language arts

Andere talen blijkt het grote frustratiepunt te zijn van de doorsnee Amerikaan. Ze spreken de taal die je wel overal ter wereld kan gebruiken en daarom heeft het onderwijssystheem er tot hier toe nog niet zoveel aandacht aan besteed. Buiten het Spaans en wat Frans is het aanbod eerder beperkt, ook is er geen algemene regel die een andere taal leren verplicht, het blijft op vrijwillige basis of als extra vak, wat je dan wel goed van pas komt om verder te studeren omdat het je een heleboel extra credits opleverd.

Elke keer we nieuwe mensen leren kennen komt dit onderwerp ter sprake en allemaal zijn ze stikjaloers op ons meertalig onderwijs, ze vinden het verfoeilijk dat hen dit ook niet opgelegd wordt, tenminste dan toch het Spaans, een universele taal die ook hier talrijk gesproken wordt door de miljoenen immigranten. Gelukkig zijn er velen die het toch aanleren, al is het maar om te communiceren met de tuinman of poetshulp.

Maar sinds kort is het Nederlands heel erg populair is onze kringen. Niet alleen het lief van Alex heeft zich sinds afgelopen weekend voorzien van enkele dikke kloppers zoals een woordenboek en "leer jezelf nederlands", maar ook de pas afgestudeerde buurjongen kondigde gisteren aan dat hij onze taal gaat leren, "ik doe graag talen, ik ben er goed in, en nu jullie naast ons wonen is dit mijn kans om het te leren en te oefenen". Deze zomer is hij lifequard aan zee en dat gaat hij afwisselen met taallessen bij Helena, want sinds enkele weken geeft zij al les aan haar vriendinnetjes op school tijdens de pauzes.

En ik maar sukkelen met mijn Engels.

Gisteravond was ik op een vrouwenavond die maandelijks bijeenkomen om 'bunco' te spelen, ik diende als vervangster. Natuurlijk is het spel spelen maar bijkomstig (denk ik), want wat een getater! Ieder op zijn eigen vrouwentempo met alle niet in woordenboek voorkomende gebruikswoorden -of slang- en allemaal tegelijk. Ik had al moeite om mijn punten van de dobbelstenen bij te houden en dan ook nog eens luisteren naar al die verhalen van een hele maand van twaalf vrouwen die elkaar al lang kennen! Ik kon dus echt niet mee hoor!

Dan deze ochtend in de supermarkt, daar hebben ze me ook al twee keer niet goed verstaan, ik vraag een "vanilla latte" en kreeg gewoon een "latte" en voor de kalkoenham aan de versafdeling vraag ik een pond en kreeg ik maar een half pond! Dit gebeurde me voor de eerste keer en dan nog twee op een rij, ofwel word ik te laks in mijn uitspraak ofwel had ik gewoon mijn dag niet.

cellphone restrictions

Het is net alsof ik weer mijn 'plaats' moet vinden en dit heeft niets te maken met een nieuw land of cultuur maar alles met opgroeiende kinderen. Ik wist echt niet dat ik er van de ene dag op de andere zo hard zou invallen, in de wereld van een tiener die vindt dat hij nu oud genoeg is om open en bloot zijn lief te staan versieren, om uren te staan flikflooien rond en in haar auto en zijn nachtrust omruilt met lieflijke telefoongesprekken en geheime afspraakjes.

En wij die dachten dat we nog in de kleine kinderen zaten!

Het doet echt heel erg raar om je zoon te zien op een ander front dan je als 0uder gewend bent. We weten er voorlopig niet goed blijf mee.

Natuurlijk willen we hem deze verliefdheid gunnen en al het spannende en nieuwe dat erbij gepaard gaat, natuurlijk zijn we zelf ook jong geweest en weten we welke trukkendoos je opentrekt om aan de ouderlijke bemoeienissen te ontkomen, natuurlijk is deze fase meer dan normaal maar natuurlijk zijn we ook heel erg bezorgd.

Niet alleen dat hij zijn laatste drie weken van dit schooljaar in glorie kan afwerken, maar ook over zijn ogenschijnlijk ontembare passie, gaat hij niet te snel?

Het zijn vooral die nachtelijke activiteiten die ons dwars zitten, zij is zestien en bezoekt met haar eigen wagen haar vriendin die rechtover ons woont, hij hoeft dus helemaal niet ver weg te trekken, maar als hij na twaalven nog geen afscheid kan nemen en daarna nog geheime telefoongesprekjes heeft, dan vinden wij dat wel een probleem. Daarom moet hij sinds gisteren vanaf tien uur 's avonds zijn cellphone afgeven, 's morgens aan het ontbijt krijgt hij die terug, maar o wee, wat een ramp!

memorial weekend

Een lang en in sneltempo voorbijvliegend weekend. Maandag, 'memorial day' en ik probeer er vandaag een 'tot-rust-komen-dag' van te maken. De kinderen en Bert pakken handdoeken, drank en lunch bij elkaar want we rijden even weg, vluchten van buurtkinderen en tieners die ons huis als magneet aantrekken, 't is leuk maar soms eens te veel.

Maar als een blijven slapen vriendinnetje bij haar vertrek me zegt "your family is my favorite family" dan maakt het alle drukte weer goed.

Ik volg nu 'the troupes'.

levensfases

Waar is de tijd dat ik nog in de pampers zat met vijf snotneuzen die om beurt hun papjes en flesjes en proper pamperke en dutjes moesten hebben. Dagen, nee, jaren zat ik vast omdat er wel altijd iemand moest slapen, omdat sleuren met babygerief mijn voeten uit hing en ik bijgevolg liever op mijn gemak thuis bleef met alle comfort dicht bij mij. "Later" zei ik altijd, "later zal het gemakkelijker worden, als ze niet meer moeten slapen overdag en in de wereldse dingen geinteresseerd zullen zijn, DAN gaan we veel op stap kunnen gaan!"
En een tijdje ging het goed, met het af en toe morren niet mee gerekend, hebben we toch al een reeks daguitstappen gemaakt, zelfs af en toe een reisje ging ook nog wel.

Maar al een hele periode lukt het niet meer zo goed, zowel klein als groot blijven tijdens week-ends liever thuis rondhangen, "eindelijk eens op ons gemak" zeggen ze dan, terwijl ik na een week thuiszitten het huis al lang beu gekeken ben, ik wel al honderd keer hetzelfde heb opgeruimd, wil ik ook nog wel eens een stapje in de wereld zetten.
De jongsten kan ik nog goed verplichten, de grootsten eigenlijk ook, het is dan wel van moeten, maar de tegengoesting druipt er dan soms kilometers vanaf en dan is de echte fun er voor ons ook al lang af.

"Laat ze dan alleen thuis!" hoor ik al zeggen. Ja, soms doen we dat wel, als het niet te lang is of als er dringend huiswerk moet gemaakt worden en we de jongsten en onszelf toch ook nog wat vertier willen geven, maar we doen dat echt niet meer dan noodzakelijk. "Kunt ge ze niet vertrouwen? Kunnen ze hun plan nog niet trekken?" klinkt er vanuit de verte. Hunne plan trekken is geen probleem, maar dat vertrouwen begint te slinken, vooral nu er passie in het spel komt. Het uren rondhangen in het donker voor het huis, in de auto van je lief, op een uur dat wij oudjes al lang liggen te ronken, dat je per toeval nog eens de ronde doet na middernacht en daar een donkere autoschim voor de oprit merkt, je het bed leeg en onbeslapen vindt en de balkondeur op los. Ge moest eens weten welk rampscenario er dan door mijn hoofd speelde? Ik zag me zo al weer met pampers in mijn winkelkar lopen omdat de jonge tienerouders op school zitten en 'grandma' op het boeleke mag passen!

Jack

Wie mij kent weet dat ik er geen gewoonte van maak om over anderen buiten mijn gezin wat te vertellen, dat ligt niet in mijn karakter en ik voel me daar ook het beste bij.

Toch wil ik even een kleine uitzondering maken, vooral omdat deze man zo bijzonder is, niet omdat hij beroemd is maar door zijn ongelooflijke levensstijl. Hij woont hier een paar huizen vandaan, beneden in de straat en al weken zien we hem in en rond zijn tuin werken.

Deze periode van het jaar is er in de tuinen altijd veel werk. Voor 1 juni moeten alle struiken en bomen opgesnoeid zijn, moeten alle niet groene/of gesproeide gebieden afgemaaid zijn in een gordel van enkele meters rondom huizen en gebouwtjes, de 'brushclearance' en moet alle dode hout verwijderd zijn. Dit is bij wet en als bescherming voor je huis wanneer in de late zomer en herfst de natuurlijke bosbranden of 'wildfires' opsteken, na 1 juni komt ook daadwerkelijk de brandweer alle huizen en tuinen controleren die gelegen zijn aan natuurgebied. Omdat we een lange, natte winter en lente achter de rug hebben heeft alles ook in volle weelde kunnen groeien en is er nu extra werk, ook kan je best goed werk leveren want ook de vele oliehoudende planten in de bergen hebben goed kunnen groeien en zullen dus goede brandstof leveren bij eventuele bosbranden, het worden dus hevige branden.

Terwijl velen -wij ook- hulp inroepen van tuinders met bosmaaiers, doet deze man het allemaal zelf, nogthans is zijn tuin niet min, daarbij gaat hij drie maal per week naar de gym en rijdt wekelijks in zijn pick-up naar de golfbaan. Allemaal goed, maar kan je geloven dat die man dit jaar 93 wordt en enkel zijn hoorapparaatje verraadt dat hij misschien wel boven de 80 moet zijn!

de eerste voorbereidingen voor Japan

Sinds zondag begint het een beetje kriebelen, het is plots zo dichtbij. Woensdag 15 juni vertrekt hij richting San Francisco om van daaruit zondag 19 juni de vlucht Tokyo te nemen. Dat wil zeggen dat hij zijn 'finals' (=examens) van de laatste drie schooldagen niet kan doen, daarom heeft hij vandaag een afspraak met zijn 'counselor' (=begeleider, raadgever) om wat te regelen.
Gisteren kreeg Bert allerhande felicitaties van medewerkers op Sony Pictures Entertainment -de sponsor van de Japan trip- met Alexanders selectie, dat stond te lezen in het interne krantje.

Alexander zal ook zijn eerste opdracht voor Sony Pictures E. krijgen: ze geven hem een Sony High Definition Camera mee en zal een kortfilmpje moeten draaien over zijn Japan-trip als zomer uitwisselingsstudent bij een gastfamilie. Dit zal vertoond worden in een van hun regelmatige interne vertoningen met de vorderingen van de films in productie, voor het oog van de echte Hollywood professionals dus. Ik ben ongelooflijk trots op hem, hij krijgt de kansen zo in zijn schoot geworpen en hij neemt ze met beide handen aan, zijn motivatie staat op scherp.
Ook daarvoor zal hij een van de volgende dagen een echte briefing krijgen op Sony, een dagje mee met Bert en ook voor deze extra schoolvrije dag moet hij vandaag op school de toelating vragen.

Deze week halen we zijn nieuwe paspoort op, openen we hem een rekening met debit/visa kaart en regelen we hem een afscheidsfeestje voor zijn vrienden, naar het schijnt vooral vriendinnen.

talking heads

Soms heb ik de indruk dat mijn kunst in amerikaans engels spreken er alleen maar slechter op wordt. Dat komt vast doordat ik de lessen door algemene saaiheid voor een tijdje bekeken hou, neem daarbij dat mijn dagelijkse babbel-contacten bij het wandelen van en naar school danig zijn afgenomen doordat ik nu gekluisterd zit achter het stuur en braaf zoals iedereen aanschuif in de voorgeprogrammeerde route. "Oefening baart kunst" zeggen ze en die heb ik nu net niet meer. Toch beweren de buren het tegendeel en zeggen ze dat ik veel gevorderd ben in vergelijking met zes maanden geleden toen we pas in deze buurt introkken.

Ok, het zal dus nooit helemaal goedkomen en daar kan ik ook best mee leven, als ik ze maar begrijp en dat lukt vrij goed, maar ik wil het ook wel eens graag zelf uitgebreid uitleggen en dan val ik meestal danig door de mand. Door mijn emotionele betrokkenheid in diepgaande conversaties en de snelheid die ik daarbij wil aanhalen kan ik mezelf niet volgen en moet ik noodgedwongen terugvallen op de basis woordenschat, waardoor het me extra energie kost om met veel woorden uit te leggen wat ik met een paar ook had gekund, had ik ze maar geweten.

Ik heb zelfs een zeer raar fenomeen, van zodra ik de mensen als heel erg vertrouwd ga vinden en ik het gevoel heb dat ik ze al jaren ken, begin ik steeds in het nederlands te praten, ooit had ik het met Heidi eens voor en ik had het helemaal niet door tot ze het me gewoon zei, "Sorry, I can't understand what you are talking about!"

En blijkbaar is het niet bij die ene keer gebleven, want hoe langer hoe meer betrap ik me erop dat ik er gewoon nederlands tussen begin te gooien van zodra ze tot mijn 'oude bekenden' groep horen. Wacky mom.

Oh ja, bij ons avondlijke burenkampvuurtje met marshmallows en popcorn en gitaargetokkel zag ik een 'shuting' star, een zeer mooie duidelijke vallende ster. Toen mocht ik een wens doen, maar was een beetje van slag door het onverwachte, ik heb ze mezelf tegoed gehouden voor straks.

fire arms

Omdat ik voor de medische controles van de kinderen met elk een afzonderlijke afspraak heb, krijgen ze nu de volle aandacht die ze verdienen. Toch vond ik het eerst een beetje raar toen ik telefonisch de afspraken vastlegde dat ik ze niet allemaal tegelijk mocht meenemen, maar dat wilden ze niet, nu ben ik daar blij voor, het is inderdaad beter zo.

Er is wel enige extra aandacht nodig rond hun vaccinatiekaartjes, de datums worden in Belgie met eerst de dag en dan de maand en het jaar geschreven, hier is het eerst de maand en dan de dag en het jaar, dat geeft de eerste verwarring. Omdat we in Belgie in 'cursief' schrijven en hier in 'print' zijn sommige, onduidelijk geschreven, cijfers moeilijk te lezen. Dan de benamingen, de meeste lijken wel op elkaar maar anderen weer niet, gelukkig zijn de combinaties wel hetzelfde.

Tijdens het onderzoek krijg ik de vraag of we 'fire arms' in huis hebben en over het belang van erover te praten met de kinderen. Natuurlijk hebben wij die niet, maar toch drong ze erop aan het onderwerp aan te kaarten, als ze bij vriendjes spelen waar er wel in huis zijn, zodat ze weten dat die op hun plaats horen en geen speelgoed zijn. Toch vind ik dit nogal een luguber onderwerp, ik heb het nooit voor pistolen gehad en ik ben er zelfs bang voor, het idee alleen al dat er bij de vriendjes wel een in huis is, ik had er in ieder geval nog niet bij stilgestaan.

Met de nodige 'voor'zenuwen heeft hij het er als een stoere 'boy' vanmorgen vanaf gebracht. De 'nurse' gaf hem zelfs welgemeende complimentjes na zijn prik, omdat hij zo flink op zijn stoel bleef zitten en zijn arm mooi stil kon houden, hij zei enkel een kort "ai' en toen was het al voorbij.

immunizations

Kinderen worden gevaccineerd tegen allerlei ziekten, dat is zo in Belgie en ook hier. Bij hun inschrijving op school vroegen ze er al naar en toen hebben ze braaf een copy gemaakt van de vaccinatie data in het kind-en-gezin boekje, zonder verdere vragen. Onlangs vroeg het schooldistrict er wel naar voor Catherine, want om toegelaten te worden in het zevende jaar (eerste middelbaar) moet ze het vaccinatiebewijs binnenbrengen voor Hepatitis B. En blijkbaar heeft ze die serie net gemist.

Dus was het moment aangebroken om een kinderarts te raadplegen voor alle kinderen. Inentingen en gewone onderzoeken worden bij hen niet via de school georganiseerd maar daarvoor moet je zelfstandig een kinderarts raadplegen. Weken geleden lagen de afspraken al vast, voor elk kind een andere dag, zodat ze elk de volledige aandacht krijgen.

Vandaag was Helena als eerste aan de beurt. Een beetje zoeken naar de juiste deur en dan de nodige papieren invullen, haar geschiedenis, de familie bijzonderheden en de verzekeringstoestand.

Zij heeft haar prive medisch onderzoekje gehad en daarvoor mocht ze een mooie witte papieren jurk aan, we kregen er bijna de slappe lach van, zo grappig vond ze dat. Een hele lieve dokter die allerlei vraagjes stelde om haar gerust te stellen zodat ze helemaal op haar gemak was. Ze heeft ondertussen ook haar eerste shot gekregen van hepatitis B en ook eentje voor hepatitis A. De volgende dosissen worden gegeven op exclusieve 'shot days'.

Benjamin is morgen aan de beurt, maar die zag dat al niet meer zitten nadat hij hoorde over de prik. Vanavond wist hij me zelfs te melden dat hij zich een beetje ziek voelt en dat die prikken nu niet door kunnen gaan.

(Eerder deze middag hadden we het over de werking van een vaccin en toen moet ik ook gezegd hebben dat je niet ziek mag zijn omdat je lichaam dan niet sterk genoeg is om tegen de mini dosis van de inspoten ziekte te vechten.)

Maar hij heeft geluk, ik zag daarnet in zijn boekje dat hij de B-versie al heeft gehad, dus enkel nog de A en de andere noodzakelijke voor zijn leeftijd.

cactii

Vandaag heb ik mijn eerste cactusjes gekocht, terwijl ik het er nooit van moest hebben, ze steken meestal, groeien zo traag en zijn veel te statisch om een plant te zijn, gewoon saai dus.

Maar dan had ik die dingen nog niet in zijn optimale ecosystheem gezien, droog, zonnig en heel erg warm, zoals het in ons cactussenhoekje is naast de voordeur, goed beschut tegen de wind en de muur straalt na zonsondergang zijn opgeslagen warmte uit over de planten. Diegene die er al stonden doen het uitermate goed, reeds maanden hebben we continu bloemen, hun afmetingen nemen overdreven proporties aan en de Aloe Vera plant hebben we, na een plantenles van de buurvrouw, al kunnen gebruiken bij zonnebrand.

Daarom begin ik die stekelige en watervasthoudende planten wel te mogen, ik zie nu dat ze wel kunnen groeien en dat ze wel mooi in bloei komen, als ze maar de juiste standplaats hebben.

moeder

Hier is het bijna middernacht,

daar is het al moederdag.

Het spijt me,

het liefst was ik vandaag langs geweest.

respect

Ooit was ik een meisje dat de vreemdelingen die ze in haar jonge leven was tegengekomen met gemak op haar ene hand kon tellen.

Toen ik huwde ging ik met mijn geliefde in hartje Brussel wonen in het midden van Schaarbeek op hoorafstand van het nu zeer beruchte pleintje met druk tramverkeer en bekend om zijn dealers allerhande. Geen vooroordelen en zeker geen racistische gedachten, het voelde een beetje exotisch tussen andere nationaliteiten met de tram door Brussel te kruisen, door dikke bruine madammen omvergelopen te worden op de markt, het kopen van lekker Turks brood en een van de gelukkigen te zijn uitgenodigd te worden bij de poetsvrouw van het bedrijf op een echte couscous maaltijd.

Ik bewonderde hoe mensen alles konden opgeven op zoek naar een betere wereld, om hun kinderen een betere toekomst te geven dan henzelf, hoe moeilijk het wel moest zijn in een andere cultuur te integreren zonder de taal te kennen, de boze blikken van anderen te tolereren, proberen gelukkig te zijn.

In mijn actieve jaren als leerkracht leerde ik Marokaanse, Turkse en Indische vrouwen rokken en bloezen naaien terwijl ze verder het nederlands inoefenden. Het verbaasde me steeds hoe vriendelijk, open en vrijgevig ze waren, hun andere voorgeschiedenis overtrof de mijne.

Twintig jaar later en vijf kinderen verder woont ik zelf in een land waarvan de taal mijn moedertaal niet is, waarin de cultuur danig verschilt van de mijne, waarin ik de vreemdeling ben tussen alle andere vreemdelingen van alle rassen. Ik ondervind aan den lijve hoe moeilijk het is je in een andere leefwereld te integreren maar ik heb het grote geluk dat geen enkel sprankeltje racisme getolereert wordt, niet op de werkvloer niet op school en niet op straat.

Het zal je mama of je nanny of je kind maar wezen.

lezen

Misschien ben ik wel geen grote lezer, maar toch kan ik ervan genieten. Eigenlijk lees ik veel te weinig, niet omdat ik het niet graag doe, maar vooral omdat ik me er vaak niet de tijd voor geef. Maar ook omdat ik mezelf te goed ken, eens ik goed mee ben met het verhaal, laat ik me ook volledig meeslepen, dan kan ik nog moeilijk stoppen en wil ik in een ruk het hele boek uit. Dan vliegen de uren zo voorbij en vergeet ik dat er ook nog het echte leven is.

Maar nog het meest eigenaardige is dat ik soms zodanig mee in het verhaal ben, dat ik moeite heb om het volledig gescheiden te houden van de realiteit. Onbewust krijgen de personages een rol, of nog erger, dan zie ik in anderen rondom mij de karakters uit het boek, net alsof het verhaal en mijn leven met elkaar gemixt zijn. Dan is het beter dat ik zo snel mogelijk door de hele plot ben, zodat ik weer gerust ben en niet steeds moet puzzelen naar het verdere verloop.

Balsamic

Eindelijk blijk ik de goeie vinaigrette gevonden te hebben, het mengsel van olie, azijn en kruiden zoals ik het graag heb, op een slaatje gesprenkeld dat boven op een zacht plakje kaas ligt, samen tussen een witte 'bagel', die van het geheel een perfecte combinatie maken.

Oh ja,
dan mag ik ook de schijf tomaat niet vergeten, zongerijpt, nee nog niet uit eigen tuin, maar op kamertemperatuur vanop het aanrecht best te smaken.

Terwijl mijn tomatenplantjes stevig groeien en hun eerste bloempje openen, komen de eerste wortelenblaadjes piepen, is er van de gezaaide peterselie nog niets te zien, maar overtreffen de radijsjes met heerlijke grote volle vruchtjes. Ja, er wordt duidelijk aan geknabbeld, maar dat vinden we niet erg, we willen onze kweek graag delen met de plaatselijk fauna.

Terwijl ik dit schrijf, zit een fel blauw vogeltje zijn vleugeltjes schoon te kuisen op de rand van de balkonleuning, het vrouwtje zit te broeden in het nestkastje van de buren, of hoor ik al gepiep?

Road repairs are done!

Zeer efficient is er gewerkt, om drie uur in de namiddag was het klaar, maar toen moest alles nog tot zeven uur 's avonds drogen en gingen we na school te voet naar huis.

Heerlijk zo'n afgezette straat, ik ben wel vier keer heen en weer gewandeld, ben de helft van de buren tegengekomen en telkens een babbeltje gedaan. Anders is het enkel zwaaien of "hi, how are you?" roepen door het open raam, but that's it. Er werd ineens afgesproken om 's avonds te bbq-en om de straat zonder putten te vieren. Iedereen die wou meedoen ging in zijn vrieskast grabbelen, telefoontjes wie wat ging meebrengen en een uurtje later zaten we al gezellig samen, de vrouwen met een glaasje bij de sla en groentjes en de mannen met een biertje bij de bbq. Wat een fijne buurt hebben we toch getroffen.

Vandaag hadden ze het al eens uitgetest maar morgenochtend om half acht wordt er ge-skateboard door alle surfer- boys en girls op het gloednieuwe stuk dat er nu mooi glad bijligt met de naar het schijnt perfecte helling naar beneden.
Alexander gaat filmen en ik breng de band-aid en cold-pack mee.

Road repairs are now underway!

Wie reeds ons huisje bezocht heeft, had het al mogen ondervinden, de schammele toestand van ons wegje, ondertussen was het er niet beter op geworden. De laatste weken was het zigzaggend door het al smalle stijle straatje om de losliggende stukken rots en asfalt te ontwijken.

Maar eindelijk is het zover, gisteren zijn ze begonnen met de aanpalende weg aan te leggen, de uitgeregende aardeweg uitschrapen, vullen met kiezels en morgen asfalteren. Maar ook ons stuk krijgt zijn deel, de vele putten worden gerepareerd. Dit dankzij alle buren die het geld hebben samengelegd want dit is een onafhankelijk woongebied en ieder huis bezit zijn eigen stukje weg.

Dat wil zeggen dat het in de bergen doodlopende 'Mountain View' en 'Rudolph' vanaf morgenochtend 7 tot 's avonds 7 niet bereikbaar is, dat we vanavond onze auto's in Ventu moeten parkeren. Wetende dat 3 wagens per gezin er dat ongeveer veertig zijn, maar dat Ventu op zich ook al een doodlopende stijle smalle weg is naar boven, zonder bermen, geen parkeerruimte dus.

Dat wil zeggen dat we morgenochtend een flinke bergwandeling voor de boeg hebben voor we naar school kunnen, Eveline bepakt en bezakt op waterpolo driedaagse in San Diego kan vertrekken en met Catherine's bagage van een weekje kamp in Malibu naar huis kunnen sjouwen.

Gelukkig heb ik gisteren genoeg proviant ingeslagen, duren de werken maar drie dagen en volgt er gegarandeerd een "neighborhood new road bbq".

En terwijl ik de bulldozers hier beneden hoor schrapen en acrobatische toeren op de stijle heuvels zie doen, heb ik de linkjes zijbalk van deze pagina wat aangepast, er staan wat nieuwe blogs tussen en alles is wat herschikt. Wie denkt dat hij bij de verkeerde groep staat mag eens roepen.

"A day without immigrants"

Ventura County in California kent een zeer bloeiende agricultuur, door het milde mediteraan klimaat, door de voedelrijke bodem, door een uitgebreid aangelegd irrigatiesystheem, maar vooral door de talrijke hardwerkende immigranten uit Mexico en Zuid-Amerika. Velen met papieren maar nog veel meer zonder en dus illigaal.

Maar niemand stoort zich er aan, ze worden geaccepteerd door iedereen want er is werk genoeg en werken is nu net wat ze hier komen doen. Ze onderhouden de privetuinen en het openbaar plantsoen, ze doen het onderhoudswerk bij de rijkeren en in de mondaine suburbs, werken dag en nacht in winkelketens, wegenwerken verlopen vlot en supersnel dankzij hen, woningontwikkelingen staan in een wip rechtop, in de garage krijg je een snelle service, carwaschers poetsen de SUV's en rennen uren aan een stuk door in de bloedhete zon, maar vooral op de enorme aardbeien- paprika- artisjokken- ajuinen- kolen velden zonder einde staan ze van 's morgens vroeg tot 's avonds laat gekleed in lange broek met sweater en kap gebukt onder een bloedhete en stekende zon.

Nieuwe wetsvoorstellen zouden de immigratie meer legaal willen maken, alleen met geldige papieren zou er gewerkt mogen worden, eerst terug naar huis en pas legaal weer binnen kunnen. Een muur tussen de VS en Mexico zou daarbij moeten helpen.

Dat de economie dan een flinke deuk zal krijgen, dat we ze nodig hebben, dat wilden ze gisteren 1 mei eens duidelijk maken. Stille maar massale acties "a day without immigrants" hoe het dan zou zijn: de winkels zouden moeten sluiten en de aardbeien liggen te rotten op het veld.

En terwijl duizenden op straat kwamen met vlaggen en slogans, wachtten dagarbeiders op de hoek van de straat hopend op werk voor een dag.

Images of protest latimes

Story "Immigrants Demonstrate Peaceful Power" latimes

towing

Maandag 1 mei, een dag die anders werd dan verwacht.

Een hele schoolweek is Catherine op "Outdoor School" -of bos/zeeklassen- in Malibu, om 9:00am vertrokken ze met een geel schoolbusje en ik zou nog even langs de school komen om ze uit te zwaaien. Drie kwartier is wat lang om te wachten en te kort om langs huis te gaan, dus verwen ik mezelf met een bezoekje aan de Starbucks met krant. Maar dan, krijg ik geen beweging meer in de Chevy, hij valt helemaal dood, gelukkig nog op zijn comfortabele parkeerplaats.

Met een wagen die niets meer doet geraak je niet voorruit dus dat uitzwaaien kon ik alvast vergeten, daarom eerst een telefoontje naar de school of ze haar willen verwittigen.

Maar hoe geraak ik in de garage? Me laten wegtakelen! Telefoonboek gevraagd, nummer gezocht, gebeld en dan een dik uur wachten.

Eens in de garage komt die plaats me ondertussen spijtig genoeg al heel vertrouwd over. Ik doe de hele uitleg en na wat wachten volgt een diagnosestelling, de benzinepomp heeft het begeven, er moet een nieuwe in, het wordt weer een gepeperde rekening. Ze kunnen er onmiddellijk aan beginnen en na een drietal uurtjes kuieren langs alle omliggende mini-malls kan ik de kinderen goed op tijd weer afhalen aan school. Een onverwacht dagje op stap zonder kooplust en met de positieve gedachte dat het erger had gekunt.