een eerste keer

Je kan vele marathons in je leven lopen maar er zal er altijd maar 1 de eerste zijn! Slechts 1 keer is alles nieuw, is de spanning hoog en weet je nog niet echt wat je te wachten staat. Die eerste keer mag je dan ook letterlijk traag uitlopen zonder enig schuldgevoel, die eerste keer zet je je eerste PR of persoonlijk rekord dat je gegarandeerd de volgende keer kunt verbeteren, een schoon vooruitzicht toch?

Zo zit ik mezelf tegenwoordig dus op te beuren en ik zit er zelfs helemaal niet mee in dat ik boven de grens van 4 uur zal eindigen. Alles is voor de ervaring en voor een eerste plezante keer met goesting naar nog.

En wat nieuws? Zenuwen, deze week kreeg ik voor het eerst echte nervositeit kriebels in de buik. Dat kwam allemaal door het pakket dat me door het racebestuur is opgestuurd met mijn racenummer, mijn corralnummer en alle andere belangrijke informatie. Het is nu precies wel allemaal toch echt! Ook het paarse race shirtje ligt klaar zeggen ze bij Team In Training, samen met de hotelreservaties, de bracelets voor het vervoer ter plaatse en de tickets voor de parties. Ja, ja, feesten wordt er gedaan (nog een reden om traag te lopen zodat er achteraf nog energie over is!), een pastaparty vooraf, een celebration party achteraf en een dansavond met live optredens erachteraan, en oh ja, het bier niet te vergeten dat voor een (zeldzame) keer klaar staat bij de eindmeet!

Nog twee weken, dat wil zeggen dat deze zaterdag 'echt' de laatste keer is dat er lang gelopen mag worden. En dat ga ik doen. Op aanraden van mijn fysiotherapeut en natuurlijk ook door de bijzonder positieve ervaring van vorige zaterdag loop ik weer in de Canyon. Niet met het TNT in Ventura aan de beach op de fietspaden in (keiharde) cement, maar in een koele* canyon die bestaat uit een zandweg en deels ook asfalt. De ideale combinatie voor mijn benen. Koel*, het is hier rond de veertig graden celsius overdag, gelukkig koelt het 's nachts voldoende af om in de ochtend in een relatieve "koelte" te kunnen lopen, dat wil wel zeggen dat je de zon voor moet zijn, dus om zes uur staan we al in de canyon, vroeger durven we niet voor de wilde dieren (puma's vooral) en zullen daar in drie uur van de zee naar Newbury Park lopen en weer terug om daarna in vol loopornaat de oceaan in te rennen om het koude water het bloed uit de benen te laten duwen. Die drie uur worden weer erg rustig gelopen, weer in een loop/stap verhouding die ik ga verfijnen naar de ideale race strategie. Ik hoop te lopen van waterstop naar waterstop die ongeveer om de mijl staan opgesteld en daar 1 minuut te stappen.

Het grote voordeel van stappauzes in te lassen op lange afstanden is dat het even rust geeft aan je loopspieren terwijl je de stapspieren gaat belasten, je verdeeld de last dus meer evenredig op al je beenspieren. Het spaart je lichaam, het stelt de vermoeidheid uit en geeft je de kans naar het einde toe nog te gaan opbouwen en te versnellen.