een fluctuerend gezin

Heb je er al eens op gelet dat we niet altijd meer 'compleet' zijn?

Zo wou Eveline absoluut niet meer mee naar Seaworld, ook al wemelt het daar van de dolfijnen, orka's en andere zeedieren, zijn er daar de meest ongelooflijke shows te zien en was het de kans van haar leven om er nog eens te geraken. Nee, toch liever niet. Ze belde een aantal vriendinnen af en al snel had ze een logementje geregeld bij een van hen. Met dat meisje, de mama en nog enkele andere vriendinnen gingen ze een dagje naar Hurricane Harbor van Sixflags, een water attractiepark, veel leuker voor een waterrat als zij en vriendinnen zijn haar nu dierbaarder dan je eigen saaie gezin.

Zo heeft Alex een beetje zijn eigen leventje opgebouwd rond zijn druk bezette dagen. Iedere dag naar school (en joepie want deze week is de laatste) en aansluitend gaat hij werken tot laat in de avond, ook in het weekend. Hij heeft het geld hard nodig want deze week wil hij zijn eigen auto aankopen, een occasie natuurlijk, maar toch, ook hier zijn ze niet gratis. We zitten dus al een tijdje te rekenen en met onze kop in de autoverkoopboekskes, surfen we alle autosides af, stoppen op de tweedehandsmarktjes voor autos en laten ons belagen door een leger azige autoverkopers. Zijn auto zal zijn echte vrijheid worden, tot hier toe bewijst hij zich als een verstandige en goeie chauffeur, hopen dat het zo blijft.

luieren

Ne keer goed luirikken, dat kan ook ne keer deugd doen, dat terwijl de kinderen zich rot amuseerden en ze me af en toe eens gezelschap hielden op de nieuwe super size handdoek om op te warmen. 't Was wel na een lange wandeling in mijn eentje langs de mooie maar dure strandhuisjes, ik hou ervan om naar de goed afgeschermde voorgevels te kijken, ieder met zijn eigen personificatie, dan probeer ik me een beeld te vormen van zijn weekendbewoners, want leggen we niet allen een klein beetje onze ziel bloot aan de voordeur, onbewust?

koken met restjes

Koken is plezant, de afwas minder en alle dagen wordt soms een sleur, vooral in een gezin met hongerige tienerwolven. Daarbovenop ben ik af en toe de tel kwijt door hun drukke buitenhuizig leven en dan is het gokken voor hoeveel ik vandaag weer moet koken. Te weinig eten op tafel probeer ik te vermijden, dan liever te veel. Restjes dus, oneindig veel restjes in de koelkast, die ik hooguit twee tot drie dagen wil bijhouden, kwestie van iedereen gezond te houden. En soms lukt het wel eens om daar de dag nadien nog wat mee te doen.

meer: kokeneten.be

En ja, soms gaan we ook wel eens buiten de deur uit eten, maar niet zoals heel wat Amerikaanse gezinnen voor wie het eerder regel dan uitzondering is. Wij houden het nog steeds bij af en toe.

de vanbrandekesgazette

Als het vakantie is er vaak wat meer te vertellen in de vanbrandekesgazette, mamas priveleven staat dan zeer laag, alhoewel, ik mocht de afgelopen week niet klagen. Kindjes hebben hun plezier en ik rij met mijn comfortabele oude chevy heen en weer en daartussenin heb ik even wat tijd voor mezelf.

ochtendgloren

't Is niet dat ik iemand jaloers wil maken, maar ik ben verliefd op de zee, de bergen en deze hele omgeving en zijn klimaat. Hoe vroeger in de ochtend je me buiten krijgt, hoe intenser het gevoel is en hoe gelukzaliger ik mijn dag begin. Nee hoor, ik ben niet manisch, het klinkt nu misschien wel zo, maar dat is het niet.

De kinderen moesten al om half acht klaar staan op het strand om daar op de bus te stappen die hen naar Santa Barbara zou brengen, iedere vrijdag hebben ze met het Junior Life Guard kamp een competitiedag tegen de andere JG groepen uit de regio, spannend. Netjes in uniform dat ze de van de stad kregen, board shorts en t-shirt voor de jongens en badpak met t-shirt voor de meisjes, heb ik ze afgeleverd en vertrok kort erna de bus. Nog vroeg in de ochtend maar met het spreekwoord "de ochtendstond heeft goud in de mond" trok ik mijn Nikes aan en vertrok voor mijn looptochtje aan zee. Het plan was om de weggetjes te volgen, maar die bleken veel korter en in een wip had ik ze allemaal gehad, nog geen drie minuten was ik bezig, op straat lopen doe ik niet graag, dus trok ik maar weer het zandige witte strand over tot aan de waterlijn en weg was ik weer, op goed geluk was het laag water en was er een mooie harde loopstrook.

Eerst in de richting van de zon tot ik aan een afrastering kwam van militair gebied, rechtsomkeer dus en op de terugweg liep ik wat koeler met de zon in mijn rug maar een frisse bries recht in mijn gezicht, ideaal dus om al dat zweet te laten verdampen. Geen mens, ook geen verkeer of huizen, enkel een electriciteitscentrale in de verte, of zoiets toch, ongelooflijk om je zo alleen te voelen een met de natuur. Onderweg vond ik de ene perfecte 'sand dollar' na de andere in het natte zand, erg moeilijk om ze zo zonder schade te vinden want ze zijn echt zeer broos. Het is familie van de zeesterren en de zeeegels. De dode zijn wit en leeg en de levende hebben minitentakels, voelen harig aan en zijn donker paars gekleurd. Aangespoelde exemplaren zijn doorgaans dood of stervende, anders begraven ze zich vliegensvlug in het zand bij laagtij en krijg je niet de kans ze te zien.

half om half

Een halfje op het strand en een halfje op de paadjes en de baan. Of mijn uurtje looptraining netjes in twee helften verdeeld. Nu het terug vlotter gaat en ik weer sterker word wou ik het vandaag toch zeker een vol uur volhouden, ik had de tijd, het was lekker koel en ik was in vorm.

Het werd een ander strand vandaag, in de kinderen hun Life Guarding weken wordt er wel eens van strand gewisseld, woensdag is het 'surf safari dag' op de Oxnard Beach, een beetje verdoken had ik bijgevolg wat moeite om het te vinden, maar eens daar was ik zeer content deze plaats te leren kennen. Het doet me sterk denken aan het naburige "Silver Strand" waar we drie jaar geleden een zomer in een huisje woonden, ik voelde me dus onmiddellijk thuis.

Heel de waterlijk ben ik afgelopen tot op het einde van Hollywood Beach, maar daar kon ik niet verder door een pier van rotsen waarachter een haven ligt, al lopende stak ik de gigantische brede witte zandvlakte over, het zweet liep desondanks de koele zeebries over mijn gezicht van de inspanning, maar opgeven? Nee hoor! Maar zo kwam ik wel op de kleine baantjes tussen de strandhuisjes en hield het nog eens een half uur vol. Eerlijk, met moeite, mijn knieen en benen waren moe en uitgeput, maar opgeven? Nee hoor! Doorgaan, volhouden gij!

Ik haalde het, en in dat uur heb ik volgens mijn Nike-iPod connectie tien kilometer afgelegd, goed zo Ann.

dinsdag rustdag?

Ah ha, dinsdag was rustdag althans wat het lopen betreft, want voor de rest was het best wel erg druk en vermoeiend. Dinsdag is hier sinds een tijdje kuisdag en omdat het alweer twee weken geleden was dat er beddelakens gewassen waren, wou ik dat maar in een moeite gedaan hebben. Maar pas op, geloof het of niet, onze wasmachine is nog steeds niet hersteld, er kwam wel al eens iemand naar kijken maar dan moesten er stukken besteld worden en daar zitten we nu al meer dan een week op te wachten. Als die er zullen zijn moeten we een nieuwe afspraak maken en wachten op de herstelling. Om zot te worden, Bert ging al eens goed reklameren en daardoor zullen we gelukkig een groot stuk van de kost terugbetaald krijgen, maar daardoor laten ze ons nu ook extra lang wachten (vermoed ik!). Soit, ondertussen draait een zevenkoppig huishouden dus al twee weken zonder wasmachine en ga ik braaf om de andere dag tussen de lage loonwerkers mijn wasjes doen in de laundromat. Natuurlijk heb ik aanbiedingen van de buren dat ik wel eens een wasje bij hen mag komen insteken, maar die weten niet hoe groot die bij ons uitvallen, dus hou ik dat maar tegoed voor noodgevallen.

En zo vouwde ik na tienen 's avonds het laatste stukje textiel op met loodzware benen en een plakkerig bezwete rug, maar er waren wel weer propere handdoeken en frisse lakens.

de 'come back'

Kijkt he, omdat ik nu toch weer goed in vorm aan't komen ben, ben ik ook deze ochtend weer gaan lopen, maar nu niet in de bergen maar op het strand. Het zit zo, vanaf vandaag doen mijn vier jongsten een vier weken durend 'life guarding' kamp op het strand. Iedere ochtend rij ik hen tot daar en met mijn gekregen parkeerpas mag ik daar gewoon de hele dag blijven staan, gratis en voor niets. Mijn conditie kan wel een goeie boost gebruiken en omdat ik geen vermoeidheid voel van de voorbije looptochtjes, stelde ik de iPod in op dertig minuten. Dat leek me lang genoeg aangezien op het zand lopen veel moeilijker is. Eens zien of ik het kan uithouden zo lang?

Door het mulle zand stapte ik van de parking onder de pier naar de waterlijn, daar aangekomen begon ik te lopen, eerst naar rechts tot aan de rotsen, zeer langzaam om op te warmen en onderweg liep me een hele bres twintigers Life Guards in spe me voorbij, aan het einde aan de rotspartij stonden ze te puffen en uit te blazen toen ik me daar op mijn gemakje omdraaide en de hele terugweg aanvatte. Ha, dat hadden ze niet gedacht he van dat moedertje!? Maar daar was ik nog maar net opgewarmd, helemaal terug tot onder de pier en dan nog het hele andere eind tot het tijd was om om te keren, derig minuten exact met mijn snelste pace ooit, wat een voldaan gevoel!

Ongelooflijk hoe fijn het daar lopen was, laag tij en schoon het water volgend op de hardste strook zand, buiten de kinderen van het kamp was er geen kat te zien. Heerlijk rustig, waar vind je dat nog tegenwoordig tijdens het midden van het toeristisch hoogseizoen?

Morgen niet, maar woensdag loop ik daar opnieuw en dan wat langer, vanaf nu ben ik weer goed op dreef. Die afgelopen kwakkelweekjes zullen wel goed geweest zijn, wat rust en aanpassing voor een lichaam dat nog moet wennen aan al dat lopen, ik voel me sterker dan ooit. En dat toch allemaal dankzij die start-to-run van negen maanden geleden. Wie had dat toch kunnen denken dat ik zomaar zonder gezeur en gezaag mezelf een goeie gewoonte heb kunnen aanleren, ik ben er Evy nog altijd dankbaar voor.

en daar ga ik

Nee, ik heb er tegenwoordig geen probleem meer mee om vroeg op te staan, net zoals vroeger. In tegenstelling tot de laatste twee jaar na onze overzeese verhuis, toen mijn hele gestel toch wat in de war bleek te zijn. Terwijl ik altijd al een ochtendmens was die 's avonds om negen uur al omver viel van moeite, was ik hier een avondmens die 's morgens niet uit bed raakte.

Zelfs nog weken geleden was dat zo. Mijn doorslaarburen hebben blijkbaar mijn ritme terug een boost gegeven en als een klap bij donderslag draai ik terug op normaal. Was ik ginder wat vergeten en brachten zij dat onbewust mee in hun koffers???

Zo werd ik deze ochtend wakker om half zeven, 'kroop' uit bed, kleedde me aan en wandelde onze oprit af met loopschoenen, shirtje en loopbroekje aan, iPod in de oren, en daar ging ik.

Drie kwartier door de stille, nog koele, nevelige ochtend. Een paar konijnen die angstig wegsprongen en verder niets. Bijna acht kilometer en het ging me opnieuw goed af.

Wat fijn om dan thuis te komen, de halve familie fris gedoucht aan het ontbijt met croissants die ik gisteren meebracht uit de supermarkt. Negen uur en iedereen is klaar voor de dag. Tof.

conditie verval

Het onregelmatig en vooral minder op looptocht gaan begint zijn tol te eisen, vanochtend voor dag en dauw trok ik mijn Nikes aan en ging op weg bij ons op de paden, klimmen en dalen, puffen en zweten, veertig minuten om bijna zeven kilometer te rennen door de welkome ochtendnevel. Mijn lichaam oefende de laatste weken amper twee keer per week en dat is te weinig en dat voel ik. Me herpakken is de boodschap en dat zal ik. Morgenochtend ben ik weer weg, kort en rustig om mezelf tijd te geven weer op te bouwen.

Het lopen doet me zoveel goeds dat vroeg opstaan ik er wel voor over heb. Zelfs op zondagochtend tussen zes en zeven, vooraleer de anderen wakker worden en voor het te warm is. Viva de vroege zonsopgang!

doorslaar versus californie

Mag ik me even verexcuseren omdat ik het de laatste dagen druk heb gehad met gezellig bezoek? Mag ik er wel even de nadruk op leggen dat er al heel veel afgelachen is, vooral met onszelf. Inge en Bert vinden onze hele nieuwe manier van leven zodanig hilarisch grappig dat ze letterlijk alles aan't vastleggen zijn op film? Dat ik nu nog een manier moet vinden om een deel daarvan te gaan censureren? Tenzij ze me plechtig beloven natuurlijk dat ze 'alles' maar dan ook 'alles' in de context zullen plaatsen?

dubbele panne

Oh wat een dag! En hij was nochtans zeer goed begonnen.

Na gisteren met Helena een toer gelopen en gestapt te hebben en Ben op de fiets, raakte ik deze ochtend vroeg op gang. De voorbije week is door de werken een ramp geweest en daar moest ik dus weer eens wat aan gaan doen. Eveline moet toch tegen 7u worden afgezet aan de school voor de waterpolotraining en zo liep ik drie kwartier in het park en legde ruim zeven kilometer af. Boordevol levensenergie en met heel veel plannen voor de dag, maar toen ging het mis.

De oliedrukmeter van de wagen wees onraad aan, een noodzakelijk en dringend bezoek aan de garage dus. Aldaar een hele voormiddag vertoeft waarna het verdict uiteindelijk nog meeviel, te weinig olie en na de toch zo nodige service blijkt alles weer in orde, kwestie van de zaak nu wat in het oog te houden. Foei aan mezelf want mijn vader leerde ons het oliepeil regelmatig eens na te kijken en uiteindelijk doe ik dat nooit, ik heb mijn les nu wel geleerd!

Gestresseerd bij de aanblik van de klok die al na eenen wees snel een wasmachine insteken. Na wat andere gerommel in het washok merk ik dat die het niet doet zoals het hoort, het enige huishoudapparaat dat ik niet kan missen. Anderhalf uur later heb ik een afspraak vast voor reparatie, wel pas binnen anderhalve week, help!

Een paar boterhammetjes later de vuile was in de wagen op zoek naar een wasserette en met een hele hoop quarters liet ik drie machines tegelijk draaien. Al bij al is dit nog het positieve van de pech, zo heb ik toch weer deze plaats leren kennen, de enkele gigantische wastrommels zijn ideaal voor donsdekens en ander lomp volume.

De wagen zou in orde moeten zijn (hopen we),
de vuile was is proper en droog (voor vandaag toch)

en Bert doet zijn best met EHBO voor wasmachines.

16 en een rijbewijs

De gedachte dat ons kind op zijn zestiende zijn rijbewijs op zak zou hebben heeft moeten wennen. Als Belg vonden we dat veel te vroeg, maar ondertussen leven we hier blijkbaar lang genoeg dat het idee ons vertrouwd werd en we er ook de noodzaak van zijn gaan inzien.

Woon je niet in de grootstad dan ben je door de afwezigheid van openbaar vervoer zonder wagen een sukkelaar, ook de kinderen. Door de grote niveauverschillen is zelfs de fiets niet altijd een optie voor tieners die snakken naar vrijheid. Van zelfstandig naar je vrienden, school of sport gaan is geen sprake, telkens hebben ze de goede wil, toestemming en tijd van de ouder of een ander liefhebber nodig om ze te brengen en te halen. Slavenwerk noem ik het, maar er zit niets anders op. Om zot te worden denk ik dan als ik nog een tiener zou zijn, helemaal geremd en telkens die ouders die het fijne moeten weten van je draaien en keren. En zoals we in Belgie wachten op het grote moment om 'alleen' met de gloednieuwe grote fiets naar de middelbare school te mogen trappen, staan ze hier te trappelen om op hun 16de met een goedkope 'used car' of tweedehands wagen hun vrijheid op te eisen.

Een verademing voor beide partijen maar toch ook wel weer een stuk extra bezorgdheid. Het verkeer bestaat niet enkel uit goeie chauffeurs voor vooral ook uit klungelaars en ook uit heel wat gevaarlijke risiconemers, het 'weaven' blijkt de nationale sport te zijn. Doordat je zowel links als rechts mag inhalen, vinden sommigen niets leukers dan al 'wevend' door de stroom autos zich een weg te banen op de brede vier- tot zesvakken autostrades, wettelijk streng verboden en ook wel zwaar beboet, maar dat maakt het plezier voor die wegpiraten des te groter denk ik. In die jungle laat ik mijn kind dus los, met mijn eigen goeie voorbeeld en heel veel goeie raad en hopen dat het gaat helpen. Vandaag haalde Alex zijn rijbewijs.

gemotiveerd raken

Ik zag er erg tegenop toen Bert enthousiast het hele renovatieproject zag zitten om eens in zijn week verlof uit te gaan voeren. Uit ervaring weet ik dat er altijd veel meer bij komt kijken en je altijd voor verassingen komt te staan, er kruipt altijd veel meer tijd en energie in en ook meer geld dan oorspronkelijk was gepland. Langzaamaan kwam het hele proces op gang en al snel had hij alle kinderen ingeschakeld, allen dolenthousiast te mogen meehelpen, zelf bleef ik nog wat achter, ik had er voorlopig nog niet echt zin in. Flashbacks vlogen door mijn hoofd van maanden ploeteren op een donkere en vuile zolder, hij weet niet waar hij aan begint, dacht ik telkens maar.

Tot ik ook rondliep met schuurpapier en andere werktuigen, tot ik weer plezier kreeg in het opkuisen van een onnozel tuintafeltje, toen de stoeltjes al snel volgden en toen ook de planken van een ander tafeltje en nu ik aan de deckchairs ben begonnen. En ik heb er terug helemaal plezier in. In feite is het nu veel leuker dan vroeger, de kinderen helpen mee en als ze geen zin hebben in klussen dan doen ze de afwas, ruimen het huis op of bereiden een chili met rijst maaltijd zoals Eveline dat deed vanavond. De taken worden nog steeds vanzelf keurig verdeeld en dat is goed. Handig zijn kan je leren, in tegenstelling tot de meeste kinderen in Californie ben ik trots om hun dit mee te kunnen geven.

De sfeer kwam er nog beter in toen uit het draagbaar ouderwets radiootje muziek galmde uit 'onzen' tijd, toen draaide ik bijna dol en fantaseerde al over een oud beachhuisje om samen op te knappen, wie weet ooit, maar nu eerst dit afwerken. (Dromen kosten geen geld en doen je leven.)

Le Blog de la Douce Lande

Iedereen kent het wel, met sommigen heb je maar weinig nodig om toch een soort verbondenheid te hebben, niet altijd duidelijk verklaarbaar. We kennen elkaar sinds een jaar of elf, zij kwamen een keer bij ons in Doorslaar en wij een keer bij hen in Deftinge. Een tof koppel, hij franstalig en zij nederlandstalig, hun eerste kippen hebben ze bij ons in de tuin gevangen en het lekkerste vers gebraden lam op spit in de gietende regen ooit aten we bij hen in de tuin.

Hun eerste kindje is enkele dagen na de geboorte overleden, hun tweede oudste zoon is enkele weken ouder dan onze jongste Benjamin en daarna kwamen er nog een broertje en een zusje, de vier jaargetijden waren toen rond.

Door toeval hebben ze ons enkele maanden geleden teruggevonden, net op het moment dat hun huis bij Geraardsbergen te koop kwam te staan.

Op dit moment zijn ze naarstig de hele inboedel aan het inpakken want na 11 jaar Vlaamse Ardennen wordt het vanaf volgende week een oude boerderij in de Auvergne (midden Frankrijk) die ze zullen ombouwen naar Chambres d'hotes, gite en een kleine camping à la ferme tegen zomer 2008. Het zal nog spannend worden want raken alle dozen wel in de vrachtwagen? Hoe lang zullen ze nog in eigen tuin moeten kamperen omdat de woonst verre van klaar is? Hoe zullen de kinderen het doen in het schooltje van de kleine en verouderde leef- en woongemeenschap?

Van ons hebben ze alvast de zegen en we wensen hen alle geluk toe voor hun nieuwe leven, en dat je aan gelukkig zijn moet werken kan je bij hen nu eens letterlijk nemen! Wie weet, raken we ooit wel eens tot bij hen en zij nog wel eens tot bij ons, in ieder geval is het weeral eens dankzij internet dat de link gelegd is en het contact weer gemaakt.

Le Blog de la Douce Lande
of het verhaal van Adelheid, Christophe, Alec, Elise en Cedric.

verlofweek

Nog warm vanillegebak als vieruurtje voor het werkvolk.

Deze week was en is misschien wel de drukste vakantieweek van de hele zomer. De vierde juli is de feestdag van de Amerikanen, de herdenking van de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten en die viel dit jaar in het midden van de week, zo maakten velen de brug en namen er een paar extra dagjes bij om de hele week vrij te hebben. Zo ook Bert.

We zouden een tripje maken, maar dat is afgelast en in de plaats kwam 'knutselen' of werkjes uitvoeren. Zo werden er handige rekken in de garage gemaakt voor het al surfgerief, "the Vanbrandes Surfshack" en toen was Bert zodanig op dreef dat hij besloot het hele deck op de leefverdieping te gaan afschuren, maar wat oorspronkelijk een snelle job zou wezen is uigelopen tot een ware renovatie. Het gevolg is dat we tegen de avond zoooooo moe zijn van het werk in de hitte dat zelfs het aanzetten van de computer er teveel aan is. Gelukkig hebben we veel helpers.

Maar dat neemt niet weg dat we de feestdag niet genomen hebben zoals het moet. We reden naar het strand met surfboards, we gingen naar huis en begonnen te barbequen, de buren kwamen erbij en samen keken we vanop het beste plaatsje in de straat naar het grootse vuurwerk dat om negen uur afgestoken werd door de stad. (Het is ten strengste verboden zelf vuurwerk af te steken voor het extreem brandgevaar en dat wordt ook streng gecontroleerd door de rondrijdende sheriffs.) En toen gingen we slapen en vielen collectief als een blok in slaap.

loopmotivatie

Om eerlijk te zijn, moet ik moeite doen om de drie keer per week erop uit te 'rennen' waar te maken, nu het vakantie is ligt het hele regelmatige schema in de knoop, zelfs de vroege tochtjes als Eveline al op training is, lukken moeizaam door andere en belangrijke bezigheden, eens het acht uur is geworden is het me te warm en 's avonds is er vaak ook nog zoveel te doen dat het donker is voor ik er erg in heb, niet moeilijk als je weet dat het nu tijdens de langste dagen om halfnegen al pikkedonker is.

Maar dat wil niet zeggen dat ik niet mijn best doe. Zo sloop ik wel al een keertje een zondagmorgen heel erg vroeg uit bed en trok mijn loopschoenen aan vooraleer iemand van mijn huisgenoten het gemerkt had, liep ik over het ontwakende pad en keerde terug langs een nieuw ontdekt stukje fietspad en keerde langs de baan terug naar huis. Zo heb ik ook voor de allereerste keer in schort en bikinitop langs de kust gelopen, het zag er misschien niet helemaal uit maar het voelde wel lekker fris.

Ondertussen vraagt het vakantiegezinsleven veel meer heen en weer geloop en actief zijn zodat ik de schade op die manier wel wat probeer in te halen. In ieder geval registreerden mijn Nike+ schoenen de afgelopen week toch al een totaal van 500 afgelegde kilometers, bijna tijd voor een paar nieuwe.