkt en alles 1 voor 1 oplost en zich eigenlijk alleen zorgen in ons maakt. En gelukkig zijn er veel fijne mensen hier en in Belgie die het beste met ons voor hebben, dank u.

I HATE THIS

Lees dit niet als je te gevoelig bent,
ik zit met een kater en wil dit kwijt in mijn blog.
I'M SO SORRY!!!

Waarom ben ik toch naar hier gekomen?
s' Morgens wil iedereen zo snel mogelijk het huis uit, ze laten de slaapkamers en badkamers gebruikt achter, de keuken staat op zijn kop, de tafel en stoelen plakkerig van de confituur, overal kruimels en vuile tassen. Dan is het hier stil en rest mij het opruimen, wassen en kuisen, ondertussen staat het huis vol met dozen en spullen die geen plaats vinden, iets waar ik horens van krijg.

En niemand die zich zorgen maakt, alleen ik loop hier met mijn haren recht. Alles loopt voor hen in een vakantiesfeertje, maar ondertussen zijn we alle waarden kwijt die ik zo belangrijk vond. Terwijl ze nu in het 1ste leerjaar al behoorlijk kunnen lezen en schrijven kan Benjamin amper de letters benoemen, schrijven is al helemaal een flop, zelfs zijn naam lukt niet meer. De rekenmethode, daar snappen we helemaal niets meer van, als er al een methode is, hij staat dus hopeloos achter.
De meisjes deden het zo goed in de muziekschool, dat is helemaal weggevallen, Eveline geniet momenteel van haar piano, maar zonder wat externe druk zal dat snel verwateren, net zoals bij Catherine met haar gitaar, die ze sinds de talent-show niet meer heeft aangeraakt. Alexander die zich zo goed voelde in Gent, moet nu hard zijn best doen om geen 'lozer' te zijn, zijn bijnaam is 'belga', mag ik dat positief of negatief vinden? Een goede orthodontist vind ik ook al niet, zijn beugel zit al maanden onaangeroerd in zijn mond.

Al twee keer was er 's avonds op de school een voorstelling voor de ouders, maar ook hier kan ik er alleen naartoe gaan, de kinderen kijken een hele voorstelling tevergeefs naar de deur of papa niet binnenkomt, I HATE THIS, dan was ik liever in mijn Lokeren, en hij hier, dan hadden we niet te wachten, ons leven had zijn draai, alles liep gesmeerd, overal was een oplossing voor, iedereen deed zijn ding, zelfs ik had een zee van tijd voor mezelf, ik ging terug naar school waar ik veel plezier en voldoening in vond, ik had nog tijd om te winkelen, om af en toe te staan kletsen met een andere mama, ik kon nog hele middagen in mijn tuin vertoeven tussen de planten en de dieren en 's avonds had alles en iedereen zijn plaatsje.

Dat zijn we allemaal kwijt, ik voel me hopeloos verloren en verdink in mijn tranen naar mijn thuis, zelfs de zon kan me niet bekoren, de hoofdpijn klopt achter mijn slapen, ik wil hier weg.

I'M SO SORRY TO MAKE YOU SAD TO

Nog veel volle dozen

Woensdag heb ik eerst alle dozen die op de kamers stonden uitgepakt en de waar een plaats gegeven. Dan was het alweer snel tijd om de kids thuis te ontvangen, snel met Eveline op controle voor haar been, nieuwe X-rays voor een extra controle, maar alles ok.
Vandaag, donderdag, eerst wat eten in huis gehaald, hoe is het mogelijk dat het weer allemaal op is??? Waar gaat dat allemaal naartoe???
Heb nu mijn neus in de garage verstopt tussen de ongeopende dozen, en omdat veel dozen nogal vaag gemerkt zijn, snijd ik ze open, kijk wat er in zit en beslis ik wat ik ermee doe...
Nog zoveel werk en de zon die schijnt... ga dus snel wat verder doen...

Met spanning de container openen.

Het viel best nog wel mee vandaag. Het was toch spannend om die vertrouwde spullen weer te zien en vooral in welke staat dat zou wezen.
Deze ochtend had ik nog ruim de tijd om alle luchtmatrassen leeg te laten lopen en netjes op te bergen, de slaapzakken waren gisteren ruimschoots gelucht in de volle zon, vandaag nog eens goed uitgeschud en dan ook allemaal netjes de zakken in. Zo liggen deze dingen klaar voor ons eerste week-endje uit, als Eveline's voet weer helemaal ok is tenminste, met de Chevy, de bergen in of de woestijn of de zee...
Na een paar keer vals alarm horen we dan toch het trekken van een enorme truck, het is toch flink klimmen, ja, daar zag ik hem om het hoekje piepen... Snel de eerste foto, want mijn plan was wel, desondanks de drukte, toch een heleboel foto's te maken. Dit is me gelukt, en die drukte viel nog best mee. Niet te vergelijken met het inpakken in Belgie, wel de mannen de juiste weg opsturen en zelf al zoveel mogelijk dozen leegmaken zodat die dan toch al weg zijn, want een recycling-center is niet echt in de buurt.

Mijn hart jubelde toen ik de drie jongsten in de verte hoorde aankomen, ze waren vol van vreugde, net alsof na lang tevergeefs wachten, eindelijk Sinterklaas was geweest. Van huiswerk maken heb ik niets gezien, zal ik morgenvroeg toch even navragen en indien nodig een nota-tje inschrijven.
In alle drukte zijn we natuurlijk Eveline vergeten ophalen, gelukkig heeft zij reeds een hele harem leuke vriendinnen die allen gezellig met haar samen stonden te wachten aan de schoolpoort, 1 van hen had ons met haar 'cellphone' moeten opbellen, sorry!!! Ik ben blij voor haar, want het is toch wel mijn grote tienerdochter die haar belgische vriendinnen het hardste mist, gelukkig maakt ze er hier ook veel nieuwe bij.
Alexander, 'mister Cool', bekijkt het allemaal een beetje rustiger en had dringend nood aan een stevige hap, nu hij na de lessen telkens een uurtje basket heeft met de ploeg van de school en die trainingen vallen niet mee, ook heeft hij er bij thuiskomst een stevige, klimmende fietsrit opzitten en heeft hij ook nog zijn dagelijkse uurtje P.E., sport genoeg dus voor deze jongen.

De avond is snel gevallen, maar ons bed staat klaar, dat is voorlopig het belangrijkste. Iedereen ligt al lang in bed als ik hier nog ijverig aan de laptop zit, maar ik weet dat ze daarginds nieuwsgierig zullen zijn en wil jullie niet langer laten wachten dan nodig, daarom toch nog snel bloggen en de foto's uploaden. Je ziet: alles is prima verlopen.

Vacuumcleaner

Vandaag nog geen uitladen of uitpakken, onverwacht een extra dag voor het grote werk. Nu er nog bijna niets in de kamers staat heb ik, van de gelegenheid gebruik gemaakt de tapijten nog eens grondig te stofzuigen, met een slede-model, moeilijker te vinden, want hier zweren ze nog steeds met wat ik een 'ouderwetse Queen vacuum-er' noem, waarmee Freddy Mercury destijds een hit scoorde met deze song: (bedenk er zelf het clipje bij)

I Want To Break Free

I want to break free
I want to break free
I want to break free from your lies
You're so self satisfied I don't need you
I've got to break free
God knows, God knows I want to break free.

I've fallen in love
I've fallen in love for the first time
And this time I know it's for real
I've fallen in love, yeah
God knows, God knows I've fallen in love.

It's strange but it's true
I can't get over the way you love me like you do
But I have to be sure
When I walk out that door
Oh how I want to be free, baby
Oh how I want to be free,
Oh how I want to break free.

But life still goes on
I can't get used to, living without, living without,
Living without you by my side
I don't want to live alone, hey
God knows, got to make it on my own
So baby can't you see
I've got to break free.

I've got to break free
I want to break free, yeah
I want, I want, I want, I want to break free.

De toestellen zijn in kwaliteit verbeterd maar zijn nog steeds onhandig en met het deuntje in mijn hoofd, voel me ontzettend belachelijk.

Stilte voor de storm

Catherine en Eveline
Een stralende dag, felblauwe hemel met een warme zon, temperatuur rond de 20 graden, het zwembad 16 zonder te verwarmen.
De kleinsten konden vandaag de verleiding niet weerstaan om het ijskoude water te voelen, eerst de tenen en naar hun eigen zeggen niet de bedoeling zich helemaal nat te maken, zaten ze er na een half uurtje toch helemaal in. Ze hebben zich reuze geamuseerd.

Eveline en Catherine zijn de laatste dagen beste maatjes, Catherine zorgt voor haar grote zus die zich nu moet behelpen met krukken en wat minder mobiel is, samen hebben ze prachtige collages gemaakt van snippers, die liggen nu op een veilige plaats te drogen.

Want morgen zal het hier een overrompeling zijn, van huiswaar uit Doorslaar. Met dubbele gevoelens kijk ik uit naar morgen, ik ben helemaal niet blij dat het eraan komt, al die dingen zijn me te vertrouwd, horen in ons dorpje en niet hier. Het speelgoed voor de kids, daar zijn zij gelukkig om, Alexander zijn bed, die ligt elke morgen op een bijna platte matras, de piano, Eveline verlangt om er eens op te spelen, hoopt dat ze niet te vals klinkt want pas binnen een viertal weken mag ze gestemd worden.

Verder heb ikzelf vandaag bijna niets gedaan, gesakkerd over 1000- en 1 onbelangrijke dingen, mezelf opgevreten van heimwee naar... maar toch genoten van de zon, eindelijk...

Flash Back

tijdens het laden

Vrijdag 14 januari 2005, 2 dagen voor ons vertrek, een helse dag, ik had graag wat meer foto's gehad van het inladen, maar heb er toen echt geen tijd voor gehad. Alleen deze, tijdens de koffiepauze van de mannen, net voor ikzelf nog dringend naar het gemeentehuis en de slotenmaker reed, toch nog 1 foto gemaakt.

Dit beeld geeft me een flasch- back van een dag die net een droom is, die hele week is aan me ontgaan, maar nu zie ik plots wat er op komst is, onze tafel, de muziekinstrumenten, ontelbaar veel dozen en nog zo veel meer. Een 40 foot container voor ruim driekwart gevuld tot in de nok, heel vakkundig dichtgetimmerd door een vriend, zodat we maandag niet alles dooreengeschud terugvinden. Dat hoop ik toch, maandagochtend staat hij voor de deur, het zal nu niet onder grote belangstelling van de hele dorpsschool zijn, want die Amerikanen maken er niets van om even naar een andere staat te verhuizen.

eetbuien

Ik heb geluk, we hebben een doos koekjes gekregen en niemand die ze echt lekker vind, alleen ik, nu kan ik dagenlang ervan genieten, zonder een lege doos in de kast te vinden.
Want dat is wat ik hier veel doe, snoepen en knabbelen en proeven, ik vrees voor mijn kilo's, gelukkig is onze weegschaal in pounds, in hele kleine lettertjes de kilo's erbij, maar bijna niet te lezen, maar goed ook.

Wees gerust, zo ver laat ik het niet komen, ik blijf nog altijd europeaan he!!!

Democratie in Amerika

Via Fiesta (onze straat)
Amerika predikt democratie en vrijheid, maar…… vergeet er bij te vermelden:
“For rich people only”.
Niets is voor je geregeld, je mag het zelf uitzoeken: You are free, but You are standing on your own, this is Amerika, this is what they call "democratie".
"Amerika is een land waarin iedereen zijn dromen kan waarmaken", vindt president Bush. Al kan je maar beter niet werkloos, ziek of homo zijn, want dan riskeer je uit Bush' bootje te vallen. De sociale zekerheid is al langer een pijnpunt in de Verenigde Staten.
"Elk ziekenhuis in Amerika heeft de plicht om je te helpen als je een acuut probleem hebt, maar als je geen verzekering hebt, kan je nergens terecht met "niet acute" problemen."

Inderdaad, kom je met je kind in een URGENT CARE CENTER binnen, dan vraagt niemand bezorgd wat er scheelt, ook al sukkelt ze, over je schouder hangend, binnen. Je krijgt een stapel papieren in je handen gestopt, netjes op een schrijfplankje vastgepind welliswaar, dat je 'op je gemak' mag invullen. Ze hebben al je persoonlijke gegevens nodig, maar vooral de naam en nummers van je "insurance company" met de naam van de werknemer en de werkgever, vooral dat laatste blijkt nogal belangrijk te zijn. Eens ze alles gecheckt en nagecheckt hebben en ze er zeker van zijn dat je verzekering voldoende is, nemen ze je naar de behandelingskamer. Daar gaan ze zonder aandacht te schenken aan je "acuut" probleem, even je bloeddruk, temperatuur en hartslag geven, terwijl je ligt te creperen van de pijn aan je enkel!

Het is nu al de tweede keer dat ik moet vaststellen hoe ouderwets het hier gesteld is, die dokterscabinetten zijn helemaal niet proper, je houdt het niet voor mogelijk hoe vies en stoffig ruikend het daar is. Het kastje voor materiaal is een rode ijzeren 'werkgerief'kast van craftman, onder de tafel ligt het volgepropt met weggestopt materiaal, oude afbladderende verf, oude scheefhangende schilderstafereeltjes aan de muur en in de hoek een door de tijd verbleekt plastiek bloemenboeketje.

Eindelijk komen ze to the point, en roepen ze de spoedarts erbij, die na onderzoek X-ray's nodig acht, niets te zien, zo luid het, na overleg blijken de foto's niet voldoende duidelijk en moeten ze overgedaan worden, wel een breuk te zien!
Dan wordt je doodleuk doorverwezen naar een orthopedist specialist, je mag naar huis en zelf een afspraak met een maken! Geef dan altijd mijn uitleg dat ik hier niemand ken "we are just relocated from belgium...etc." O ja, deze namiddag komt er een specialist naar hier, zal even bellen of je ertussen kan?
Die man zijn assistente heeft haar wel goed verzorgd, ook al doet ze twee patienten tegelijk, ook al zoekt ze tussen de rommel een lege doos die hoog genoeg is om haar voet te steunen.
Ben ik naar de verkeerde verzorgingspost gereden of is dit overal zo?
Gelukkig heb ik een sterke meid die tegen een stootje kan. Nu is het donker en ligt ze in bed, met lichte koorts, heb haar iets gegeven om die te doen zakken, maar niemand die je daarover raad geeft, je mag dat zelf oplossen of je kan je physician, (huisdokter) die nooit huisbezoeken doet, raadplegen.

De vele lichtjes verlichten de straat, straks kruip ik er ook in, met nieuwe hoop voor morgen...dan ga ik op zoek naar krukken, of ze naar school gaat, weet ik nog niet, want ook dat mag je zelf uitzoeken...

kindermisbruik

"Kind ontmoet pedo via chat" is 1 van de koppen in het Nieuwsblad vandaag, niet de eerste keer, regelmatig lezen we berichtjes over kinderen die op de een of andere manier worden misleid of misbruikt via chat, via door kinderen veelgebruikte zoektermen in zoekrobots terechtkomen op ongure sites, kinderen zijn zo onschuldig en goedgelovig en staan 'dankzij' internet 'bloot' aan een nieuwe soort van kindermisbruik. Hoe beschermen we hen hiertegen, hoe maken we hen weerbaar? Er zijn reeds talloze publicaties te lezen met oneindig veel tips, dus wil ik hier niet in herhaling treden, maar als moeder van 5 jonge kinderen ben ik alert. De surf-computer staat nu midden in de keuken, met het scherm naar de kookblok en tafel gericht, zo kan iedereen meekijken, dit vind ik een zeer goede zaak. Ik probeer het onderwerp ook regelmatig eens aan te kaarten, dat ze weten met wie ze chatten, en 'iemand kennen' betekent bij mij toch wel iemand uit de eigen werkelijke vriendenkring en niet 'iemand' van msn. Dat ze geen profiel-gegevens mogen invullen, zodat vreemden op basis van profiel-eigenschappen een jong meisje of jongen zoeken. We kunnen hen het surfen en chatten niet verbieden, we kunnen het wel een stukje aan banden leggen, zodat ze hun 'korte' tijd nuttig gebruiken.

Vandaag heb ik ook een paswoord op de foto-site gezet, af en toe kregen we ongepaste commentaar van vreemden bij de strandfoto's, die viezerikken...