Lente, een nieuw seizoen.

't Voelt zo raar, de lente begint, we zijn in het putje van de winter hier toegekomen en het lijkt pas gisteren.
Het ingaan van een tweede seizoen in ons nieuwe 'thuis'land voelt gek, alles wordt zo echt, buiten zie ik de bomen blaadjes krijgen, de natuur veranderd, je voelt en ruikt de lente en de zomer die in aantocht is. In al mijn enthousiasme heb ik enkele tomatenplantjes, peterselie en basilicum gekocht om morgen in de tuin op een zonnig plaatsje te planten.

In mijn gedachten zie ik de bloesem aan de fruitbomen en de vele paasbloemen in het gras en hoor ik het uitbundige fluiten van de vogels om 5u 's morgens in het nog donkere Doorslaar. De kippen die ons verrassen met kuikentjes die ergens in het hoge gras zijn uitgebroed. De buurman die in zijn tuin, vol ijver zijn wildse plannen tot uitvoering brengt. Ons huisje dat met gesloten hek nog leeg staat, te wachten op lieve mensen die er een poosje hun thuis willen maken, wachtend op kinderen die er kampen willen bouwen, schommelen en in de zandbak spelen.
Dingen die ze hier niet kunnen, de tuin is door het zwembad te klein. We maken plannen voor een lentefeestje, maar de kinderen kwamen tot de conclusie dat we hier niet veel kunnen, wij die de luxe van een grote natuurtuin hadden waar nog heel veel plaats was om te spelen ook al stond er een springkasteel en een grote trampoline, dan nog hadden ze een zee van ruimte.
Nu zal het een zwemparty worden met bbq of pizza, ook wel leuk maar minder avontuurlijk. Misschien trekken we wel naar de kust, zoeken een plezante plek waar je ook mag bbq-en, of... ik weet het nog niet, misschien bedenk ik nog wel iets.

De kids brachten hun eerste echt rapportje mee, heb er eens naar gekeken maar begrijp het nog niet helemaal. Een formulier in envelop, ingevuld met afkortingen, het ziet er zo boekhoudkundig uit, moet me er nog eens goed op concentreren om het helemaal te analyseren, maar het zag er tot hier toe wel positief uit, oef.

En zij, zij willen alleen maar spelen, genieten van hun eigen kamertje, of lezend in de nieuwe, ruime sofa in de vele strips die uit de dozen tevoorschijn zijn gekomen, terwijl ik sakkerend door het huis loop dat de kamer niet is opgeruimd, dat ze hun propere was niet in de kast kunnen leggen, dat ze zo weinig helpen... Nu liggen ze te slapen, is het muisstil en vind ik van mezelf dat ik weeral overdreven heb, dat het eigenlijk zo erg niet is, dat ze best wel goed meehelpen, dat ik bof met die kids van mij.