uren ziek in een wachtkamer

Ik heb het gedacht vannacht en vandaag, "ik ga naar huis". Letterlijk, en ik meen het. De pot op met california, de staat is zelfs zijn hoofdletter niet waard.

Gisterenavond laat, net toen ik wil gaan slapen komt Bert met de mededeling af dat hij niet kan slapen van de pijn, dat hij denkt een gesprongen appendix te hebben en dat hij dringend naar de dokter moet. Ge moet weten dat hier geen dokters te bereiken zijn na de kantooruren, laat staan net voor middernacht midden in het week-end. Mijn kleren dus weer aan en met hem naar de emergency room van het dichtstbijzijnde ziekenhuis.

Ja man, ik die dacht dat daar alles ver zou liggen te slapen, schrik me nogal een bult als ik een sjokvolle zaal zie met allemaal, of bijna toch, doodzieke mensen. Eerst braafkes de nodige paperassen invullen, inclusief de reden waarom ge daar nu wat komt rondhangen, daarna een kort gesprekje met klein onderzoekje door een screeningnurse -om te zien of ge wel echt ziek genoeg zijt-. Daarna een onderzoek van je verzekeringstoestand bij een andere receptioniste en dan wachten.

Wachten, wachten, tot ge denkt dat ze je al lang vergeten zijn, ondertussen zijn er enkele uren verstreken, sommigen zitten daar ver te sterven, anderen beginnen klagen, anderen stappen op, iedereen zit mekaar zowat aan te gapen of kijkt met stijve nek naar de kleine tv'kes aan't plafond.
Uiteindelijk worden we binnen gelaten, maar in de 10-tal patientenkamertjes is geen plaats en wordt hij op een bed in de gang gelegd, ik waan me in een amerikaans 911 programma. Nog wachten tot er 1 van de spoedartsen vrij is, dan verder onderzoek, bloedstalen enz...
't Zou uiteindelijk gaan om een goeie blaasontsteking, dus willen ze de eerste antibiotica met baxter toedienen, gaat enkele uurtjes duren, dus rij ik naar huis, een rit van 20min., de kinderen liggen alleen thuis en ik wil toch even checken of alles daar ok is.
Bij thuiskomst, komt Eveline uit haar kamer omdat ze niet kon slapen, Benjamin is ook wakker geworden en Alexander ligt met de telefoon naast zijn kussen. Stel de kinderen gerust en ga zelf ook wat neerliggen, een uurtje later schrik ik wakker omdat ze me bellen dat ik hem weer mag gaan halen, ondertussen is het half vijf. Kleren terug aan en met slaapdronken kop rijd ik terug, daar zit hij al braafkes buiten op een bank op me te wachten en rijden we weer naar huis. Ondertussen is het half zes in de ochtend.
Bert heeft een hele dag liggen slapen, met af en toe een bezoekje aan de keuken en het toilet, vanavond zag hij er al stukken beter uit.

Er klopt toch iets niet, als het heel erg is, moet ge dan echt de 911 opbellen, weet dat ze dan met brandweerwagens met loeiende sirenes afkomen, met van die grote rode camions! Want dat zijn nou net de spoedartsen. Dan wordt ge afwel thuis behandeld ofwel nemen ze je mee naar dezelfde emergency room waar je dan voorrang krijgt.

Ik ben ook om de rest van de antibiotica geweest, 7 pilletjes voor $94 , ja wadde! Verzekering, ik denk dat ge hier verzekerd moet zijn voor alles wat je maar kan bedenken.

Toch ben ik ook even blij geweest vandaag, ik ben met de kinderen naar 'het huis' gaan kijken dat we zoals alle anderen niet kunnen betalen. "het is hier precies zoals thuis!" zeiden ze allen met een gelukkige blik op hun gezichtjes.
Ik heb lang staan praten met de makelaar en de eigenaar die zat te genieten van een glaasje wijn, "de prijs is onderhandelbaar" zeiden ze me, "kijk wat je kunt betalen en doe een bod".

Maar ik denk dat ik dat laatste gedroomd heb, aangezien ik dat vannacht niet gedaan heb. We zijn daarna een ijsje gaan eten bij de cold-stone om af te koelen.