talking heads

Soms heb ik de indruk dat mijn kunst in amerikaans engels spreken er alleen maar slechter op wordt. Dat komt vast doordat ik de lessen door algemene saaiheid voor een tijdje bekeken hou, neem daarbij dat mijn dagelijkse babbel-contacten bij het wandelen van en naar school danig zijn afgenomen doordat ik nu gekluisterd zit achter het stuur en braaf zoals iedereen aanschuif in de voorgeprogrammeerde route. "Oefening baart kunst" zeggen ze en die heb ik nu net niet meer. Toch beweren de buren het tegendeel en zeggen ze dat ik veel gevorderd ben in vergelijking met zes maanden geleden toen we pas in deze buurt introkken.

Ok, het zal dus nooit helemaal goedkomen en daar kan ik ook best mee leven, als ik ze maar begrijp en dat lukt vrij goed, maar ik wil het ook wel eens graag zelf uitgebreid uitleggen en dan val ik meestal danig door de mand. Door mijn emotionele betrokkenheid in diepgaande conversaties en de snelheid die ik daarbij wil aanhalen kan ik mezelf niet volgen en moet ik noodgedwongen terugvallen op de basis woordenschat, waardoor het me extra energie kost om met veel woorden uit te leggen wat ik met een paar ook had gekund, had ik ze maar geweten.

Ik heb zelfs een zeer raar fenomeen, van zodra ik de mensen als heel erg vertrouwd ga vinden en ik het gevoel heb dat ik ze al jaren ken, begin ik steeds in het nederlands te praten, ooit had ik het met Heidi eens voor en ik had het helemaal niet door tot ze het me gewoon zei, "Sorry, I can't understand what you are talking about!"

En blijkbaar is het niet bij die ene keer gebleven, want hoe langer hoe meer betrap ik me erop dat ik er gewoon nederlands tussen begin te gooien van zodra ze tot mijn 'oude bekenden' groep horen. Wacky mom.

Oh ja, bij ons avondlijke burenkampvuurtje met marshmallows en popcorn en gitaargetokkel zag ik een 'shuting' star, een zeer mooie duidelijke vallende ster. Toen mocht ik een wens doen, maar was een beetje van slag door het onverwachte, ik heb ze mezelf tegoed gehouden voor straks.