aftellen?

Nu deze week echt al de 'tapering' is aangebroken, wordt het toch een beetje aftellen en begint het al wat spannend te worden. Om eerlijk te zijn kan ik aan niets anders meer denken. Uren zit ik de website af te zoeken zodat ik toch geen klein detail zou missen.

Maar anderzijds voel ik me er nog niet helemaal klaar voor, ik mis de 20 mile in mijn benen, ook al weet ik dat ik het fysiek gedaan heb door andere vervangtrainingen (door de schuld van de blessure natuurlijk) in mijn hoofd heb ik er geen beeld van. Gelukkig heb ik komende zaterdag nog een twee uur loop te doen en de week erna mag ik toch nog een keertje twee-en-een-half doen en daar ben ik best content mee want zo kom ik toch nog aardig in de buurt.

'Tapering' betekent dat je de afgelegde afstanden gaat afbouwen, een opgebouwd fitnessniveau blijft automatisch behouden voor ongeveer vier weken, het komt er nu dus nog enkel op aan om het lichaam wat rust te geven zonder het lui te maken. Met andere woorden, probeer je niets nieuws meer uit, blijf je rustig je crosstraining doen, ga je nog steeds op dezelfde dagen lopen maar ga je de afstanden gaan verminderen. Ondertussen kunnen alle gewrichten, ligamenten en spieren wat bekomen en kracht verzamelen voor de grote prestatie.

De grote dag, ik voel het wel een beetje als naar de geboorte van mijn kind. Al maanden ben ik me aan het voorbereiden, lees ik alle informatie die te vinden is, doe ik mijn uiterste best de perfecte mama (atlete) te zijn en dan komt eindelijk het einde in zicht. Gelukkig, want het begint allemaal wat zwaar te worden, het lichaam begint vermoeidheidstrekjes te vertonen en je wil wel weer eens gewoon doen. De geboorte van mijn kind, het was als naar een groot feest mogen gaan. Nu ook, een feest dat is het, gelukkig associeren we dat niet met afzien. Maar net als bij een geboorte zal ook hier een einde zijn aan de krachttoer, krijg je geen roze baby op je buik maar een schone marathon finisher medaille, dan is er echt groot feest en dan is alle pijn al gauw weer vergeten.