I HATE THIS

Lees dit niet als je te gevoelig bent,
ik zit met een kater en wil dit kwijt in mijn blog.
I'M SO SORRY!!!

Waarom ben ik toch naar hier gekomen?
s' Morgens wil iedereen zo snel mogelijk het huis uit, ze laten de slaapkamers en badkamers gebruikt achter, de keuken staat op zijn kop, de tafel en stoelen plakkerig van de confituur, overal kruimels en vuile tassen. Dan is het hier stil en rest mij het opruimen, wassen en kuisen, ondertussen staat het huis vol met dozen en spullen die geen plaats vinden, iets waar ik horens van krijg.

En niemand die zich zorgen maakt, alleen ik loop hier met mijn haren recht. Alles loopt voor hen in een vakantiesfeertje, maar ondertussen zijn we alle waarden kwijt die ik zo belangrijk vond. Terwijl ze nu in het 1ste leerjaar al behoorlijk kunnen lezen en schrijven kan Benjamin amper de letters benoemen, schrijven is al helemaal een flop, zelfs zijn naam lukt niet meer. De rekenmethode, daar snappen we helemaal niets meer van, als er al een methode is, hij staat dus hopeloos achter.
De meisjes deden het zo goed in de muziekschool, dat is helemaal weggevallen, Eveline geniet momenteel van haar piano, maar zonder wat externe druk zal dat snel verwateren, net zoals bij Catherine met haar gitaar, die ze sinds de talent-show niet meer heeft aangeraakt. Alexander die zich zo goed voelde in Gent, moet nu hard zijn best doen om geen 'lozer' te zijn, zijn bijnaam is 'belga', mag ik dat positief of negatief vinden? Een goede orthodontist vind ik ook al niet, zijn beugel zit al maanden onaangeroerd in zijn mond.

Al twee keer was er 's avonds op de school een voorstelling voor de ouders, maar ook hier kan ik er alleen naartoe gaan, de kinderen kijken een hele voorstelling tevergeefs naar de deur of papa niet binnenkomt, I HATE THIS, dan was ik liever in mijn Lokeren, en hij hier, dan hadden we niet te wachten, ons leven had zijn draai, alles liep gesmeerd, overal was een oplossing voor, iedereen deed zijn ding, zelfs ik had een zee van tijd voor mezelf, ik ging terug naar school waar ik veel plezier en voldoening in vond, ik had nog tijd om te winkelen, om af en toe te staan kletsen met een andere mama, ik kon nog hele middagen in mijn tuin vertoeven tussen de planten en de dieren en 's avonds had alles en iedereen zijn plaatsje.

Dat zijn we allemaal kwijt, ik voel me hopeloos verloren en verdink in mijn tranen naar mijn thuis, zelfs de zon kan me niet bekoren, de hoofdpijn klopt achter mijn slapen, ik wil hier weg.

I'M SO SORRY TO MAKE YOU SAD TO