Haat- Liefdeverhouding met mijn GPS

't Is al zover, ik zou 'dat ding' al kunnen buitengooien, een route die ik uit mijn hoofd ken en zij (het is een vrouwenstem) wijst me de andere kant op, ik negeer en zij verzoekt me keer op keer me om te draaien "indien mogelijk" (ze is nog vriendelijk ook!) , om dan uiteindelijk een andere route te berekenen, maar me dan 'miles' uit de weg stuurt.

Ondertussen een puber naast je, die zijn rockmuziek door de luidsprekers laat bulderen en achteraan een paar snotneuzen die joelend aan't rollebollen zijn.

Gevolg: mijn zenuwen hebben het onderweg begeven en ik heb alle schuld naar hen toegeschreewd omdat ik me grandioos misreden heb. We zijn thuisgeraakt, met een omweg, zonder brokken en met een toestel waar ik nooit meer in vertrouw!

En ik, die zo nood heeft aan een stevig steunpunt, ik, die me hier soms een heel klein beetje thuis begin te voelen maar een ik, die nog geen energie gevonden heeft om er eens stevig in te vliegen.

Het is net alsof ik hier al veel te lang op vakantie ben geweest en het tijd wordt om een vlucht naar huis te boeken.

Gelukkig hebben zij daar geen last van en zijn ze al verknocht aan hun nieuwe spelletjes, zoals steppen en skate-boarden op het voetpad, op hun blote voeten.