nestgevoel

Ooit, heel lang geleden, toen zelfs den oudsten nog een peuter was, knipte ik dit uit het Bondskrant -je, jaren hing het aan ons prikbord in de keuken, telkens ik dat eens 'opkuiste' kreeg het steevast een ander plaatsje tussen de rest, andere knipsels, tekeningen, prentkaarten, ik heb het zelfs mee ingepakt voor de overzeese verhuis. Mijn stukje rodedraad.

Zondagavond, tien voor negen,
kinderen naar bed,
tijd om het weekend te review-en.

Even moet ik heel hard nadenken, want ik weet het niet meer, noemen ze dat geen "blackout" of zoiets? Dan komt het weer, het waren twee rustige maar fijne dagen, "familytime" iets wat ik meer en meer koester, nu het nog kan want we beseffen dat het niet zal blijven duren.

Vooral als we Alex. horen tellen, of beter aftellen naar de dag dat hij het examen "traffic laws" mag afleggen, als hij vijftien en een half is, de eerste stap naar een rijbewijs, dan voel je zo hoe hij hunkert naar meer zelfstandigheid, zijn eigen leven opbouwen, zich loswrikken uit ons nest. Zijn eigen gezellige meest private kamer van ons nieuwe huis is nu reeds zijn eigen plekje, helemaal van hem alleen, onder ons bewakende oog, maar ook dat zal ooit niet genoeg zijn.