en daar ga ik

Nee, ik heb er tegenwoordig geen probleem meer mee om vroeg op te staan, net zoals vroeger. In tegenstelling tot de laatste twee jaar na onze overzeese verhuis, toen mijn hele gestel toch wat in de war bleek te zijn. Terwijl ik altijd al een ochtendmens was die 's avonds om negen uur al omver viel van moeite, was ik hier een avondmens die 's morgens niet uit bed raakte.

Zelfs nog weken geleden was dat zo. Mijn doorslaarburen hebben blijkbaar mijn ritme terug een boost gegeven en als een klap bij donderslag draai ik terug op normaal. Was ik ginder wat vergeten en brachten zij dat onbewust mee in hun koffers???

Zo werd ik deze ochtend wakker om half zeven, 'kroop' uit bed, kleedde me aan en wandelde onze oprit af met loopschoenen, shirtje en loopbroekje aan, iPod in de oren, en daar ging ik.

Drie kwartier door de stille, nog koele, nevelige ochtend. Een paar konijnen die angstig wegsprongen en verder niets. Bijna acht kilometer en het ging me opnieuw goed af.

Wat fijn om dan thuis te komen, de halve familie fris gedoucht aan het ontbijt met croissants die ik gisteren meebracht uit de supermarkt. Negen uur en iedereen is klaar voor de dag. Tof.