de airco moet me helpen

Eigenlijk moet ik het niet hebben van airco's, het is zo'n verspilde energie vind ik.

Toch heb ik ze net aangezet, het zweet breekt me te erg uit. Ik wil eens goed kuisen en dat kan best in een koel huis, twee dagen zal het duren eer ik rond ben. De moed zit me nu al in de schoenen, ik geraak niet begonnen, elk excuus is me goed genoeg om het nog eventjes uit te stellen, maar dit was echt het laatste, echt, NU begin ik.

Kyoto

Mag ik dan toch een klein beetje fier zijn op 'onze' gouverneur Arnold Schwarzenegger?

Californie is vanaf vandaag de eerste staat in Amerika die zich aan het Kyoto-protocol werpt.

Eindelijk!

het Nieuwsblad

de LA times

Back to normal

Toch wel merkwaardig hoe goed je uit je bed kan op de eerste schooldag, ik hoop maar dat het zo zal blijven. Voor dag en dauw zaten ze aangekleed aan tafel, niemand had naar zijn schoenen te zoeken, de broodjes voor lunch waren in een wip klaar en voor ik het wist waren we de deur al uit.

Mijn dagelijkse taxitoer kan weer beginnen.

Eerst langs de High School, voor Eveline, helemaal opgetut, toch wel heel erg spannend, maar 'cool' als ze is wou ze daar niets van weten en wilde aan het hoekje, net als Alexander, worden afgezet. Vanaf daar rest hun nog een kleine wandeling en ik spaar me tien minuten aanschuiven uit in de verplichte loop.

De anderen gingen gewoon naar hun vertrouwde omgeving, de weg die we al zo vaak deden, alleen waren we nu eens ongewoon extra vroeg en was het verkeer nog veel rustiger maar met wel uitzonderlijk veel voetgangers, ouders met kinderen, wat had je anders verwacht.

Ik wou me nog wel ergens gaan parkeren en dan gezellig met hen meewandelen met nog een kusje voor de klasdeur, maar daar wilden ze niets van weten "wij weten wel waar we moeten zijn hoor!". Hun antwoord was duidelijk, mama wilden ze liever in haar auto laten, in de drop-off loop.

Hoeveel verschil met vorig jaar toen de school nog vol verrassingen zat, nu is het hun oude vertrouwde plaatsje geworden. Leuk.

Geen foto, toch loopt iedere ouder met zijn digitaaltje in de hand, een herinnering voor later. Mijn spruiten vinden het maar belachelijk en renden snel weg, geen tijd voor mama om vanuit de auto snel een snapshot te maken.

Ik denk dat ik als eerste van de schoolomgeving weer ben weggereden, maar ik had geen reden om er rond te blijven hangen, snel naar de Albertsons in de buurt om de voedselbank in huis aan te vullen, de parking was nog leeg, het warenhuis ook, een enkel oudje meer niet. Nogthans dat het hier normaal erg druk wordt op dit uur met kindervrije mama's, ik moet niet raden waar die nog rondhingen.

a tour de force

Opvoeden van tieners, niet voor niets dat er honderden boeken over volgeschreven staan, want hoe doe je dat. Kan je als ouder wel even snel met ze meegroeien?
Want het gaat razendsnel, we wisten dat hij na Japan veel volwassener zou terugkomen, maar van jongen ging hij naar man, met een lief en met drang naar vrijheid en zelfstandigheid.

Op enkele dagen hadden we drie knelpunten, drie keer ademnood en onzekerheid als ouders, drie keer een keuze maken in de juiste antwoorden.

Maar hoe kom je tot een goed compromis als de een "ja" zegt en de andere "nee", dan heb je als partners al een punt waarin je eerst moet overeenkomen vooraleer je met het definitieve besluit kan komen. Jonge mensen leven snel, wij moeten dat met hen doen, ons denken en aanpassen krijgen amper de tijd.

Onze eerste twee "toegevingen" waren in zijn voordeel, "maar pas op" zegt het spreekwoord, "als ge 1 vinger geeft vragen ze je hele hand". En lap, de "no" op het derde knelpunt valt niet in goede aarde.

Toch twijfel ik, ik zou het hem wel gunnen, maar mijn "nee" is uit bezorgdheid, omdat ik denk dat hij die vrijheid niet zal aankunnen. Maar ik heb het wrange voorgevoel dat het verbannen meer negativisme zal uitlokken en ik het tegenovergestelde resultaat ga bereiken.

Morgenvroeg in de auto, op weg naar school, zullen we het er nog wel eens over hebben. Mijn nieuwe en andere antwoord kan ook een verworven privelege zijn dat hij makkelijk kan kwijtspelen bij misbruik, dan heeft hij tenminste de kans gekregen om zichzelf te bewijzen. Daar voel ik me beter bij en hij waarschijnlijk meer gewaardeerd.

Hij is geen kind meer maar wel mijn kind voor altijd.

Mijn wasplaatske

Hoe snel een (huis)vrouw toch content kan zijn!

Met een paar rekken in haar washok. Schoon geinstalleerd door de man des huizes, van muur naar muur, perfect horizontaal, draadrekken zodat pas gestreken of opgevouwen wasgoed nog goed kan ademen, met daaronder netjes de sorteerwasmanden met daarnaast nog plaats om de schone hemden van papa te laten drogen.

Dit alles rechtover de wasmachine en droogkast waarboven weeral van muur naar muur een werkvlak hangt om te vouwen en te strijken, met kastjes voor allerlei wasmiddelen en wasbak voor de handwasjes.

Dankzij de rekken moet ik niet meer rondzeulen met gewassen hoopjes kleren, ik leg ieder zijn stapeltje er gewoon op en de persoon in kwestie kan bij gebrek aan proper nu zelf in de wasplaats komen zoeken.

zoektocht naar een cursus

De ene dag ben ik vol enthousiasme om me op kooklessen te gaan storten, "vegetarian" of "organic" of misschien wel Mexicaans of gewoon gezonde keuken. De andere dag bedenk ik dat ik beter van de nood een deugd kan maken en ineens een kapperscursus kan gaan volgen. Maar geen van de twee vind ik in de buurt, laat staan op redelijke tijdstippen om te kunnen combineren met mijn gezin.

Want dat is wel mijn voorwaarde, dat niemand eronder moet lijden, dat ik thuis kan zijn als de kinderen van school gehaald moeten worden.

Toch zou ik graag iets doen, om de weken te doorbreken, om eens tussen de mensen te komen en nog wat bij te leren. "Voluntering" zal ik bij overvloed kunnen doen, op school hebben ze heel veel ouders nodig voor verschillende taakjes, heel wat projecten draaien trouwens enkel en alleen op vrijwillige ouders. Maar ik wil oppassen voor teveel, helpen op school is leuk maar het kan ook al snel vervelend worden, vooral als je de indruk krijgt dat je het slaafje van de klas wordt. Ik wil trouwens ook nog iets van mezelf, zonder de kinderen in de buurt, zonder die eeuwige ouderlijke rol, werken kan en mag ik niet met mijn visum, "subject to deportation" staat er ergens geschreven, maar bijleren mag altijd, ik moet het enkel nog zien uit te vissen waar en hoe.

Tips for your transfer.

Ik ben nooit een zakenvrouw geweest en ik zal het ook nooit worden, zelfs de naam "homemanager" zoals je hier als huisvrouw wordt gedefinieerd ligt me niet, 'te' serieus.

Ik bedoel het hier niet enkel in de term maar ook in de daad. Zo leunde ik het voorbije anderhalf jaar voor heel wat praktische zaken en regelingen op mijn man, die arme stakker moest dat met zijn drukke job er ook nog eens allemaal bijnemen, tussendoor meestal.

Het enige wat ik er bij te nemen had was vaak geduld.

Nu kan ik het voor het overgrote deel zelf, de telefoontjes, de afspraken en de gewone huishoudelijke onderhandelingen en regelingen.

Gelukkig wist hij het allemaal goed uit te dokteren en deed het goed.

Voor wie toch nog met veel vragen zit kan Ines en Olivier's blog wel helpen, zij sturen heel wat tips en tricks de online wereld in voor toekomstige Californie-bewoners.

ruimte

Ooit startte ik dit persoonlijk blog om gedachten en feiten neer te schrijven die onafhankelijk zijn van ons gezinsleven, mijn eigen stekje, mijn eigen persoonlijkheid.

Toch heb ik vaak meer te vertellen en heb ik betere foto's voor ons familieblogje.

Vooral deze vakantie had ik het moeilijk om onderwerpen neer te schrijven die mijn eigen gedachtengang vullen, misschien niet verwonderlijk als je als mama ook meer dan volledig wordt opgeslokt door gezin en huishoudelijke taken tijdens de verlofperiode, er rest me vaak geen minuutje rust, altijd is er wel wat te doen in en rond het huis, de boodschappen, afspraken, kinderen rondvoeren, koken en afwassen. Altijd is er wel iemand thuis die aandacht vraagt of is er een uitstapje of wat onverwachts en ongepland.

's Avonds als het stil geworden is, dan ben ik vaak te moe.

Woensdag start de school terug, opnieuw structuur, opnieuw wat rust en regelmaat, maar ik hoop ook weer wat meer ruimte voor mezelf, al weet ik nog niet hoe ik die ga invullen.

no more Warsaw Calling

" Deze blog is net als dit stuk van mijn leven totaal onverwacht aan zijn eind gekomen. Misschien heb ik in de toekomst nog wel een keer een reden om iets de wereld in te sturen, maar nu even niet. "

Het zijn niet mijn woorden, maar die van Sabine.
De vrije val van het leven als de vrouw van je man, wonende in het buitenland, als die beslist heeft zonder jou verder te gaan.

Je gaf je eigen carriere op voor die van hem, je laat familie en vrienden achter voor een nieuwe toekomst samen, geen eigen inkomen, geen sociaal vangnet, volledig afhankelijk, daar sta je dan.

Over dit aspect had ik eerlijk nog niet echt nagedacht, maar haar berichtgeving heeft me een hele dag bezig gehouden.

"Een op de drie gaan weer uit elkaar", met die woorden zijn we destijds, kersvers gehuwd, het stadhuis uigestuurd, toen leek het me veel, maar de tijd heeft het bewezen, het lijstje van bekenden is spijtig genoeg lang geworden.

Hoe naief van me om te veronderstellen dat koppels ver van het thuisland, samen weg, samen dromen, niet in die groep thuishoren, de band leek me te sterk voor dit onheil, niet dus.

eigen bloed trekt

Door afstand en gemis groeien banden soms veel inniger, vooral als je maar weinig tijd hebt om ze eens flink kan aanhalen.

Veertien dagen onder hetzelfde dak, samen slapen, eten en leven, samen dingen doen, samen zorgen voor, samen delen, samen praten. Veertien dagen op elkaars lippen en om eerlijk te zijn, een Big Brother Huis zou niets voor mij zijn. Maar het zijn geen vreemden, het is mijn broer en vrouw en kind, anderhalf jaar was het geleden en nu hadden we ze voor twee weken voor ons alleen.

Na zo'n lange periode is het even wennen, argwanend aanvoelen hoe de ander een beetje anders is geworden, gegroeid in het leven, een natuurlijke evolutie. Wat in het begin wat vreemd aanvoelde voelde op het einde helemaal bekend, het onwennige is weg, de voorzichtigheid kan wijken voor een vertrouwde lach. Anders was het met het kleine ventje, die is geboren na ons vertrek, we kenden hem vanop de foto's en webcam en filmpjes, maar niets is zo goed als in vlees en bloed. Hij was het vreemde nieuwkomertje maar heeft in die twee weken ons hart gestolen, ik kan nu gemeend zeggen "hij is het liefste ventje van de hele wereld!" en dit meen ik echt.

Na hun vertrek deze namiddag liep ik verloren en kwam nergens toe, behalve eens rustig hun foto's bekijken die op onze pc opgeslagen staan, een heleboel plaatjes onder een staalblauwe hemel over hun vakantie die net afgelopen was.

Kijk je vooruit dan lijken twee weken een eeuwigheid, zit je er middenin dan voel je het soms wegen en kijk je achterom dan waren die veertien dagen niets, het is voorbij gevlogen, en ook al had ik toen eens nood aan een beetje rust en eenzaamheid, nu voel ik het gemis.

Het was een hele poos geleden en het zal zeker nog een hele tijd duren eer we elkaar terug gaan zien, ons hartendiefje zal dan flink gegroeid zijn en zich van onze liefde en vriendschap niets meer herinneren, hij zal ons niet meer (her)kennen.

Door hun afscheid beseffen we weer eens wat we hebben achtergelaten en dan doet het weer even pijn, eigen bloed trekt.

Maar we hebben van elkaar genoten en er het beste van proberen maken, mooie dagen samen die niemand ons nog kan afnemen maar die we nog lang zullen kunnen nakoesteren.

expat blogs

Toen we zouden gaan verhuizen zocht ik naar informatie van anderen die me voorgegaan waren, weinig of niets echt bruikbaars kon ik toen vinden. De klassiekers met emotieloze gegevens, een enkel boek, een forum, meer niet.

Ondertussen ontwikkelde de blogosfeer zich tot een gigantisch netwerk en ook mensen in het buitenland ontdekten dit instrument als connector met anderen en familie en vrienden.

Zo kwam ik vandaag op een 'expat-weblog-directory' terecht, een hele lijst van weblogs van expatriates.

Ook de site van Robin Pascoe is het lezen waard, maar vooral ook haar boeken die ze schreef uit eigen ervaring.

halve dag vrij

Iedereen heeft wel eens nood aan vakantie, verlof of vrijaf. Wie werkt heeft jaarlijks een aantal dagen waar hij recht op heeft, geregeld en betaald en voor de meesten betekend dit ook werkelijk eens weg van alle sleur en zorgen die een job met zich meebrengt.

Zelf hoor ik niet bij die groep, al tien jaar niet meer, sinds Helena's komst ben ik als zwangere mama van drie bewust gestopt met uithuizig werken, er moesten keuzes gemaakt worden en ik koos voor het mindere stressvolle leven van een thuiswerkende mama. Nooit heb ik daar spijt van gehad, nu ook niet. Volle dagen ben ik in de weer als 'home manager' , onbetaald en zonder verlofdagen. Toch voel ik af en toe de nood om even uit te blazen, vooral in drukke periodes als zomervakanties als het huis 24 op 24 gevuld is met kinderen en verhalen en vragen.

Vandaag gaf ik mezelf een halve dag vrij, iedereen het huis uit en ikzelf vrijwillig 'alleen' thuis gebleven, onbeschrijfelijk welke rust er dan over me heen komt. Geen huiselijk werk maar dingen die ikzelf eens leuk vind zonder rekening te moeten houden met de anderen, wat rommelen met de plantjes en dan languit met een boek op het terras, ogen dicht en een dutje doen, weer wat verder lezen, een wandelingetje en nog wat lezen. Ik ben er helemaal van opgeladen, klaar om er weer eventjes tegen te kunnen.

Jij bent veranderd

"Geen nieuws is goed nieuws" wordt wel eens gezegd en dit mag dan nu ook wel eens letterlijk genomen worden.

Er blijft me gewoon geen leeg moment over, geen rust in mijn hoofd en orde om zinnige zinsels neer te zetten.

Een gezin met zijn tienen in vakantie vraagt om wanorde, elke dag is er een uitstap, elke dag neem ik deel aan die ontspannende tochtjes, toeristje uithangen op het strand, in de stad of naar een attactiepark, voor mezelf van het goede te veel. Liever heb ik af en toe een dagje rust in of rond het huis, geen auto, geen regelingen of geen in- uitpakken. Het gewone ligt me meer dan het eeuwige uithuizige ronddolen.

Maar de tijd dringt, mijn broer met vrouw en kind hebben maar twee weken, veertien dagen dat we van elkaar mogen genieten, samen leven in ons huis, samen zoveel mogelijk dingen doen, het maximum halen uit een minimum aan tijd. Elkaar zien, horen, voelen en ruiken.

De verwondering hoe we elk in die anderhalf jaar zoveel veranderd zijn, dat vinden we althans beiden van elkaar, van onbezorgde man ging hij naar bezorgde en verantwoordelijke vader, de nu overduidelijke familietrekken die me nooit zo sterk zijn opgevallen, bekend maar nieuw.

Zelf zou ik veel serieuzer geworden zijn, dat zegt hij althans, maar zelf voel ik geen verschil. Ik vind mezelf nog steeds hetzelfde, een losbol was ik nooit en ook geen echte grapjas. Ik voelde mezelf altijd al een denker, stressgevoelig en met het leven nam ik nimmer een loopje. Mijn omgeving is veranderd en misschien hebben mijn lichaam en geest zich daar enkel aan aangepast.

mijn gasten

Al dat bezoek is fijn, maar telkens vraagt het opnieuw wat aanpassing. Ons dagschema staat dan telkens een beetje op zijn kop, altijd en overal is er wel beweging in huis en alle hoekjes en kantjes worden volledig gebruikt.
Bezoekers zijn op vakantie, voor ons draait het leven gewoon verder. Bert gaat werken, Benjamin naar zijn summer school en ik doe het huishouden, boodschappen, koken, wassen en het huis netjes (proberen) houden. Met meer volk in huis vraagt dat meer werk maar in minder tijd omdat ik met het bezoek meer het huis uit trek.

"Ge zou beter een Bed and Breakfast beginnen" zegt mijn broer al lachende. Nee hoor, geen haar op mijn kop dat daaraan denkt. Mijn bezoekers zijn me meer waard dan zomaar gasten, ook al staat af en toe mijn haar eens recht. De vaatwas die drie keer per dag vol staat te draaien, de altijd aanwezige kruimels onder de tafel, de koelkast die op een wip weer leeg is, al dat zand in de zwembroeken vanop het strand, tien vuile strandlakens en het extra lawaai en drukte binnen en buiten de muren.

Mijn broer houdt niet op met vertellen, van 's morgens vroeg tot als hij 's avonds bijna omvalt. "Dat is een goed teken" lacht Nancy, "dan voelt hij zich goed en is hij content en ontspannen." Een extra meevaller: hij doet niets liever dan elke dag het hele huis stofzuigen, goed tot in de hoekjes, want dat is thuis ook zijn taak en met zijn hondjes en katten weet hij heel goed waar het stof naartoe kruipt.

Voelen wij ons nog veilig?

De luchthaven is de plaats waar we vrienden en familie verwelkomen en afhalen, maar waar we ook weer afscheid van ze nemen voor meestal een lange tijd. Bezoek krijgen is plezant, zeker als er de halve wereld voor je wordt afgereisd, bezoekers zijn ons dierbaar en het liefste wensen we hen een voorspoedige maar vooral veilige reis. De luchthaven heeft voor ons een speciale waarde.

Het wereldnieuws over de verijdelde aanslagen laat ons natuurlijk niet koud, we krijgen er kippenvel van, het doet ons denken, vooral als je eigen broer met vrouw en kind net de transatlantische reis achter de rug hebben en hen snel ook de terugweg te wachten staat.

Als de ene buurman verteld over zijn zoon met vriendin die deze ochtend onwetend in Los Angeles vertrokken naar het huwelijk van een vriend, ze enkel handbagage meehadden en er een groot deel van hebben moeten afgeven. Als de andere buurman vanmiddag zou vertrekken naar Ghana via Heathrow om zijn vrouw en kinderen daar te vervoegen voor enkele weken, maar zijn reis voorlopig in het water valt en hij een ander vluchtschema moet zien vast te krijgen.

We hebben geen problemen met de strenge controles, als er maar onheil mee voorkomen kan worden. Bang? Natuurlijk! We tellen alvast een extra uur bij het op tijd aankomen in de luchthaven, de security check zal voor een hele tijd een pak langer duren en maar goed ook.

de voormiddag

Inderdaad, Ben was als vanzelf aangekleed vanochtend, dacht er niet aan om thuis te blijven en porde me aan om zeker niet te laat te komen. De beloning is je naam op het bord, de zijne staat er al twee keer op. Het helpt in ieder geval, hij voelt zich plots erg belangrijk.

Uiteindelijk hoeft hij in de voormiddag ook niets leuks te missen, zijn neefje Ruben gaat om 9:00 al weer in bed voor een dutje, wij houden ons stil en kuisen het huis op, wat met zijn negenen en een peutertje en een lief ook wel nodig is. Ondertussen wordt er al wat gekookt voor het avondeten, zodat we wat sneller aan tafel kunnen dan het gisterenavond het geval was.

Als straks zijn schoolvoormiddag om is, gaan we allen samen naar de Ventura County Fair, al jaren een favoriet bij de locals en leuk om te doen met een bende kinderen van alle leeftijden.

Ondertussen kan Bert nog wat uitrusten, als opperhoofd van de familie is hij gisteren thuisgekomen met een flinke buikgriep, hij houdt zich in bed dichtbij de Master Bathroom. Isolatie en hygiene is de prioriteit, ik wil het voor geen geld zien overgaan op de anderen en al zeker niet op ons allerjongste gastje.

erkenning

Ben startte gisteren zijn tweede week Summer School. Met veel enthousiasme vertrekt hij niet, vooral met al dat bezoek in huis, hij zou liever terug in zijn bed kruipen, maar met wat extra hulp raakt hij toch aangekleed en tanden gepoetst en eens in de auto gaat het vanzelf. Aan school aangekomen rent hij naar de klas waar hij al snel wordt begroet door de andere klas(lot)genootjes, het ziet er naar uit dat hij reeds een plaatsje heeft verworven tussen vriendjes.

Vandaag maakte mijn hart een sprongetje van opgeluchtheid toen hij op weg naar huis fier aan't vertellen was dat hij als enige van zijn klas al twee beloningen had verdiend omdat hij het zo goed gedaan had en de anderen nog maar eentje. Voor het eerst sinds lang heeft hij het gevoel weer dat hij het kan en nu wil hij meer, naar Summer School gaan wordt nu plots erg plezant. Nu hoop ik dat het zo blijft en alleen maar verder gaat in goeie zin, een vlot begin van een nieuw schooljaar zou welkom zijn.

rust voor de drukte

Ik heb dan wel vijf kinderen, toch heb ik het graag rustig in huis, heb ik het graag netjes en opgeruimd, ben ik trouw aan regelmaat en geniet ik ervan als iedereen het huis uit is. Zoals alle mama's wel weten is dit in een schoolvakantie zo goed als onbestaande. De kinderen heb ik dan continu rond me heen of in de buurt of tenminste binnen hoorafstand. Nog een kleine maand en dan kunnen ze weer naar school.

Soms wordt het me wel eens te veel en snak ik naar rust en stilte, dan wil ik gewoon alleen zijn en mijn ding doen zonder ander loslopend geweld.
Dan kan ik er deugd van hebben op mijn gemak de kamers langs te gaan en op orde te leggen, dan kan ik fier staan kijken naar de douche en wc en wasbak die weer blinken en vanwaar een frisse geur zweemt en dat nog zeker een uur of twee zullen blijven doen, dan ben ik content als ik heb kunnen doen wat ik wou doen.

Maar het meest tevreden ben ik nog met het logeer-kinderbedje dat ik heb kunnen klaarzetten, volledig met donsdekentje en al, voor kleine Ruben die morgen aankomt met zijn mama en papa, die voor twee weekjes bij ons in huis zullen wonen. Ruben, het neefje dat we enkel kennen vanop foto's en filmpjes, vanaf morgen wordt dit kereltje garantie rotverwent door ons allemaal tesamen.

vakantieperiodes

Vannacht zijn ze vertrokken, onze vrienden met hun drie kinderen, na drie weken Amerika was het tijd om weer naar Belgie te trekken om maandag weer aan het werk te gaan, om het normale leven weer te hervatten.

Drie weken vakantie, geen uizondering in Belgie, twee weken is algemeen en vier weken komt ook nog wel voor. Als je recht hebt op die hoeveelheid vakantiedagen dan kan je die vaak ook aan 1 lang stuk nemen.

Hier blijkt dat anders te zijn, een week op verlof trekken is algemeen, maar meer is een uitzondering. Ik hoor van anderen dat werkgevers hun werknemers niet graag zien vertrekken voor langere periodes, toch verschilt het aantal totale verlofdagen niet zoveel als waar je in Belgie recht op hebt, het wordt enkel meer gespreidt genomen. Daarentegen gaan ze wel meerdere keren op een kort verlofje en daar blijkt iedereen zich best tevreden bij te voelen.

willens nillens

De vakantie laat zich hoe langer hoe meer voelen, alle ritme is me de voorbije weken helemaal door de vingers weggeglipt, een dag is zo om en heeft niet meer zijn duidelijk omlijnde structuur. Oh ja, daarom noemt het ook vast vakantie, maar zo voel ik dat niet altijd aan, omdat alle aandacht naar de kinderen gaat en er voor mezelf bitter weinig overblijft.

Het huishouden runnen lukt me nog, dat is nu ook eenmaal mijn hoofdjob, maar extra tijd is er niet, vooral tijd om eens ongestoord andere dingen te doen begin ik hoe langer te missen. Zoals 's morgens met een kop koffie nog even stiekem achter die comp kruipen om een paar mails te doen, terwijl het dan uitloopt tot stuk in de voormiddag, maar niemand die zaagt of klaagt want niemand die het merkt of er last van heeft. Zelfs 's avonds lukt me hoe langer hoe moeilijker, de kinderen gaan steeds wat later slapen en dan is het al gauw te laat om nog wat te beginnen. Ook al heb ik vaak goeie voornemens en zeg ik "dat doe ik vanavond rustig om mijn gemak" dan ben ik vaak te moe eer het zover is.

Zo ook de tekstjes, het moet wat inboeten tegenwoordig, tegen willens nillens in, sorry.

onderweg

Zijn kamer staat proper en klaar, het hele huis is aan kant en wacht op een invasie van Japanese verhalen, spullen en vuile was.

Wat ging dat snel, ook voor ons is het net alsof hij pas gisteren vertrok, maar morgen is hij alweer thuis, om 11:00 in de ochtend en we zijn er blij om. Hij zal wel moe zijn, het is een lange trip van zijn gasthuis naar Tokyo en dan richting Los Angeles. We ontvangen hem met open armen en zijn benieuwd naar zijn ervaringen, maar die zullen we morgen nog niet te horen krijgen, dat weten we nu al. Voor hem wordt het eerst weer even wennen, aan 'thuis' en aan 'ons.