Marathon, we can do it!

Er liggen wel meer dan tien verschillende boeken over lopen en aanverwanten naast mijn bed en allemaal heb ik ze minstens een keer helemaal uitgelezen, sommigen een tweede keer en in andere ga ik af en toe weer wat opzoeken. Een paar daarvan staan vol met heerlijke succesverhalen van vrouwelijke lopers, leuk om lezen maar gevaarlijk om het hoog in je bol te krijgen en te gaan denken dat je dat ook kan. Zo ook de artikelen in bekende loperstijdschriften, je voelt je al snel verwant en de ambitie groeit.

Maar wie ben ik te gaan denken dat ik mijn eerste marathon als een race zou gaan lopen? Hoe naief te verwachten daar ineens een fantastische tijd te gaan klokken? Als vierenveertigjarige die op datum pas anderhalf jaar regelmatig de lopersschoenen aanbindt, als mama van vijf die het recreatieve rennen voor de huishoudelijke taken afwerkt ben ik al blij als ik rustig mag douchen na een lange training. Het ziet er in het echt dus helemaal niet zo glamoureus uit als in mijn dromen.

Het scenario is ondertussen al netjes aangepast, dankzij de ITB-blessure waarmee ik nog wel enige tijd zal rondlopen en waarrond nu een heel nieuw trainingsplan is verwerkt en waarrond ook een racestrategie op maat zal worden ontworpen. Maar ook dankzij de fantastische Jeff en Jeff. De eerste is Jeff mijn fysiotherapeut, marathoner en lopersspecialist en de tweede is Jeff Galloway de schrijver, marathoner en lopersspecialist. Allebei promoten ze de loop/wandel methode om heelhuids (en verbazend snel) door je marathon te komen, in het begin vond ik het maar voor mietjes, ah ja ik die toch makkelijk anderhalf uur door de heuvels ka(o)n cruisen, maar ondertussen ben ik al helemaal overtuigd.

En zo staan wij (lopende) vrouwen in de gym voor, na of tijdens de crosstrainingsessies al weken tegen elkaar te kletsen, zo hebben we vorige week toch wel eens smakelijk kunnen lachen met onszelf en ons ambities, ge zou het moeten aanhoren! En stel u daarbij dan een paar zeurende peuters, babies en tieners voor naast ons moeders, gelukkig is er zoiets als relativeren en het besef dat dromen mag maar best wel met je twee voeten op de grond en zonder de vervelende pijntjes. En als oudste ga ik hen de komende weken het goede voorbeeld geven dat de finish halen met een glimlach belangrijker is dan uitgeput de eerste zijn.

Al moet ik in alle eerlijkheid toegeven (maar dit tussen ons) dat ik nog niet helemaal zeker ben van die finish en al zeker niet van die glimlach, na Agoura weet ik maar al te goed dat 42 kilometer erg lang zal zijn als iedere stap zeer doet. Want oh ja, tijdens het lopen komt de pijn al snel weer terug, de truk zal zijn die onder controle te houden door de juiste loophouding, de juiste snelheid en de juiste wandelpauzes. Maar al dat concentreren is zo vermoeiend en brengt me allesbehalve in een ontspannende looptrance en geeft weer andere spierpijntjes als bijwerking. Heb ik afgelopen zaterdag ondervonden, na anderhalf uur elliptical ben ik anderhalf uur buiten gaan lopen, bijna twee uur zelfs want naar het einde toe had ik sneller nood aan wandelpauzes door toenemend ongemak aan de blessure, ja zo gaat dat zeker niet vooruit natuurlijk! Met nog meer dan een uur fietsen erbij geteld kwam ik toch aan de vier uur als langste training voor de marathon. (Had eigenlijk een schone 20 miler moeten zijn.)