aanpassing

Eigenlijk ben ik een echt natuurmeisje (of madam zoals dat beter bij mijn leeftijd klinkt) en toch zit ik de laatste weken hele voormiddagen opgesloten in de gym om mijn marathontraining af te werken. Ik die zo graag buiten ben! Geen logica dus en het voelt dus wel een beetje als werken tegenwoordig, of nog beter, als ik zo binnen en buiten stap met mijn hippe sporttas en looprokje aan en iedereen me ondertussen met naam aanspreekt voel ik me zelfs een beetje als een prof. Een heel verschil met het in- en uitsluipen in het park.

Als trailrunner (of natuurloopster?) liep ik altijd op het ritme van de natuur, mijn snelheid en hartslag liepen gelijk met de hellingen en het soort terrein, een coyote deed me al eens afremmen, een ratelslang langs de kant ook, een roofvogel die opvloog en een paar konijnen die voor me het pad afrenden gaven weer die extra energiestoot. Wat een rijkdom. Mijn uurwerk heeft zelfs geen cijfertjes, enkel bij schatting kon ik zien hoe laat het ondertussen al was, mijn iPod sensor gaf bij benadering de afgelegde afstand weer en verder deed ik het gewoon bij mijn gevoel. Zalig.

Vandaag heb ik ook moeten afremmen, maar dan met de wagen, een aangereden coyote midden op mijn rijvak, ik had zo graag willen stoppen en het dier opzij trekken. Toch heb ik het niet gedaan, zonde.
Vandaag heb ik voor het eerst een hartslagmeter gebruikt, eentje van Bert. Op de loopband kon ik zo mijn comfortabele zone opzoeken en vergelijken met de snelheid. Zaterdag loop ik dan op hartslag, ik hoop dat het helpt om onder mijn pijngrens te kunnen blijven.

In de vroege ochtend ga ik de wagen nemen en rij ik mezelf naar de kust, daar neem ik het pad in mijn geliefde canyon, degene die ik vorig jaar met mijn nichtje liep, toen liepen we van Newbury Park tot aan zee en lieten ons daar ophalen, nu loop ik van de zee naar Newbury Park en terug, maar zonder de hele lange steile helling te nemen. Het zou me zo een twee uur moeten bezighouden.

Ondertussen wacht ik erg ongeduldig op het nieuwe gps-loopuurwerk voor meisjes (of madammen), vijftien mei beloven ze in de winkel, net op tijd om het ding gewoon te worden tegen de grote dag.