16 en een rijbewijs

De gedachte dat ons kind op zijn zestiende zijn rijbewijs op zak zou hebben heeft moeten wennen. Als Belg vonden we dat veel te vroeg, maar ondertussen leven we hier blijkbaar lang genoeg dat het idee ons vertrouwd werd en we er ook de noodzaak van zijn gaan inzien.

Woon je niet in de grootstad dan ben je door de afwezigheid van openbaar vervoer zonder wagen een sukkelaar, ook de kinderen. Door de grote niveauverschillen is zelfs de fiets niet altijd een optie voor tieners die snakken naar vrijheid. Van zelfstandig naar je vrienden, school of sport gaan is geen sprake, telkens hebben ze de goede wil, toestemming en tijd van de ouder of een ander liefhebber nodig om ze te brengen en te halen. Slavenwerk noem ik het, maar er zit niets anders op. Om zot te worden denk ik dan als ik nog een tiener zou zijn, helemaal geremd en telkens die ouders die het fijne moeten weten van je draaien en keren. En zoals we in Belgie wachten op het grote moment om 'alleen' met de gloednieuwe grote fiets naar de middelbare school te mogen trappen, staan ze hier te trappelen om op hun 16de met een goedkope 'used car' of tweedehands wagen hun vrijheid op te eisen.

Een verademing voor beide partijen maar toch ook wel weer een stuk extra bezorgdheid. Het verkeer bestaat niet enkel uit goeie chauffeurs voor vooral ook uit klungelaars en ook uit heel wat gevaarlijke risiconemers, het 'weaven' blijkt de nationale sport te zijn. Doordat je zowel links als rechts mag inhalen, vinden sommigen niets leukers dan al 'wevend' door de stroom autos zich een weg te banen op de brede vier- tot zesvakken autostrades, wettelijk streng verboden en ook wel zwaar beboet, maar dat maakt het plezier voor die wegpiraten des te groter denk ik. In die jungle laat ik mijn kind dus los, met mijn eigen goeie voorbeeld en heel veel goeie raad en hopen dat het gaat helpen. Vandaag haalde Alex zijn rijbewijs.