natuur

(Ons surfplekje vandaag)

De zon staat al een beetje later op en wij dus ook, zo liep ik deze zomer nog met gemak om halfzeven in de ochtend het park in, liep ik vandaag pas om acht uur de deur uit, te laat om te kunnen genieten van het alleen op de wereld gevoel, maar nog vroeg genoeg om een slapende bende achter te laten.
Heb van het drie kwartier durende tochtje op de onregelmatige paden in onze bergen genoten, zat daar zelfs langs de kant op ooghoogte een Turkey Vulture op een tak. Schrok ik even van maar wilde toch niet stoppen om deze vogel zo groot als een grote kalkoen niet op te schrikken. We zien ze vaak hoog in de lucht cirkelen, maar wat een toeval om die een keer zo dichtbij te zien. Dat is het nu net wat me aan het lopen houdt, die wondermooie natuur die ik zomaar rondom me heen heb en al lopende voel ik me helemaal een met deze vrijheid.
En na de bergen, het strand en de oceaan, het ene loopt ongemerkt over in het andere, wat een bofkonten zijn we toch.

Pilates

Alles wat je nodig hebt is een matje!

Pilates, uitgesproken als "Pih - LAH - Teez"
met de nadruk op LAH.

Ook al zijn de zaterdagen en zondagen gereserveerd voor het gezin en zet ik mezelf dan altijd wat meer aan de zijlijn, deze ochtend wou ik toch echt wel eens gaan uitproberen wat pilates is. Dat het zoiets tussen yoga en een goeie workout is kon ik al raden, dat het zeer goed is voor je "core" waarvan ik vandaag eindelijk weet dat dit de hele gordel is van je buikspieren tot de lage rugspieren en dat het vooral ontspannen is terwijl je hard aan't werken bent heb ik pas ontdekt. Ben alvast erg enthousiast want het is een welkome afwisseling tussen al dat cardiowerk tijdens het lopen. Meer nog, ook al heb ik onderweg een heel klein beetje moeten doorduwen op de oude Chevy zijn gaspedaal en was er dus wat stress onderweg om op tijd te komen, ik ben het weekend op en top ontspannen begonnen.

Als gevolg dat ik daarnet nog een pak energie overhad om weer eens een andere soort muffins te bakken voor morgenochtend, ook al stond er nog een restje van de rabarber-aardbeien ontbijtkoek die ik gisteren had uitgeprobeerd.
Zelfs tijdens het handmatig opkloppen en roeren van het deeg dacht ik vanavond nog aan een goed evenwicht, een bewuste ademhaling en aan mijn belly button.

Heb ik me vandaag ook gerealiseerd dat ik de afgelopen week wel iedere dag gewerkt heb aan een fit lichaam, zijn het dan toch een beetje de zotte jaren na je veertigste die in't spel zijn? Of zijn het de Californiers die me geleerd hebben dat er lang jong en gezond blijven uitzien gewoon een kwestie is van gezond eten, veel sporten en heel veel slapen? Laat alle stress los en pluk de dag, dat voeg ik er zelf nog aantoe, met al die zon niet zo moeilijk te doen.

wat doe je met je oude iPod?

Electronica evolueert sneller dan ooit en niemand kan het bijhouden. Het eens zo begeerde en hype type voldoet niet meer want dat is nu het oude model. Iedereen kent het wel en meestal kunnen de meesten zich nogal goed inhouden, maar hier in California heb ik de indruk dat er nogal snel wordt veranderd, ze zeggen wel eens het land van het materialisme, alles kan en heb je geen geld dan koop je het op krediet.

De Apple commercie, nergens zo groot als hier. Na de iPhone die nu alom tegenwoordig is, is er nu de nieuwe iPod Nano, anders van model, leukere kleurtjes, met videofeatures, goedkoper, beter, meer opslagruimte. Ik moet toegeven dat ik er ook eens aan gaan voelen ben deze week, mijn 'oude' iPod is 'maar' 2GB en met al die podcasts met loopmuziek van telkens een uur staat hij bomvol, wil ik iets nieuw erop dan moet er eerst wat af, wat meer ruimte zou wat comfortabeler zijn. Maar mijn 'oude' voldoet nog en mijn armbandje is nog steeds niet helemaal versleten, dus ik hou me in.

Nu las ik dat er meisje en haar vader uit onze buurt een project opgezet hebben, in samenwerking met de school gaan ze nog goeie 'oude' iPods verzamelen voor de soldaten in oorlogsgebied. Wel iedere familie heeft een jongen of man als soldaat die uitgezonden is, iets wat dus erg onder de mensen leeft, iets wat ik niet kende vanuit Belgie. De bevolking staat wel achter dit initiatief. Geef je gebruikte iPod aan een soldaat, best wel een tof idee om die gasten wat ontspanning te geven langs deze weg, iTunes download kaarten mag ook.

Als ik zou overgaan naar het nieuwe modelletje staat Ben nog eerst op de lijst. Trouwens zag ik nu ook een Tadpole kids iPod Case in de Applewinkel liggen, daar stop je de iPod in en dan kan je peuter/kleuter ook naar zijn muziek luisteren of naar filmkes kijken! Kan wel handig zijn als kleine broer of zus uren in de auto mee moet tijdens de talloze ritten voor grote broer of zus, maar voor ons is die tijd gelukkig voorbij.

Vrede 1 dag

This is such a wonderful gesture that I just have to pass it on.
Hope floats!!!

Okay, 21 september is al voorbij, maar beter laat dan nooit en kwaad kan het vast niet en echt, ik vind het een mooi initiatief. Vanaf 21 september, maak zelf het verschil, begin bij jezelf vooraleer je de hele wereld wil verbeteren is hier alvast zeer goed van toepassing. We maken vanaf nu onze eigen vrededag en vullen die in met wat wij onder vrede verstaan.

Wij namen vandaag de drie kleine kinderen van de buren mee op een lange wandeling in ons eigen geliefde park, samen met onze vier jongsten voelden Bert en ik ons de rijkste mensen aller tijden. Op stap met zeven gezonde en levenslustige kinderen, geen gemopper, geen geruzie, geen geween en geen ongelukken, we sloten die af met wat kleine kinderen nog altijd erg leuk vinden, naar Mc. Donalds met een binnenspeeltuin. En als de buurvrouw bij onze thuiskomst, die trouwens binnen twee weken verhuizen naar Nederland en dus erg drukke tijden beleven, glundert van contentement omdat ze vandaag zo ontzettend veel heeft kunnen doen en haar stressniveau naar nul kon zakken, dan weet ik dat wij op deze zondag een beetje vrede hebben gemaakt.

Het doet me trouwens erg naar onze eigen hectische weken denken net voor we vertrokken (hier en hier), met kinderen is het allemaal niet zo evident, je hoofd staat niet naar opvoeding en animatie. Daarbij wil je je eigen zorgen en stress niet overdragen op hen, je tovert dus met tijd en energie. Als daar dan een helpende hand is om die hartedieven van je alvast een fijne afscheidsperiode te geven, dan ben je daar eeuwig dankbaar voor. Zo ook ik denk daar nog vaak aan en vergeet het niet, nooit meer.

Wat ga jij doen om vrede te maken?

necropsie

Bekijk hoe wetenschappers een dode Blauwe Vinvis dissecteren op het strand van de Naval Base Point Mugu, weg van de bewoning en afgeschermd van het publiek kunnen ze rustig hun werk doen op het verse dier. Ik ben gelukkig niet de enige die zich zorgen maakt over het fenomeen. Zijn ze ziek en daardoor uit koers? Wat is er aan de hand? Daar zijn wetenschappers nu mee bezig, met groot geschut halen ze het dier uit elkaar en nemen overal tot een dozijn stalen van, je kan maar genoeg onderzoekingsmateriaal hebben!

Wie niet vies is van het filmpje: hier

Wie wil weten hoe het met de resultaten van het vorige dier staat: hier

vet omzetten in spieren

Dat er nu niemand gaat zeggen dat ik overdrijf maar ...

ik ben weer helemaal in de running in het park, drie keer per week

heb ook iedere dag in de gym mijn best gedaan

daar heb ik al een paar keer de gewichtenmachines gedaan

en maak daarin al duidelijk vorderingen

heb ik een 'bodyworks' klas gevolgd

en vandaag nog eentje

daar heb ik de gewone fiets uitgeprobeerd

en ook de ligfiets

ik plan ook nog de pilates klas en de yogaklas

spinning zie ik niet zo zitten

ik wil meer spieren in de armen, schouders, rug en buik

dat het nodig is dat voel ik 's anderdaags

maar ik geef niet op

Het bevalt me allemaal prima. Mijn dagen zijn gewoon te kort, ze zijn nu gevuld met dingen die ik graag doe, tussendoor doe ik de was en de plas en het huishouden, breng en haal ik kinderen van en naar school, haal ik af en toe boodschappen en is er ook nog tijd voor wat fun shopping.

Ik voel me nu een beetje zoals een echte celebrity, zoals je ze ziet in de boekskes in sportkledij, petje en zonnebril, zomaar op het midden van de dag terwijl iedereen moet werken.

Ook Bert krijgt de smaak te pakken van het gemakkelijke leven, het is nog niet echt druk en blijft al eens liever een dagje thuis, trekt nu ook om de andere dag in sportbroekje naar de gym en doet hard zijn best om tussen de vetverbrandings hart rate te blijven, zelfs Alex komen we er af en toe eens tegen. Joechei, wat het goede voorbeeld van mama eindelijk als resultaat heeft!

Hoe triestig

Ik begin me toch zorgen te maken. Vanmorgen lees ik in de krant dat de Marine legerbasis aan Point Mugu, hier in de buurt dus, speciale oefeningen aan het doen zijn maar niemand zich daar verder zorgen over hoeft te maken en dan lees ik vanavond dat deze namiddag weer een drijvende dode Blauwe Vinvis is gespot in het Santa Barbara Kanaal en die morgen zou aanspoelen ergens op een strand in Ventura, opnieuw, de laatste is nog geen week geleden opgeruimd. Het zou trouwens de derde aangespoelde Blue Whale zijn in negen dagen aan de Zuid Californische kust.

In toeval geloof ik niet, er is vast wat meer aan de hand, en het leger geloof ik al helemaal niet.

Natuurlijk, iedereen en alles zal uiteindelijk sterven, maar drie op zo'n korte tijd is toch wel erg uitzonderlijk. Helemaal buiten proporties.

Dollar smelt weg

Voor ons wil dat zeggen:

• Dat het tijd is om de lening op ons Amerikaans huis te laten herzien.
• Dat we nu geen Amerikaanse dollars naar Belgie moeten brengen.
• Dat voor jullie de vliegtickets goedkoper worden maar voor ons duurder.
• Dat de benzine hier duurder wordt.
• Dat het nu een goeie periode is om ons Belgisch huis te verkopen.
• Dat die Euros ons een pak Dollars zouden opbrengen.
• Zodat we hier wat financieel ruimer komen te zitten.
• En er weer meer mogelijkheden zijn.

Maar geen paniek, 't zijn maar bedenkingen die bij me opkomen hey!

Vlamingen in de Wereld.

Een introductie:

VIW is dé belangenorganisatie voor Vlamingen die in het buitenland (willen) wonen, leven en werken. Samen met haar Franstalige zusterorganisatie UFBE, kaart VIW ook gemeenschappelijke vraagstukken aan bij de Belgische federale overheid. VIW heeft als doelstelling een actief netwerk uit te bouwen tussen Vlaanderen en landgenoten in het buitenland. VIW wil een band smeden én onderhouden tussen Vlaanderen en duizenden uitgeweken landgenoten, in Europa en in alle continenten. VIW beoogt zoveel mogelijk nuttige contacten op economisch, cultureel, sociaal en gewoon menselijk vlak. Om die band te versterken, geeft VIW een tijdschrift uit dat wereldwijd wordt verzonden, versturen ze een gratis elektronische nieuwsbrief en beschikken ze over de website http://www.viw.be/.

Het wereldwijd verzonden tijdschrift focust in het nieuwe nummer onder meer op Californië. Redacteur Koen Van der Schaeghe heeft de afgelopen weken interviews afgenomen van Belgen die wonen en/of werken in Californie. Het leek hem ook interessant om het verhaal, de ervaringen en belevenissen te brengen van een moeder van vijf kinderen. Ook wilde hij graag het verhaal van Alexander horen, die als bijna zeventienjarige zijn weg in het leven zoekt in een ander land dan zijn geboorteland.

Zo staat er in het komende nummer een interview met cineast Carl Colpaert, woont al 25 jaar in Malibu; met Dominique Deruddere, is pas aangekomen en plant alvast voor een jaar in Californië met vrouw en kinderen; Ivo Bolsens die al zes jaar vertoeft in dé high-techregio van Silicon Valley; en ikzelf als mama van vijf die geen andere keus had dan haar man deze ultieme kans te geven maar een moeilijke aanpassingsperiode achter de rug heeft. De problemen en zorgen zijn er niet meer en in de plaats kwam een nieuw en beter leven.

Dat er in de titel staat "Van mij mogen ze ieder op een ander continent wonen" mag je niet letterlijk nemen, het illustreert maar dat waar ik zo bang voor was, voor mij nu geen punt meer is. Ik wist dat als ik mijn kinderen zou meenemen naar de andere kant van de wereld, ik er wereldburgers van zou maken, dat als mijn tieners niet meer terug zouden willen, ik dat heel erg zou vinden. Natuurlijk heb ik mijn kinderen zoals iedere ouder graag naast zich, maar ik voel dat dit niet juist is, ik heb mijn kinderen niet op de wereld gezet voor mezelf, ze zijn een product van Bert en mij en wij willen ze alvast de beste start als mogelijk geven, maar in het leven moeten ze het zelf gaan maken, waar ter wereld ook. Mijn kind gelukkig, ik ook.

Wie alles wil lezen zal het tijdschriftje moeten bestellen, informatie hier.

de walvis roept

Dieren hebben me altijd op een bepaalde manier aangetrokken, niet dat ik ze echt in huis wil hebben maar vooral ze kunnen beleven in hun eigen leefomgeving.

Deze aangespoelde walvis wou ik dan ook wel echt zien en jammer dat we het pas gisterenavond van Eveline hoorden, want anders waren we er al eerder gestopt.

En blijkbaar waren we niet alleen. Nee, ik ben geen ramptoerist en ik geef de politie dan ook meer dan gelijk dat ze streng optreden, zo zagen we een chauffeur die net wat te veel vertraagde aan de kant gestuurd worden voor een boete. Als iedereen het doet krijg je lange files, naar het schijnt waren er zelfs die op vrijdag op de 101 autostrade stopten! Ook het fietspad mag je nog geen centimeter belemmeren, ook goed want als ik daar ga joggen dan voel ik het zelf hoe gevaarlijk het is als je als voetganger of fietser moet uitwijken. We bleven met de kroost dus netjes achter het "caution" lint staan.

fitlinxx in de gym

Vanaf vandaag is de gym geen onbekende meer voor me, vanaf nu loop ik er niet meer met een grote boog omheen maar stap ik er vol vertrouwen binnen en dat ga ik zelfs zo regelmatig eens doen. Het lopen heeft mijn conditie flink verbeterd en heeft ook al een heel deel slobbervet weggekregen, maar sommige plaatsen hebben toch wat extra werk nodig. Vooral dan de buikspieren, mijn bovenarmen en schouders, daarbij kan mijn rug ook nog wel wat aan extra stevigheid gebruiken, al is het maar om te beschermen tegen hernia. Een viertal jaar geleden heb ik daar een periode heel erg onder geleden, een hele poos kon ik toen niet stappen, fietsen en andere dingen doen, mijn rug bleek versleten. Dankzij een begripvolle huisarts die het probleem heel goed kende, heb ik ermee leren leven, door intensieve oefeningen onder begeleiding en het aanleren van een nieuwe houding heb ik alle ongemakken en pijnen na maanden weggekregen, nu is het kwestie van bewust mijn lichaamshouding goed te houden en sindsdien heb ik er geen last meer van gehad, zelfs niet na twee keer de hele inboedel in- en uit te pakken en te verhuizen en alle bijkomende stress. Stevige spieren rond de ruggegraat zijn belangrijk en dat is mijn motivatie om nu deze nieuwe gym te gebruiken, het is een goeie aanvulling op het lopen en tijdens het oefenen zie ik mijn kinderen ondertussen zwemmen in het zwemteam, het kan dus niet beter. Dus ook geen verloren tijd meer van wachten en moe worden.

Die nieuwe YMCA hier heeft ons danig in de greep en dat komt omdat ik er zo vol lof over ben. Ten eerste is het vergeleken met al de rest helemaal niet duur, we betalen een vast bedrag per maand, voor de hele familie en iedereen komt zo vaak als hij wil, de grotere kinderen hebben hun eigen pasje en hebben zelfs ons niet nodig, want na school kunnen ze er naartoe wandelen en wat gaan sporten. Het is geen gym waar het vol loopt van show off figuren, maar een aangename familie georienteerde faciliteit, zelfs omas en opas volgen de waterfitness lessen. Als ik ook nog eens hun kinderopvang zie en hoor hoe de begeleiders plezier maken met de kleintjes in hun grote en tof ingerichte binnenruimte ofwel in hun gigantische buitenspeeltuin, dan zou ik haast spijt hebben dat ik geen kleine kindjes meer heb. Helemaal gratis mag je je kleine spruiten daar doen terwijl je zelf aan je gezondheid werkt in het zwembad, in de gym of in een fitnessklas, en dat tot 2u. per dag. Whaauw, zelfs als jonge mama heb je nu geen excuses meer!

Het leuke is ook hun computersystheem dat al je workouts bijhoudt. Vandaag kreeg ik mijn rondleiding in de gym die anderhalf uur duurde, zo maakte ik een login aan en nu houdt het systheem alles bij, beloond me en zal me iedere keer een stapje verder helpen, een persoonlijke coach dus. Fitlinxx, ieder toestel heeft een touchscreen waar je telkens inlogt, de instellingen komen erop en die kan je aanpassen, deze ochtend zijn die stuk voor stuk op mijn maat gezet en zie ik tijdens de oefening ook of ik het goed doe of niet. Tof, dit heb ik graag, net als bij het lopen, motiveert het mij om te zien hoever ik nu al heb gelopen, hoeveel calorieen ik heb verbrand en een computerstem die regelmatig eens zegt hoe goed je het weeral hebt gedaan, zelfs die geloof ik nog. Nog leuker is dat ik het van thuis ook op de computer eens allemaal rustig kan bekijken.

(Dit liep ik gisteren in het park, op en neer in de heuvels en in de felle zon, op een lange bergop heb ik een stuk moeten stappen, op adem komen en afkoelen. Al bij al ging het goed.)

Beloofd, ik zal er niet iedere dag over schrijven, want daarvoor heb ik nu een vriendin. De mama van Ben zijn vriendje in het zwembad, zijn allereerste vriendje toen we hier toekwamen en nog steeds heb ik met haar een goeie relatie, niet erg close maar genoeg om samen wat te ondernemen. Zij is sinds kort ook lid en ondertussen blijken we elkaar stevig te motiveren, ze zwemt en gebruikt de toestellen van de gym, zij gaat liever tennissen maar is ook beginnen lopen. Ze is sinds zes jaar genezen van borstkanker en beseft maar al te goed hoe belangrijk het is om voor je lichaam te zorgen, na veertig doet het dat niet meer voor jou maar moet je er zelf voor werken. Beiden willen we de mannen ook motiveren, alhoewel Bert al goed begonnen is en haar man ook af en toe zijn best eens komt doen, maar het komt wel, rustig aan en niets forceren en dan lukt het wel.

Was it the end or the beginning?

"Ann turned out to be a wizard in adapting to her new country, and she quickly became ultra Californian" schreef Eliane en ik vertaal het zo: "Ann heeft zich uiteindelijk een weg getoverd om zich helemaal te integreren in haar nieuw land en al snel werd ze een echte Californische".

Ik had het zelf nog nooit zo bekeken en daarom is die uitspraak bij me blijven hangen. Ik weet wel dat ik al lang mijn uiterste best doe om me zo goed mogelijk te integreren, niet alleen mezelf maar ook mijn kinderen. Ik doe er dan ook alles aan om ze hier een leventje te laten leiden zoals de meeste kinderen in onze omgeving. Zelf dein ik automatisch mee in hun ritme en gewoontes en sloop ik ongemerkt binnen in de "Califronian way of life".
En het bevalt me bijzonder goed.

Zoals Eliane een kleine introductie deed aan haar lezers, wil ik ook haar even aan jullie voorstellen. Michiel en Bert zijn oude collegas in Gent, maar toen het in Gent gedaan was stond iedereen voor keuzes, Eliane en Michiel trokken naar Toronto waar Eliane zich ondertussen helemaal gek tekent, ze is een Kunstenaar met een hoofdletter, het centrum, of beter "downtown" van de Canadese stad heeft losgemaakt waar ze ook in Gent al mee bezig was, karrikaturen neerzetten van personen en situaties. Heb ik dat juist?

Op het afscheidsfeest onder collegas vierden ze gelijk hun afscheid met vrienden daar, zij waren toen al vertrekkensklaar, ik herinner me nog hoe hun kinderen en de oudsten van ons en nog enkele anderen de samenkomst overleefden met playstationspelletjes geprojecteerd op de grote witte muur. Ik weet nog hoe ik me probeerde voor te stellen wat er toch in haar kinderen omging zo net voor hun vertrek van Gent naar Toronto, ik had met hen te doen. Wij zaten toen nog in pril beraad en bij ons heeft het voor het gezin uiteindelijk nog twee en een half jaar geduurd. Maar Bert reisde al snel af naar Los Angeles voor besprekingen om een half jaar later in zijn eentje te vertrekken, wij kwamen twee jaar later achter. Een voor ons erg rumoerige en moeilijke tijd en ik wou dat ik het zo makkelijk had kunnen doen als Eliane en Michiel.

Eliane tekende toen voor alle collegas een boekje vol met alle hoofden van de in Gent erg internationaal getinte maar erg gezellige bende, deze hierboven was Bert het zijne. In die tijd was Eliane blijkbaar zelfs nog erg poetisch, want vooraan staat er dit:

This is the end
Beautiful friend
This is the end
My only friend, the end

Of our elaborate plans, the end
Of everything that stands, the end
No safety or surprise, the end
I'll never look into your eyes...again

goed voornemen

Ik beken, al enkele weken heb ik een blinkend zwart spiksplinternieuw surfpak voor me klaarhangen, met een extra rugpad dan nogwel om me extra warm te houden en waterdichte naden, maar ik heb het nog niet gebruikt. Want eigenlijk ben ik best wel bang van die wilde en koude oceaan. Vorig jaar heb ik het enkele keren geprobeerd, maar toen werd het winter en was het water me echt te koud geworden, toen begon ik te joggen en met een veel betere conditie zou ik het de volgende zomer dan echt goed leren, veel oefenen en uren met mijn gezin daar samen liggen genieten, ver in zee met springende dolfijnen rondom ons.

Maar ondertussen is die zomer dus voorbij en had ik telkens wel weer een uitvlucht om het opnieuw nog een keertje uit te stellen. Vandaag zou het dan toch misschien lukken, maar was ik mijn bikini vergeten aandoen, tegen de tijd dat die aan was stak er zulk een hard wind(je) op dat de golven me te 'choppy' werden en toen was het bijna tijd om naar huis te gaan en dus de moeite niet meer om me nat en zanderig te gaan maken. Het surfpak hangt dus nog ongebruikt tussen de andere natte pakken en enkel de kinderen konden de voorbij zwemmende dolfijnen met babies zo goed als aanraken vandaag en nu voel ik me dus best wel schuldig en ook een beetje sullig. Zeker nu Eliane zo mooi in haar stukje schreef dat ik surf, terwijl ik de enige ben die meestal toekijk. Nu ja, er moet ook iemand bij het gerief op het strand blijven en de surfers bewonderen en toejuichen en klaar staan met versgebakken wortelcake, maar misschien moet dat ook niet altijd dezelfde zijn.

Maar ik geef het nog niet op, de surfmicrobe heb ik zeker nog niet te pakken, maar ik ga er toch eens deftig werk van gaan maken, zeker nu we sinds dit weekend ook een volwaardig familielidmaatschap hebben genomen bij de plaatselijke YMCA en Bert daar vanaf morgen aan zijn eerste officiele workout begint! Van contentement spring ik binnen de week in de golven, ga ik ongelooflijk hard liggen peddelen op het surfboard en probeer ik zonder hulp een golf te surfen. Way to go girl!
Maar dan wel met mijn kop boven water en niet mijn voeten.

Wortel Cake

Het begint hen hier precies een beetje te gaan opvallen dat mijn keukenactiviteit is verhoogd de laatste tijd, vooral dan het bakken van allerlei nieuwe experimenten volgen elkaar steeds sneller op. Dat zonder een mechanische mixer alstublieft, dus alles wordt artisanaal gemengd met de losse hand, geklopt en gekneed. Dat er geen machine aan te pas komt is omdat ik er momenteel geen heb, toen we hier toekwamen kocht ik een goedkoop ding om de soep mee te mixen, daarmee mengde ik ook beslag maar daarvoor was het blijkbaar niet sterk genoeg en een tijd geleden ging het ding kapot. Maar zoals alle Amerikaanse huisvrouwen zou ik ook wel graag een echte Kitchenaid standmixer op mijn aanrecht willen staan hebben, maar zowel de prijs als de kleurkeuze hebben ons de aankoop nog steeds doen uitstellen, maar geduld brengt raad en voorlopig blijk ik dat luxeapparaat niet echt nodig te hebben, was het commentaar onlangs van mijn huisgenoten, want zelfs met de hand blijken al mijn baksels uitstekend te lukken. Verdorie!

Eigenlijk heb ik wel altijd graag in de keuken gestaan, koekjes bakken vooral en als jonggehuwde allerlei vreemde exotische recepten uitproberen. Met zijn tweetjes smaakte dat altijd uitstekend. Maar toen kwamen er kindjes en had ik steeds minder tijd en energie, enkel al de dagelijkse kost op tafel zetten was een sleur die alle goesting in experimenten deed verdwijnen.

Maar nu durven we wel eens rapper buiten de deur gaan eten en durf ik ook wel eens meer afwijken van het etensuur en de verplicht gezonde samenstelling en blijft er veel meer tijd over maar vooral weer veel meer energie voor probeersels.

Daarbij vinden we het hier allemaal spannend om die zo typisch Amerikaanse baksels te testen, na de bananencake is de wortelcake bij ons thuis een minstens evenwaardig gezonde naschoolse snack geworden, vanaf vandaag dan toch.

Recept Wortel cake op kokeneten.be natuurlijk!

IKEA

Om te zeggen dat de dag in het teken stond van een gezellige uitstap naar IKEA Burbank, dat ik daar niet al te zot heb gedaan zodat ik vast nog eens mag teruggaan, dat ook mijn gezelschap zich goed heeft ingehouden zodat de grote Chevy belange nog niet vol zat en ook zij nog wel eens zal mogen teruggaan, ooit, als we weer eens wat accessoires nodig hebben en de IKEAroep te groot is geworden.

Dat ge zelfs na het nemen, of beter missen van de juiste route dankzij een TomTom toch nog goed terecht komt, zonder stress en al. De files waren we te snel af zodat we ook weer goed op tijd thuis zijn geraakt.

Nu liggen er tenminste deftige vloerbeschermers onder de bureaustoelen, kunnen we weer slapen onder een modieus donsovertrek, hangen er terug lege kapstokken in de klerenkast, hebben we nu tenminste opnieuw echte glazen om water uit te drinken, hangen er verse keukenhanddoeken met een deftige hanglus aan de muur, staan de borden op weer eens andere antisliponderleggers voor op de ijskoude granieten keukentafel, zijn er weer papieren servietten voorradig en staat er nu een plant binnenshuis "money plant" genoemd of zoiets toch, maar het etiketje is er af want ze is al verpot in de gloednieuwe plastieken IKEA bloempot. Mijn eerste plastieken bloempot ooit en ook mijn eerste IKEA plant ooit, ik hoop dat ze geluk brengen.

En natuurlijk hebben de zweedse gehaktballekes me heel goed gesmaakt. Leve IKEA! Zo af en toe.

sport

Oef, de hitte is over, terug naar normaal.

Dit terzijde, want ik ben dus daadwerkelijk die nieuwe YMCA gaan uitproberen en met succes.

Zo moest ik vandaag nog niet betalen en mocht ik gewoon als gast binnen. Iets wat ze hier zomaar doen, en eens je lid bent mag je ook zomaar gasten meebrengen, gratis en voorniets, zo vaak je maar wil. Ze moeten enkel hun handtekening zetten op een papier waarop staat dat als er iets gebeurt ze de organisatie geen proces kunnen aandoen. Een 'liability form' dus.

Ondertussen heb ik ook zitten rekenen. Als ik nog maar 2 keer per week ga zwemmen, dan haal ik mijn maandelijkse kostprijs er al uit, gerekend dat ik op een ander ook zwemgeld moet betalen, dan kost het me voor een zwempartijtje $5 dollar. Maar ik mag natuurlijk zo vaak als ik wil komen en ook mag ik zo vaak als ik wil de hele accomodatie gebruiken van de fitnesstoestellen met een systheem van persoonlijke coach op computer, waarbij ik de eerste keer een geleide training krijg van anderhalf uur. Maar ook mag ik zo vaak als ik wil de fitness klassen volgen, en daarbij zitten er toch wel een aantal die mijn interesse hebben gewekt en op een uur dat voor mij haalbaar is. Dan bedoel ik, zonder dat er iemand in mijn gezin zich verlaten zou voelen, of anders gezegd, netjes tijdens de schooluren.

Als ik net het dubbele betaal, dan kan de rest van het gezin daar ook van genieten, dus misschien neem ik gelijk een familielidmaatschap, want met ons zevenen loont dat al de moeite.

Zo trok ik met (oud) bakpak (en eigenlijk is dat ook nog best want niets van 'show off' gemerkt) en handdoek het gloednieuwe en ultralichte gebouw binnen en trok ik voor een volle 40 min. baantjes in het zonlicht. Mijn conditie is er dus duidelijk op vooruit gegaan want voor zover ik me herinner hield ik het bij mijn laatste serieuze zwempartijtje in het zwembad in Wachtebeke, exact 10 min. vol. Joechei dus. Een prima afwisseling op de dagen dat ik niet loop, want oh ja, dat blijf ik zeker 3 keer per week doen. Gisteren nog, een vol uur ging het weer, met enkele korte wandelpauzes op de hellingen, want de zon stak nog goed en het zweet parelde mijn hele shirtje kletsnat, maar dit is nog steeds mijn favoriete workout, vooral die natuur.

7 dagen SoCa hittegolf

Door het verplichte binnenblijven heb ik wel:

• Een Victoria Secret slaapshortje nagemaakt, patroontje getekend, stofje gezocht in de oude stoffenbak en in elkaar gestikt.
  
• Lemon cake gebakken maar wel met 2 citroenen!


• Banana bread gemaakt, twee zelfs. (Nog wel zonder werkende airco, had ik het geweten!)En toen had ik 'nog' 6 overrijpe bananen liggen en dankzij een van mijn pientere buurvrouwen weet ik nu dat ik die met pel en al mag invriezen voor later gebruik in smoothies of whatever. En het werkt want heb er vandaag een van gebruikt! (Wel even laten ontdooien anders kan je ze niet pellen.)


• Rozijnenbrood gemaakt! 't Was lekker en met genoeg rozijnen maar te droog, moet dus nog aan gewerkt worden.

Toch ook nog buitenshuis geweest:

• Naar het strand.


• Bij Belgische Peter in het zwembad hier vijf minuutjes verderop.
  

We hebben ze voorlopig wel gehad, die hittegolf, vandaag voelde het gelijk al 10 graden Celsius 'frisser' met zijn 32 graden in de plaats van de 42 van de voorbije dagen en morgen zouden daar nog eens een paar afgaan, terug naar normale waarden dus. Wat erg uitzonderlijk was voor hier, was de zeer vochtige lucht (tussen de 60% en 70%) wat het hittegevoel nog sterker maakte, terwijl we meestal zo tussen de 30% en 40% max. blijven hangen en terwijl we tijdens de hete Santa Ana dagen nauwelijks een luchtvochtigheid van 10% halen. Wat een verschil dus.

Tijdens de nachten was het nog het meest bizar, ook dan bleef het erg warm en koelde het binnen niets af, iets wat we zelf hier nog niet meemaakten. De airco heeft dus hard zijn best moeten doen, iets wat onze oude bak duidelijk niet gewoon was, want op zondag was hij het beu en stopte ermee, het duurde nog tot maandagochtend eer Bert hem weer aan de praat kreeg en toen die weer volop draaide voelde het pas na enkele uren weer enigszins fris in het hele huis.

Wij hebben geluk, maar al die gezinnen de opeengestampt in containerwijken wonen, of in de kleine houten huisjes, of goedkope appartementjes, allen zonder koelsystheem, wat maken die mensen dan mee tijdens zo'n dagen. Gezinnen die amper rond komen, schreiende en lastige kinderen door de hitte, ziek wordt je daar van!

Zo las ik dat er 16 sterfgevallen in de regio in verband worden gebracht met de hittegolf, waarvan minstens 1 ouder koppel waarvan de buren en familie wisten dat ze de airco niet wilden aanzetten voor de hoge kostprijs, in hun appartement was het 45 celsius!

Gisteren werd er ook een jonge mama gearresteerd, ze liet haar baby in de gesloten wagen op een parking, omstaanders hadden het gemerkt en de hulpdiensten verwittigd, die hebben de baby op tijd kunen bevrijden, de mama is opgepakt en haar kindjes zijn elders ondergebracht. Nu heb ik vroeger ook wel vaak mijn kinderen eventjes in de wagen gelaten als ze sliepen en ik snel binnen en buiten bij de bakker ofzo liep, maar dat was in ons Belgisch dorpje en niet bij deze temperaturen. Hier mag het gewoon niet, nooit. Maar bij dit weer begrijp ik de mama toch ook niet hoor.