Witte donderdag

Poko en Rana

Deze ochtend werd het onbijt met traantjes bezegeld, rond deze tijd zou het leven eindigen van een goeie vriend, de hond en beste maatje van mijn broer in Belgie.

Het dier had eind vorig jaar een verlamming opgelopen door bruuske beweging, ze werd geopereerd, gerevalideerd, heeft alle kansen en de beste zorgen gekregen, maar het mocht niet baten. Er kwam geen verbetering meer, moest de ene antibiotica-kuur na de andere nemen, geen positieve vooruitzichten meer. Dan deze moeilijke en pijnlijke beslissing, symbolisch op witte donderdag voor Pasen. WE LOVE YOU RANA and WE WILL NEVER FORGET YOU!

Met rode oogjes en nog steeds snikkend heb ik Helena aan haar klasje afgezet, onderweg de woordjes "my Godfather" , "His Beloved Dog", "my Friend", "is going to sleep for ever", enz... geoefend want ze wil het vertellen aan haar juf en klasgenootjes.
Alexander, wit weggetrokken, wat blauw onder zijn ogen, stil en diep onder indruk, zo heeft hij het huis verlaten.

Zij twee voelen zich het meest betrokken bij dit gebeuren, zij hebben uren met 'Rana' gespeeld, tennisballen en stokken in de tuin weggooien of verstoppen in de struiken, het geliefde spelletje in onze tuin in Doorslaar, 'Poko' die als tweede erachteraan liep en altijd net iets te laat was, de Golden Retriever die nu ook vast en zeker haar nieuwe plaats in de roedel zal moeten zoeken.