respect

Ooit was ik een meisje dat de vreemdelingen die ze in haar jonge leven was tegengekomen met gemak op haar ene hand kon tellen.

Toen ik huwde ging ik met mijn geliefde in hartje Brussel wonen in het midden van Schaarbeek op hoorafstand van het nu zeer beruchte pleintje met druk tramverkeer en bekend om zijn dealers allerhande. Geen vooroordelen en zeker geen racistische gedachten, het voelde een beetje exotisch tussen andere nationaliteiten met de tram door Brussel te kruisen, door dikke bruine madammen omvergelopen te worden op de markt, het kopen van lekker Turks brood en een van de gelukkigen te zijn uitgenodigd te worden bij de poetsvrouw van het bedrijf op een echte couscous maaltijd.

Ik bewonderde hoe mensen alles konden opgeven op zoek naar een betere wereld, om hun kinderen een betere toekomst te geven dan henzelf, hoe moeilijk het wel moest zijn in een andere cultuur te integreren zonder de taal te kennen, de boze blikken van anderen te tolereren, proberen gelukkig te zijn.

In mijn actieve jaren als leerkracht leerde ik Marokaanse, Turkse en Indische vrouwen rokken en bloezen naaien terwijl ze verder het nederlands inoefenden. Het verbaasde me steeds hoe vriendelijk, open en vrijgevig ze waren, hun andere voorgeschiedenis overtrof de mijne.

Twintig jaar later en vijf kinderen verder woont ik zelf in een land waarvan de taal mijn moedertaal niet is, waarin de cultuur danig verschilt van de mijne, waarin ik de vreemdeling ben tussen alle andere vreemdelingen van alle rassen. Ik ondervind aan den lijve hoe moeilijk het is je in een andere leefwereld te integreren maar ik heb het grote geluk dat geen enkel sprankeltje racisme getolereert wordt, niet op de werkvloer niet op school en niet op straat.

Het zal je mama of je nanny of je kind maar wezen.