van oud naar nieuw

Vlak voor middernacht, net voor ik ga slapen,
besef ik plots dat morgen reeds de laatste dag is van 2006,
ik kan het bijna niet geloven, het gaat veel te snel.
Wat was er zo bijzonder voor dit afgelopen jaar?

• de eerste vier seizoenen in onze nieuwe woning
• voor het eerst een lief in huis
• alex in japan
• surfen voor de hele bende
• belgisch bezoek van familie en van vrienden
• van 0 naar 5 km

Zo zullen we 2007 zijn, nog een open boek.
Wat weten we wel al voor wat komen gaat?

• alex gaat zijn rijbewijs halen
• surf's up in de bioscopen
• belgisch bezoek in april en in juli
• en ik blijf lopen

Een prettig en gezellig oudejaar gewenst, drink er eentje, maar met mate en dan hop naar een spetterend nieuwjaar! Op de gezondheid!

vanbrandekes.be

Sinds enkele maanden raakte ik met mijn ftp-programma niet meer binnen op de vanbrandekes.be site, de website kon nog bekeken worden maar niets kon ik er nog aan veranderen. Zelfs na wat heen en weer gemail met het hostingbedrijf bleef het maar niet lukken. De gewone dagelijkse drukte heeft voorrang en daarom had ik het probleem wat opzij geschoven, ik zou er later wel nog eens stevig induiken en proberen uitdokteren wat er aan de hand is.

Maar de hostingmensen zijn me voor, gisteren vond ik twee mailtjes in mijn mailbox met de mededeling dat ze de site verhuisd hebben en met een lange lijst met alle nieuwe gegevens die ik nodig heb om de website te beheren. "Ah ja, nu zie ik het! Echt alles is veranderd, behalve dan de domeinnaam!" Eerst een beetje kribbig, omdat ik al zo lang geen toegang meer had, maar snel weer content als een klein kind omdat het weer prima werkt. Eindelijk.

En omdat het nog altijd vakantie is, Bert graag wilde koken en de kinderen zich prima amuseerden, ben ik er snel eens ingeduikeld en heb ik ineens de profielpagina's van elk van ons up to date gezet. De startpagina blijft dezelfde, omdat ik Ruth haar tekening nog steeds leuk en passend vindt, zelfs na twee jaar, maar als je op de namen klikt zie je het verschil. Enjoy!

Een volgende stap zou nu het ftp-en van de blogs kunnen zijn, vooral het backup-en interesseert me wel, de tot nu toe 1046 posts veilig stellen. Oh ja, waarschijnlijk heeft (bijna) niemand wat gemerkt, maar de blogs zijn niet meer op de oude blogger maar op de nieuwe, had ik ook al deze week gedaan, lang leve de kerstvakantie met een man in huis die graag eens huisvader is.

start to run les 27

Applaus voor mezelf!
Ik heb het heelhuids gehaald, de allerlaatste les van reeks 1.
En dit zonder butsen of builen, zonder zere plekken of deuken.

Maar met heel veel plezier en enthousiasme.

Ik zou het iedereen aanraden om te proberen, echt waar. Zelfs al heb je nog nooit aan sport gedaan, heb je net een gezin op de wereld gezet, heb je een drukke baan en vriest het dat het kraakt, doe mee met Evy en de wereld gaat er plots veel beter uitzien!

Ook al had ik bij het opstaan soms eens het 'bah' gevoel, eens de podcast door mijn oortjes zoemde, was ik weer helemaal in happy-land.

Ook al was het eens wat kouder, mijn muts hield mijn hoofd toch lekker warm.

Ook al dacht ik dat ik op zondag thuis hard nodig was, eens ik de deur uit was wist ik wel dat ze het zonder mij ook wel zouden redden.

Ook al had ik eens wat minder tijd, wat harder doorlopen deed al snel wonderen.

Ook al geloofde ik niet in mijn kunnen, deze podcast heeft bewezen van wel!

En het was nog heel erg leuk om te doen ook.

Ik voel me beter in mijn vel, mijn buikje hangt al veel minder los, de bilspieren voelen alweer strakker en Bert die zegt dat je het al goed kunt zien!

Ik zal dus zeker verder doen, "beloofd Evy!"

Vandaag bestond de les weer uit 10 min. lopen, een minuutje wandelen en dan 20 min. lopen. Evy zegt dat ik er nu klaar voor ben om de 5 km. helemaal aan 1 stuk te lopen. Alleen weet ik niet hoe ver dat nu is.

Ik zal dus mijn kerstgeschenkje van de kinderen eens gaan uitproberen, het Nike + iPod Sport Kit, die registreert dan mijn tijd, afstand, verbrandde calorieen en kan ik mijn gehele loophistorie bijhouden. Daarmee zal ik gaan lopen MET leuke muziek op de iPod. Eens de kinderen weer naar school zijn, begin ik met de tweede reeks, van 5km. naar 10km.

Ondertussen ren ik rustig en lustig verder, drie keer per week, zodat ik in februari die firecracker run in LA kan meelopen en ik er ook klaar voor ben om in april met mijn vijftienjarig atletieknichtje samen in de bergen en het strand te rennen. Goed idee?

start to run les 26

Begint de titel wat eentonig te gaan klinken? Ik vind van wel, maar wanhoop nog niet want overmorgen is het de laatste keer, dan zit de hele eerste reeks van 0 naar 5 km. er helemaal op, dat wil zeggen dat ik die vijf dan ook aan een stuk ga kunnen lopen, ongelooflijk vind ik het van mezelf, als huisvrouw van 42 met vijf kinderen ben ik zomaar plots helemaal op mijn eentje beginnen lopen.

Ik heb iets tegen weegschalen, toch kan ik het niet laten er af en toe eens voorzichtig op te gaan staan. We hebben zo nog een eenvoudig, goedkoop model, eentje met zowel de kilo's als de amerikaanse ponden, maar zelfs deze blijft steeds op zijn zelfde cijfer staan, geen gram verschil. Ik voel me beter, slanker en fitter, zal ik me dan maar geen zorgen maken over die kilo's?

Raar maar waar, de les was identiek als de dinsdagles van vorige week, eerst een stuk van 10 min. en dan 2 keer een stuk van 12 min. met telkens een minuutje wandelen tussendoor. Gek is dat als ik bedenk dat ik volgende keer 1 enkel lang stuk zal moeten lopen. De uitleg is vast te zoeken hoe je lichaam zichzelf langzaam opbouwt en sterker maakt zonder het te gaan overbelasten en uit te putten. We zullen zien.

Het was gelukkig niet meer zo warm als vorige zondag, een beetje bewolkt en ik ging er vroeger in de ochtend op uit en dat ging alvast veel en veel beter!

start to run les 25

Zondagochtend, net voor kerstavond. Ik had mezelf beloofd te gaan lopen met de kerstmuts op mijn hoofd, niemand die gek zou opkijken want het doen er zovelen de dagen rond Kerst, in de winkels, op school, een leuk zicht trouwens.

Maar, oh een grote 'maar', het was al bijna middag en in tegenstelling tot het koude weer van de voorbije week, zijn de temperaturen de hoogte in gevlogen en genieten we opnieuw van bijna dertig graden rond de middag. Te warm om te rennen met een muts of jasje, te warm. Gepuft heb ik gedaan, de droge wind pakte op mijn adem en ik was erg blij om het er heelhuids vanaf te brengen. Ik heb mijn lesje geleerd, vroeg uit de veren voor wie wil rennen in California, zelfs op zondag.

Al bij al viel de les wel mee, het waren maar 2 keer 15 min. en dat was het, net hezelfde als ik vorige zondag deed, maar het voelde veel zwaarder aan door de veel hogere temperaturen.

Tevreden met mijn prestatie sprong ik onmiddellijk onder de douche om daarna met de kinderen ons samen voor te bereiden op kerstavond.

Merry Christmas!

kerstweekend

Mijn pakjesjacht zit er nog niet op, eigen schuld dikke bult, had ik er maar vroeger aan moeten beginnen, maar morgen is er nog een dag 'en' overmorgen ook nog.

Op Kerstavond willen we onze jaarlijkse traditie weer oppakken, namelijk gezellig op zijn Belgisch gourmetten, net zoals we deden in onze oude keuken aan onze oude kloostertafel, toen onze kindjes nog peutertjes en kleutertjes waren.

Maar nergens gourmet pannekes gevonden! Morgen nog een laatste poging.

Als het hier de komende dagen toevallig wat stiller wordt, dan klik je gewoon door naar de vanbrandekesgazette, het is tenslotte kerstvakantie he, "family time" weet je?

1ste kerstvakantiedag

De winter schoolvakantie is zowat de enige waar ik blij ben de kinderen thuis te hebben, ze amuseren zich door gewoon eens rustig thuis te zijn, genieten en nietsdoen, af en toe een spelletje spelen, boek lezen, blokken uithalen en koekjes bakken, meer plannen hebben ze niet. Deze vrijdag kregen ze als extra vrije dag erbij.

Vanmorgen zijn de drie jongsten al goed gestart, hun kamers opgeruimd, lunch gemaakt, tafel gedekt, koffie gezet, tafel weer opgeruimd en de afwas in de vaatwas. Ondertussen kon ik wat anders doen, het filmpje online krijgen en de kamers opgeruimd van de twee afwezigen. Eveline vetrok deze ochtend vroeg richting Utah, ze belde toen ze California uitreden. Vanavond logeren ze bij de nonkel van haar vriendinnetje en morgen rijden ze verder naar Idaho. Een week zonder haar, maar ook Alex vertrok deze ochtend. Die is met zijn vriendinnetje een weekendje naar Newport, met haar broer en hun papa, meer weet ik niet, hoeft ook niet. Het is een schoon koppelke, ik hoop voor hen dat het zo blijft.

Vrijdagnamiddag is het nu, ik sluit mijn scherm en trek er met de drie overblijvers op uit, pakjesjacht zonder stress, hoop ik toch.

start to run les 24

Nog drie te gaan en de eerste reeks zit er al op, wie had dat gedacht?

Ingepakt tegen de -bijna- vriestemperaturen, 4 graden celsius! M.a.w. een muts en mijn jacket met goed lange mouwen waar mijn handen ook nog bijpassen en mijn bril tegen de lage verblindende ochtendzon.

Slechts een enkele coyote heb ik gezien, dan nog wel een dode, aangereden langs de kant van weg op enkele meters van de ingang van het park, zonde.

Het begon met een opwarmstukje van 10 min., niets aan, ik had zo verder kunnen rennen, maar nee, ik volg netjes de podcast, dus mocht ik een minuutje wandelen om daarna er stevig in te gaan vliegen, 20 min. alstublieft, zonder stoppen, geen wandelingetje tussendoor, gewoon doorgaan op mijn eigen tempo! "Morning! You go forth and back?" roept de man me toe die daar telkens ook zijn stukje loopt. Natuurlijk, hij kwam me al tegen in zijn wagen toen hij het park inreed en ik het park uitliep op de lange kronkelige baan, eens aan de uitgang draai ik een rondje en loop weer helemaal terug naar de parking, dat is netjes 10 min, ideaal dus om op te warmen. Daarna loop ik het park dieper in en zo rende ik hem voorbij, ik voelde me meteen een beetje sullig, "heen en terug" terwijl er een schat aan paden voorradig is. Dat komt er nu van, hoe langer ik loop, hoe kleiner dat park wordt, bijna alles heb ik gezien, de zeer stijle en rotsige stukken probeer ik te vermijden, dus heb ik zo ondertussen een eigen uitgestippeld parcours. Toch ga ik eens opnieuw dat kaartje bestuderen, een andere route, in een loup en niet forth and back.

Jieha! Die 20 minuten liep ik zo uit, geen ademnood, geen pijntjes, helemaal op mijn gemak, ik riep wel zeker tien keer "morning!" naar passerende wandelaars, relaxed kwam het er telkens uit, terwijl ik het voorheen krampachtig fakete. Ik voel het dat we er bijna zijn, het gaat lukken, zeker weten!

Oh ja, "zoek nu maar iemand om die benen eens te masseren" eindigde Evy vandaag haar les "want volgende week vliegen we er nog eens goed in."

start to run les 23

Nog vier lessen te gaan en ik zou de 5 kilometer zo kunnen uitlopen, net voor het einde van 2006. Het lijkt voor mij nog onoverkomenlijk, 5 kilometer moet zo'n een half uurtje in een stuk doorlopen zijn, het langste tot hier toe was twee keer vijftien minuten , een totaal van dertig en de korte pauze tussendoor was nog steeds meer dan welkom.

Vandaag deden we daar 4 minuten bij, maar nu weer verdeeld in drie stukjes. Ik begon met 10 minuten lopen, omdat die eerste stukken nu ook zo lang zijn loop ik die nu eerst uit op harde baan, in het park uiteraard, zo kunnen mijn spieren rustig opwarmen en maak ik minder kans om mijn voeten om te slaan op de hobbelige, stoffige paadjes. Na die eerste tien minuten mocht ik 1 minuutje wandelen en toen werden het 2 stukjes van 12 minuten met enkel een minuutje wandelen tussendoor. Wonderwel ging het zeer vlot, ik had zelfs die minuut niet zo erg meer nodig om op adem te komen, het lijkt of mijn ademhaling en zuurstoftoevoer zich steeds beter stabiliseerd. Enkel op de lange stukken bergop, raak ik wel eens buiten adem, maar als het dan weer wat afdalen wordt hap ik eens goed naar lucht en dan komt alles snel weer in orde, het zuurstofverbruik is duidelijk minder als je niet moet klimmen.

Ik had er wel mijn twijfels over deze ochtend met een slechte nacht achter de rug, sinds gisteren zit er een sluimerende kopvalling klaar, lichte hoofdpijn achter mijn linkerslaap, oren die suizen, sinussen die gezwollen aanvoelen en kouwelijker dan anders. 'k Wou nu niet opgeven want ziek ben ik niet, wel was het deze ochtend nog behoorlijk koud, 7 graden celsius, mijn lange joggingbroek met vestje heb ik de hele tijd aangehouden, met een mutske op mijn hoofd en zonnebril voor mijn ogen, dat deed deugd, zo heb ik eens goed alles uitgezweet en hoop ik er morgen al vanaf te zijn.

Want donderdag wordt wel een mijlpaal denk ik, dan loop ik eerst een stukje van 10 min. en dan eentje van 20 min. , toch is dat vier minuten minder dan vandaag, maar dat lange stuk is toch wel eventjes spannend.

En voor wie nog twijfelt om er ook aan te beginnen: zeker doen, het is keitof en het bouwt zodanig langzaam op dat je enkel maar wat stukjes moet lopen op muziek en helemaal niet voelt dat je aan je conditie aan het werken bent, het gaat vanzelf, niet een enkel spierpijntje heb ik moeten voelen, toch tof he! En laat je niet afschrikken door het winterweer, goed ingepakt moet toch ook lukken?

"Time" person of the Year is ...

... YOU!

Ik had er al vaker over gelezen, maar nu verschijnt het ook nog zwart op wit in Time magazine: "In 2006, the World Wide Web became a tool for bringing together the small contributions of millions of people and making them matter."

De internetgemeenschap, waar jij en ik deel van uitmaken, heeft het afgelopen jaar voor een internetrevolutie gezorgd.

Na een lange dag ploffen we niet in de sofa maar maakten we YouTube-filmpjes, zetten we het een en ander op onze persoonlijke blog, gooiden we foto's online en deden we andere dingen om het wereldwijde web een leukere plaats te maken voor iedereen.

Daar is inzet en toewijding voor nodig, het vraagt toch telkens weer tijd, doch graag gedaan en ook wel verslavend, want het internet is niet langer een superindividueel en asociaal medium, maar is een technologie die mensen dichter bij elkaar brengt en een band schept. Ik werd er beter van, ik hoop de wereld ook.

Leve het internet, proficiat voor ons allemaal!

start to run les 22

"Weeral over dat lopen!" hoor ik al zuchten. Toch blijf ik er maar over rapporteren, ik had het beloofd en het is zo leuk voor mezelf om eens terug te gaan lezen in die eerste lesjes, hoe ik toch puffend sommige stukjes heb doorgeworsteld en wat een verschil het is met nu!

Twee keer een stuk van 15 minuten, zomaar aan een stuk met enkel 1 keer een rustpauze -wandeling- van 2 minuutjes. Ik zou liegen als ik zeg dat het goed ging, het is me gelukt, maar sommige momenten moest ik toch eens flink doorbijten. "Volhouden, kom aan!" sprak Evy me moed in, "nog eventjes". Toch wel raar hoe je soms een tweede energiescheut krijgt nadat het even moeilijk ging, het is net alsof er een potje reservevoorraad van energie opengaat, want hoe lastig het soms werd, zo vlot gingen dan weer bij die laatste loodjes.

Het leuke van dat kwartier lopen is dat ik net van de ene kant van het wandelpad tot aan de andere kant kon geraken, daar even wat "rond"gewandeld, letterlijk, dan weer terug. Heerlijk!

Het heeft gisteren weer een paar buien geregend, regenseizoen weet je, deze ochtend was de lucht nog blauwer dan blauw, zo zuiver en fris, prachtig gewoon. Oneindig ver kon je zien, de bergketens in de verte, bedekt met verse sneeuw van de nacht, lagen scherp afgetekend, hemels mooi. Dan die frisse lucht, zo zuiver en geurend naar natte kruiden.

Toen ik bijna thuis was kwam de halve buurt me tegen, ook zij wilden genieten van dit ochtendlijke gloren, mijn meisjes waren er ook bij en later zijn Bert en Benjamin hen nog met de fiets achterna gecrost. Dit is California en daar geniet je vanin de vroege uurtjes van het buitenzijn want dan is het op zijn mooist en aangenaamst, eens de klok drie uur voorbij is, voel je deze dagen de avond binnenvallen, terwijl we zelfs nu nog in de winter al vroeg daglicht genieten.

start to run les 21

Whaauw, ik kan er niet van over, had ik het op voorhand geweten had ik het misschien al opgegeven. Zegt die Evy daar aan het begin van de les, dat we eventjes drie stukjes gaan lopen, twee keer 10 min. en eentje van 12 min.! Schrok ik me daar een aap als ik onmiddellijk met die eerste tien mocht beginnen. (Narekenen, tijdens het lopen, deed me wel beseffen dat we exact dezelfde tijd zouden gaan lopen als vorige keer, een totaal van 32 minuten.)

Nu sta ik tegenwoordig altijd op de parking midden in het Rancho Sierra Vista/Satwiwa park, omdat ik om acht uur daar de eerste ben en mijn buurman me een keer bang heeft zitten maken, loop ik nu eerst het hele stuk terug op de baan tot aan de ingang en dan terug, geen auto die me tegenkomt, veel te vroeg, maar ik voel me daar tenminste net iets veiliger. Alhoewel ... vorige dinsdag liepen daar schoon twee coyotes de baan over, niet zo ver van me weg, die dag zag ik er zelfs in totaal 5! Toen begon ik zelfs te bedenken dat ik zo weinig konijnen zie hier, stel je voor, als die beesten geen konijnen meer hebben om te pakken en ze honger krijgen?

Vandaag heb ik er zeker drie zien wegspringen, ik voelde me gelijk een stuk meer op mijn gemak en ik zag maar een coyote. Eens ik terug van de baan ben en mijn weg verderzet op de paden door het park, zie ik steeds meer mensen, het is nu bijna elke keer dat ik hetzelfde bejaarde koppel met hun verrekijker tegenkom, een andere loopster en nog een oudere man die ook loopt. Af en toe nog een wandelaar en een mountainbiker, maar veel zijn het er niet. Ik heb dat graag zo, rustig zonder je gestoord te moeten voelen door anderen, alleen samen zijn met de natuur, zachte temperaturen en de zon aan een staalblauwe hemel, wat wil een mens nog meer?

En ja hoor, het ging goed, die drie lange stukken, bij het laatste was ik op tien minuten al weer aan de parking en ik had nog twee minuten te gaan, toen heb ik nog een mooi pad genomen dat opberg is, ik wou mezelf nog een extra uitdaging geven, "als ik neerval dan val ik tenminste niet ver van de auto" stelde ik mezelf gerust. Ik geloofde er niet in, ik was op het einde buiten adem maar ik heb het gehaald, eens een paar keer diep en uit geademend en ik was er weer helemaal door, de wandeling terug naar beneden gaf me tijd om af te koelen. Heerlijk die lessen, ik denk dat ik verslaafd ben.

Start-To-Run hesje

En kijk, gisteren zat er een kadootje uit Belgie bij de post, het start-to-run loophesje van Evy.

In november kreeg ik een mailtje van Luc Mertens, VRT projectleider van o.a. het start-to-run programma, hij vindt het erg leuk dat er nu ook duizenden kilometers van Belgie iemand sportief is dankzij deze podcast. Belgische sporters krijgen een lichtgevend hesje op de Start-To-Run events die telkens een reeks afsluiten, maar gezien ik zo ver woon … wou hij me graag eentje per post opsturen. "Achteraan op het hesje staat ‘Getraind door Evy’. En dat ben jij inmiddels toch ook?", voegde hij aan zijn mailtje toe. TOF HE?

Op het moment van het mailtje, halfweg november, waren er reeds 357.000 downloads, iets dat ze zelf nooit verwacht of ooit durven dromen hadden. Een artikeltje over het succes van de Podcast, toen nog maar pas na de start ervan en al onmiddellijk raak.

Dat hesje ga ik dragen natuurlijk, in februari op de "Los Angeles Chinatown Firecracker 5/10 k"!

Ik schrijf me in voor de 5 kilometer en Bert en de kinderen komen supporteren.

En dan ... beloof ik ... dat er foto's komen!

start to run les 20

Les 20! Ik kan het bijna niet geloven, maar wat nog minder geloofwaardig is, zijn de vier keer 8 min. die ik zomaar uitgelopen heb vandaag, zonder problemen! Te bedenken dat ik de eerste lessen die 2 min. en dan die 3 en zomeer soms echt afmattend vond, doe ik het nu zonder moeite. Ik die in het begin die korte opwarmstukjes zo hard nodig had, kon nu ineens dat lange stuk uitlopen zonder buiten adem te raken, daarbij waren de op-adem-komen-stukjes ook zeer kort, na de eerste acht was het slechts 1 min. wandelen, na de tweede acht kreeg ik 2 min. en na de derde acht was het weer maar 1 min. en dat was echt ruim voldoende, gek hoe mijn lichaam er zo aan gewoon geworden is!

Die start-to-run lessen werpen echt hun vruchten af, het zeer langzaam opbouwen en dan die week dat het echt veel makkelijker was geven je lichaam de nodige tijd om telkens te herstellen van de inspanning en je met kleine stukjes week per week sterker te maken. Ik voel het, ook al is er amper een kilootje af, ik voel me iets minder blubberen, als ik nu ook eens wat minder zou eten en snoepen komt mijn figuur wel weer goed, daar geloof ik wel in, al zal ik er nooit meer uitzien als een hippe twintiger met een wespentaille. Toch wel gek he, dat eens je de kaap van de veertig over bent, alles wat rechter wordt en minder stevig is, de extra's er zo aanvliegen ook al is je eetpatroon niets veranderd, toch wel een zeer zichtbaar teken van ouder worden.

Maar niet getreurd, want ik voel me op en top leven, dat lopen doet me goed, ik wordt het niet beu en de natuurparken worden mijn tweede thuis, wat was ik benieuwd hoe het er zou uitzien na die fikse regenbui van afgelopen zaterdag. De kruidige aroma's overvielen me al bij het uitstappen en tijdens het lopen kregen mijn openstaande longen een gezondheidskuur, zuurstof gemengd met al die kruidengeuren, dat kan toch niet ongezond zijn he?

de oude blogger en de nieuwe blogger

Ik vertelde al eerder dat er wat aan de blog zou kunnen gaan veranderen, maar ik heb de overstap nog even af gehouden. Laat het testen en proefkonijn spelen in de Beta(test)-versie maar aan anderen over, ik hou me liever nog veilig, twee jaar 2 blogs vol geschreven, in dit geval bijna 1000 posts gooi ik niet voor de haaien.

Toch zal het nu niet lang meer duren eer ook ik zal verplicht worden om over te stappen naar de nieuwe -en betere?- versie, het systheem zit in zijn laatste fase van de definitieve nieuwe blogger, maar om alles zonder te veel problemen te doen verlopen hebben ze de grotere blogs weer het recht ontzegt om nu over te stappen, m.aw. alles blijft op mijn blogs nog bij het oude tot ik weer mag en waarschijnlijk zal moeten. Als dan alles goed gaat zal niemand wat merken of er last van ondervinden, dat hoop ik toch, om eerlijk te zijn vind ik het wel spannend en bedenk ik allerlei manieren om niets verloren te laten gaan.

Gisterenavond bleek de toegankelijkheid van mijn blogs danig verstoord, zeer traag en met fouten ingeladen, dat komt door de werken bij blogger, ik verwacht dat het nog zal voorvallen tot alles weer bij het normale is.

start to run les 19

We hebben onze eerste regen gehad! Niemand die er verdrietig om werd, integendeel, dit is waar iedereen op zat te wachten, een goeie plensbui. En dat heeft het gedaan, van vijf in de namiddag tot stuk in de nacht, een keertje goed stevig regenen.

Zo blij als ik was, zo ongerust was ik ook om in de regen te moeten gaan rennen, om eerlijk te zijn werd ik daar toch een beetje zenuwachtig van, ik weet niet of ik het nog gedurfd zou hebben. Niet bang om nat te worden maar als het regent dan komt hier werkelijk niemand buiten, de bouw stopt ermee, paarden worden binnengehouden en wie niet buiten moet blijft binnen. Ik zou dus gewoon een rare vogel zijn.

Maar het zou Calif0rnia niet zijn als bij het krieken van een nieuwe dag de zon niet weer stevig zou schijnen, frisjes maar een o zo heerlijk ruikende buitenlucht, geen wolkje te zien, buiten is alles kletsnat en de bergtoppen in de verte liggen bedekt met sneeuw, zo mooi.

Ik kon dus niet rap genoeg buiten zijn. Op mijn wandeling naar beneden begroet ik mijn buren die net als ik op deze vroege zondagochend genieten van de frisse lucht. Surfen zit er niet in vandaag, het zeewater is na een regenbui vervuild door alle chemicalien en afvalstoffen die langs de riolen het water invloeien, verboden terrein dus. "Je zou met me mee kunnen gaan." stelde ik haar voor. Daar had ze wel zin in, een tel had ze maar nodig om wat anders aan te trekken en samen trokken we gezellig de bergen in op het wandelpad.

"We beginnen altijd met een kort stukje van 2 min. stel ik haar gerust." Maar niets was minder waar, laat het nou de eerste les wezen dat ik er onmiddellijk stevig in te vliegen had, 5 min. alsjeblieft, ja 5 min! "Geeft niet." zegt ze. Ik was er wel gerust in, haar conditie is prima en met een hele week surfen op Waikiki achter de rug, is ze goed in vorm.

Het ging dus zo: 5 min. inlopen, 2 min. wandelen + 6 min. lopen, 2 min. wandelen + 7 min. lopen, 2 min. wandelen + 8 min. lopen en weer 2 min. uitwandelen. Ik denk toch dat de wandelstukjes telkens 2 min. waren, we hebben zodanig gekletst onderweg dat ze veel korter leken, ook de loopstukjes, dus echt zeker ben ik niet. Ze kon goed volgen, enkel bij het laatste lange stuk moest ze forfait geven, begrijpelijk, ik zou het enkele weken ook niet gekund hebben! Niet te geloven dat ik dat nu bijna moeiteloos doe, ook vandaag raakte ik niet echt helemaal buiten adem en ik had nog adem over om te praten! Goed he!

A White Christmas

... with Narcissus Paperwhite.

Tussen de keien en cactussen aan de voordeur groeien deze prachtige bloemetjes, alsof het lente is.

Binnen staat ook een potje, het hele huis geurt ernaar. Het zou het makkelijkste bolgewasje zijn om geforceerd binnenshuis te laten bloeien, doen dus!

Bloeiende bolletjes tijdens de donkere dagen.

The gardenlady

Moet het nog gezegd?

Het gebeurt wel eens dat ik een avond vroeg in bed kruip, vooral om na te denken. Jammer genoeg ben ik dan vaak zodanig moe dat ik al vlug in slaap val en ik de volgende ochtend weer wakker wordt zonder enig denkresultaat. Toch doet een goede nachtrust me meer deugd dan het piekeren en zie ik de volgende ochtend de zaken weer veel helderder.

Waarover ik dan kopzorgen heb, wil ik het hier niet hebben. Want daar gaat het nu net over, bloggen, de zin en het nut van.

Het is al zo vaak gezegd en ondertussen is ook iedereen daarvan overtuigd, bloggen is therapeutisch. Vooreerst moet je het onderwerp deftig op een rijtje gezet hebben vooraleer je het leesbaar kan neerpennen, alleen dat al is een deel van de genezing. De volgende stap is dat anderen je relaas gaan lezen en er ook een eigen mening bij kunnen voegen, waarop anderen dan weer kunnen reageren, de commentaren dus, horen bij de tekst maar gaan een eigen leven leiden en dat is best wel tof. Net zoals een los gesprek in het echte leven, je verteld wat, de ander replikeert en bijstaanders vertellen ook wat en soms, soms gaat het gesprek een andere richting uit. En net zoals in het echt, hou ik die dingen graag objectief, niet hoogstaand technisch, niet beschuldigend, niet opschepperig, niet vervelend, niet wijsneuzig, maar heb ik gewoon wat te vertellen.

Oh ja, ik heb in het verleden soms eens goed mijn hart gelucht, heb ik dingen neergeschreven die ik nooit gezegd zou hebben gekregen, maar ze hebben me toen geholpen en dat is wat voor mij telt.

Maar bloggen kan ook informatief zijn en weer gaat het over communiceren, weer ga je een geschreven gesprek aan, weer deel je iets mee en gaan anderen daar wat op weten. Ook dit concept van bloggen vind ik even leuk.

Ik besef dat ik als veertiger best wel mee ben met mijn tijd, ook al heb ik deze technologie niet van thuis uit meegekregen, doe ik het zonder enige hulp. Een aantal jaren geleden volgde ik wat computerlessen, ik was toen een ware computer analfabeet, zelfs het ding aan- en afzetten kon ik niet, maar Bert zat in het buitenland en de kinderen hadden mijn hulp nodig, dus (God zij dank) moest ik daar wel iets aan veranderen. In het begin wilden mijn hersenen niet mee, die waren nog van de oude tijd en er niet op voorzien (dacht ik, domme ik), maar na de vijfde les klikte er wat daarboven en was ik verkocht. Alles deed ik zelf, nu ook nog, want ook al komt Bert nu elke avond naar huis, het is telkens veel te laat en zijn we tegen dan allebei moe en uitgeput.

Gelukkig doe ik het graag en trek ik goed mijn plan, doe ik niets liever dan alle nieuwtjes lezen, de forums erop napluizen, proberen en dingen zelf uittesten en weet ik dus ongeveer wat er op de markt is en wat er leeft. Maar mijn gezin leeft ook, meer dan ooit zelfs, nu die hormonen in veelvoud door ons huis razen, gelukkig is dat zeer ruim en luchtig uitgevallen, zodat het niet te vaak stinkt naar eindeloze discussies. Een moeilijk debat, waar ik momenteel heel veel raad in zou kunnen gebruiken. Toch heb ik (tot hier toe) veel geluk met mijn kinderen, maar het gaat zo razendsnel dat ik moeite heb om te volgen. Ik zou ellenlange verhalen kunnen schrijven, maar ze lezen alles letter per letter mee, ze zijn zo kritisch, geen woord mag verkeerd staan, vergeet het dus maar.

Blogger, nog zo iets, je hebt ook Typepad en Wordpress en nog zovele andere, al dan niet gratis, internet mogelijkheden om te bloggen. Er werd wel eens geklaagd over Blogger en toen ging iedereen over naar de zoveel betere Wordpress. Ik was best tevreden, ook nu nog, ik kan er alles mee en heb (bijna) alles wat ik wil en nodig heb, waarom zou ik dan veranderen? Maar Blogger evolueert ook mee met zijn tijd, net als ik, ze hebben al een tijdje een beta-versie uit, wie nieuw registreerd zit automatisch op de nieuwe (in test) versie, de anderen worden een voor een uitgenodigd om te 'switchen". Het is zover, sinds deze ochtend kan ik ook, maar, er is geen weg terug, ik heb zoveel aan mijn template zitten knutselen dat ook dat zal verloren gaan, maar veranderen zal ik want die labels wil ik ook, vooral daarop zat ik al lang te wachten. Ik ga mijn template dus eerst goed opslaan voor ik de stap zet. Ofwel maak ik van de gelegenheid gebruik om het heel anders aan te pakken, wie weet. Dus ... als hier de komende dagen rare dingen gaan gebeuren, weet je wat er aan de hand is.

Waar ging het nu weer over? Maakt het uit? Ik wou dit gewoon even kwijt.

start to run les 18

Nog rood aangelopen en vol energie kom ik thuis, op het antwoordapparaat staat een boodschap dat de art-les in Helena's klas niet doorgaat omdat mijn collega lesgeefster haar peutertje ziek is, we doen het altijd gezellig met zijn tweetjes en daarom verleggen we het naar volgende week.
Dus heb ik vandaag wat extra tijd en kan ik eerst mijn relaas doen over -weeral- mijn fantastisch uitje in de open natuur.

Onderweg hoor ik op het nieuws dat de vernielende brand zondagochtend omstreeks 2:30 am. ontstaan is door vonken aan electriciteitskabels. Er was slechts een luchtvochtigheid gemeten van amper 1 tot 2 %, dat is even droog als in de Nevada woestijn en zeer uitzonderlijk. De sterke Santa Ana wind doet zoveel electro statische electriciteit ontstaan dat de wiegende kabels die tegen elkaar wrijven, vonken maken, die vallen op de droge steppe, de rest kan je raden.

In het onderstaande schema, dat afgelopen maandag in de krant stond, kan je heel goed zien hoe die gevreesde Santa Ana winden ontstaan en wat ze tot gevolg hebben voor onze omgeving. Klik op de foto voor meer uitleg.


Iets na achten kom ik aan op de parking, het (grote) gebied rond het Shumash Indianen informatiecentrum blijft nog open, weeral blijk ik de enige vroege vogel te zijn, maar het is er heerlijk rustig en reeds warm genoeg zodat mijn vestje in de wagen kan blijven.

Het loopschema viel best mee: 2 min. lopen, 2 min. wandelen + 4 min. lopen, 2 min. wandelen + 5 min. lopen, 2 min. wandelen + 6 min. lopen, 2 min. wandelen + 7 min. lopen en 2 min. uitwandelen. Boven me cirkelt een buizerd met haar piepend jong rondjes en in de verte staat een coyote naar me te kijken.

Ik voel echt dat mijn conditie er merkelijk op verbeterd is, het lopen verloopt soepel, ik raak niet meer buiten adem, zelfs niet op de stukjes bergop. "Je bent een echt natuurtalent" zegt Evy. Daar geloof ik natuurlijk niets van maar het is wel leuk om dat tussendoor te horen te krijgen. Het komt enkel omdat we samen al 6 weken aan het trainen zijn en dat het opbouwen zo lekker langzaam gaat dat ik het gevoel heb dat het vanzelf gaat. GREAT!

Ik maak zelfs al grootse plannen. Hilde stuurde me een link door, een loopevenement februari 2007 in downtown LA, ook zit de 5 km ertussen, dus misschien doe ik wel mee!

global warming

Er is veel over te doen in de media, iedereen heeft er zijn mening over en niemand die twijfelt, hier is het bewijs uit het standpunt van een doorwinterde huismoeder als ik:

start to run les 17

Hoe meer ik er ga rondrennen, hoe meer ik er verzot op raak, het park dat me zo vertrouwd wordt dat ik er niet meer zo vaak verloren loop en me er steeds beter thuis ga voelen.

Zelfs na de buurman zijn bezorgde raadgevingen heb ik me nog nooit zo veilig gevoeld, de omgeving schept zo'n danige rust over me heen dat ik de hele wereld aan kan. Coyotes zullen me niet aanvallen en ratelslangen vinden de koele ochtend te koud. Bij mijn aankomst iets na achten ben ik meestal de bijna enige aanwezige, onderweg kom ik af en toe een andere jogger of wandelaar of natuurliefhebber of mountainbiker tegen en als ik terug kom op de parking staat mijn auto er niet meer alleen.

Vanochtend was het opvallend drukker, het was ook zo'n prachtige dag, staalblauwe lucht, ideale temperaturen en windstil, wat een verschil met een week geleden! Ik heb er zo van genoten dat ik er niet van over kon, ik voelde me in het paradijs.

Toch had ik er bij het wakker worden helemaal geen zin in, "bah" dacht ik, het zat me niet in de benen, maar zoals de routine het wil, trok ik mijn loperspakje aan, zorgde ik voor de kinderen, bracht hen naar school en stopte op de parking van Satwiwa. Zonder nadenken de iPod aan en Evy zou me wel zeggen wat te doen. Nog geen twee stappen had ik gezet of ik was er plots helemaal klaar voor, het ging zelfs super goed vandaag, al zeg ik het zelf maar ik heb het schitterend gedaan die 34 minuten.

Het begon met de opwarming van 2 min. lopen en 2 min. wandelen. Ook wel nodig, want je voelt dat die spieren en de ademhaling nog niet vlot genoeg mee willen, ik noem die eerste minuten dan ook liever het wakker maken van mijn lichaam.

Daarna mocht ik 3 min. lopen en weer 2 min. wandelen en toen heb ik twee keer 6 min. moeten lopen met daartussen 2 min. wandelen en als laatste een stukje van 7 min. en wat uitwandelen.

Ongelooflijk, maar het ging als koek, niets geen moeite, niet buiten adem, geen hoge transpiratie, bijna ging het helemaal vanzelf. Wel moet ik bekennen dat ik de extra stijle stukjes wat heb vermeden en dat ik een stuk op harde baan gelopen heb. Maar op het einde had ik zodanig spijt dat het gedaan was en ik zat nog vol energie dat ik van die 7 min. stiekem een 8 gemaakt heb. Ik ben best wel fier op mezelf (en Evy zegt dat dat mag!)

Ondertussen heb ik virtuele loopmaatjes gekregen met dezelfde podcast, met een mp3 speler of een iPod, leuk toch! Laat maar van jullie horen hoe het gaat!

a firefighter's worst nightmare

Foto's: LA times

De grootste nachtmerrie voor een brandweerman zijn:

na maandenlange droogte zeer sterke Santa Ana winden die dagen nog zullen aanhouden, zowel 's nachts als overdag. Het had er dus van moeten komen, de "wildfires", opnieuw! En weer in onze buurt, dichter nu.

Rukwinden gieren zo nu en dan met stevige opstoten door onze openstaande ramen, de windshimes in de buurt hoor je zeer opvallend klingelen, planten in potten liggen omver, deuren slaan dicht en alles wat een beetje losligt is ondertussen helemaal weggewaaid.

Een eerste ochtendlijke aanblik door het slaapkamerraam deed er ons niet meer naar raden, dikke grijze rookpluimen niet vanachter de bergketens of van ertussen maar een heel stuk ervoor, van net aan de andere kant van Thousand Oaks, in Moorpark, natuurbranden op twee plaatsen. Wat later, buiten, tijdens mijn run rook ik het vuur als van een gigantische open haard, doch vloog de rook niet onze richting uit. Wat later vernam ik dat er nog een derde brand was in in de buurt, maar volledig onder controle.

We zouden gaan wandelen maar bij de ingang van het staatspark stonden we voor gesloten hekken, de parkwachter wees naar het geschreven aangeplakte papier op zijn ruitje "gesloten door extreem brandgevaar". Onderweg reden er ons enkele lange collonnes van brandweercorpsen voorbij, uit andere regio's, die komen helpen.

Het is nu avond en de dikke grijze wolken zijn niet meer zichtbaar in de donkere nacht, des te meer het vuur, de rode gloed, de vlammen en de flikkerlichten van brandweertrucks.

Rondom bewoond gebied, kurkdroog struikgewas, warme windstoten tot 110 km/u bij een luchtvochtigheid van amper 8%. Vijf huizen en een opslagplaats zijn deze namiddag platgebrand, ik hoop dat het hierbij blijft. Het Thousand Oaks community center zit vol met bewoners van de 3000 bedreigde woningen. Ik hoor helicopters overvliegen om de buurt te controleren. We weten het maar al te goed, ook hier is de kleinste vonk voldoende om op een pink alles neer te branden.

de ventura county sheriff's webnieuws

online televisienieuws cbs2news

de plaatselijke krant venturacountystar

de Los Angeles times

start to run les 16

Een vroege zondagochtend bij een strakke droge wind, mijn dun vestje vloog al snel in een knoop rond de heupen op het Los Padres wandel- en mountainbikepath. Het zou wat minder vermoeiend zijn had Evy beloofd en ze heeft zich aan haar woord gehouden.

Het begon met 2 min. lopen en 2 min. wandelen. Daarna werd het 3 min. lopen en weer 2 min. wandelen en toen drie keer een stukje van 5 min. lopen met daartussen 3 min. uitwandelen om op adem te komen en de spieren te laten recuperen.

Het ging prima, ik had zelfs nog enige reserve. Geen spannende ontmoetingen met wilde dieren, wel veel mountainbikers met honden en wandelaars met honden. Misschien daarom net?

Toen ik weer thuiskwam zat de buurman met Bert te koffiekletsen en toen heeft die me een beetje bang gemaakt. Dat ik toch best niet alleen door de bushes ren, en als ik dan toch, ik me beter een pepperspray of stick moet aanschaffen om mee te nemen. De coyotes zijn niet meer wat ze vroeger waren, ze zijn veel minder mensenschuw en we zien ze te vaak en te dicht en op klaarlichte dag. Toch hoorde niemand van ons dat ze iemand aanvielen, diegene die ik tegenkwam renden toch steeds braafjes weg, al was het op hun doodse gemak.

weerpraatje

Wie denkt dat de Californiers het zelden of nooit over het weer hebben, die heeft het mis. Wie denkt dat ze daar even erg over kunnen klagen als in ...B... die heeft het ook mis, te begrijpen natuurlijk, ha.

Zo is het sinds april kurkdroog en ook al hebben ze in San Francisco en in Los Angeles en in San Diego de vorige weken reeds een goeie Californische herfstbui mogen ervaren, onze streek viel er vantussen. Voor mezelf nog geen geklaag, de inboorlingen daarentegen verlangen hartstochtelijk naar een hemelse bui.

Wel was het bitter kou in het begin van vorige week, strakke wind, kurkdroge lucht die ijzig aanvoelden, gesprongen handen en lippen tot gevolg en vonken van statische electriciteit die me doodergeren. Want daar kan ik nu eens niet tegen, die kleine venijnige schokskes gaan door merg en been, alleen al daarvoor droom ik nu ook stiekem van een koele regenbui.

Maar de lucht blijft droog, de rukwinden zijn ook terug maar ze brachten wel weer warme lucht, Santa Ana in december?