cellphone restrictions

Het is net alsof ik weer mijn 'plaats' moet vinden en dit heeft niets te maken met een nieuw land of cultuur maar alles met opgroeiende kinderen. Ik wist echt niet dat ik er van de ene dag op de andere zo hard zou invallen, in de wereld van een tiener die vindt dat hij nu oud genoeg is om open en bloot zijn lief te staan versieren, om uren te staan flikflooien rond en in haar auto en zijn nachtrust omruilt met lieflijke telefoongesprekken en geheime afspraakjes.

En wij die dachten dat we nog in de kleine kinderen zaten!

Het doet echt heel erg raar om je zoon te zien op een ander front dan je als 0uder gewend bent. We weten er voorlopig niet goed blijf mee.

Natuurlijk willen we hem deze verliefdheid gunnen en al het spannende en nieuwe dat erbij gepaard gaat, natuurlijk zijn we zelf ook jong geweest en weten we welke trukkendoos je opentrekt om aan de ouderlijke bemoeienissen te ontkomen, natuurlijk is deze fase meer dan normaal maar natuurlijk zijn we ook heel erg bezorgd.

Niet alleen dat hij zijn laatste drie weken van dit schooljaar in glorie kan afwerken, maar ook over zijn ogenschijnlijk ontembare passie, gaat hij niet te snel?

Het zijn vooral die nachtelijke activiteiten die ons dwars zitten, zij is zestien en bezoekt met haar eigen wagen haar vriendin die rechtover ons woont, hij hoeft dus helemaal niet ver weg te trekken, maar als hij na twaalven nog geen afscheid kan nemen en daarna nog geheime telefoongesprekjes heeft, dan vinden wij dat wel een probleem. Daarom moet hij sinds gisteren vanaf tien uur 's avonds zijn cellphone afgeven, 's morgens aan het ontbijt krijgt hij die terug, maar o wee, wat een ramp!