to sleep

Het is 6:30 am, de wekker vliegt aan, een dreun en het zenuwslopende gepiep valt stil. De minuten die volgen zijn van cruciaal belang omdat ik snel nog wat intensief wil slapen, aan dubbele snelheid want de nacht is om en ik voel dat het niet genoeg was.

Waar ik vroeger als eerste het bed uitsprong, ben ik nu -sinds een jaar- steevast de laatste. Van typisch ochtendmens helemaal omgedraaid naar avondmens, nogal een geluk dat het met Bert net omgekeerd is, waar hij vroeger niet uit bed te krijgen was, staat hij nu als eerste op en neemt een douche en zet koffie en maakt ontbijt en tegen de tijd dat ik beneden kom zit de hele kroost aan tafel.

Daarom een klein onderzoekje: komt dit doordat

• we nu de dag voor de nacht gewisseld hebben
• omdat de sikkelvormige maan met zijn punten naar boven wijst en dat in Belgie altijd omgekeerd was/is (juist of niet juist)
• omdat de kinderen groter worden
• omdat we op een keerpunt in ons leven zitten

nestgevoel

Ooit, heel lang geleden, toen zelfs den oudsten nog een peuter was, knipte ik dit uit het Bondskrant -je, jaren hing het aan ons prikbord in de keuken, telkens ik dat eens 'opkuiste' kreeg het steevast een ander plaatsje tussen de rest, andere knipsels, tekeningen, prentkaarten, ik heb het zelfs mee ingepakt voor de overzeese verhuis. Mijn stukje rodedraad.

Zondagavond, tien voor negen,
kinderen naar bed,
tijd om het weekend te review-en.

Even moet ik heel hard nadenken, want ik weet het niet meer, noemen ze dat geen "blackout" of zoiets? Dan komt het weer, het waren twee rustige maar fijne dagen, "familytime" iets wat ik meer en meer koester, nu het nog kan want we beseffen dat het niet zal blijven duren.

Vooral als we Alex. horen tellen, of beter aftellen naar de dag dat hij het examen "traffic laws" mag afleggen, als hij vijftien en een half is, de eerste stap naar een rijbewijs, dan voel je zo hoe hij hunkert naar meer zelfstandigheid, zijn eigen leven opbouwen, zich loswrikken uit ons nest. Zijn eigen gezellige meest private kamer van ons nieuwe huis is nu reeds zijn eigen plekje, helemaal van hem alleen, onder ons bewakende oog, maar ook dat zal ooit niet genoeg zijn.

centigrade

Toen we nog in het andere huis woonden waar het achtertuintje bestond uit een echt zwembad dan was de temperatuur van het water altijd een deel van het gesprek zeker als er vriendjes kwamen zwemmen. Zoals het bij goeie technologie betaamd, hing er naast de achterdeur in de keuken een bakje van waaruit alles kon geregeld worden alsook het aflezen van de temperatuur, je kon bij het instellen zelfs kiezen tussen graden Fahrenheit of Celsius. Hoe vaak heb ik daar niet staan omrekenen en proberen uitleggen hoeveel die 27 graden Celsius wel ongeveer is in Fahrenheit en omgekeerd.

Telkens bekroop me een onaangenaam gevoel dat "iets" in mijn verhaal niet klopte.

Vandaag heb ik het ontdekt!
Celsius is niet celsius maar "centigrade".

hoe kan dat nu?

In televisieland geen tv hebben, als bij al je vriendjes wel minstens vijf toestellen in huis staan te spelen waarvan er bijna zeker twee grote beeldschermen waarvan er eentje hoogstwaarschijnlijk ook een "flatscreen" is. Hoe overleef je hier 'zonder' als ieder modaal gezin van bij het wakker worden slaafsgewijs zijn 'remotecontrol' neemt en begint te zappen, van de slaapkamer naar de badkamer naar de keuken.

De distributiekabel komt toe, er hangt een pracht van een sateliet aan het dak en er staat een gesofistikeerde antenne bovenop, 'en' we hebben welgeteld 1 klein televisietoestel, wat houdt ons dan nog tegen?

De goesting om de nodige kabel naar de juiste plek te trekken, omdat al dat werk misschien niet op gaat tegen dat reklame- en televisiegeweld.

Voor ons dus ook af en toe een dvd-tje, de verzameling breidt zich al aardig uit tot groot joleit van de kinderen. Op dat vlak willen ze niet meer ruilen.

Ikzelf zou me nog wel eens zonder nadenken en zonder concentratie helemaal uitgevlakt willen neervlijen, kijken naar 'niets', me laten meeslepen in het ijle, een avondje televisie dus.

vier op een rij

Alle goeie dingen bestaan uit vier?

Ik ving een stokje van Wendy, had even geen zin om te beginnen kuisen -alhoewel ik grootse plannen heb voor vandaag!- stel het euvel dus nog even uit door te spelen:

Vier baantjes die je in je leven hebt gehad:

• babysitten
• hulpje in een taverne
• kranten tellen en verpakken
• kleding

Vier plaatsen waar je gewoond hebt:

• Sint-Niklaas
• Brussel
• Lokeren
• California

Vier plaatsen waar je op vakantie ging:

• Oostenrijk, zomer en winter
• Frankrijk, winter en zomer
• London, kort week-endje
• California, twee lange zomers

Vier televisieprogramma's waar je graag naar kijkt:
uit ons Belgie hoofdstuk want nu hebben we geen televisie

• de laatste show
• het laatavondnieuws
• de kampioenen
• ketnet

Vier films die je niet vaak genoeg kunt zien:

• the sound of music
• the titanic
• cheaper by the dozen
• the ice princess

past participle

De les, ik wou er vandaag toch weer eens heen en het bleek ook een goed idee te zijn. De klas zit nog altijd vol, nog steeds veel nieuwe gezichten maar nu ook weer veel oude bekenden te zien. De herhaling van de vorige semester deed me geen kwaad maar de nieuwe les was leuker, dan een hele rij belangrijke woordenschat erbij en we kunnen thuis weer verder werken.

rode kooltjes

Om eerlijk te zijn vind ik het nogal belachelijk klinken, maar het is de waarheid: mijn hoogtepunt vandaag was 'rodekool'.

Enige tijd geleden zag ik ze liggen blinken, naast de spruitjes en het witloof in de "Albertsons" supermarkt, ik kon het niet laten om alles onmiddelijk in te slaan, het witloof -schandalig duur- werd dezelfde dag in de oven klaargemaakt met hesp en kaassaus en volmondig als heerlijk geprezen, de spruitjes -in reuzeformaat- kwamen 's anderendaags aan de beurt in de crockpot met raapjes en prei en selder en wortel en worstjes enz... en werden gulzig verorberd.
Maar dan die kool, is blijven liggen door geen goesting of te laat om aan te beginnen of past niet bij en dan vergeten.

Tot vandaag en met de vraag "kan het in de crockpot?".
Als ik schrijf dat er van de hele, bleek uitgevallen, inhoud niets meer over is, hoeft dit dan meer uitleg?

out of shape

Het is al sinds gisterenavond dat mijn stem het opgeeft, alsof ik een hele avond gekletst heb op een leuke party, maar dat was het ook, de nieuwjaarsreceptie van de Belgische Club in Le Pain Quotidien in Beverly Hills met Belgische bieren, belegde boterhammetjes en boterkoekjes en roomsoesjes, we hebben het getrokken tot de klank het begaf, in de parkeergarage lagen ondertussen enkele daklozen te slapen met hun radiootje aan. Wat een contrast.

De kinderen waren voor het eerst sinds onze amerika-periode alleen thuis, de buren waren verwittigd, Eveline was zelf babysit op een ander en Alexander en Catherine hadden de opdracht thuis. Alles verliep prima.

Het is al sinds deze middag dat mijn wangen aanvoelen alsof ze de hele dag aan het zonnen waren. Maar het komt vast door de stevige wandeling, met An en Pat, de ene is mijn buurvrouw en de andere de vorige eigenaar van ons huis, de andere buurvrouwen hadden forfait gegeven. Om acht uur deze ochtend, het wandelpad boven onze huizen op de berg, een ijskoude noorderwind met een stralende zon, een stevige klim tussen het struikgewas, heerlijk, maar o zo vermoeiend, gelukkig had An als goeie mama voor elk een energiebar meegebracht, het water had ieder voor zich.

"My legs are like jelly, I'm out of shape!" mailde daarnet Pat.

Goede voornemens: we gaan dit vaker doen, op zondagochtend met de vrouwen uit de buurt, de mannen mogen uitslapen of op de kindjes passen. Jipieee...

talking american english

Vanmorgen dan toch maar weer naar de engelse les vertrokken, de echte goesting om te gaan was weggeebt nadat ik dinsdag ook al eens geweest was, om me na de wintervakantie opnieuw in te schrijven, wat ook gebeurt is. De klas zat vol, stampvol, waarvan slechts een drie-tal gekende gezichten, alle anderen nieuw. Geen probleem maar tegen het einde van de eerste helft -de pauze- had ik het gevoel mijn tijd te verspelen aan engels met te veel accent. De leerkracht is prima, maar de klasgroep is veel te groot, met te veel absolute nieuwkomers, sommigen zijn bijna niet verstaanbaar en het gaat zo traag dat het vervelend wordt.

Vrijdagochtend is er dan die andere klas om je klaar te stomen voor "college", moeilijker en vlot tempo, geeft me meer het gevoel van een uitdaging, dat heb ik nodig.
Maar een halve dag per week is natuurlijk niet genoeg, oefening moet ik hebben, elke dag en liefst met gewone Amerikanen, lezen en luisteren kan ik best alleen maar babbelen kan ik nu toch niet tegen mezelf!

Deze middag belde Heidi me op, -of Eveline morgen kan komen babysitten-, ik heb haar maar onmiddelijk aangepraat om samen wekelijks te gaan "hiken", zij doet dat graag en ik ook en samen kunnen we ook nog eens goed kletsen, een walking en talking buddy, woensdag beginnen we eraan.

communicatie

Communiceren is toch 1 van de basisbehoeften niet?

"Gesprekken", iets gewoons dagdagelijks, woorden spuien, je doet het samen en zonder nadenken, emoties lees je zonder het te beseffen af van elkaars expressie, daar hoef je dan helemaal geen uitleg meer bij.

"Schrijven", doen we al iets minder, dat doe je alleen, je uitdrukken in geschreven woorden, geen gezinsuitdrukking die de ander helpt je beter te begrijpen, tijd om na te denken, schrijven en weer wissen en het anders neerzetten, de kracht van de schrijver maar soms ook de onmacht van de eenzaamheid.

Iets vertellen, wat tonen en respons krijgen, luisteren naar de anderen en daar weer verder op bouwen, een vorm van gedrag, actie en reactie, een zender en een ontvanger, communicatie.

Daarom vind ik bloggen zo leuk, dit is een stuk uit mijn en ons leven dat ik graag met iedereen die er open voor staat wil delen. Wat ik en wij te vertellen hebben, delen van een stukje uit onze gedachtenwereld en leefwereld, de mogelijkheid om in gesprek te gaan en te reageren.

een briefje

uit een briefje, toen:

Ik word wakker, de wereld ziet er anders uit. Wat is het? Het weer,nee, te weinig geslapen, nee, de haan die verdwenen is, nee. Het is het gevoel van, er is iets weg, er is iets anders, van nu af zal het anders zijn. Eigenlijk weet ik wel wat het is, maar het dringt niet door, nee ik wil het niet weten! Ik kijk naar buiten en staar naar het lege keukenraam, donker en leeg. De schaapjes komen blatend en vragend aangelopen, 'waar is iedereen, zo'n stilte zijn we echt niet gewoon!'

uit een briefje, nu:

Ondertussen hebben we onze buren al beter leren kennen, we hebben het getroffen. We zorgen dat we veel aan jullie moeten denken, ik heb van de groene stof een groot tafelkleed gemaakt voor in de living, de draagbare telefoon is onmisbaar geworden, op zolder zie ik dozen, in de stal staan bakken, een boot en veel speelgoed, in de tuin staan potjes, in het tuinhuisje liggen matjes, in haar kamer staat het winkeltje, in zijn kamer die oude gitaar waar hij regelmatig “op speelt”, ze dragen jullie winterkledij, op school maken ze jullie puzzels, de schaapjes verzusteren met de onze ... jullie zijn gelukkig niet helemaal weg.

Ik zie dat het goed is want het leven gaat verder, kijk niet om maar ga ervoor, de toekomst heeft voor elk van ons iets onvoorspelbaars en geweldigs in petto.

wat toen volgde

16 januari 05

Toen was er een korte nacht, ons dorpje in diepe rust, slaapzakken en luchtmatrassen opgerold, een snelle hap en koffie.

Een witte mercedesbus met aanhangwagen, Taxi Patrice, goed op tijd. Twee volwassenen en vijf kinderen, zestien stuks bagage en zeven rugzakken handbagage, een gitaar en een pop in draagzak.

Een laatste blik, de deur op slot, het geluid van dichtslaande portieren, niet meer omkijken, "go" richting Zaventem, het nachtelijke uitgaansleven draait nog volle toeren, de weg is rustig, we zijn vertrokken.

Het is stil in de wagen, dit was het dan, we hebben elkaar, we gaan ervoor.

De luchthaven in de vroege ochtend, mijn zus en haar dochter staan ons op te wachten, "hoeveel karren, is drie genoeg?" Paspoorten, electronische tickets, bagage tellen, wegen en labelen en op de band. "Tot zeer binnenkort, we komen snel eens af, goeie reis!"

Veiligheidscontrole en een korte vlucht tot Schiphol.
Daar is er tijd voor een deftig ontbijt, de zon schijnt, mensen komen toe, anderen vertrekken, geliefden nemen afscheid of vliegen elkaar in de armen.

Nog even tijd voor een sms-je, wachten.

Rechtstreekse vlucht tot LAX,
en dan viel alles van me af,
en dan heb ik geslapen en geslapen en geslapen.

De terminal voelt zwoel, andere nationaliteiten, de geur van fastfood,
de taal van Amerika, t-shirts en sneakers,
de zon schijnt, sjaals worden de rugzakken ingeduwd,
het voelt warm maar ook moe.

Een witte familiebus, inladen en instappen,
naar het verhuurbedrijf, de chauffeur stapt uit, wij blijven zitten,
Bert rijdt verder.

De kinderen hollen het hele huis door, op zoek naar een eigen kamer, luchtmatrassen en slaapzakken uitgerold, we zijn uitgeput, eten hoeft niet meer, onze eerste nacht.

Vierentwintig uren onderweg en een reis terug in de tijd van negen uur.

toen en nu

Dat was toen, het keukenraam, zaterdag 15 januari 05,
exact een jaar geleden, afscheid in het lege huis in 't Veldeken.

De dag ervoor was de truck met container richting haven vertrokken, volgeladen met alle huisraad, klaar voor een overzeese tocht van 7 weken.
Die nacht sliepen we op luchtmatrassen in slaapzakken, op lege kamers in een leeg huis. Die zaterdagochtend reden we om drank en plastiek bekertjes naar de Colruyt, die middag witloof met hesp in de oven en aardappelpuree als laatste afscheidsmaal bij mijn zusje, die namiddag drukte met veel lieve woorden en brieven en geschenkjes, met "het ga jullie goed" en "tot weerziens" en "goede reis" en "adieu" en "veel geluk" en "we zullen jullie missen", met een lach en veel tranen in ons lege huis, de familieauto werd weggereden om verkocht te worden, onze laatste avond naast de deur in alle rust en warmte met smos en thee en chocomelk, afscheid van alles en iedereen.

Dat was vandaag, het keukenraam, zondag 15 januari 06,
taart met 1 kaarsje, onze nieuwe thuis in Mountain View.

lekker

We hebben taart gekocht, ze ziet er lekker uit, met koek en pudding en veel fruit. Ze zit nog in haar kartonnen doos, die staat in de koelkast, tot morgen want dan vieren we feest. En dat begint al in de ochtend, want we hebben ook echte chocolade croissants gekocht, als zondags ontbijt.

slank of slim?

Elke ochtend in de wagen, radio zender 104.7, leuke muziek en hilarische conversaties tussen an american girl and boy.

Er zou ergens het resultaat van een onderzoek zijn gepubliceerd waarop 94% van de vrouwen zegt dat ze liever slank maar dom zijn, inplaats van dik en slim.

Boy vindt dat niet zo verwonderlijk, want slim zijn kan je leren zegt hij, daar kan je voor naar school. Boy vindt ook dat als je slank bent je makkelijker een man kunt vinden en die voor jou de slimme zaakjes kan afhandelen, wat ben je nu met slim en geen man.

't Komt niet van mij !!! Maar 't was weeral eens vreselijk grappig om naar te luisteren!

energie

Ik voel me net als herboren, dit had ik nu echt eens nodig, een goeie wandeling door de bergen in mijn kort broekje, topje en nike-running-shoes, met stevige pas erin. Anderhalf uur onderweg, goed doorgestapt, klimmen en dalen, af en toe een eenzame jogger, het ritselen van wegkruipende diertjes, het stoffige pad en de bloedhete zon.

Terug in de straat kon ik nog met moeite de lege vuilbakken naar boven trekken, elke week worden die beneden in de straat gezet omdat de vuiltruck niet verder kan.

Het was niet onmiddelijk de bedoeling, maar een middagdutje op de dekchair achter het huis overviel me. Zalig, eindelijk leef ik weer.

het mengprobleem

Het gehakt-probleem is nog niet echt opgelost.
Blijkbaar hebben de meesten dezelfde ervaring als ik, droog en smaakloos en niet aaneen plakkend. Ik concludeer dat ze hier het vlees gewoon malen, geen verschillende vleessoorten mengen en zonder smaakverbeteraars. We moeten dat proces dus zelf in handen nemen, alleen zoek ik nu nog de juiste combinatie.

gehakt

Daarnet was ik aan het avondeten bezig met daarin gebakken "ground beef" -of gemalen biefstuk-. Dat is zowat het enige naast "ground porc" en "ground turkey" wat ik aan 'gehakt' kan vinden.

Het is helemaal niet zo lekker, ik heb al menige keren zelf proberen mengen met koe en varken en kruiden en wat al nog meer, nooit kom ik aan dezelfde smaak van dat goeie gemengde gehakt van bij de belgische slager, waar je zo verse bollekes van kunt rollen.

Nu was ik aan't voorproeven en moet je wat weten?

Ik vond die zuivere gemalen amerikaanse biefstuksmaak ineens wel lekkerder. Dit moet gewoon het gevolg zijn van bijna een jaar Amerika, zonder goeie blinde vinken, chipolata worstjes, bloedworsten, kaashamburgers en vooral zonder dat ge'k'apt.

Daarom doe ik nu een oproep: hoe kan ikzelf het traditionele "gemengde gehakt met rund en varken" maken. Daarmee bedoel ik werkelijk de ruwe versie van bij de slager, vanwaar ik dan kan vertrekken om een goeie fricandon te maken of vogelnestjes.

vrouwen en mannen en internet

De dag is weer van mezelf.

Heb na het wegbrengen van de kids ook al boodschappen gedaan (weeral), heb alles wat niet gekoeld moet worden op de keukenvloer laten staan en heb me met mijn verse Starbucks "Almond Latte" (mmm...yammy) op de zitbal gezet achter ons antiek laptopje, dat anders al lang was ingenomen door 1 van de jongeren, nu niet dus!



Lees ik wat van mijn favoriete blogs door, kom ik bij Jan en daar lees ik iets wat ongelooflijk maar waar is grotendeels waar is, althans voor mezelf.

Namelijk "Mannen zijn van Google, vrouwen van Yahoo!"

In het kort:
Mannen gebruiken internet meer om dingen op te zoeken.
Vrouwen om relaties te leggen en te onderhouden.

Jan haalde het van bij webpronews.com en het hele rapport is te lezen op pdf-formaat. "How Women and Men use the internet"

En weet je wat nu zo zot is?
Mijn startpagina is al jaren mail.yahoo.com en die van Bert google.com !

andere tijden

De kerstboom is terug wat hij was, een denneboom, klaar om opgehaald te worden, want een 'kerstboomverbrandingsavond' met hotdogs en gluhwein hebben ze hier niet, onze haard is met gas en in de tuin 'vuurtjestook' doen zou heel erg dom zijn. Planten? Gaat ook al niet, het boompje is al zijn wortels afgezaagd. Ongelooflijk hoe goed hij het nog deed, in zijn kerstboompot gevuld met water en dagelijks bijgegoten; de hars op de naalden moet van ongelooflijk goede kwaliteit zijn, want ze laten maar niet los.

---

"Joepie" morgen weer school!

Je kon het zo van mijn gezicht aflezen, school voor de kindjes maar nog niet voor mij, engelse les start pas vanaf volgende week. En of ik die weer zal nodig hebben, amai, 2 weken vollenbak nederlands in huis is niet goed voor mijn povere kennis, die heeft weer een flinke deuk gekregen, vooral verbaal dan.

Het lezen lukt me al zeer goed, het niveau van mijn boeken kan omhoog!
Heb me gisterenavond "The memoirs of a Geisha" aangeschaft omdat ik graag de film wil zien en ik heb zo een onbeheerste drang om eerst het boek gelezen te krijgen, dan laat ik mijn eigen beeldvorming werken en nadien geniet ik die van de filmmaker, twee keer plezier dus.

(Een bezoek in de gigantische "bookstore" met cafetaria en overal geplaatste zeteltjes waar je ongemoeid uren kunt zitten lezen, terwijl een "bandje" het ook nog gezellig maakt met leuke muziek, is een goed alternatief voor een rustig avondje uit in een cafeetje dat er niet is. Vandaar 'gisterenavond')

Mijn plan voor de komende week: heel veel huishoudelijke klusjes en lezen in alle rust en stilte zonder kinderen in de buurt. (sorry guys!)

sport en school

Het leuke aan een zaterdag is, dat niets moet, voor ons althans en tot hier toe.

Dat is niet voor iedereen zo hoor, nog meer dan in Belgie doen kinderen buitenschoolse activiteiten en dan vooral "sport". Ouders zijn fervente supporters en offeren hun week-ends op voor het coachen van zoon en/of dochter.

Vang ik ergens terloops een gesprekje op tussen bevriende ouders gaat het steevast over de kinderen en hoe goed ze het al doen in hun "soccer" of "basketball" of "baseball" of "softball" of "volleybal" of "gymnastics" of "diving" of "tennis" of "track" of "waterpolo".

Dit zijn zo ongeveer de meest populaire sporten om hier na de Highschool in aanmerking te kunnen komen voor een "scholarship", want inderdaad, daar draait uiteindelijk de hele kous rond. Daar hopen de ouders op, daar laten ze hun kinderen voor trainen zelfs vaak ten koste van hun schoolwerk, dat hoor ik dan via mijn eigen kroost die af en toe afkomen met verhalen van klasgenootjes die regelmatig hun huiswerk niet kunnen doen omdat ze geen tijd hebben doordat ze van hun ouders geen enkele training mogen missen, soms tot groot verdriet van het kind zelf.

Die scholarship is natuurlijk erg belangrijk omdat studeren in college of university veel geld kost, vaak te veel om het zelf te kunnen betalen, je probeert het dan via een beurs en dat kan ook met sport. Wie goed is die willen ze graag in hun team en de teams zijn schoolgebonden.

Wij zijn voorlopig nog niet zo 'crazy' als "de papa van", die zijn 4-jarig zoontje elke dag honderden balletjes laat kloppen zodat hij het tennis snel te pakken zou hebben, met de hoop voor een scholarship binnen 14 jaar.
Succes papa van en succes zoontje van de papa van.

Maar ons leventje is nog niet helemaal georganiseerd en dat geldt ook voor sport, maar voorlopig hoeft het ook nog niet en genieten we van alle vrije tijd, ik heb het gevoel dat we zo ook alles wat meer op een rijtje kunnen zetten en nadenken en natellen (oh ja, sport is ontzettend duur).
Een keer beginnen vanaf nul zal niet slecht zijn.

Natuurlijk, sport is gezond en ik ben de eerste om dat te promoten,daarom vanmiddag, om onze luie spieren wat te oefenen hebben we samen een flinke wandeling gemaakt en dat was best plezant.

zalig ...

Een nieuw leven lijkt zich stilletjes te ontplooien, het gevoel van "Hey, hier ben ik en laat mij nu ook maar eens gaan genieten van de gewone dingen des levens!"

Ik wil niet op de zaken terugkeren maar het mag gezegd dat een overzeese verhuis heel wat van je vraagt, vooral als je een hele bende achterblijvers ongelukkig maakt, dit geeft je ongelofelijke schuldgevoelens waarvan ik nu eindelijk eens vanaf wil komen.

We hadden dan ook nog het grote (on)geluk dat we nog eens mochten verhuizen, de hele huizenjacht en alles wat erop volgt.

Maar ik wil niet zeuren, dat is voorbij, er staat ons nu een hele toekomst te wachten, eentje waarvan ik echt nog niet weet wat die te bieden heeft, een zalig gevoel is dat.

het eerste tukje

Een warme wind heeft het overgenomen van de vochtige lucht, vogels hebben heel wat te kwebbelen, blaadjes ontpoppen zich aan schijnbaar dorre takken, kinderen joelen en zijn druk in de weer met het kuisen van hun eigen, persoonlijk, gezellige dek.

Mama laat stof en vuil voor wat het is en nestelt zich voor de allereerste keer dit jaar maar ook voor het eerst sinds de tweede verhuis van vorig jaar op haar zetel in de zon, een lekker lui namiddagdutje op een zeldzaam plat stukje zanderige tuin, broek omhoog gestroopt en mouwen tot in de oksels.

simpel maar attentvol

Vanmorgen heeft de assistente van Dr. Webb nog even opgebeld om te vragen hoe het nu met haar is, of ik haar kon doorgeven als ze nog eventuele vragen had. Lief he!

moedig wonder

"Did you bring your headphones?" was het eerste wat de assistente vroeg.

"Yes!" knikte ze gretig terug en toont fier haar kleine muziekwonder.

"All right, than we go!"

Vastberaden stapt ze de deur van de ontvangstkamer uit, mee met de assistente naar het operatiekamertje van Dr. Webb.

Mama blijft achter en luistert anderhalf uur naar de binnenlopende telefoontjes voor afspraken, een binnenvallende pijnstillerverkoopster die ook nog een vol tasje leeghaalt met allerlei promotiegeschenkjes en die de balieassistente uiteindelijk na menig proberen vriendelijk buitenkrijgt. Ondertussen probeer ik een erg oninteressant tijdschrift maar vol met roddelweetjes helemaal uit te lezen, zo weet ik weer welke zwangere of adopterende beroemdheden met geliefden op de stranden van Malibu liepen de afgelopen weken.

Maar mijn hoofd is er natuurlijk niet bij, ik denk maar steeds aan haar, wat een moedig kind dit toch is, ze weet wat haar te wachten staat, ze weet dat het helemaal niet leuk is en erg pijnlijk bovenop, maar geen moment heeft ze er ooit over geklaagd, geen gezeur en geen "oei" en "ai" maar gewoon er recht op af en wat moet gebeuren moet nu eenmaal.

Na een dikke 90 minuten halen ze me erbij, het is afgelopen en ze is weer helemaal wakker en zit met verdoofde mond op me te wachten, als ze me ziet laat ze haar tranen de vrije loop, even alle spanning en angst eruit, alle moed en sterkte is nu niet meer nodig, het is voorbij, wat eruit moest is weg en wat erin moest zit goed en de gemaakte gaten zijn dichtgenaaid.

We zijn nu enkele uren verder, de voorgeschreven pijnstillers doen hun werk, honger stilt ze met gemixte drankjes, de headphones dienen nog steeds als ontspanner, ze heeft het van haar af vertelt en is vroeg gaan slapen, want de harde die ze is, morgen wil ze bij die en die vriendin langs.

Californische rainstorm

Te hevige regen, te veel wind, kinderen die in paniek de trap op hollen omdat het volgens hen overal lekt, met handdoeken versierde raamkozijnen, kortom een echte winterse rainstorm.

Toch heb ik de storm getrotseerd, van de voordeur tot in de wagen de weg op, op zoek naar wat broeken voor het jonge meisjesbloed in huis, omdat ze alle drie ferm aan't groeien zijn en steeds hetzelfde aan moeten. Omdat we door nog wat verlof al het mannenvolk konden achterlaten met als opdracht wat te bakken en het natte gedrup in't oog te houden, zo konden "the girls" in alle rust en met volle concentratie kiezen en passen en kon ik als een getalenteerde verkoopster heen en weer de winkel rennen op zoek naar een andere maat of model of bijpassend shirtje.

Met de succesvolle koop thuisgekomen, komt buurman van de appelsienenbomen de kinderen uitnodigen voor een "muddy hike" door de buurt, gewoon omdat je nu eens lekker goed vuil en modderig kunt worden tijdens een wandeling door de beregende Californische natuur en kinderen dat wel eens leuk vinden. Op zoek dus naar de bottines en k-ways die nog ver weg ergens ingepakt zaten in een of andere als bergruimte nieuw leven ingeblazen valies, maar wie zoekt die vindt, dus snel passen en tot de conclusie komende dat de maat die vorig jaar nog OK was, nu met minstens 2 stappen moest herzien worden.

En YES, ze kwamen echt heel vuil terug thuis, bijna had ik een visioen van een zaterdags scenario na een scoutsnamiddag in Lokeren op een regenachtige dag, maar dat ebde snel weg nadat ze langs de voordeur doodleuk met modder en al naar binnen wilden wandelen!

Regenen zal het deze maand vast nog wel een paar keer doen, de dorre heuvels kunnen zich volzuigen en het gras kan weer groeien.

1 januari 2006

Nee, de maretak kwam er niet aan te pas, maar wat een begin van het nieuwe jaar, wat een geschenk is me op oudejaar in de schoot gevallen.

Ik voelde het al aankomen tijdens "The cronicles of Narnia - The lion, the witch and the wardrobe", een prachtige film om tijdens de laatste uren van een hels jaar met je kroost te gaan bekijken in een half-lege zaal, om daarna op zoek te gaan naar wat eetbaars om daarna zelfs het laatste uur niet meer te halen. Er zat wat de broeden, want mijn ogen vielen dicht en de slaap lonkte harder dan het aftellen van de laatste minuten.

Deze ochtend wist ik het zeker, ik heb ervan, een hoofd alsof ik de hele nacht was opgebleven en allerlei alcoholische drankjes naar binnen had geslagen, een lichaam dat vroeg naar een dikke trui, benen die liever een hele dag horizontaal zouden blijven. Iets wat we op zijn vlaams een "kopvalling" noemen.

Gelukkig kwamen er als vanzelf lekkere warme broodjes uit de oven gevallen, hete koffie vulde mijn beker en het nieuwe jaar werd met enige vertraging bij een heerlijk ontbijt ingezet.

Geen familie om op bezoek te gaan, dus een uitstapje drong zich op, "liefst iets binnen" was mijn persoonlijke inbreng gezien mijn toestand en de reeds twee dagen durende regen.

jaarwisseling

De stilste jaarovergang ooit, geen vuurwerk, geen druk verkeer, geen getoeter.
Hier en daar een rustig vrienden of familiefeestje, geen bezatte toestanden.
Vuurwerk zal vast streng verboden zijn, combinatie drinken en rijden ook, zolang je geen 21 bent geen alcohol, je doet het dus in stilte met chips en kinderchampagne.