runners high

Als ik daar zo aan het hardlopen ben zonder enige andere menselijke ziel te bespeuren, dan zou ik dat zo graag willen delen, dan heb ik zin mijn armen in de lucht te gaan steken en het uit te roepen, "Komt allen kijken en geniet met me mee!". Maar misschien had ik wel gewoon wat last van een Runners High want ik had het wel erg zitten deze ochtend, dat vreugdegevoel en die onwaarschijnlijke vrijheid die door me heen stroomt, zelfs na een half uur afzien.

Ik heb mezelf een nieuwe uitdaging opgelegd, zo oefen ik de tocht naar de waterval, als wandelaar is dat al behoorlijk om je ademhaling op hol te krijgen, maar ik wil het helemaal lopende afleggen, zonder stappauzes. Drie keer al heb ik het ondertussen gedaan en op het aller steilste stuk probeer ik iedere keer wat verder te raken, daarna is er een lang stuk naar beneden en bijna aan de waterval op de splitsing met de reuzachtige eiken met dikke horizontaal liggende takken (waar ik zo een Puma op zie liggen) keer ik om en dan ga ik voor het lange stuk weer naar boven, dat doe ik zonder problemen zolang ik me maar blijf concentreren op grenzen verleggen enzo, en dan dat steile stuk naar beneden tussen de rotsen, zigzaggend huppelend zonder te vallen, op adem komende van de voorbije klim, dan kom ik weer in het wijdse en open park dat me ondertussen zo vertrouwd is en ga nog door voor een ander half uur; en toen kreeg ik dat erg fijne gevoel.