natuurlijk ijsbad

"This is life!" stonden we allebei beamend naar elkaar toe te knikken terwijl we zeer vroeg in de ochtend met onze benen in het ijskoude oceaanwater een "ijsbad" stonden te nemen. Te koud om te blijven staan maar doorbijtend tot je het niet meer voelt, voeten die zeer doen van de doordringende kou, het loopshortje hoog opgetrokken om toch nog door een onverwacht hoge golf helemaal te worden natgespoeld. Tien minuten is het minimum om in je "ijsbad" te blijven zitten na een lange duurloop om de overwerkte benen te laten afkoelen en het herstellingsproces te versnellen. Geen zere en stramme spieren achteraf gegarandeert! Meer dan zeven minuten hebben we het niet uitgehouden, maar deugd dat het uiteindelijk deed! (Het oceaanwater is nu ongeveer 11 graden celsius.)

Zaterdagochtend, iets voor halfzeven stond ik bij vriendin s. voor de deur en samen reden we langs een stille canyonweg naar de kust. Om zeven uur stipt vertrokken we al lopende aan het hek van het Sycamore Canyon park richting Newbury Park, vast te luid babbelend eerst langs de nog slapende tenten op de camping, wie denkt er nu aan slapende mensen als je zelf al een hele poos wakker bent?

S. is mijn ideale looppartner, ze heeft van nature de perfecte kadans en houdt graag de timing bij, twee uur aan een ratio van vijf minuten lopen en een minuut stappen ertussen. Ik heb ervan genoten tot in de topjes van mijn tenen, het voelde lekker makkelijk en de ontwakende natuur gaf me weer het gevoel te lopen om daar te kunnen zijn en vroeg het huis te mogen ontsluipen.

Een hele bende wilde papegaaien riepen ons welkom, een jonge ratelslang lag bang op het pad stil in een aanvalshouding en een handvol andere vroege lopers deelden de canyon en vriendin s. heeft weer alles kunnen vertellen wat ze de laatste weken had bijeen gespaard, zalig.

Met een banaan in de mond en de laatste slokjes sportdrank in ons drankbusje stapten we eens terug aan de wagen op blote voeten recht het water in.

Ik wist het al lang, maar vandaag heeft het weer eens bewezen, na de San Diego marathon hou ik me bij de trails, de natuur is mijn coach want wie kan je beter doen afremmen dan de tientallen stromende beken waar je over rotsen heen moet klauteren om verder het pad te kunnen aflopen? Wie kan je beter in een versnelling brengen dan het luidruchtige geritsel in de struiken naast je? Wie laat je beter vanzelf even stilstaan dan het adembenemende landschap of het gekke kleurenspel van een opkomende zon?