Het is gelukt!

Ik heb het gedaan, samen met mijn nichtje ben ik tot helemaal aan de oceaan gelopen. Wat een afstand, maar met zijn 13,5 km was het niet onoverkomenlijk, los door de canyon over een "fire road" die gedeeltelijk geasfalteerd is en overgaat in een "dirt road" of brede zandweg.
Het weer werkte zalig goed mee, namelijk fris en mistig, geen ongezonde mist maar natte lucht die vanover het water over het land wordt geblazen, zo konden we alvast niet zo snel gaan uitdrogen. Toch waren we goed voorzien, elk een lopers heuptasje met handig drinkflesje, een powerbar voor bij aankomst, telefoon, cameraatje en andere.
Met onze iPods in de oren vertrokken we iets na half negen, we hielden even kort halt voor de verplichte foto en dan bijna aan het einde kreeg ik het toch te moeilijk, mijn energie bleek opgebruikt en moest even stoppen met lopen om een stukje te gaan wandelen, niet lang maar genoeg om wat op krachten te komen om de laatste kilometer er nog uit te kunnen duwen.
Acht minuten minder dan anderhalf uur hebben we erover gedaan om de 13.44 kilometerlange canyon te overbruggen die dwars door de bergen gaat tot aan de Pacific.
Zeer mooi en erg rustig en we kwamen tegen: een ranger (boswachter), enkele mountainbikers, wat konijnen, eekhoorntjes en twee keer een koppel herten die geen goesting hadden om te wijken, fijn.
Een hele weg en we waren erg moe, na het stretchen ploften we neer en aten onze powerbar op en toen was buurman Dave er al om ons weer naar huis te brengen.

Dit tochtje is mijn echte beloning voor het uitlopen van de podcasts met Evy, ik ben er toen zonder hoge verwachtingen aan begonnen, liep van week naar week en ben nu blij verrast dat ik dit nu kan.