start to run les 19

We hebben onze eerste regen gehad! Niemand die er verdrietig om werd, integendeel, dit is waar iedereen op zat te wachten, een goeie plensbui. En dat heeft het gedaan, van vijf in de namiddag tot stuk in de nacht, een keertje goed stevig regenen.

Zo blij als ik was, zo ongerust was ik ook om in de regen te moeten gaan rennen, om eerlijk te zijn werd ik daar toch een beetje zenuwachtig van, ik weet niet of ik het nog gedurfd zou hebben. Niet bang om nat te worden maar als het regent dan komt hier werkelijk niemand buiten, de bouw stopt ermee, paarden worden binnengehouden en wie niet buiten moet blijft binnen. Ik zou dus gewoon een rare vogel zijn.

Maar het zou Calif0rnia niet zijn als bij het krieken van een nieuwe dag de zon niet weer stevig zou schijnen, frisjes maar een o zo heerlijk ruikende buitenlucht, geen wolkje te zien, buiten is alles kletsnat en de bergtoppen in de verte liggen bedekt met sneeuw, zo mooi.

Ik kon dus niet rap genoeg buiten zijn. Op mijn wandeling naar beneden begroet ik mijn buren die net als ik op deze vroege zondagochend genieten van de frisse lucht. Surfen zit er niet in vandaag, het zeewater is na een regenbui vervuild door alle chemicalien en afvalstoffen die langs de riolen het water invloeien, verboden terrein dus. "Je zou met me mee kunnen gaan." stelde ik haar voor. Daar had ze wel zin in, een tel had ze maar nodig om wat anders aan te trekken en samen trokken we gezellig de bergen in op het wandelpad.

"We beginnen altijd met een kort stukje van 2 min. stel ik haar gerust." Maar niets was minder waar, laat het nou de eerste les wezen dat ik er onmiddellijk stevig in te vliegen had, 5 min. alsjeblieft, ja 5 min! "Geeft niet." zegt ze. Ik was er wel gerust in, haar conditie is prima en met een hele week surfen op Waikiki achter de rug, is ze goed in vorm.

Het ging dus zo: 5 min. inlopen, 2 min. wandelen + 6 min. lopen, 2 min. wandelen + 7 min. lopen, 2 min. wandelen + 8 min. lopen en weer 2 min. uitwandelen. Ik denk toch dat de wandelstukjes telkens 2 min. waren, we hebben zodanig gekletst onderweg dat ze veel korter leken, ook de loopstukjes, dus echt zeker ben ik niet. Ze kon goed volgen, enkel bij het laatste lange stuk moest ze forfait geven, begrijpelijk, ik zou het enkele weken ook niet gekund hebben! Niet te geloven dat ik dat nu bijna moeiteloos doe, ook vandaag raakte ik niet echt helemaal buiten adem en ik had nog adem over om te praten! Goed he!