Sycamore run, out and back.

Voila, de wekelijkse lange looptrainingen zitten erop en ik vind dat nu al spijtig. Afgelopen zaterdag voelde ongewoon makkelijk aan, de IT-band hield zich wonderwel sterk en ik had gerust nog een uur verder kunnen gaan. Was het niet dat mijn twee loopmaatjes erbij waren en de hele tocht voor hen echt lang genoeg was, dat we ons doel bereikt hadden en ze mij konden tegenhouden, want anders was ik echt nog een half uurtje gaan uitjoggen.

Jeff, mijn fysiotherapeut had me oorspronkelijk voor zaterdag 2,5 uur voorgeschreven aan een rustig tempo in een loop/stap verhouding die ikzelf mocht opbouwen naargelang mijn comfort. Omdat ik van de zee tot helemaal in Newbury Park en terug wou lopen (zie witte lijntje in de foto) en ik dacht dat niet in 2,5 uur te kunnen doen mocht ik ook drie uur rennen, zolang ik de pijngrens aan de blessure laag genoeg kon houden.

Zo stond ik om half zes (om de hitte voor te zijn) al bij vriendin S. voor de deur en pikte daar ook nog vriendin C. op, twee veteranen in marathons en triathlons die het gewoon leuk vinden om samen door die canyon te rennen bij het krieken van de dag. Kinderen en echtgenotes nog in diepe nachtrust achterlatend terwijl wij mamas op onze tenen door de camping slopen om dan vanaf het hek te gaan lopen. Ook al liepen we naar ons gevoel erg traag en mochten we op regelmatige tijdstippen even stappen, toch zijn we die canyon verbazend snel doorgerend, niet drie uur hadden we nodig maar op 2 uur en 2o minuten waren we al terug aan op de camping. Met spijt dat het al over was en nog te fris om al te stoppen probeerde ik hen te overtuigen om nog een half uurtje langs de kust te lopen, maar nee, volgens hen was het genoeg geweest en was het juist erg positief dat ik die laatste lange training zo fris kon eindigen.

Okay, ik had geen andere keuze dan ze maar te geloven, ben dan maar als eerste recht de oceaan ingerend, werd ineens helemaal nat gespoeld door de ferme golven, redde vriendin C. nog gauw mijn gloednieuwe gps-uurwerk en ben ik als een klein kind content met mijn gat in de zand gaan zitten tot de eerstvolgende golf me helemaal te pakken had en ik met mijn broek vol zand naar huis kon rijden.

Helemaal niet moe, niet echt pijnlijk en nog vol energie voor een lange zaterdag, volgens mijn vriendinnen een goed teken dat ik er klaar voor ben.