Even weg.

Zie je de witte wagen in het midden, dat zijn wij.

Het is nog vroeg op de avond en iedereen ligt al in bed, moe - moe - en nog eens moe. We zijn amper 32 uur van huis geweest, 1 nachtje kamperen in een vriend's huis in de bergen van Lake Arrowhead, met andere vrienden samen zijn, barbecuen op het dek aan het meer en wachten op het vuurwerk.

Maar het is net alsof ik een hele week ben weggeweest, zonder een hoop post, de berg was en een stoffig huis, even weg, alles achter je laten, de weg op voor een rit van 3 uur door de smog, langs de woestijn, door de zich herstellende natuur van de allesvernielende San Bernardino bosbranden van oktober 2003, naar een zonnig hoogtebos met eekhoorntjes en een prachtig meer en een leuk huis met een gigantische porch en een schommelstoel. Ik waande me in het mooiste dorpje van Oostenrijk, op stijle hellingen gebouwde houten huizen, stevige bottines zijn een must voor een wandeling, een sterke 4X4 is geen luxe meer, hoogtevrees niettemin.

De geur van de dennen, de blauwe gaai die je komt begroeten, de indringende aroma's van de gele bosbrem, de buurman die hout aan het hakken is, het theelichtje op de boomstronk die dienst doet als tafeltje op het balkon, het lachen van de kinderen, het praten van de mannen, de hitte van de zon en een sterrenhemel met miljoenen fonkelende sterren in een zomernacht, zijn slechts enkele van mijn indrukken.