de twintig mijl grens

Overmorgen, zijn we aan de langste trainingsafstand gekomen die gelopen zal worden voor de marathon, 20 mijl (32km). De overige zes worden op de dag zelf eruit geduwd, vandaar het gezegde dat de marathon pas begint na 20 mijl, het lichaam is dan al moe en uitgeput en toch moet er nog een volle 10k uitgelopen worden.

Ondertussen besef ik hoe hard het lichaam te verduren krijgt in de voorbereiding, dat op zich is al een hele fysieke uithoudingsrace, niemand hoeft me dat nog te vertellen. Mijn lichaam geeft signalen dat het aan zijn grenzen zit, de grootste alarmbeltrekker is de blessure en sinds kort ben ik geplaagd met een koortsblaas, iets wat me maar heel zelden overkomt.

Het komt er nu op aan een goeie balans te vinden tussen voldoende rusten, het verder trainen en de blessure te laten herstellen, een heel kunst en vliegwerk.

Zonder de hulp van de fysiotherapeut zou ik het erg moeilijk hebben. Nu luister ik braaf naar zijn wijze raad, kan ik met mijn vragen terecht, krijg ik de juiste behandeling en heb ik op maat geschreven schemaatjes om verder te trainen.

Zelfs met nog vier weken te gaan is er geen garantie om pijnvrij de marathon te gaan uitlopen, daarom draait nu alles rond het vinden van de juiste balans in snelheid om de pijn zo lang mogelijk te gaan uitstellen en ze zo laag mogelijk te houden.

Toch bekijk ik het positief, het is mijn eerste en net zoals bij kinderen baren is dat de moeilijkste.

Een blessure krijg je als je over je grenzen gaat, dus ook dat is onvermijdelijk een les.

Maar morgen is het feest, nee nee geen 1mei weekend voor ons maar onze eerste echte pastaparty met het team om koolhydraten te tanken voor de lange workout van 's anderdaags.

En nee, nog steeds zal ik die afstand niet volledig lopen, weeral wordt het gedeeltelijk elliptical om de blessure te sparen. Anderhalf uur elliptical + anderhalf uur buiten lopen + nog een uur elliptical. Een volle vier uur cardio en net zoals vorig weekend neem ik hoogstwaarschijnlijk de fiets van en naar en geeft nog een extra uur cardio.

Daarna gaat de afstand weer bergaf en worden ook de doordeweekse trainingen minder zwaar, de tapering gaat langzaam in, of het lichaam laten rusten voor de grote uitdaging.

Ondertussen begint mijn nieuwe loophouding helemaal natuurlijk aan te voelen, de eerste ongemakjes van het anders voelen zijn verdwenen en volgens mijn loopvriendinnen loop ik nu zelfs helemaal als een pro.

"You have to forget your last marathon before you try another. Your mind can't know what's coming." (Frank Shorter)