Race Info

Dit wordt dan alswaar het laatste berichtje voor de start en de finish daar in het zuiderse warme San Diego, tussen de palmbomen en een parcours van 42 kilometer dat begint ergens in Hillcrest, dat loopt rond de San Diego Zoo en langs het Balboa Park, naar Petco Park, door Downtown, weer langs (de andere kant nu) de Zoo en langs Mission Hills en dan helemaal rond Mission Bay en via Sea World en zo terug naar beneden waar we aankomen in een beveiligde militaire zone tegen de luchthaven. Zucht, en dan zal ik super moe en uitgeput zijn.

Er zullen 8000 paarse shirtjes racen, dus 8000 Team In Training deelnemers!

Met ons Ventura team hebben we in totaal $ 112.168 bijeen gehaald. Allemaal voor het goede doel, fantastisch toch!

Ik loop dan ook mijn eerste marathon race voor het goede doel, in mijn gedachten zullen vooral Britt en haar zieke (en ondertussen ook overleden) ziekenhuisvriendjes rondhangen, ook alle andere Leukemie getroffen kinderen maar ook aan mijn eigen (gezonde) kinderen zal ik denken. De loopkoers van 26 mijl lang deel ik op in 26 stukken, van mijl naar mijl zal ik rennen en iedere deel draag ik op aan een kind.

Ik zal NIET snel lopen, ik doe het traag en zal regelmatig een stappauze inlassen. Ik wil er een fijne ervaring van maken, ik wil gezond en content door die finish geraken, ik wil die pint bier naar binnen kunnen slaan, douchen, even rusten en naar de Victory Party kunnen gaan.

Zondag zal ook het wereldrekord van "rennende Elvis-en" worden verbroken, dik of dun. De King of Rocking Roll weet je wel?

Ondertussen loopt ultrarenner Dean 700 mijl van Californische missiepost naar missiepost (21 van Noord naar Zuid) Allen destijds stategisch gebouwd op een dag reisafstand. In een tijd van dure gasprijzen vond Dean het dan ook een fantastisch idee om niet het vliegtuig te nemen maar te reizen zoals onze vroege voorvaders, te voet. Hij wil San Diego bereiken om de marathon te lopen. Zijn blog is hier te lezen: http://dean.runnersworld.com/

Nuttige links:

de website van de Marathon: http://www.rnrmarathon.com/home.html

de af te leggen route: http://www.rnrmarathon.com/course_info.html

De tussentijden zullen life te volgen zijn van alle deelnemers, de link zal de dag zelf te vinden zijn als LiveResults op deze website: http://www.rnrmarathon.com/

Mijn race# is: 3772 op naam van Ann Ongena

De "Elite Racing Television" zend ook het hele weekend life uit op FSN (Fox Sports Net) en KNSD (NBC-7) programma op the Rock ‘n’ Roll Marathon.

Morgenochtend zaterdag vertrekken we met het hele gezin en dat mijn oudste tieners plots ook hoognodig meewilden vind ik super tof. Zondag wordt dan heel erg vroeg opstaan (om 4.30u. al bijeenkomst in het hotel!) om stipt 6.30u te kunnen starten en in de hoop tegen de middag de finish gehaald te hebben. Bert zal daarna wat leuks doen met de kinderen terwijl ik kan bekomen. Maandag blijven we nog wat rondhangen en gaan de wereldberoemde San Diego Zoo bezoeken.

Moet ik nog vermelden dat het nu wel super echt wordt allemaal?

hype

Dezer dagen loop ik helemaal hype en gelukkig verteld iedereen me dat dit totaal normaal is, "geniet van dat gevoel en profiteer van de aandacht". Mijn eerste marathon, hoe dichterbij het komt hoe meer ik aan den lijve ondervind dat dit me maar een keer kan overkomen, bij de volgende is alles herkenbaar en is er een deel van de spanning en charme weg. Voor deze eerste keer mag ik echt enkel gaan voor het "finishen" of het uitlopen, wat een gerust gevoel geeft dat!

Tips en tips en tips, ik word overladen met tips uit alle hoeken en het gekke is dat ik ze allemaal even interessant vind om te aanhoren, ze nu nog onthouden en er mijn eigen coctail van brouwen. Vaseline tussen de tenen smeren, bodyglide onder de armen rond de navel tussen de benen, in het midden van de baan lopen want daar is het minst afhelling, toiletpapier meenemen enz... En dan durf ik nog niet aan anecdotes denken als verdronken camera en gsm in de porta potty.

En ons marathon mommy houdt het rustig deze week. Na zaterdag de laatste 8 mijl op de baan werd zondag rustdag en maandag ook, geen poetsdag voor een keertje ja geloof het of niet. Deels omdat het een verlofdag was, deels omdat ik graag naar mijn surfende kroost lig te kijken, deels omdat ik mijn benen nu moet sparen. Dinsdag dan toch een uurtje pilates-core training en daarna vijftig minuten op de loopband. Woensdag veertig minuten elliptical en aansluitend twintig minuten loopband. Donderdag hetzelfde als dinsdag. Vrijdag rust.

linken

Inderdaad, het mag geen excuus wezen, maar de laatste weken worden we overladen door allerlei eindejaarsactiviteiten zodat er van rustige avonden en weekends niet veel overblijft. Tel daar dan de uren training bij en het extra vroeg in bed kruipen om te recupereren, dan is een dag nog eens zo snel weer om. Zo raakten de niet dringende en minder belangrijke zaken achterop, kwestie van prioriteiten te stellen in tijden van schaarste.

Maar nu wil ik toch eerst eens wat orde krijgen in de digitale albums en na gisteren is er vandaag weer wat te bekijken en daarvoor schakel ik je liever door naar onze vanbrandekesgazette, kwestie van daar ook weer enig leven in te blazen.

En vandaag sloeg me voor het eerst letterlijk de schrik om het hart voor zondag, voor het eerst kreeg ik de doemgedachte 'waar ben ik mee begonnen?' en 'wat ga ik mezelf nu weer aandoen?'. Ik denk dat het faalangst is en kan nu alleen maar hopen dat zich dat deze week gaat omzetten in positieve energie, tot hier toe gaf het me enkel een ineengekrompen maag. Ik ben bang.

vervlogen tijden

Bijna niet te geloven maar het is al meer dan drie geleden dat we hier naartoe zijn verhuisd. In die tijd heb ik een hele kennissenkring opgebouwd zowel virtueel als in levende lijve van andere gezinnen die net als wij Belgie of Nederland even wilden omruilen voor het vrije Californische leven. Voor enkelen van hen is het sprookje bijna ten einde, zo is Andrea op dit moment aan het inpakken en zal binnen enkele dagen hun huis weer leeg achterlaten, nog niet onmiddellijk naar Nederland maar met zijn allen in hun opgeknapte camper 'Bertha' dwars door de US om later deze zomer ergens in het noord-oosten het vliegtuig te nemen naar Nederland.

Ook Kristine is aan de vervelende inpakklus begonnen terwijl ze snel snel nog een paar niet te missen uitstapjes maken, deze zomer gaan ook zij terug.

Gek, voor ons lijkt het pas gisteren maar door hen besef ik dat we hier best al een hele tijd zijn.

Maar goed, ondertussen probeer ik het rustig te doen als voorbereiding naar volgende week. Na de laatste training gisteren met het TNT ben ik de hele dag in de weer geweest, hadden we nog een buurtfeestje buiten en dat kon ik 's avonds goed voelen, mijn twee benen en knieen deden pijn en mijn rug ook, amai zo zal dat zondag ook niet goed gaan hoor. Een goeie nachtrust doet wonderen, wat langer uitslapen en een rustige zondag helpen ook. Het meest spannende was misschien wel de jonge ratelslang die al een hele week aan mijn bloempotten kwam dutten te vangen en in een plastieken bak de autokoffer in en ze naar een onbewoonde canyon gebracht, het diertje kon niet rap genoeg weg zijn, die gelukzak.

Wat computeren kan ook helpen, gisteren had hij kuren maar vandaag deed hij het weer prima. Hoog tijd dus om al onze fotos in veiligheid te brengen. Twee of meer giga opslagkaartjes hebben in je camera is leuk, maar als het uitsorteren wat is blijven liggen wordt dat een hele klus maar wel ideaal als je je benen wat moet gaan sparen.

Eindelijk kan je dus nu de sfeer opsnuiven van de Firecracker race in Chinatown Los Angeles tijdens de viering van hun Chinees nieuwjaar van 10 februari laatstleden.

TNT, de laatste 10 dagen.

Het grote werk van het marathon trainen zit erop, deze week en zeker de volgende ben ik in "tapering". Dat wil zeggen dat de gelopen kilometers veel lager liggen en dat ik niets nieuws meer uitprobeer. Dat ik gezond eet en voldoende rust.

Ook mijn fundraising of geldinzameling voor deze marathon zit erop, de uiteindelijke balans is 3,585 dollar geworden, wat gewoonweg fantastisch is! Heel veel dank aan alle schenkers!

Komende zaterdag train ik nog een keertje met Team In Training voor een laatste 8 mijl op de baan, sinds begin april kon dat niet meer door mijn blessure. We hebben natuurlijk wel wekelijks contact gehouden via de telefoon, email en een party hier en daar, maar de laatste training wil ik nu wel graag samen met hen doen.

Want het komt nu allemaal echt wel dichterbij, ik word een beetje overstelpt met informatie van het TNT, van het racebestuur en van vrienden.

Het leukste nieuwtje vind ik wel deze: je zal mijn tijden rechtstreeks kunnen volgen op de website die iedere minuut wordt bijgewerkt, daarop verschijnt de 5k - 10k - 10mile - 13,1 mile - 20 mile en natuurlijk de marathon tijd , samen met rechtstreeks uitgezonden beelden. Tof toch!

Forerunner 405

Het begon allemaal rond kerstmis, zoals alle andere Amerikanen geven we elkaar dan kadootjes vanonder de kerstboom. Het mag dan wel iets speciaals zijn, persoonlijk vooral, een gadget of wat nuttigs. Zo was het vanzelfsprekend dat ik eindelijk eens aan een goed lopersuurwerk zou geraken was het niet dat ik uit het toenmalige aanbod niet echt mijn ding kon vinden, tot ik ontdekte dat er snel wel eentje op de markt zou komen dat me wel zou liggen, maar ik moest nog wat geduld hebben, misschien wel enkele maanden.

Geduld loont, het werd nu zelfs een gedeeld kerst- en verjaardagskadootje, de Garmin Forerunner 405, of het lopersuurwerk met ingebouwd gps dat ook een prima dagdagelijks polshorloge is.

Ik ben er super content mee, moet af en toe nog eens in de handleiding wat opzoeken en heb daarnet de tijd gevonden om de gegevens door te sturen naar het internet.

En kijkt nu wat dat geeft over afgelopen zaterdag: alle cijferkes mooi op een rij maar het google kaartje dat automatisch gemaakt wordt en de hoogteverschillen tabel vind ik echt helemaal super.

Sycamore run, out and back.

Voila, de wekelijkse lange looptrainingen zitten erop en ik vind dat nu al spijtig. Afgelopen zaterdag voelde ongewoon makkelijk aan, de IT-band hield zich wonderwel sterk en ik had gerust nog een uur verder kunnen gaan. Was het niet dat mijn twee loopmaatjes erbij waren en de hele tocht voor hen echt lang genoeg was, dat we ons doel bereikt hadden en ze mij konden tegenhouden, want anders was ik echt nog een half uurtje gaan uitjoggen.

Jeff, mijn fysiotherapeut had me oorspronkelijk voor zaterdag 2,5 uur voorgeschreven aan een rustig tempo in een loop/stap verhouding die ikzelf mocht opbouwen naargelang mijn comfort. Omdat ik van de zee tot helemaal in Newbury Park en terug wou lopen (zie witte lijntje in de foto) en ik dacht dat niet in 2,5 uur te kunnen doen mocht ik ook drie uur rennen, zolang ik de pijngrens aan de blessure laag genoeg kon houden.

Zo stond ik om half zes (om de hitte voor te zijn) al bij vriendin S. voor de deur en pikte daar ook nog vriendin C. op, twee veteranen in marathons en triathlons die het gewoon leuk vinden om samen door die canyon te rennen bij het krieken van de dag. Kinderen en echtgenotes nog in diepe nachtrust achterlatend terwijl wij mamas op onze tenen door de camping slopen om dan vanaf het hek te gaan lopen. Ook al liepen we naar ons gevoel erg traag en mochten we op regelmatige tijdstippen even stappen, toch zijn we die canyon verbazend snel doorgerend, niet drie uur hadden we nodig maar op 2 uur en 2o minuten waren we al terug aan op de camping. Met spijt dat het al over was en nog te fris om al te stoppen probeerde ik hen te overtuigen om nog een half uurtje langs de kust te lopen, maar nee, volgens hen was het genoeg geweest en was het juist erg positief dat ik die laatste lange training zo fris kon eindigen.

Okay, ik had geen andere keuze dan ze maar te geloven, ben dan maar als eerste recht de oceaan ingerend, werd ineens helemaal nat gespoeld door de ferme golven, redde vriendin C. nog gauw mijn gloednieuwe gps-uurwerk en ben ik als een klein kind content met mijn gat in de zand gaan zitten tot de eerstvolgende golf me helemaal te pakken had en ik met mijn broek vol zand naar huis kon rijden.

Helemaal niet moe, niet echt pijnlijk en nog vol energie voor een lange zaterdag, volgens mijn vriendinnen een goed teken dat ik er klaar voor ben.

vierenveertig

Zestien mei is mijn dag want dan is het mijn verjaardag.
Vierenveertig ben ik nu en daar ben ik best erg fier op.
Misschien wil ik vanaf nu wel altijd vierenveertig blijven.
Het klinkt goed en vier maal vier maal vier is vierenzestig.
Vierenzestig is mijn geboortejaar.

een eerste keer

Je kan vele marathons in je leven lopen maar er zal er altijd maar 1 de eerste zijn! Slechts 1 keer is alles nieuw, is de spanning hoog en weet je nog niet echt wat je te wachten staat. Die eerste keer mag je dan ook letterlijk traag uitlopen zonder enig schuldgevoel, die eerste keer zet je je eerste PR of persoonlijk rekord dat je gegarandeerd de volgende keer kunt verbeteren, een schoon vooruitzicht toch?

Zo zit ik mezelf tegenwoordig dus op te beuren en ik zit er zelfs helemaal niet mee in dat ik boven de grens van 4 uur zal eindigen. Alles is voor de ervaring en voor een eerste plezante keer met goesting naar nog.

En wat nieuws? Zenuwen, deze week kreeg ik voor het eerst echte nervositeit kriebels in de buik. Dat kwam allemaal door het pakket dat me door het racebestuur is opgestuurd met mijn racenummer, mijn corralnummer en alle andere belangrijke informatie. Het is nu precies wel allemaal toch echt! Ook het paarse race shirtje ligt klaar zeggen ze bij Team In Training, samen met de hotelreservaties, de bracelets voor het vervoer ter plaatse en de tickets voor de parties. Ja, ja, feesten wordt er gedaan (nog een reden om traag te lopen zodat er achteraf nog energie over is!), een pastaparty vooraf, een celebration party achteraf en een dansavond met live optredens erachteraan, en oh ja, het bier niet te vergeten dat voor een (zeldzame) keer klaar staat bij de eindmeet!

Nog twee weken, dat wil zeggen dat deze zaterdag 'echt' de laatste keer is dat er lang gelopen mag worden. En dat ga ik doen. Op aanraden van mijn fysiotherapeut en natuurlijk ook door de bijzonder positieve ervaring van vorige zaterdag loop ik weer in de Canyon. Niet met het TNT in Ventura aan de beach op de fietspaden in (keiharde) cement, maar in een koele* canyon die bestaat uit een zandweg en deels ook asfalt. De ideale combinatie voor mijn benen. Koel*, het is hier rond de veertig graden celsius overdag, gelukkig koelt het 's nachts voldoende af om in de ochtend in een relatieve "koelte" te kunnen lopen, dat wil wel zeggen dat je de zon voor moet zijn, dus om zes uur staan we al in de canyon, vroeger durven we niet voor de wilde dieren (puma's vooral) en zullen daar in drie uur van de zee naar Newbury Park lopen en weer terug om daarna in vol loopornaat de oceaan in te rennen om het koude water het bloed uit de benen te laten duwen. Die drie uur worden weer erg rustig gelopen, weer in een loop/stap verhouding die ik ga verfijnen naar de ideale race strategie. Ik hoop te lopen van waterstop naar waterstop die ongeveer om de mijl staan opgesteld en daar 1 minuut te stappen.

Het grote voordeel van stappauzes in te lassen op lange afstanden is dat het even rust geeft aan je loopspieren terwijl je de stapspieren gaat belasten, je verdeeld de last dus meer evenredig op al je beenspieren. Het spaart je lichaam, het stelt de vermoeidheid uit en geeft je de kans naar het einde toe nog te gaan opbouwen en te versnellen.

natuurlijk ijsbad

"This is life!" stonden we allebei beamend naar elkaar toe te knikken terwijl we zeer vroeg in de ochtend met onze benen in het ijskoude oceaanwater een "ijsbad" stonden te nemen. Te koud om te blijven staan maar doorbijtend tot je het niet meer voelt, voeten die zeer doen van de doordringende kou, het loopshortje hoog opgetrokken om toch nog door een onverwacht hoge golf helemaal te worden natgespoeld. Tien minuten is het minimum om in je "ijsbad" te blijven zitten na een lange duurloop om de overwerkte benen te laten afkoelen en het herstellingsproces te versnellen. Geen zere en stramme spieren achteraf gegarandeert! Meer dan zeven minuten hebben we het niet uitgehouden, maar deugd dat het uiteindelijk deed! (Het oceaanwater is nu ongeveer 11 graden celsius.)

Zaterdagochtend, iets voor halfzeven stond ik bij vriendin s. voor de deur en samen reden we langs een stille canyonweg naar de kust. Om zeven uur stipt vertrokken we al lopende aan het hek van het Sycamore Canyon park richting Newbury Park, vast te luid babbelend eerst langs de nog slapende tenten op de camping, wie denkt er nu aan slapende mensen als je zelf al een hele poos wakker bent?

S. is mijn ideale looppartner, ze heeft van nature de perfecte kadans en houdt graag de timing bij, twee uur aan een ratio van vijf minuten lopen en een minuut stappen ertussen. Ik heb ervan genoten tot in de topjes van mijn tenen, het voelde lekker makkelijk en de ontwakende natuur gaf me weer het gevoel te lopen om daar te kunnen zijn en vroeg het huis te mogen ontsluipen.

Een hele bende wilde papegaaien riepen ons welkom, een jonge ratelslang lag bang op het pad stil in een aanvalshouding en een handvol andere vroege lopers deelden de canyon en vriendin s. heeft weer alles kunnen vertellen wat ze de laatste weken had bijeen gespaard, zalig.

Met een banaan in de mond en de laatste slokjes sportdrank in ons drankbusje stapten we eens terug aan de wagen op blote voeten recht het water in.

Ik wist het al lang, maar vandaag heeft het weer eens bewezen, na de San Diego marathon hou ik me bij de trails, de natuur is mijn coach want wie kan je beter doen afremmen dan de tientallen stromende beken waar je over rotsen heen moet klauteren om verder het pad te kunnen aflopen? Wie kan je beter in een versnelling brengen dan het luidruchtige geritsel in de struiken naast je? Wie laat je beter vanzelf even stilstaan dan het adembenemende landschap of het gekke kleurenspel van een opkomende zon?

aanpassing

Eigenlijk ben ik een echt natuurmeisje (of madam zoals dat beter bij mijn leeftijd klinkt) en toch zit ik de laatste weken hele voormiddagen opgesloten in de gym om mijn marathontraining af te werken. Ik die zo graag buiten ben! Geen logica dus en het voelt dus wel een beetje als werken tegenwoordig, of nog beter, als ik zo binnen en buiten stap met mijn hippe sporttas en looprokje aan en iedereen me ondertussen met naam aanspreekt voel ik me zelfs een beetje als een prof. Een heel verschil met het in- en uitsluipen in het park.

Als trailrunner (of natuurloopster?) liep ik altijd op het ritme van de natuur, mijn snelheid en hartslag liepen gelijk met de hellingen en het soort terrein, een coyote deed me al eens afremmen, een ratelslang langs de kant ook, een roofvogel die opvloog en een paar konijnen die voor me het pad afrenden gaven weer die extra energiestoot. Wat een rijkdom. Mijn uurwerk heeft zelfs geen cijfertjes, enkel bij schatting kon ik zien hoe laat het ondertussen al was, mijn iPod sensor gaf bij benadering de afgelegde afstand weer en verder deed ik het gewoon bij mijn gevoel. Zalig.

Vandaag heb ik ook moeten afremmen, maar dan met de wagen, een aangereden coyote midden op mijn rijvak, ik had zo graag willen stoppen en het dier opzij trekken. Toch heb ik het niet gedaan, zonde.
Vandaag heb ik voor het eerst een hartslagmeter gebruikt, eentje van Bert. Op de loopband kon ik zo mijn comfortabele zone opzoeken en vergelijken met de snelheid. Zaterdag loop ik dan op hartslag, ik hoop dat het helpt om onder mijn pijngrens te kunnen blijven.

In de vroege ochtend ga ik de wagen nemen en rij ik mezelf naar de kust, daar neem ik het pad in mijn geliefde canyon, degene die ik vorig jaar met mijn nichtje liep, toen liepen we van Newbury Park tot aan zee en lieten ons daar ophalen, nu loop ik van de zee naar Newbury Park en terug, maar zonder de hele lange steile helling te nemen. Het zou me zo een twee uur moeten bezighouden.

Ondertussen wacht ik erg ongeduldig op het nieuwe gps-loopuurwerk voor meisjes (of madammen), vijftien mei beloven ze in de winkel, net op tijd om het ding gewoon te worden tegen de grote dag.

aftellen?

Nu deze week echt al de 'tapering' is aangebroken, wordt het toch een beetje aftellen en begint het al wat spannend te worden. Om eerlijk te zijn kan ik aan niets anders meer denken. Uren zit ik de website af te zoeken zodat ik toch geen klein detail zou missen.

Maar anderzijds voel ik me er nog niet helemaal klaar voor, ik mis de 20 mile in mijn benen, ook al weet ik dat ik het fysiek gedaan heb door andere vervangtrainingen (door de schuld van de blessure natuurlijk) in mijn hoofd heb ik er geen beeld van. Gelukkig heb ik komende zaterdag nog een twee uur loop te doen en de week erna mag ik toch nog een keertje twee-en-een-half doen en daar ben ik best content mee want zo kom ik toch nog aardig in de buurt.

'Tapering' betekent dat je de afgelegde afstanden gaat afbouwen, een opgebouwd fitnessniveau blijft automatisch behouden voor ongeveer vier weken, het komt er nu dus nog enkel op aan om het lichaam wat rust te geven zonder het lui te maken. Met andere woorden, probeer je niets nieuws meer uit, blijf je rustig je crosstraining doen, ga je nog steeds op dezelfde dagen lopen maar ga je de afstanden gaan verminderen. Ondertussen kunnen alle gewrichten, ligamenten en spieren wat bekomen en kracht verzamelen voor de grote prestatie.

De grote dag, ik voel het wel een beetje als naar de geboorte van mijn kind. Al maanden ben ik me aan het voorbereiden, lees ik alle informatie die te vinden is, doe ik mijn uiterste best de perfecte mama (atlete) te zijn en dan komt eindelijk het einde in zicht. Gelukkig, want het begint allemaal wat zwaar te worden, het lichaam begint vermoeidheidstrekjes te vertonen en je wil wel weer eens gewoon doen. De geboorte van mijn kind, het was als naar een groot feest mogen gaan. Nu ook, een feest dat is het, gelukkig associeren we dat niet met afzien. Maar net als bij een geboorte zal ook hier een einde zijn aan de krachttoer, krijg je geen roze baby op je buik maar een schone marathon finisher medaille, dan is er echt groot feest en dan is alle pijn al gauw weer vergeten.

kadans

Ik heb net een heerlijke workout achter de rug, net dat wil zeggen nadat ik ondertussen al een lekker en gezond Chinees slaatje uit onze nieuwe Deli heb opgegeten en een hoognodige douche heb genomen, de wasmachine staat alweer te draaien (om al dat zweet uit te wassen) en voel ik nu de onbedwingbare nood om mijn geluk met jullie te delen.

De loopband was nooit mijn beste vriend want wie wil er nu in de gym staan zweten op een lopende band als dat buiten onder een prachtige azuurblauwe hemel met een fris oceaanbriesje in het gezicht ook kan? Nog niet te spreken over het genot van al dat natuurschoon dat je op die loopband moet missen! Maar ondertussen zijn we beste maatjes geworden, want hoe kun je beter gecontroleerd leren lopen dan wanneer je de cijfertjes netjes voorgeschoteld krijgt en al je concentratie naar je loophouding, tempo en ritme kan gaan? Het enige wat me nog echt kon storen was het ritme van andere lopers naast me, ik die me nu moet focussen op een kadans van 180 stappen per minuut (Klinkt best snel maar is het niet als je bedenkt dat het muizepasjes moeten zijn waarbij de voorste voet niet verder dan mijn zwaartepunt mag komen en de achterste zo snel mogelijk weer de grond moet verlaten.) liet me nogal gemakkelijk meeglijden in hun rustigere tempo met het gevolg weer de neiging naar een foute houding.

Het was al maanden geleden dat ik nog gelopen had met muziek, sinds ik weet dat je op de elite wedstrijden (wat de San Diego Marathon is) niet mag deelnemen met een mp3-speler had ik me er ineens maar een gewoonte van gemaakt om zonder te muziek te lopen. Tot ik me weer realiseerde dat ik altijd zo mooi in het ritme van het deuntje blijf, voelt een beetje als dansen. Als ik nu eens gewoon wat muziek zou downloaden aan 180 bpm (beats per minute) dan blijf ik vanzelf wel in de juiste kadans. Verbazend hoe weinig ik aan zo'n snel tempo kon vinden! Slechts een podcast uit mijn oude Podrunner lijst is een volledig uur aan dat tempo, beter een dan geen en heb het alvast met deze geprobeerd. En ja hoor, wat een fantastische workout heb ik hierdoor gehad. De muziek lekker keiluid (om boven de muziek in de gym uit te komen) en volle concentratie op vorm, twee keer dertig minuten met een minuutje stappen tussen de twee en niet een enkel keertje heb ik wat verkeerd gevoeld. Ik begin er echt helemaal in te komen en had vandaag waarlijk fun daar in mijn eentje. (Groove electric music is to make running feel more like dancing all night at the club!)

(Uit "Run Your First Marathon": Accept the ups and downs you will experience. You are going to have days you feel like you're flying and days you struggle. This is normal for all runners.)

Marathon, we can do it!

Er liggen wel meer dan tien verschillende boeken over lopen en aanverwanten naast mijn bed en allemaal heb ik ze minstens een keer helemaal uitgelezen, sommigen een tweede keer en in andere ga ik af en toe weer wat opzoeken. Een paar daarvan staan vol met heerlijke succesverhalen van vrouwelijke lopers, leuk om lezen maar gevaarlijk om het hoog in je bol te krijgen en te gaan denken dat je dat ook kan. Zo ook de artikelen in bekende loperstijdschriften, je voelt je al snel verwant en de ambitie groeit.

Maar wie ben ik te gaan denken dat ik mijn eerste marathon als een race zou gaan lopen? Hoe naief te verwachten daar ineens een fantastische tijd te gaan klokken? Als vierenveertigjarige die op datum pas anderhalf jaar regelmatig de lopersschoenen aanbindt, als mama van vijf die het recreatieve rennen voor de huishoudelijke taken afwerkt ben ik al blij als ik rustig mag douchen na een lange training. Het ziet er in het echt dus helemaal niet zo glamoureus uit als in mijn dromen.

Het scenario is ondertussen al netjes aangepast, dankzij de ITB-blessure waarmee ik nog wel enige tijd zal rondlopen en waarrond nu een heel nieuw trainingsplan is verwerkt en waarrond ook een racestrategie op maat zal worden ontworpen. Maar ook dankzij de fantastische Jeff en Jeff. De eerste is Jeff mijn fysiotherapeut, marathoner en lopersspecialist en de tweede is Jeff Galloway de schrijver, marathoner en lopersspecialist. Allebei promoten ze de loop/wandel methode om heelhuids (en verbazend snel) door je marathon te komen, in het begin vond ik het maar voor mietjes, ah ja ik die toch makkelijk anderhalf uur door de heuvels ka(o)n cruisen, maar ondertussen ben ik al helemaal overtuigd.

En zo staan wij (lopende) vrouwen in de gym voor, na of tijdens de crosstrainingsessies al weken tegen elkaar te kletsen, zo hebben we vorige week toch wel eens smakelijk kunnen lachen met onszelf en ons ambities, ge zou het moeten aanhoren! En stel u daarbij dan een paar zeurende peuters, babies en tieners voor naast ons moeders, gelukkig is er zoiets als relativeren en het besef dat dromen mag maar best wel met je twee voeten op de grond en zonder de vervelende pijntjes. En als oudste ga ik hen de komende weken het goede voorbeeld geven dat de finish halen met een glimlach belangrijker is dan uitgeput de eerste zijn.

Al moet ik in alle eerlijkheid toegeven (maar dit tussen ons) dat ik nog niet helemaal zeker ben van die finish en al zeker niet van die glimlach, na Agoura weet ik maar al te goed dat 42 kilometer erg lang zal zijn als iedere stap zeer doet. Want oh ja, tijdens het lopen komt de pijn al snel weer terug, de truk zal zijn die onder controle te houden door de juiste loophouding, de juiste snelheid en de juiste wandelpauzes. Maar al dat concentreren is zo vermoeiend en brengt me allesbehalve in een ontspannende looptrance en geeft weer andere spierpijntjes als bijwerking. Heb ik afgelopen zaterdag ondervonden, na anderhalf uur elliptical ben ik anderhalf uur buiten gaan lopen, bijna twee uur zelfs want naar het einde toe had ik sneller nood aan wandelpauzes door toenemend ongemak aan de blessure, ja zo gaat dat zeker niet vooruit natuurlijk! Met nog meer dan een uur fietsen erbij geteld kwam ik toch aan de vier uur als langste training voor de marathon. (Had eigenlijk een schone 20 miler moeten zijn.)

cactusweelde

En ik die altijd dacht dat cactussen amper konden groeien, amai, had ik dat eventjes verkeerd voor! Dit plantje was in een potje achtergelaten door de vorige eigenaars van ons huis. Als niet favoriet van vetplantjes heb ik het op een goeie dag toch maar in de grond gestoken op een plek waar andere soortgenoten het blijkelijk goed leken te doen. Wat een keuze, nog nooit in mijn leven heb ik cactussen zo hard zien groeien als hier, zie nu, gisteren en vandaag stonden er welgeteld vijftien bloemen open op deze stekelige plant.

de twintig mijl grens

Overmorgen, zijn we aan de langste trainingsafstand gekomen die gelopen zal worden voor de marathon, 20 mijl (32km). De overige zes worden op de dag zelf eruit geduwd, vandaar het gezegde dat de marathon pas begint na 20 mijl, het lichaam is dan al moe en uitgeput en toch moet er nog een volle 10k uitgelopen worden.

Ondertussen besef ik hoe hard het lichaam te verduren krijgt in de voorbereiding, dat op zich is al een hele fysieke uithoudingsrace, niemand hoeft me dat nog te vertellen. Mijn lichaam geeft signalen dat het aan zijn grenzen zit, de grootste alarmbeltrekker is de blessure en sinds kort ben ik geplaagd met een koortsblaas, iets wat me maar heel zelden overkomt.

Het komt er nu op aan een goeie balans te vinden tussen voldoende rusten, het verder trainen en de blessure te laten herstellen, een heel kunst en vliegwerk.

Zonder de hulp van de fysiotherapeut zou ik het erg moeilijk hebben. Nu luister ik braaf naar zijn wijze raad, kan ik met mijn vragen terecht, krijg ik de juiste behandeling en heb ik op maat geschreven schemaatjes om verder te trainen.

Zelfs met nog vier weken te gaan is er geen garantie om pijnvrij de marathon te gaan uitlopen, daarom draait nu alles rond het vinden van de juiste balans in snelheid om de pijn zo lang mogelijk te gaan uitstellen en ze zo laag mogelijk te houden.

Toch bekijk ik het positief, het is mijn eerste en net zoals bij kinderen baren is dat de moeilijkste.

Een blessure krijg je als je over je grenzen gaat, dus ook dat is onvermijdelijk een les.

Maar morgen is het feest, nee nee geen 1mei weekend voor ons maar onze eerste echte pastaparty met het team om koolhydraten te tanken voor de lange workout van 's anderdaags.

En nee, nog steeds zal ik die afstand niet volledig lopen, weeral wordt het gedeeltelijk elliptical om de blessure te sparen. Anderhalf uur elliptical + anderhalf uur buiten lopen + nog een uur elliptical. Een volle vier uur cardio en net zoals vorig weekend neem ik hoogstwaarschijnlijk de fiets van en naar en geeft nog een extra uur cardio.

Daarna gaat de afstand weer bergaf en worden ook de doordeweekse trainingen minder zwaar, de tapering gaat langzaam in, of het lichaam laten rusten voor de grote uitdaging.

Ondertussen begint mijn nieuwe loophouding helemaal natuurlijk aan te voelen, de eerste ongemakjes van het anders voelen zijn verdwenen en volgens mijn loopvriendinnen loop ik nu zelfs helemaal als een pro.

"You have to forget your last marathon before you try another. Your mind can't know what's coming." (Frank Shorter)