moedig wonder

"Did you bring your headphones?" was het eerste wat de assistente vroeg.

"Yes!" knikte ze gretig terug en toont fier haar kleine muziekwonder.

"All right, than we go!"

Vastberaden stapt ze de deur van de ontvangstkamer uit, mee met de assistente naar het operatiekamertje van Dr. Webb.

Mama blijft achter en luistert anderhalf uur naar de binnenlopende telefoontjes voor afspraken, een binnenvallende pijnstillerverkoopster die ook nog een vol tasje leeghaalt met allerlei promotiegeschenkjes en die de balieassistente uiteindelijk na menig proberen vriendelijk buitenkrijgt. Ondertussen probeer ik een erg oninteressant tijdschrift maar vol met roddelweetjes helemaal uit te lezen, zo weet ik weer welke zwangere of adopterende beroemdheden met geliefden op de stranden van Malibu liepen de afgelopen weken.

Maar mijn hoofd is er natuurlijk niet bij, ik denk maar steeds aan haar, wat een moedig kind dit toch is, ze weet wat haar te wachten staat, ze weet dat het helemaal niet leuk is en erg pijnlijk bovenop, maar geen moment heeft ze er ooit over geklaagd, geen gezeur en geen "oei" en "ai" maar gewoon er recht op af en wat moet gebeuren moet nu eenmaal.

Na een dikke 90 minuten halen ze me erbij, het is afgelopen en ze is weer helemaal wakker en zit met verdoofde mond op me te wachten, als ze me ziet laat ze haar tranen de vrije loop, even alle spanning en angst eruit, alle moed en sterkte is nu niet meer nodig, het is voorbij, wat eruit moest is weg en wat erin moest zit goed en de gemaakte gaten zijn dichtgenaaid.

We zijn nu enkele uren verder, de voorgeschreven pijnstillers doen hun werk, honger stilt ze met gemixte drankjes, de headphones dienen nog steeds als ontspanner, ze heeft het van haar af vertelt en is vroeg gaan slapen, want de harde die ze is, morgen wil ze bij die en die vriendin langs.