dollars

Er wordt druk gebekvecht over wie waar gaat slapen, wie bij wie intrekt, wie de wijnkelder neemt, wie waar films gaat bekijken en wie wat waar gaat doen.
Creativiteit en fantasie nemen de bovenhand van de realiteit, sfeer en gezelligheid winnen het van kale luxe, Hawai is niet veraf.
Er zullen offers moeten vallen, geen nieuwe rollerblades, geen overbodige uitstapjes naar de mall, geen nails-spa en geen dure kappers meer.

We zijn dus nog een keer gaan kijken, vandaag "le grand tour" door de vader van de dochter wie de eigenaar is en wie met echtgenoot en kinderen reeds in Montana zitten. We liggen hen wel, ons geld nog meer, maar we hebben niet genoeg, de prijs zakt maar nog niet voldoende. Er zullen nog telefoontjes volgen, we zijn de enige serieuze kandidaten en de vader wil er vanaf.

Binnenkort komen ze foto's nemen van ons huidige huurhuis, dan komt er een bord voor de deur, dan staat het openbaar te koop en zullen we op afspraak bezoekers moeten binnenlaten. Ze beginnen aan de eerste vraagprijs en na 1 maand zullen ze wat zakken bij geen interesse, is er dan nog geen koper dan komt het opnieuw te huur voor 1 jaar en dan proberen ze opnieuw. Dit is het plan dat ons door de makelaar is uitgelegd. Het wordt dus vuil spel met meneerke dollar als opperste machthebber. Probeer je dan maar wat thuis te voelen!

Wie stuurt mijn kapper even tot hier?

Hoe is dat nu mogelijk, je woont in California en je vind geen kapper die het goed genoeg doet en ook nog min of meer betaalbaar is. Drie van de vijf zijn geknipt en bij twee ervan moet ik zelf nog wat retoucheren, geen probleem want het resultaat erna is te doen. Maar wat moet ik met mezelf? Ik durf echt niet gaan. Niemand durft zijn kapper doorgeven want niemand is echt tevreden, iedereen lijkt hier constant op zoek. Ik die al 24 jaar bij dezelfde oude vertrouwde kapper langsging, niemand anders mocht aan mijn haar zitten, en nu moet ik vreemdgaan en vind geen deftige referenties. Het wordt dus langer en langer, zo lang dat ik nu ook een schuif vol met haarspelden en elastieken en andere opsteekattributen heb, in mijn handtas, aan mijn autostuur en in mijn strandzak, het opsteken gaat steeds vlotter en vlotter, je ziet geen verschil meer met de andere mama's uit de buurt.

Dan stap ik in de halfdonkere straat naar huis, na mijn loopje, dan bedenk ik dat ik het hier ook al ga missen, de vertrouwde geluiden en de gekende wagens met hun bekende bestuurders, de school zo dichtbij, de stilte van het niks, de geur van de pas met sprinklers besproeide plantjes.

Waar moeten wij nu verdorie gaan wonen?

verrassende kinderen

Ik ben best wel trots op die zoon van me, ik heb niet de gewoonte ze op te hemelen voor niemendallen maar als het is mag het toch eens gezegd, hij heeft het toch maar gedaan en helemaal "on his own" zoals ze dat hier zeggen, hij heeft een kort filmke gemaakt over ons "thuisleven", zonder verhaal, gewoon wat beelden aan elkaar gebreid en er wat muziek bij gezet. Verdorie, het is nog leuk geworden ook, we waren hier allen verrast en hebben het ondertussen zelf al keer op keer bekeken. (zijn gastenboek)


De zee lonkte en toen zijn we er met ons klein koelboxke, gevuld met broodjes en drankjes naartoe gereden, "Sycamore Cove" een zeer gezellig familiestrand met bankjes onder bomen met eekhoorntjes en woestijnplantjes, met zijn getijdenpoelen maar niet voor vandaag aangezien het midden op de dag hoogtij was en de rotsen dan onder water staan, zal dus voor een volgende keer zijn. De kinderen houden zich dan uren bezig met het vangen van 'zandkrabben' net op de waterlijn telkens de golf zich terugtrekt om dan met volle geweld terug te komen, je steekt je hand in het natte zand en je hebt gegarandeerd beet... ze vinden het leuk en ik ben blij dat ik rustig in mijn pocketboekje kan lezen, gekocht aan de kassa van het warenhuis en dat nog best spannend is ook. Ze krijgen ook steeds steevast bezoek van andere mama's die zich afvragen waar ze gehurkt met hun poep in de golven zo geconcentreerd mee bezig zijn, dan zie ik hen het uitleggen en voortonen. Natuur is toch iets fantastisch he, ook al zit het verstopt onder het zand.

vakantie zoals het is

Eigenlijk ging ik niets schrijven vandaag, gewoon omdat ik geen zin had en omdat er niets interessants gebeurt is, maar dan bedacht ik plots dat we al woensdag waren en straks donderdag en dat ik best wel kan vertellen dat Bert zich al wat beter voelt, goed genoeg om de serie gemiste 'Harry Potters' eens te lezen zodat hij zich daarna ook kan gooien op het allernieuwste verhaal -Harry Potter and the Half-Blood Prince- dat Alexander nu aan't lezen is.

Hij voelde zich ook al sterk genoeg om eens te gaan 'praten' met de makelaar die ons in alle vroegte had opgebeld en wel zin had in 'onderhandelen' over 'het' huis. En inderdaad, ook dit verhaaltje zal nog een vervolg kennen, ze worden daar een beetje zenuwachtig en willen wel eens wat vooruitgang in hun handeltje.

Toch zit de ziekte nog in de benen en was een beetje rust in de keet meer dan welkom, daarom ben ik na de privelessen 'yoga' in het zwembad door Nonie aan de kinderen nog even met hen tot aan de 'Beach' gereden dat er rond 4 pm redelijk verlaten bij lag, buiten een familie hagelwitte toeristen, beladen met fototoestel en videocamera waarvan de kinderen onvermijdelijk hun broek hadden nat gemaakt in de golven... het deed me denken aan onze eerste avondontmoeting met de Stille Oceaan in California... nu voelen we ons al een beetje zoals de 'locals' en dit geeft een vreemd gevoel.

Ondertussen is het stukje langer geworden, eens je begint te vertellen kan je niet meer stoppen, nieuwe dingen komen in je op, dat het nu tijd wordt om te gaan slapen en het morgen donderdag is en we geen bijzondere plannen hebben, vakantie.

uren ziek in een wachtkamer

Ik heb het gedacht vannacht en vandaag, "ik ga naar huis". Letterlijk, en ik meen het. De pot op met california, de staat is zelfs zijn hoofdletter niet waard.

Gisterenavond laat, net toen ik wil gaan slapen komt Bert met de mededeling af dat hij niet kan slapen van de pijn, dat hij denkt een gesprongen appendix te hebben en dat hij dringend naar de dokter moet. Ge moet weten dat hier geen dokters te bereiken zijn na de kantooruren, laat staan net voor middernacht midden in het week-end. Mijn kleren dus weer aan en met hem naar de emergency room van het dichtstbijzijnde ziekenhuis.

Ja man, ik die dacht dat daar alles ver zou liggen te slapen, schrik me nogal een bult als ik een sjokvolle zaal zie met allemaal, of bijna toch, doodzieke mensen. Eerst braafkes de nodige paperassen invullen, inclusief de reden waarom ge daar nu wat komt rondhangen, daarna een kort gesprekje met klein onderzoekje door een screeningnurse -om te zien of ge wel echt ziek genoeg zijt-. Daarna een onderzoek van je verzekeringstoestand bij een andere receptioniste en dan wachten.

Wachten, wachten, tot ge denkt dat ze je al lang vergeten zijn, ondertussen zijn er enkele uren verstreken, sommigen zitten daar ver te sterven, anderen beginnen klagen, anderen stappen op, iedereen zit mekaar zowat aan te gapen of kijkt met stijve nek naar de kleine tv'kes aan't plafond.
Uiteindelijk worden we binnen gelaten, maar in de 10-tal patientenkamertjes is geen plaats en wordt hij op een bed in de gang gelegd, ik waan me in een amerikaans 911 programma. Nog wachten tot er 1 van de spoedartsen vrij is, dan verder onderzoek, bloedstalen enz...
't Zou uiteindelijk gaan om een goeie blaasontsteking, dus willen ze de eerste antibiotica met baxter toedienen, gaat enkele uurtjes duren, dus rij ik naar huis, een rit van 20min., de kinderen liggen alleen thuis en ik wil toch even checken of alles daar ok is.
Bij thuiskomst, komt Eveline uit haar kamer omdat ze niet kon slapen, Benjamin is ook wakker geworden en Alexander ligt met de telefoon naast zijn kussen. Stel de kinderen gerust en ga zelf ook wat neerliggen, een uurtje later schrik ik wakker omdat ze me bellen dat ik hem weer mag gaan halen, ondertussen is het half vijf. Kleren terug aan en met slaapdronken kop rijd ik terug, daar zit hij al braafkes buiten op een bank op me te wachten en rijden we weer naar huis. Ondertussen is het half zes in de ochtend.
Bert heeft een hele dag liggen slapen, met af en toe een bezoekje aan de keuken en het toilet, vanavond zag hij er al stukken beter uit.

Er klopt toch iets niet, als het heel erg is, moet ge dan echt de 911 opbellen, weet dat ze dan met brandweerwagens met loeiende sirenes afkomen, met van die grote rode camions! Want dat zijn nou net de spoedartsen. Dan wordt ge afwel thuis behandeld ofwel nemen ze je mee naar dezelfde emergency room waar je dan voorrang krijgt.

Ik ben ook om de rest van de antibiotica geweest, 7 pilletjes voor $94 , ja wadde! Verzekering, ik denk dat ge hier verzekerd moet zijn voor alles wat je maar kan bedenken.

Toch ben ik ook even blij geweest vandaag, ik ben met de kinderen naar 'het huis' gaan kijken dat we zoals alle anderen niet kunnen betalen. "het is hier precies zoals thuis!" zeiden ze allen met een gelukkige blik op hun gezichtjes.
Ik heb lang staan praten met de makelaar en de eigenaar die zat te genieten van een glaasje wijn, "de prijs is onderhandelbaar" zeiden ze me, "kijk wat je kunt betalen en doe een bod".

Maar ik denk dat ik dat laatste gedroomd heb, aangezien ik dat vannacht niet gedaan heb. We zijn daarna een ijsje gaan eten bij de cold-stone om af te koelen.

Belgian Beach Party

We zijn dus geweest, naar de Belgian National Beach Party in Long Beach. Na een lange rit met file-file en file -een mens vraagt zich af wat iedereen op zaterdag in L.A. en rond de luchthaven te zoeken heeft?- toch zijn we feilloos met ons gps-ke als brave gids ter plaatse geraakt en zien we bij het parkeren hun Belgische vlaggen reeds wapperen, daar moet het zijn!
Behalve Inge en zus Veerle en Ilse die al bijna tot onze oude vertrouwde kennissenkring behoren, heel veel mensen die we allemaal niet kenden, maar dat duurde niet lang, een wat voorzichtig wie ben jij, uit welke stad kom je, wat brengt je hier, hoe lang, hoe vind je het hier, waar woon je, ken je die, weet je dat, enz... in algemene voertaal engels met af en toe wat voorzichtig nederlands en/of frans en bij anderen enkel engels of enkel nederlands. En dan babbel je wat en dan kom je weerom bij gemeenschappelijke kennissen, wat is die wereld toch klein!

't Was leuk, echt waar, ik ben zo blij dat we er geraakt zijn, het scheelde niet veel want Bert voelt zich echt nog niet goed, die zat er ook wat stilletjes bij, de kinderen daarentegen hebben zich fantastisch gehad, in het vuile zeewater(aan onze malibu-zeetjes is het duidelijk veel beter!) of met modderzand of met beachvolley en met heel veel nieuwe vriendjes.
We zijn ondertussen lid van de club en we kijken al uit naar de volgende activiteiten, die willen we het liefst niet missen.

feesten

Amai, donderdagavond 21 juli was het feest voor "175 Belgie" in een restaurant -Le Pain Quotidien- in West Hollywood. De Belgische consul had al de leden van de Belgische club uitgenodigd en ook nog een heel deel niet-Belgen.
Spijtig dat wij nog niet op "de lijst" staan, wij waren er dus NIET bij.

Zaterdag is het weeral feest, "Belgian National Day Beach Party" in Long Beach, georganiseerd door de "Belgian Club Southern California", iedereen is welkom en nieuwkomers kunnen zich dan lid maken.
Wie weet trekken we er dus ook naartoe, maar niets is zeker, de zieken blijken zich hier moeizaam te herstellen, vermoeiende werkdagen en de huizen-zoektocht-zorgen kruipen in je kleren en doet je zin in feesten sterk afnemen.

nieuwe headers

Dankzij Ruth Vanwichelen heb ik nieuwe headers voor de blogs, kleurrijke collages, zie je ons doorslaarhuis en de schaapjes en merk je bij de vanbrandekes de liefde voor de beestjes en de natuur en alles wat je blij maakt.

Ruth, het grote grafishe talent voor alles wat met kinderen te maken heeft maar vooral om haar eigen stijl en tekeningen, illustraties voor Piep Kadul", de cover van "werk aan de winkel", het ontwerpje op onze homepagina, een prachtig eigen boekje "ik blijf liever thuis" en heel mooie kaartjes voor communies en vast nog heel veel andere dingen waar ik geen weet van heb.

Coyote run

Net na mijn loopke zit ik hier nu, nog na-dampend, versgewassen met kletsnat haar, tanden gepoetst, klaar voor de nacht. Beneden zitten ze met zijn zessen onderuitgezakt een filmke te kijken 'het' moment om je af te vragen "de dag is weeral omgevlogen en wat heb ik eigenlijk gedaan?" Niets dat interessant genoeg is om over te schrijven.

Vanavond heb ik wel harder gelopen dan gewoonlijk, tegen het einde van de eerste helft van mijn tochtje steekt daar op een 10 m. voor me een coyote de straat over, het was bijna helemaal donker op een plaats waar de weg een stuk natuur doorklieft. Ik schrok niet echt, het is ook niet meer de eerste die ik hier zie, maar zo alleen en onbeschermd was ik niet erg op mijn gemak, met de nog recente krantenartikels in mijn achterhoofd over coyotes die meer en meer de mensen opzoeken en het hogere aantal aanvallen was ik er niet erg gerust meer in, dan maar snel huiswaarts en blij telkens ik nog een andere late wandelaar/jogger tegenkwam. Mijn record is alvast gezet.

A day off tomorrow?

"Tomorrow is your day-off!" dat zegt de verantwoordelijke van het Teen Center waar ik mijn oudste drie inschrijf voor morgen, want dan is het uitstapjes-dag voor tieners tussen de 12 en 17.

"No, I have never a day off, unless it's school, I have two jonger kids too!" antwoord ik daarop. Dit is nu eens een scenario wat ik vaak tegenkom, niemand die ooit denkt dat je meer dan 2 of 3 kinderen kunt hebben. Wel ja, vind ik niet zo erg, maar toch, ...

Alexander die gaat mee op "Deep Sea Fishing" met de "Channel Islands Sport Fishing", zij varen met een grote vissersboot tussen de Channel Islands, wij wachten dus op vers gefileerde vis , ... yammy ...

(update: niets gevangen, dus geen vis maar spaghetti op tafel)

Eveline en Catherine die gaan naar de "Hurricane Harbor", een water-attractiepark, een topper en een aanrader als je met jonge kinderen hier op vakantie komt, het is daar bloedheet maar met al die waterattracties heb je daar geen last van... hebben we vorig jaar ook al eens gedaan, super!

(update: die twee hebben zich reuze geamuseerd)

Wat ik met mijn 2 jongsten ga doen morgen, dat weet ik nog niet, het zal toch ook iets leuk moeten worden denk ik.

(update: naar MacDonalds en dan naar zee is het geworden)

filmpkes-nieuws

Bert is vandaag terug eningszins fit genoeg om te gaan werken, ja hij heeft het ook goed te pakken gehad, het lijkt allemaal verdacht veel op griep. Hoop dat er niet nog gaan volgen, als ge met 7-enen in 1 huis woont is die kans altijd groot.

Aangezien we het toch over filmpjes hebben, ik heb een leuk filmpje van mijn petekindje Ruben gekregen, het doet raar, we hebben hem nog niet in het echt gezien en kunnen knuffelen en ondertussen is hij al zo'n echte coboy-kapoen, leuk body-ke niet? Heb ik bij zijn geboorte hier in de surf-shop meegebracht, leuk dat hem dat nu zo goed past. Let op: je kunt hem zelfs een echt zoentje geven in het spotje, wel ja, dat doen wij toch...

En terwijl we het toch over filmpjes hebben, er staat ook een mooi filmpje over de nieuwe vriend van Ruben, maar telkens we er naar kijken komen de traantjes hier naar boven. De muziek is 'te' aandoenlijk!

Nog meer filmpkes nieuws: we worden hier sinds een paar dagen achtervolgt door alexander's camera, die gaat een filmpke maken over ons doodgewone huiselijke dagelijkse leven aan de andere kant van de wereldbol. See You Later Alligator!

WE Miss You All Soo Much!!! Maar nu gaan we ontbijten en boodschappen doen en ... een verdere doordeweekse maandag in Newbury Park.

persoonlijk op de transportband

Ik ben het nog steeds niet gewend en sta meestal lichtjes perplex te kijken en te luisteren als het weer eens gebeurd.
De bediende aan de kassa van het warenhuis die samen met de inpakster of inpakker mijn koopwaar erg interessant vinden.
Ik had het al eens gehad met bakmeel en gadgets/snoepjes om verjaardagscake te bakken, dan komt de vraag wie er jarig is en welke taart je wil bakken enz.... Een andere keer had ik een heleboel kapstokjes op de band gelegd samen met beschermmateriaal voor de laden van de keukenkasten, daar werd een gesprekje over aangeknoopt of ik mijn kasten eens ging herorganiseren enz... heb hen toen uitgelegd dat we pas verhuisd waren en dat alles nog netjes zijn plaatsje moest krijgen. Een andere keer had ik erg leuke maar onbelangrijke keukenspulletjes mee, goh vond dat meisje het zo ontzettend lief en "waar heb je dat gevonden?" en toont het met veel tumult aan haar collega kassiersters. Vandaag had ik een gelei-achtige haai mee voor Benjamin, begint de inpakker-jongen daar doodleuk mee te spelen en zingt een liedje over gevaarlijke haaien en een hele uitleg dat we hem wel de haaiendeskundige mogen noemen.
De Amerikaanse preutsheid en uitzonderlijke aandacht voor privacy geldt blijkbaar niet voor je koopwaar op de transportband.Iets wat ik me in Belgie echt niet kan voorstellen, daar ervaarde ik meestal een soort onverschilligheid, zelfs alsof ze niet echt zagen wat ik gekocht had, iets van tik die rekening door zonder er verder bij na te denken.

fog on the coastline

Twee fietsers zoals je die vaak ziet op de Pacific Coast Highway of Highway 1 tussen Port Hueneme en Malibu met de Santa Monica Mountains aan de ene kant van de Highway en de Pacific Ocean aan de andere kant, met een lichte fog.


We zijn uiteindelijk niet naar zee geweest. Reden 1: Nonie voelde zich te moe, slecht geslapen wegens nachtelijke contracties en zoonlief die om 5.30 klaarwakker was. Reden 2: Volgens de beach-webcams zou er overal 'fog' zijn aan de kust, hier merken we daar niets van. Reden 3: De kinderen wilden liever thuis blijven om zich stierlijk te kunnen vervelen.
Gevolg: mijn geplande wekelijkse uitstapje om me neer te vlijen in het hete zand, de kinderen hun gang te laten gaan en mijn ogen te sluiten, is dit keer in het water gevallen.

En dat niet alleen, vandaag is -wonder boven wonder dat het niet al eerder gebeurt was- het eerste kind met kleren pardoes in het zwembad gesukkeld, met name Helena. We hebben er wel eens goed om kunnen lachen.

Heb vanmorgen nog een fortuin uitgegeven aan de zoveelste bikini's, zwembroeken, zwempak, surftruitje en een waterpolo bal. Die dingen verslijten hier terwijl je er op staat te kijken. De bal is een nieuwigheidje, nu kunnen ze thuis hun 'worp' oefenen, alleen splasht het water nu tot op de ruiten, verdorie toch.

zomerse kriebels

De krekels zijn dit jaar nog nooit zo tekeer gegaan, evenals de kikkers die in luid concert ons 2-dagelijks looptochtje begeleiden langs het stukje natuurgebied dat momenteel nog afgesloten is maar binnenkort wordt uitgebreid met een buurtpark. Ook de muggen of hongerige mosquitos laten ons niet meer met rust -sla er hier juist 1 tot moes boven het toetsenbord- en bij thuiskomst werden we verwelkomt door een druk fladderende vleermuis, even heb ik gedacht dat die in 1 of andere verhuisdoos is meegekomen naar hier want ook bij ons doorslaarhuis voelen die beestjes zich 's zomers goed genoeg thuis om hele zomerse avonden rond het huis te fladderen terwijl ze vervaarlijk dicht bij ons durven komen.

Dat al die beestjes plots zo extra actief worden ligt vast aan de opmerkelijk zachte temperaturen van deze avond, iets wat we niet gewend zijn. Om 9 uur -dan is het al een half uur donker- was het nog 22 graden, zonder wind, wat we al helemaal niet gewoon zijn. Het warme pulletje voor 's avonds mag nu voor het eerst in de kast blijven. Volgens de pool-man blijft het nu zo 'hot' voor enkele maanden.
Die lampionnetjes en tuinkaarsjes die nog in hun veilige doos zitten ga ik nu toch eens opzoeken, "ik heb wel eens zin in een gezellige avond buiten" zei Alexander daarnet, wel ja, ik ook eigenlijk, het liefst met een stel leuke vrienden die we nu al zo lang moeten missen.
De kinderen missen onze gezellige thuis meer dan ooit nu het vakantie is, en zij niet alleen, het is hier zo stil, niemand die onverwacht aan de achterdeur staat, geen ronddollende honden in de tuin, geen burenpraatje door de haag, geen belgeklingel als het eten op tafel staat, ja die schapen-bel die mis ik hier -ook al zou ze hier niet passen-, nu 'roep' ik door het huis, ik vind het vreselijk.

Maar ik heb mijn enige leuke en altijd klaar voor een babbeltje buurvrouw "Nonie" vandaag duidelijk gemaakt dat ze niet eerst moet bellen als ze langs wil komen, dat ze ook niet langs de voordeur moet komen maar gezellig langs het zijpoortje naar de achterkant mag gaan. Dat ze met haar 18 maanden oude zoontje steeds mag komen pootjebaden en haar hoogzwangere buik gewichtsloos mag laten drijven op het zwembad, zelfs als we er niet zijn. Ze keek me even met grote ogen aan, maar vond het super, nu nog zien of ze het aandurft.
Morgen gaan we samen naar het strand, met haar franse aupair erbij, samen uitwaaien en zonnen en luieren en ik hoop dat mijn povere engels me toestaat eens een goed vrouwen-onder-ons gesprek te hebben, daar heb ik nu zo eens goesting in, ik hoop zij ook. Ondertussen kunnen de meisjes met "Noach" spelen en kunnen mijn tienerdochters een beetje oefenen in babysitten.

Bert is nog zo ziek als een hond, sinds gisteravond is hij nog niet veel verder geraakt dan het bed, even naar beneden en zo snel mogelijk weer terug, koorts en helemaal geen zin om te eten, zijn lichaam met velouren benen en een houten kop doet pijn . Het lijkt verdacht veel op Alexanders ziektebeeld van 2 weken geleden, de dokter gokte toen op griep en hij heeft moeten uitzieken met alleen koortsdalende middelen, een week heeft hij geslapen overal waar zijn lichaam een plaatsje vond om te liggen, zelfs tot vorige week zat hij bij een ritje in de auto steeds te knikkebollen. Nu is hij gelukkig weer de frisse jonge gast die nieuwsgierig is naar alles waar een gezonde jongen van 14,5 al belangstelling voor kan hebben.

Who's gonna burst?

Een kort fragmentje uit een plaatselijk krantje:

...Rising prices! We are currently in the eighth year of what we would call a "Real Estate Boom." The price of a home in the Conejo Valley has risen approximately 50 percent in just the past two years. Many of you are wondering whether or not this increase is sustainable.
We have all been treated to a rash of news stories about the "Real Estate Bubble."
"When is the housing bubble going to burst?" screams one publication, while another advises you to, "Get out while you can!" We have been seeing these stories in one form or another for the past five years. However, they seem to have increased in volume and frequency in the past few months. ...


't Is maar om te zeggen dat over het hele immobilienverhaal nog veel zal gezegd en geschreven worden en als je wat opzoekingswerk verricht dan vind je tientallen publicaties over dit onderwerp.
Maar ne mens moet toch ergens kunnen wonen he, en met je zevenen kruip je niet zomaar in een kleine schoendoos.

Bert geeft er voorlopig even de brui aan, die is thuisgekomen en met koorts in bed gekropen, ziek-moe-uitgeput-teveel zorgen-teweinig rust en vooral alleen zin om te slapen. Er doet hier blijkbaar een ziekmakend beestje de ronde.

Bubbles

Het zijn wij dus niet alleen die vinden dat de prijzen tot een alarmniveau gekomen zijn, die stijging kan toch niet blijven duren, er moet toch ergens een plafond zijn?

We hebben de kostprijs achterhaald van onze huidige woning, vier jaar geleden voor $ 510,000 dat staat nu te koop voor $ 1,375,000, in vier jaar tijd moet je weten! Dat wil zeggen als wij dat zouden kopen -wat we niet van plan zijn- dat we ons hele leven kunnen betalen voor die mensen hun pensioen! Geen haar op ons hoofd dat daar aan denkt.


Al bij al probeer ik deze dagen mijn ontspanning te vinden in het boek dat sinds Elke's bezoek begin mei klaar lag om er eens aan te beginnen, 'The Da Vinci Code' in't nederlands gelukkig, ben er eind vorige week eindelijk aan begonnen en zit al op 2/3, spannend dus. Het heeft wel een groot nadeel, je begint eraan en je wil steeds meer, wanneer de kinderen wat vragen hoor ik meestal de vraag maar half en geef ik een mompelend antwoord, het eten klaarmaken wordt uitgesteld tot einde hoofdstuk en het liefst zou ik nu zo snel mogelijk in bed willen kruipen om nog een paar bladzijdes te lezen, ook al weet ik dat ik daar meestal na enkele zinnen mijn ogen nog amper kan open houden.

pizza

Weeral pizza gegeten vandaag, Amerika is gekend voor zijn hamburgers, maar dat is buiten de kinderen gerekend. Pizza is 'het' populairste gerecht en niet alleen bij ons thuis, ook op school en op verjaardagsfeestjes is 'pizza pepperoni' de topper. Als het een kleine week geleden is dat we het gegeten hebben dan klagen ze hier dat we al zo lang geen pizza hadden, dus moet ik niet koken en halen we er, lekker makkelijk en zo is iedereen weer tevreden.

dromen en realiteit

Het is nog vroeg in de ochtend en iedereen slaapt nog, het uitgelezen moment om even te 'computeren', buiten het noodzakelijke toiletbezoek wil ik geen verder lawaai maken.

Van de eerste schrik waren we al bekomen, daarna hadden we geruststellende rust gevonden bij de gedachte van nieuw en beter, maar sinds gisteren is de schrik ons serieus om het hart geslagen, hoe gaan we dat betalen, hoe geraken we daar ooit weer over?
Er worden ernstige gesprekken gevoerd op het werk, berekeningen worden gemaakt, afspraken met banken, ontmoetingen met real-estate-agents, plannen voor onderhandelingsstrategieen worden gesmeed en vandaag zal vast in het teken staan van onze nieuwe zoektocht.
Elke dag zien we nieuwe bordjes met 'for sale' voor prachtige huizen staan in de straten rondom ons en er is alvast 1 woning, vergelijkbaar met het huidige te huur gevonden ook, dezelfde schoolregio maar de huurprijs is sterk evenredig met de huidige verkoopsprijzen en met het risico dat we na een huurtermijn van 1 jaar weer kunnen zoeken.

Maar er wordt ook nog gedroomd, stiekem heb ik een beetje mijn hart verloren aan een oudere woning niet ver van hier, een huis met ontzettend veel mogelijkheden, omgeven door een prachtig houten dek, brede zitbanken onder de raamkozijnen, de tuin is vergelijkbaar met doorslaar maar dan veel droger en op hellingen, het ligt in een zeer smal straatje met een prachtige oude voortuin met een speeltuin voor de kinderen, een zwembad dat geheel tot de verbeelding spreekt met glijbaan in de rotsen, waterval over andere rotsen en een mini-strandje en een horizon die uitkijkt over de vallei, een majestueuze oude eikenboom met hangmat staat tussen het huis en een cabana/questhouse, ...
Het ideale huis voor ons gezin met 5 opgroeiende kinderen, die af en toe wel eens verre familie en vrienden op bezoek willen krijgen, sfeervol zonder alle overbodige luxe.
Maar het zal niet voor ons zijn, alhoewel het al serieus gezakt was in prijs blijf je voor de omliggende grond een fortuin betalen, toch zal ik het niet kunnen laten bij een volgende openhouse zondagmiddag nog even langs te gaan.

Ondertussen is Helena als eerste wakker en vraagt of ze ook iets mag bloggen.

House hunting

We zullen er niet aan ontkomen, een nieuwe woning zoeken en verhuizen is wat ons de komende weken/maanden weer zal bezighouden, de eigenaars gaan door met de verkoop, deze woning zelf kopen is niet onmiddelijk een mogelijke optie voor ons.




Advertenties uitpluizen, online, in de kranten, met makelaars bellen, zondagnamiddag op house hunting als het open house is, zijn zowat de dingen die ons nu te doen staan.
Ook praten met de baas op het werk, want wat heb je nu aan een topjob als je geen woning kunt vinden binnen je budget?

Het moeilijke is een gulden middenweg te vinden tussen je onbevangen verlangens en de realiteit, nieuwe mogelijkheden liggen in ons verschiet, een nieuw stukje spanning in ons buitenlands avontuur.

sfeerbeeldjes

Heb nog enkele sfeerbeeldjes aan het meer in Arrowhead op de fotosite gezet.

Vergelijk de hoogte van de waterstand met vorig jaar toen we daar ook een middagje op bezoek waren. Door de vele regens deze winter in California staat het meer dit jaar zeer hoog, met een dam wordt het water tegengehouden zodat dit mooie meer bestaat, maar dit jaar hebben ze de dam meerdere malen moeten openen.

Even weg.

Zie je de witte wagen in het midden, dat zijn wij.

Het is nog vroeg op de avond en iedereen ligt al in bed, moe - moe - en nog eens moe. We zijn amper 32 uur van huis geweest, 1 nachtje kamperen in een vriend's huis in de bergen van Lake Arrowhead, met andere vrienden samen zijn, barbecuen op het dek aan het meer en wachten op het vuurwerk.

Maar het is net alsof ik een hele week ben weggeweest, zonder een hoop post, de berg was en een stoffig huis, even weg, alles achter je laten, de weg op voor een rit van 3 uur door de smog, langs de woestijn, door de zich herstellende natuur van de allesvernielende San Bernardino bosbranden van oktober 2003, naar een zonnig hoogtebos met eekhoorntjes en een prachtig meer en een leuk huis met een gigantische porch en een schommelstoel. Ik waande me in het mooiste dorpje van Oostenrijk, op stijle hellingen gebouwde houten huizen, stevige bottines zijn een must voor een wandeling, een sterke 4X4 is geen luxe meer, hoogtevrees niettemin.

De geur van de dennen, de blauwe gaai die je komt begroeten, de indringende aroma's van de gele bosbrem, de buurman die hout aan het hakken is, het theelichtje op de boomstronk die dienst doet als tafeltje op het balkon, het lachen van de kinderen, het praten van de mannen, de hitte van de zon en een sterrenhemel met miljoenen fonkelende sterren in een zomernacht, zijn slechts enkele van mijn indrukken.

America's Birthday

Independence Day

Big RV's, trucks met aanhang, wagens en woonbussen, de free-way kon ze deze namiddag al niet meer verwerken, dit is het lange week-end, 'the 4th of July', de grote uittocht naar betere oorden, er even tussenuit met de familie.
Overal zal er vuurwerk zijn want Amerika viert zijn onafhankelijkheid en ook wij, Europeanen zullen er niet aan ontsnappen.
De kinderen tellen de vlagjes op de wagens, de vlaggen aan de benzinestations en in de winkelstraten. Dit week-end trekken ook wij er op uit, naar de "San Bernardino Mountains", naar Lake Arrowhead, de Suburban-truck volgeladen met slaapzakken en luchtmatrassen, barbecue aan het meer en 's avonds kijken en luisteren naar het vuurwerk erboven.