pepperspray

Net terug, met vriendin D anderhalf uur in het park, het Fossil trail nog een keertje maar nu in de omgekeerde richting, zalig. Het was hard werken, opberg gaat het langzamer maar blijft maar duren en bergaf is dan weer te steil om goed door te lopen, het is daar meer hoppen van de ene steen naar de andere, maar wel erg goed benenwerk en dat kan ik nu al voelen. En dat terwijl het zonnetje weer hevig schijnt, met de koele zeebries en tussen het struikgewas was dat best comfortabel lopen. Heerlijk, ik blijf ervan genieten. Vooral, dan bereik je na meer dan een half uur bergop lopen de top en ben je verbaasd van het uitzicht en de hoogte die je in die korte tijd hebt bereikt, ik krijg daar dan zo'n oergevoel bij dat ik niet kan beschrijven.

Gelukkig heb ik nu een aantal loopvriendinnen waarmee ik nu minstens een keer per week "op avontuur" kan gaan, zo noemen we dat, mamas avonturen tijdens de schooluren. Alleen mag het niet, dat hebben ze me ten strengste verboden, als ik dan toch wat verder de wildernis in wil trekken dan moet ik me daarvoor een pepperspray aanschaffen. Ik moet daar dan altijd hard mee lachen, een mountain lion valt zijn prooi langs achter aan tegen grote snelheid, dan is er meer kans dat ik in mijn eigen gezicht ga spuiten dan op dat beest. Ja maar toch hoor, weten ze me wijselijk te motiveren, dus misschien zal ik er me toch eens eentje aanschaffen, ze liggen aan de kassa van de roadrunner winkel zomaar voor het grijpen, maar 'k ga dan wel eens oefenen helemaal achter in de tuin.

Ondertussen hebben we de route voor volgende dinsdag al uitgestippeld, vandaag waren het 8 mijl (=13 k.) volgende week zullen er een paar bijkomen maar op de top wordt het minder steil, leuk. Als ervaren loopsters begeleiden ze me een stukje mee in de training naar de halve marathon in april en de volle in juni, plezant om te voelen dat ze zo erg met me meeleven. We plannen nu een datum om die halve trailmarathon vooraf samen te lopen en daar ben ik erg content mee, het voelt zo goed weer vriendschappen op te bouwen (of had ik dat al een keer gezegd?).

de dag na de marathon

Het is altijd plezant om verslagjes van gelijkgezinden te lezen. Zo is er ook de hollandse Nicole, mama van vijf kinderen (net als ik) die graag regelmatig van het huishouden wegloopt (net als ik). Als schrijfster zoekt ze de dingen altijd wat dieper op (niet als ik) en tegenwoordig schrijft ze over het verband tussen moederschap en hardlopen. Wat je als moeder kunt leren van hardlopen en andersom! Leuk om lezen en in de meeste topics kan ik me wel vinden.
Via een vriendin had ik de link van het filmpje al een keer doorgekregen en nu zag ik die ook bij Nicole staan, de dag na het lopen van een marathon lijkt inderdaad erg veel op de dag na een bevalling!
Ha ha ha, hilarisch gewoon! Welja, na vijf bevallingen zal ik deze ook wel doorkomen zeker?

Belgisch rekeningnummer

Vanaf vandaag stel ik een Belgisch rekeningnummer ter beschikking voor al wie wel graag mijn actie wil steunen maar dat liever niet met Visa of Mastercard doet over 't internet. Je kan nu dus ook gewoon in Euro storten op 063-4372674-46 op naam van Ann Ongena. (Laat het me dan wel graag per email weten dan kan ik de storting doorgeven via mijn eigen Visa-kaart.)

Laat je ook zeker niet ontmoedigen omdat ik bijna aan mijn doelbedrag zit, dat is slechts het minimum, het liefste wordt dat veel, heel veel meer natuurlijk!

En zoals ze dat hier zo schoon kunnen zeggen:

Life is a limited Time offer - act now!

donations

Ha!, mijn actie om geld in te zamelen voor de Leukemie en Lymphomen Organisatie lijkt wel veel weg te gaan hebben van mijn uiteindelijke echt grote uitdaging namelijk het trainen naar en het uitlopen van een marathon. In het begin lopen de kilometers vlotjes en makkelijk en op het einde gaat het nog moeizaam vooruit, dan wordt het nog eens goed doorbijten, wat energie bijtanken en een paar super enthousiaste supporters om eindelijk over die eindmeet te geraken!

Zo gaat het nu precies ook bij het binnenlopen van sponsors.

Al diegenen die reeds een bijdrage deden werden prompt persoonlijk door me bedankt, maar toch nogmaals dank, want eerlijk we geven niet graag geld uit waar we niet direkt wat voor terug krijgen, kleine materialistjes dat we allemaal toch zijn, daarom weet ik het dubbel en dik te apprecieren als er zomaar gulle bijdragen binnenlopen van personen die ik amper of helemaal niet ken, mensen die ook mij slechts enkel kennen via dit blog, of van anderen waar ik al meer dan twintig jaar niet meer van hoorde, ongelooflijk vind ik dat.

Voor diegenen die nog twijfelen: doe het! Het is voor een erg goed doel, niets van het geld gaat naar mij, alles gaat naar de organisatie en het wordt onmiddellijk gebruikt in onderzoek of gaat rechtstreeks naar hulp aan patientjes. Online is het een peulschil, voor jou een kleine daad maar een die erg veel betekent.

pump it up girls!

Pfieuw, mijn kilometers zitten erop voor deze week, zondag 5mijl + maandag 8mijl stappen + dinsdag 7mijl + vandaag 6mijl = samen zo'n 26mijl (= 41,8 kilometer) in de bergen, net niet de afstand van een marathon.

Daarnaast drie keer een uur Body Works en twee keer een uur Pilates klas, allen met gewichten en met de meest energieke instructeur ooit, ze zet ons telkens goed onder druk, ons dat zijn al die vrouwen waarvan een deel atleten die niet vies zijn van marathons en triathlons en met af en toe een paar mannen erbij die met hun testosteron in de zaal altijd voor wat extra druk zorgen door het 'show off' aspect van de vrouwen die zich niet willen laten kennen en ook best wel fier zijn op hun spieren en hun sterke lichaam. Altijd plezant dus daar zo allemaal samen goed bezweet en rood aangelopen op harde pump-up muziek.

Tot daar dus mijn verplichte ontspanning van de week, nu weer snel tot de dagelijkse orde, wat wassen, plassen en stofzuigen en nog een snelle rit naar party-city want morgen is er weer iemand jarig en die iemand zit daar al zo lang op verlekkert dat ik maar best goed voorbereidt kan zijn. En vanavond is het de eerste voorstelling van het theaterstuk dat mijn oudste zoon Alex heeft geregisseerd, die gasten hebben hard gewerkt de voorbije maand, drie avondvoorstellingen vanaf vandaag, we zijn benieuwd!

Team in Training: week 2

Een prachtige lenteochtend, acht uur stipt aan de Roadrunner winkel lekker dichtbij huis, vandaag dus nog niet extra vroeg opstaan. Ook vandaag hielden we het bij een korte (2mijl) groepsrun met vooraf een stretching clinic en achteraf een nutrition en hydration clinic, kwestie van die belangrijke zaken van bij het begin goed door te geven, maar eerst en vooral een groeps cheersessie "Go Britt!" en alle andere namen waarvoor we het doen.

Om op schema te komen of te blijven loop ik vandaag of morgen nog minstens een extra 4 tot 6 mijl en dan over de week verdeeld een keer 6 mijl, een temporun van 6 mijl en nog een keer 5 mijl met daartussen verdeeld crosstraining, rust en non-inpact cardio. Een hele opdracht dus en dan zijn we nog maar in het begin van het 17-weken trainingsschema. Ik heb er anders wel zin in, ook al neemt het een flinke hap uit mijn 'vrije' tijd, gelukkig zijn de kinderen groot genoeg en trekken hun plan thuis, ze weten het ondertussen al, mama is gaan lopen op zaterdagochtend en zondagochtend, voor het ontbijt zorgen ze ondertussen zelf samen met papa en die is op zijn beurt ook blij dat hij nu wat extra 'vrije' tijd krijgt om aan zijn oude karretje verder te werken, allemaal perfect dus.

Ondertussen heb ik weer een nieuw trainingsmaatje gevonden voor de trails, allebei racen we mee in de half-marathon "The Great Race" in Agoura Hills op 5 April. Hun 10K race door oud-Agoura is de nummer 1 van de 10K's in de US, maar we doen de "Chesebro" halve marathon die grotendeels op trails door de heuvels loopt, kwestie van een goeie work-out te hebben die dag en reeds het 'halverwege' gevoel te hebben voor het grotere werk twee maand later. De afstand past perfect in het trainingschema al zal de intensiteit veel groter zijn. De sfeer en het voedsel zouden ontzettend goed zijn en mijn Team (in Training) komt cheeren, tof.

Mijn hele entourage van loopvriendinnen is deze afgelopen week plots in een stroomversnelling gekomen en het leuke is dat het 'allemaal' mama's als ik zijn, zelfde lichaamsbouw en met vier en vijf kinderen, ik kan het amper zelf geloven, er staat me zoveel goeds te wachten, ik voel het gewoon!

valentines

Op de terugweg van de waterval, ondertussen mijn geliefde looptraject met favoriete hellingen, overviel me een overweldigend gelukzalig gevoel, tranen van blijdschap kwamen zomaar boven, een krop in de keel en elastieken benen. Het werd me allemaal plots te veel, hoezeer gelukkig we hier toch zijn, hoe erg ik toch geniet tussen al dat frisse lentegroen langs de bergpaden in het nationaal park, hoe goed het voelt weer echte vriendschappen op te bouwen, hoe gesteund ik me voel met een partner die samen met onze kinderen voor tweehonderd procent in me geloven. Ik voel me meer mama dan ooit, ik voel me vrouw als nooit tevoren, ik voel dat ik leef.

"Als ik gezond wil blijven dan jog ik een half uurtje per dag, als ik iets wil beleven dan loop ik een marathon. En dat is nu net wat ik wil."

Dank je wel

Heel hartelijk dank aan iedereen voor alle steun voor de actie die ik in deze korte periode al heb mogen ontvangen via emailberichtjes en gulle giften, jullie hulp is van ontelbare waarde, dank je wel.

Vandaag ben ik net de 2000 dollargrens overgesprongen (Klein detail: meer dan de helft van mijn huidige giften komen uit Belgie, is dat niet gewoon fantastisch???) , 3000 is mijn minimumbedrag maar het liefst zou ik daar ver, heel ver boven gaan, allemaal voor de Leukemia en Lymphomen organisatie die in hun huidige twintigjarige werking al duizenden levens letterlijk gered hebben.

Team in Training is heel toevallig ontstaan, ondertussen is het uitgegroeid tot het grootste trainingsprogramma van uithoudingssporten in de wereld.
Een beetje geschiedenis:
Twintig jaar geleden trainde een groep atleten voor de New York City Marathon tewijl ze geld inzamelden voor bloedkanker onderzoek. Hun motivatie was het dochtertje van hun teamleider die op dat moment leukemie had. Het meisje heeft het gered dankzij de extra financiele mogelijkheden, het team is blijven geld inzamelen bij iedere nieuwe training naar een andere grote race. Tot op vandaag hebben al meer dan 360 000 deelnemers meer dan 850 miljoen dollar bijeen gebracht voor bloedkanker onderzoek en patienten hulp.

History of TNT

Donate now!

Britt: 1 jaar in behandeling

Vandaag staat op Britt haar blog slechts een enkel zinnetje te lezen:

"Vandaag, 13 februari, is het exact één jaar geleden dat ik naar de spoedafdeling gebracht werd !"

Kun je je inbeelden hoe lang en intens het voorbije jaar voor hen is geweest? Kun je je inbeelden hoe groot de schrik moet zijn bij haar ouders? Kun je je inbeelden welke lange weg ze nog te gaan heeft? Kunnen we ons eigenlijk wel inbeelden hoe het voelt? Neen, ik niet.

Team in Training: week 1

Vorig weekend, in de vroege ochtend, hadden we onze eerste groepstraining, zeventien zaterdagen zullen we samen trainen afwisselend op andere locaties en met telkens een clinic over een specifiek onderwerp. Voorlopig zijn we nog maar in twee groepen verdeeld, "de wandelaars" en "de lopers", in de loop van de komende weken zullen de coaches naar hun observeringen de lopersgroep onderverdelen in "beginner", "gemiddeld" en "gevorderd".

We startten de samenkomst met een cheerronde voor onze honorpatienten, ook ik heb op mijn beurt uitgeroepen "Go Britt Go!" net zoals de anderen dat deden en daar ging enorm veel kracht vanuit.

We begonnen in de ochtendkilte met een "walking clinic", want het is zo goed als zeker dat er tijdens die 42 km. stukken zullen gestapt worden, al is het maar om te drinken, te eten, voor een vervelende kramp, om even op te laden of om gewoon wat te genieten van het parcours en het uitzicht. "Want", begon de meest gezette coach, "ik heb alvast slecht nieuws". "Niemand van jullie zal de race winnen! Dus daarvoor gaan we niet, maar jullie zullen wel allemaal met een brede glimlach de finish halen en daar gaan we de komende maanden naartoe werken!"

We hebben leren efficient snelwandelen, 'met' een apenootje in de elleboogholte en 'met' een aardappelchip tussen de vingers, kwestie van de handen ontspannen te houden en de armen (iet of wat overdreven) in de juiste houding. Fun verzekerd!

Oh ja, en hoe groot neem je nu best je passen?

Ondertussen kreeg ik de garmin forerunner van mijn mentor aangemeten, "probeer hem maar eens uit, op je trailtochten zou je die gps best kunnen gebruiken!" Lief toch, hoe weet ze het dat ik wel eens verdwaal? Nee, voorlopig is zo'n ding me wat duur maar vond het wel interessant om die ochtend de hare even ten leen te krijgen om het eens te kunnen uittesten.

Natuurlijk ook onze eerste groepsrun, kort en rustig, amper 2 mijl (3km).

Tijdens de week doen we het volgens ons persoonlijk aangemeten schema waarvan drie loopdagen en twee crosstrainingsdagen. Zaterdag de groepstraining en zondag rustdag. (Al zal ik die dagen wel wat mix en matchen.)

REST baby REST!

Vandaag willen mijn benen niet echt mee, vriendin S had me er zaterdag voor gewaarschuwd en ze heeft gelijk gekregen, "het is niet de dag nadien maar eerder de tweede dag na een race dat je het goed gaat voelen" waarschuwde ze me. Natuurlijk is het mijn eigen schuld want maandag is poetsdag en ook al heb ik een poetshulp, zelf ren ik dan de hele tijd mee op en neer met vuile was, propere was, vuil beddegoed, vers beddegoed, de stofzuiger, de dweil enzoverder, kan je dus niet echt rusten noemen.

Maar dinsdag is alweer "running day" en ik had opnieuw afgesproken met vriendin S na de Pilates klas. Een klein uurtje hebben we de wandelpaden doorkruist in onze oude woonbuurt Dos Vientos. Het kostte me moeite, mijn benen wilden niet echt mee, ik raakte snel buiten adem en de brandende zon verbrak alle pret. Af en toe een stukje stappen en mijn volle fles gatorade drinkfles leeggedronken, een tube zonnecreme uitgesmeert en een luchtig petje op het hoofd, zo ben ik heelhuids en ongeschonden thuisgeraakt.

Maar het goede nieuws is dat het erop gaat lijken dat we ons eigen clubje van trailrunning moms uit de grond aan het stampen zijn, weer hebben we een toffe meid onze leeftijd (en met dezelfde ouderdomsfoutjes) ontmoet in de fitness klas van de Y. en al afgesproken voor volgende week!
Dan zijn we al met vier. Tof hey!

firecracker 10K

Ik wou het allemaal al gisteren vertellen, maar eens weer thuis vroegen de kinderen alle aandacht tot ze 's avonds in hun bed lagen en toen was ikzelf veel te moe om ook nog maar 'pap' te schrijven.

Vijf uur dertig zondagochtend liep de wekker af, zoals gewoonlijk is Bert eerst uit bed en mag ik nog even blijven liggen, iets na zessen rijden we de straat uit met Ben op de achterbank in pyama, de meisjes en Alex liggen nog te slapen, richting Chinatown in Los Angeles. Hoe dichter bij de stad hoe drukker en voor we er erg in hebben staan we geparkeerd lekker dichtbij de start en aankomstplaats van de race. In geen tel heb ik mijn bib.nummer en goody bag wegens de beginletter O niet zo populair onder de Angelinos en in het bijzonder bij de vele Aziaten, je moet maar 'Lin' of zoiets heten bij je familienaam en je hebt een lange rij.

Goed op tijd en geen zenuwen, wie had dat nu gedacht? Vorig jaar stond ik hier nog minstens drie keer aan de Porta Potties aan te schuiven, nu gewoon enkel even snel net voor mijn opwarmingsloopje. Het vertrouwde van toen in de regen maar dan nu wel in volle lentezon, wat een verschil, wat een sfeer en wat een volk. Het begint natuurlijk allemaal met het nationale volkslied, daarna de traditionele drakendans waarna de 100.000 firecrackers worden afgestoken, whooo zelfs met onze vingers diep in de oren klinkt het oorverdovend en oneindig lang, we zijn blij als het laatste ploft.

Niet veel later wordt het startschot gegeven voor de 5K, de eerste loper komt terug binnen na 15,34 min. en de oudste man van 91 op 1hr,7min. Opvallend veel oudjes, ik kan niet genoeg respect opbrengen voor zo'n mensen, meedoen is belangrijker dan winnen toch?

Een half uur later is het aan ons, de 10K rond het Dodge stadium, de eerste helft bergop met halverwege een prachtuitzicht over Los Angeles, de tweede helft wat meer bergaf (natuurlijk!) met af en toe nog een kleine klim. En al dat hellingenwerk dat ik hier in het park doe werpt zijn vruchten af want bijna moeiteloos ren ik op de steile stukken, zowel bergop als bergaf tientallen lopers voorbij, heel wat mannen wat een heerlijk triomfantelijk gevoel geeft. Ik hoopte te eindigen binnen het uur maar geloofde er niet in omdat ik wist dat het parcours een behoorlijk hoogteverschil had, maar groot was mijn vreugde bij de aankomst toen ik merkte dat het me welgeteld maar 56 min. 16 sec, had gekost. (zonder chip getimed)

Blij kom ik afgezwaaid!
Van de 1198 renners geeindigd op de 434 st plaats, ik ben dus best wel fier.

En nu even tellen. Als ik door een aangepaste training in de komende maanden dezelfde pace (9.05) kan aanhouden over meer dan 40 km. (wat best snel is), dan kan ik misschien de marathon van 1 juni uitlopen in 4 uur. Of zal ik het maar bij vijf uur houden?

Happy Year of the Rat

Het Chinees Nieuwjaar was op 7 februari en dat wordt een volle twee weken gevierd. Drakendansen, vuurwerk en de kleur rood. Boze geesten en alle ongeluk van het afgelopen jaar worden weggejaagd en alle geluk en voorspoed worden verwelkomt voor het nieuwe.

Ieder jaar van de Chinese kalender is genaamd naar een dier, twaalf in een cirkel, dit jaar is dat de rat, in de Chinese cultuur niet gezien als vuil venijn maar als nobel en hardwerkend. We gaan er dus alles aan doen om er dit jaar een energierijk en productief jaar van te maken.

"Fireworks, dragon dances, and the color "red" mark the Chinese New Year on February 7. The Chinese traditionally purge the bad luck of the old year and welcome in good fortune and prosperity during two weeks of festivities.
Every year in the Chinese calendar is named for an animal and an element in a twelve-year cycle. The story goes, when Buddha summoned all the animals, only twelve showed up, so he honored them with a year for them to rule over. He decreed that people born during an animal's year would have some of its personality.
This year is the Year of the Rat, the first animal in the cycle. The Rat in Chinese culture is seen as a hardworking and noble creature rather than pesky vermin, so this year will be full of productive Rat energy."

Vorig jaar heeft de hele ceremonie en de aanvullende race ons geluk gebracht, daarom wil ik het dit jaar opnieuw proberen, ik zal nu niet de 5K rennen maar de 10K dwars door downtown Los Angeles, Bert en de kinderen gaan mee als supporters en om hun kwade geesten te laten wegjagen door de 100.000 bommetjes die afgestoken worden en de dansende draken. Britt en haar vriendjes zullen in mijn gedachten zijn als het moeilijk wordt tijdens het racen, ook de andere namen die ik ondertussen via email heb ontvangen, mijn zere benen zijn niets vergeleken bij hun pijn.

Ook nu is het op Live Webcam te volgen en geen regen deze keer, joechei!

Los Angeles Chinatown Firecracker Run

Vergeet de geldinzamelactie voor de "Leukemie en Lymphomen organisatie" niet! Dat kan snel en veilig via deze pagina.

My honored little Teammate.

Ze woont ver van me vandaan, heel toevallig volg ik sinds dag 1 haar verhaal en ondertussen werden we dikke vriendjes.
Britt Gezel uit Kumtich werd vorig jaar in februari ziek, ze schrijft "Ik heb de laatste tijd vele blauwe plekken op mijn benen. Ik ben wel een grote deugeniet maar nu is het erger dan anders. In het weekend kreeg ik ook vlekjes in mijn gezicht en nek. Mama wil hier toch even mee naar de huisarts."

De dag voor Valentijn valt haar bom,
Britt (4jr) heeft t-ALL (Acute Lymfoblasten Leukemie).
Er is geen tijd en ze wordt midden in de nacht in allertijd naar de Kinderoncologie van Gasthuisberg gebracht door mama, papa zit voor zijn werk in Afghanistan, de broertjes gaan bij Oma en Opa Woelie.
Er is paniek, ongeloof, hun hele leven valt in elkaar.
Een heel jaar ging het van de ene chemokuur in de andere, zware behandelingen waarbij ze telkens opnieuw heel erg ziek van werd, van de ene ziekenhuisopname in de andere, het gezinsleven viel stil.

Op Oudejaar kreeg ze de laatste zware behandeling.
Maar Britt bleef lachen en haar levenslust en dapperheid heeft haar tot vandaag gebracht. Ze gaat terug naar school maar moet iedere dag een hoopje pillen slikken, krijgt regelmatig een vingerprik, om de tien weken een chemopunctie en volgend jaar een nieuwe beenmergpunctie.

Maar Britt denkt niet aan die nare pillen en behandelingen maar denkt positief: wat ze wel mag en kan: "Ik mag vanaf nu terug ALLES eten : super goed dus, laat maar komen die garnalen, mosselen, preparé, ... Ik mag terug alles doen (behalve zwemmen), ik mag opnieuw naar de dansles en de turnles. Onze Crispy de poes mag terug binnen! Ik mag ook terug op vakantie gaan!"

Maar vooral ook dankzij het extra vele geld dat financiele middelen vrijmaakt waar anders geen geld meer voor is, ook al is het in dat verre Amerika, het heeft allemaal rechtstreeks positief gevolg voor de behandelingsmethoden in Europa. En Britt kan het weten want daar heeft ze bij het begin van haar behandeling met de dokter over gepraat.

Britt is mijn symbolisch honoreetje! Zij heeft de doorslag gegeven voor mijn deelname in deze geldinzameling, zij is op dit moment mijn kleine hartediefje. Zij is mijn Teammaatje.

Het verhaal van Britt.

energie vloeit

Ongelooflijk, zoveel goeie dingen dat er de laatste dagen gebeurd zijn, ik had me nooit kunnen inbeelden dat er zoveel positieve energie zou vloeien uit deze hele geldinzamelactie.

Om eerlijk te zijn, ik was en ben nog steeds bang om het geld bijeen te krijgen en soms krijg ik er de kriebels van want ook ik vraag niet graag wat aan anderen, zeker niet aan mijn vrienden en familie, maar nu ik voel hoeveel extra kracht ik daardoor terug krijg, hoe ik merk dat geheel onverwacht mensen die ik amper of niet ken volledig achter me staan, hoe ik meer en meer besef hoe hard er veel geld nodig is naar onderzoek van zulke ziektes, hoezeer er mensen nodig zijn zoals jij en ik. Het maakt me zo ontzettend blij hier diep vanbinnen.

Heel hartelijk dank aan iedereen voor alle steun voor de actie die ik in deze korte periode al heb mogen ontvangen via email en giften, jullie hulp is van ontelbare waarde, dank je wel.

Deze ochtend was gewoonweg fantastisch!

Samen met een vriendin met hond en haar vriendin, twee geoefende trailrunners sinds jaren, zijn we met ons drietjes bepakt met water en een snack de bergen in getrokken. Twee fantastische vrouwen mijn leeftijd en evenzeer natuurliefhebber zoals ik, mijn eerste ervaring in groep op de trails. Twee volle uren waren we weg al lopende en de steilste stukken al klimmend, puffend en tetterend van begin tot einde, net alsof we dit al jaren samen doen, het was geweldig.

Nu kon ik eindelijk eens diep de natuur intrekken, op paden waar amper een mens komt en dat kon ik zien aan de talloze fossielen in de zachte zandsteen midden op het pad, ongeschonden. Dat zagen we aan de pootafdrukken van een echte Mountain Lion, whaaw ik schrok wel even van de omvang, te weten dat deze na de regen van zondag zijn gezet, dat wil zeggen dat het beest wel best in ons buurt kon vertoeven, een vreemd wild gevoel geeft dat.

Tijdens de tocht keken we uit op de Stille Oceaan en tegelijkertijd op besneeuwde bergtoppen, allemaal in een enkel gezichtsveld!

We gingen, we deden en we zagen, we hadden een prachtige ochtend!

Begrijp je nu wat ik bedoel met zoveel positieve energie?

mijn marathon overeenkomst

Ik heb een groot gezin en tot hiertoe is iedereen kerngezond, we hebben het goed en er is tijd om te genieten van de fijne dingen, deze gedachte van zoveel geluk maken me soms angstig. Waar hebben we dit verdiend en hoe lang gaat dit schone liedje nog blijven duren?

Ik ben erg dankbaar en wil graag iets doen om anderen te helpen die minder geluk hebben in het leven. Zo durf ik wel eens een bankbiljetje door mijn autoraam steken als er weer eens een dakloze bedelaar aan het verkeerslicht staat, ongelooflijk wat een goed gevoel je dat kan geven, moet je ook eens doen! Soms stuur ik wel eens een ingevulde cheque om kankerpatientjes te steunen en ook stuurde ik al eens rechtstreeks een kadootje op naar een ziek kindje. Kleine gebaren die deugd doen in je hart.

Al een hele tijd ken ik de hier welgekende organisatie die op grote schaal geld inzamelen dankzij duizenden mensen die dat voor hen doen en die in ruil een professionele coaching en begeleiding krijgen voor het trainen naar een uithoudingsrace. De Ironman Triathlon is populair, de 100 mijl fietsen en de marathon. Grote uithoudingswedstrijden waarin je degelijke externe steun kan gebruiken. Zowel de trainingen als de wedstrijden zijn afzien. (Maar je mag ook halve doen en wandelen mag ook, dus voor elk niveau is er wel hoor!)

Als fervente loopster die ik ondertussen geworden ben wil ik ook tenminste 1 marathon hebben gedaan in mijn leven en waarom wachten tot later als ik er nu ook al klaar voor ben? Wie weet wat er volgend jaar boven ons hoofd hangt? Zo ging ik op zoek naar mogelijkheden, kwam ik op hun informatievergadering terecht, ontmoette ik daar zoveel toffe en leuke mensen dat ik snel mijn angstzweet voor het geldinzamelen ben verloren en me heb geengageerd om met hen naar een marathon toe te trainen en hem samen met hen uit te lopen! Oh ja, het wordt de San Diego Rock'n Roll full marathon op 1 juni 2008! De volle 42 kilometer loop je met life gebrachte muziek aan de kust.

Maar ik heb dus wel een overeenkomst aan mijn been, maar wel een goeie. Ik moet een minimumbedrag van $3000 dollar ophalen en een volledige 75% gaat rechtstreeks naar onderzoek van bloedkankers zoals Leukemie, Lymphomen, de ziekte van Hodgkin en Myeloom of beter gekend als de ziekte van Kahler.

Op hun website vindt je meer informatie over hun werking:
http://www.teamintraining.org/
Als mama van vijf gezonde kinderen wil ik deze actie (zowel het bereiken van mijn doelbedrag tijdens mijn training als de eindmeet tijdens de marathon) opdragen aan alle kinderen in de wereld die vechten tegen deze vreselijke bloedkankers. Mijn uithoudingsrace is niets in vergelijking met wat zij en hun familie moeten doorstaan, deze kinderen zijn in werkelijkheid de echte helden van ons team.

Ook aan jullie wil ik vragen om een gift te doen en dat kan snel en veilig via mijn online giften webpagina, ga maar eens kijken. (Heb de tekst ook in het nederlands vertaald, staat onder de engelse, speciaal voor jullie!)
http://www.active.com/donate/tntgla/ann

Op dit moment ben ik dolenthousiast maar ook wel bijzonder zenuwachtig, ik hoop werkelijk snel mijn doelbedrag bijeen te hebben, dan kan ik me volledig op de training concentreren. Het was erg lang geleden maar vanacht heb ik erg slecht geslapen, hersenwerk voor al dat teksten schrijven en hoe het georganiseerd te krijgen. Natuurlijk sta je dan met hoofdpijn op, maar die was in de namiddag snel verdwenen tijdens een looptochtje achter ons huis in de heuvels, bijzonder stil en rustig voor een zondag aangezien hele families voor de televisie hingen voor de Super Bowl.

de "kick off"

Een mens moet "doelen" hebben, of "goals" zoals dat in het engels veel beter klinkt, plannen maken en ergens naartoe werken en als je dat eindelijk hebt bereikt dan voelt dat ook erg goed.

Zo geniet ik enorm van het lopen in de natuur maar merk ik ook dat ik toch steeds dezelfde rondjes begin te doen, uit gebrek aan initiatief maar vooral ook uit schrik om in mijn eentje te ver door te dringen in de wildernis. (Ja hoor, ik gebruik nog steeds mijn moederlijk verstand en wil natuurlijk op tijd en vooral ongedeerd thuiskomen.)

Een loopmaatje van mijn kaliber zou perfect zijn maar dat blijkt moeilijker gevonden dan gezegd, toch ken ik ondertussen dankzij de gym en spontane ontmoetingen op de trails al heel wat andere loopsters, met dezelfde passies als ik maar met andere dagindelingen, tot hiertoe lukte het nog niet echt om af te spreken, zelfs niet na ettelijke telefonische pogingen. Maar het lukt wel eens een keertje, zeker weten.

Daarom zat ik al een tijdje te broeden op manieren om toch af en toe eens in groep te kunnen lopen maar vooral ook om persoonlijke tips en raadgevingen van een coach te krijgen. Een dozijn gespecialiseerde boeken heb ik al uitgelezen, met veel plezier zelfs, maar daar heb ik nu even genoeg van. Ik droom ook wel eens om voor een serieuze race te gaan trainen, een marathon bijvoorbeeld, iets wat hier erg populair is bij vrouwen en iedere omliggende stad organiseert er wel een, maar op mijn eentje kan en wil ik dat niet doen. Er zijn een aantal clubs in de wijde omgeving, maar geen enkele die echt bij me past en/of binnen redelijke rijafstand ligt.

Behalve dan die ene organisatie, ik heb er lang over gepiekerd en de pro's en contra's van elkaar afgewogen en heb deze ochtend met het motto in mijn achterhoofd "wie niets onderneemt beleeft ook niets" de knoop doorgehakt, ik ga er gewoon voor.
Een prachtig DUBBEL doel heb ik nu, maar nog heel eventjes geduld.