The pigs did run...

... in pouring rain.

Mijn allereerste looprace ooit, in het zonnige Californie dan nog wel, maar wel in de gietende regen, je kunt het niet beter treffen voor een festiviteit!
Tijdens de nacht werden we regelmatig wakker geregend door luid getik en dan om half zes ging de wekker, nog steeds viel het water met bakken uit de hemel. Zouden we wel, zullen we, de twijfel sloeg lichtjes toe, maar wetende dat in de donkere nacht het slechte weer altijd erger lijkt dan bij daglicht, raakten we voldoende gemotiveerd om toch maar uit ons warme bed te kruipen. Droge reservekleren in een zak, kinderen uit bed en zo recht de auto in, een rit van een uur van donker naar licht maar steeds even nat en grijs.

Ruim op tijd aangekomen, vlot parking gevonden, nummer snel opgespeld, het nationaal volkslied, de drakendans, de firecrackers en dan de start, mee met de massa voor de 5k door downtown Los Angeles in Chinatown. De zenuwen, de spanning en de adrenaline, ze waren er alledrie, goed vooraan gestart, niet te snel maar in mijn eigen tempo liet ik me rustig voorbij lopen, er was plaats genoeg voor iedereen. Hoe verder de race vorderde hoe minder ik voorbij gestoken werd, af en toe werd het moeilijk maar ik bleef ervoor gaan, de lange opberg over de autostrade, een ommetoertje, bergaf en weer bergop. Ik miste Evy door de iPod want die had ik niet meegenomen uit schrik voor waterschade, ik miste mijn hobbelige paadjes en de dieren rondom me, in de plaats had ik een bonte mengeling lopers. Oud en jong, in bloot bovenlijf of goed inpepakt in een regenparka, lange broeken, korte broeken, de meesten liepen stilzwijgend maar puffend door, sommigen deden een noodstop uit ademloop om daarna me weer in volle vaart voorbij te lopen, over een regelmatig tempo hadden die zeker nog nooit gehoord.

En toen ergens over de helft ging een andere loper gezellig een praatje met me aan, naar aanleiding van Evy's start-to-run hesje. Dat Be. voor Belgie stond? En dan de hele uitleg over de podcast en hoe ik mezelf daarvan van nul afaan had getraind en dan hij over foto's die hij recent gezien had over oude verweerde landbouwersgezichten. Het was een welkome afleiding. Zo hoorde ik plots weer in de verte de drummers en kwam de aankomst langzaam maar zeker in zicht. Met een laatste energiestoot naar de finish haalde ik het in exact 29:15 min, maar als ik volgend jaar een medaille wil halen in mijn leeftijdscategorie zal ik het toch minstens zes minuten sneller moeten doen!

Het was erg leuk om te doen, zelfs in de regen. Een telefoontje leerde ons dat mijn mama en zus alles life meevolgden met de webcam, erg motiverend was dat! Ook mijn huissupporters vonden het uiteindelijk nog plezant en ik denk zelfs dat ze nu stiekem zin gekregen hebben om ook wat te gaan oefenen zodat ze volgend jaar niet aan de zijlijn moeten staan maar dat we er een familieonderonsje van kunnen maken.