Vlamingen in de Wereld.

Een introductie:

VIW is dé belangenorganisatie voor Vlamingen die in het buitenland (willen) wonen, leven en werken. Samen met haar Franstalige zusterorganisatie UFBE, kaart VIW ook gemeenschappelijke vraagstukken aan bij de Belgische federale overheid. VIW heeft als doelstelling een actief netwerk uit te bouwen tussen Vlaanderen en landgenoten in het buitenland. VIW wil een band smeden én onderhouden tussen Vlaanderen en duizenden uitgeweken landgenoten, in Europa en in alle continenten. VIW beoogt zoveel mogelijk nuttige contacten op economisch, cultureel, sociaal en gewoon menselijk vlak. Om die band te versterken, geeft VIW een tijdschrift uit dat wereldwijd wordt verzonden, versturen ze een gratis elektronische nieuwsbrief en beschikken ze over de website http://www.viw.be/.

Het wereldwijd verzonden tijdschrift focust in het nieuwe nummer onder meer op Californië. Redacteur Koen Van der Schaeghe heeft de afgelopen weken interviews afgenomen van Belgen die wonen en/of werken in Californie. Het leek hem ook interessant om het verhaal, de ervaringen en belevenissen te brengen van een moeder van vijf kinderen. Ook wilde hij graag het verhaal van Alexander horen, die als bijna zeventienjarige zijn weg in het leven zoekt in een ander land dan zijn geboorteland.

Zo staat er in het komende nummer een interview met cineast Carl Colpaert, woont al 25 jaar in Malibu; met Dominique Deruddere, is pas aangekomen en plant alvast voor een jaar in Californië met vrouw en kinderen; Ivo Bolsens die al zes jaar vertoeft in dé high-techregio van Silicon Valley; en ikzelf als mama van vijf die geen andere keus had dan haar man deze ultieme kans te geven maar een moeilijke aanpassingsperiode achter de rug heeft. De problemen en zorgen zijn er niet meer en in de plaats kwam een nieuw en beter leven.

Dat er in de titel staat "Van mij mogen ze ieder op een ander continent wonen" mag je niet letterlijk nemen, het illustreert maar dat waar ik zo bang voor was, voor mij nu geen punt meer is. Ik wist dat als ik mijn kinderen zou meenemen naar de andere kant van de wereld, ik er wereldburgers van zou maken, dat als mijn tieners niet meer terug zouden willen, ik dat heel erg zou vinden. Natuurlijk heb ik mijn kinderen zoals iedere ouder graag naast zich, maar ik voel dat dit niet juist is, ik heb mijn kinderen niet op de wereld gezet voor mezelf, ze zijn een product van Bert en mij en wij willen ze alvast de beste start als mogelijk geven, maar in het leven moeten ze het zelf gaan maken, waar ter wereld ook. Mijn kind gelukkig, ik ook.

Wie alles wil lezen zal het tijdschriftje moeten bestellen, informatie hier.